ΑΝΤΩΝΗΣ ΧΑΤΖΗΓΙΑΝΝΗΣ, Μουσικοσυνθέτης «Η ζωή χωρίς μουσική θα ήταν θλιβερή»

«Η καρδιά αποφασίζει» ήταν ο πρώτος του δίσκος σε βινύλιο που κυκλοφόρησε το 1982, σε μουσική δική του και στίχους πάλι δικούς του και του Γιώργου Βαρουξή.
Το 2011, στην πλατεία Λυσίου στο Παλαιό Τέρμα Γαλατσίου παρουσιάστηκαν τα τραγούδια της «Νέας Κατοχής», στη συναυλία αλληλεγγύης από την «Δράση για την κοινωνία, τον πολιτισμό και την ποιότητα ζωής», τα οποία δεν έχουν κυκλοφορήσει παρά μόνο διαδικτυακά (youtube). Μάλιστα στο δίσκο αυτό υπάρχει και το τραγούδι «Καράβι», άκρως προφητικό, όπως λέει ο ίδιος ο δημιουργός του, για την πτώχευση και τα μνημόνια που ακολούθησαν: «Σπάστε τις τηλεοράσεις / Πάρτε θέσεις στην ζωή / Πάρτε εσείς τις αποφάσεις / κάντε εσείς πολιτική / Τ΄όνειρό μου είναι η Ελευθερία της χώρας μου».
Ο Αντώνης Χατζηγιάννης έχει 600 τραγούδια έτοιμα, σε δική του μουσική και στίχους.

«ΠΑΛΜΟΣ»: Σε ποιο περιβάλλον μεγαλώσατε;
ΑΝΤΩΝΗΣ ΧΑΤΖΗΓΙΑΝΝΗΣ: Μεγάλωσα στο Γαλάτσι από όπου οι μνήμες μου είναι αλησμόνητες. Θυμάμαι το νερό το κουβαλούσαμε από την Πηγή με στάμνα. Οι γονείς μου ήταν απλοί άνθρωποι που μεγάλωσαν τρία παιδιά. Ο ένας σπούδασε μουσική, είναι καθηγητής κιθάρας, ο άλλος είναι πολιτικός μηχανικός και ο …συνεντευξιαζόμενος. Υπήρξε μουσική φλέβα στην οικογένεια από την πλευρά της μητέρας μου, ο παππούς μου ήταν λυράρης και τραγουδούσε.
«Π»: Πώς ήταν τα παιδικά σας χρόνια;
ΑΝΤ.Χ.: Γεννήθηκα στο Λιτόχωρο της Κατερίνης όπου ο πατέρας μου ως τεχνικός είχε αναλάβει τις εργασίες ανοικοδόμησης. Επιστρέψαμε στο Περιστέρι των αυλών και της φτωχογειτονιάς πριν έρθουμε στο Γαλάτσι.
«Π»: Τί σας ώθησε στη μουσική;
ΑΝΤ.Χ.: Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, τραγουδώ! Το 1960 το έσκασα ένα βράδυ από το σπίτι την ώρα που όλοι κοιμόντουσαν και ανεβασμένος σε μια οξιά, παρακολούθησα στο Χρυσό Πέταλο μια ορχήστρα νέγρων με λαμέ σακάκια, τρομπέτες και σαξόφωνα. Θαμπώθηκα! Έκτοτε τους είχα στο όνειρό μου… ενώ η τελική και οριστική μου ώθηση ήταν οι Beatles.
«Π»: Σε ποια ηλικία ανεβήκατε στη σκηνή;
ΑΝΤ.Χ.: Στην ηλικία των 15 ετών ανέβηκα στη σκηνή, στο Κουαρέγκ Κλαμπ στα Πατήσια. Ξετρελάθηκα από αυτή τη μοναδική επαφή μου με το κοινό!
«Π»: Είστε αυτοδίδακτος;
ΑΝΤ.Χ.: Ναι, είμαι αυτοδίδακτος. Παίζω κιθάρα, μπουζούκι και μπαγλαμά, με το αυτί και με ό,τι έβλεπα από τους άλλους. Τέτοια ήταν η αγάπη μου, η λατρεία μου για τη μουσική.
«Π»: Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σας μουσικοί και ποιο είδος μουσική αγαπάτε;
ΑΝΤ.Χ.: Αχ, αγαπώ όλα τα είδη! Αγαπώ περισσότερο το λαϊκό και το ρεμπέτικο γιατί είμαι εγώ, είναι οι ρίζες μου. Επίσης αγαπώ την ροκ μουσική και αγάπησα το Νέο Κύμα. Πρότυπό μου θα έλεγα πως έχω τον Στράτο Διονυσίου.
«Π»: Πόσα χρόνια είστε στο επάγγελμα του μουσικού;
ΑΝΤ.Χ.: Συμπληρώνω ήδη 50 χρόνια στο χώρο της μουσικής και δεν το μετάνοιωσα ούτε μία στιγμή. Παρά τις πίκρες που έχει επάγγελμα, η δημιουργία και η ικανοποίηση που σου χαρίζει η ενασχόληση με τη μουσική δεν συγκρίνεται με τίποτα άλλο.
«Π»: Ποιες είναι οι σημαντικές συνεργασίες σας και ποια συνεργασία θα θέλατε να είχατε κάνει;
ΑΝΤ.Χ.: Το 1967 ιδρύσαμε το συγκρότημα «Πέντε Σπίρτα». Κάναμε ρεσιτάλ, παίζαμε Κυριακές σε κινηματογράφους, όπως το Κολοσσιαίο, στην Κυψέλη, στο Σταρ με τον Αγκόπ Φίλιο Φιλλιπίδη. Το 1969 συμμετείχα στο συγκρότημα «That Good» μαζί με τους Percons, τους μετέπειτα «Σώκρατες». Το 1970 εμφανιστήκαμε στο Rodeo στη Χέυδεν με τους Διονύση Σαββόπουλο, Δέσποινα Γλέζου, Μαρίζα Κωχ. Ακολούθησε η «θητεία» μου ως τραγουδιστής στο «Κυκλάμινο» στην Βάρη και μετέπειτα με τον Μπάμπη Τσετίνη. Επίσης με τον Δημήτρη Μητροπάνο στο Σικάγο στην Αμερική με τους Pepper de Malaga με την Εστέλα Μορένο Φλαμένκο στη Νέα Υόρκη, με τη Μαίρη Λίντα, τον Μπάμπη Τσετίνη, τον Γιώργο Ζαμπέτα, τον Θόδωρο Πολυκανδριώτη, την Βόσσου, την Σαπουντζάκη, την Σοφία Αρβανίτη, τον Πανταζή Αλεξάνδρου, τον Νομικό, τους Ζιγκ Ζαγκ, τον Γερολυμάτο… Θα ήθελα να συνεργαστώ φυσικά με τον Μίκη Θεοδωράκη.
«Π»: Το λαϊκό τραγούδι έχει συνέχεια σήμερα;
ΑΝΤ.Χ.: Παρά το γεγονός ότι το λαϊκό τραγούδι βάλλεται από παντού, έχει και θα έχει συνέχεια γιατί είναι είδος βιωματικό και δεν θα πεθάνει. Θα αντέξει γιατί μιλά στην ψυχή του πολύπαθου Έλληνα. Είναι βγαλμένο από την ψυχή του.
«Π»: Τί είναι το μπουζούκι για εσάς;
ΑΝΤ.Χ.: Επικοινωνία, ψυχή. Δεν με νοιάζει τρίχορδο, τετράχορδο… μπουζούκι να είναι!
«Π»: Ποιο τραγούδι θεωρείτε ανεπανάληπτο;
ΑΝΤ.Χ.: Το πλέον αντιπροσωπευτικό του είδος νομίζω πως είναι το «Πέντε Έλληνες». Όμως τα αγαπώ όλα.
«Π»: Ρεμπέτικο τραγούδι.
ΑΝΤ.Χ.: Είναι το Α και το Ω της αστικής μουσικής. Είναι το ελληνικό μπλουζ, το λαϊκό και όλα τα επόμενα είδη της λαϊκής μουσικής βασίζονται στο ρεμπέτικο. Ίδιες κλίμακες, βυζαντινές και δυτικές. Ακούστε τον Μάρκο Βαμβακάρη «Τα ματόκλαδά σου λάμπουν» και τον Βασίλη Τσιτσάνη «Συννεφιασμένη Κυριακή».
«Π»: Πώς είναι τα πράγματα στο χώρο σήμερα;
ΑΝΤ.Χ.: Δυστυχώς, χάλια. Δεν υπάρχουν πια μεγάλες σκηνές, οι μουσικοί με την κρίση πληγώθηκαν ανεπανόρθωτα και όσοι πιστεύουν σε αυτό και συνεχίζουν, φυτοζωούν.
«Π»: Τί συμβουλεύετε τους νέους λαϊκούς μουσικούς;
ΑΝΤ.Χ.: Υπάρχουν καλοί νέοι μουσικοί, όμως τους λείπει η ψυχή κι αυτό φαίνεται. Τους λείπει η ψυχή γιατί δεν έχουν βιώματα, αυτά που απαιτούνται για το λαϊκό τραγούδι.
«Π»: Πιστεύετε ότι θα ξανακουστούν τραγούδια που να μιλούν στην ψυχή;
ΑΝΤ.Χ.: Αυτό δεν το γνωρίζω. Δεν υπάρχουν εταιρείες να αναδείξουν ταλέντα και καλές νέες φωνές. Επιπλέον η κοινωνία μας δεν παρέχει δυνατότητες και ευκαιρίες στους νέους ανθρώπους να αξιοποιήσουν τα ταλέντα τους. Οι ιμιτασιόν διαγωνισμοί και τα τάλεντ σόου είναι μέχρι να σβήσουν τα φώτα. «Γεννούν» διάττοντες αστέρες που την επόμενη μέρα σβήνουν.
«Π»: Πού οδεύει η παραδοσιακή μουσική;
ΑΝΤ.Χ.: Δυστυχώς έχει χάσει το βηματισμό της και ελπίζω να τον βρει τα επόμενα χρόνια. Το ενθαρρυντικό είναι όμως ότι οι νέοι ενδιαφέρονται όπως και για τη λαϊκή μουσική. Και αυτό είναι ένα φως.
«Π»: Υπάρχει συνεργατικότητα και αλληλεγγύη στο μουσικό κλάδο;
ΑΝΤ.Χ.: Δυστυχώς όχι. Και φταίει γι’αυτό ο ανταγωνισμός αν και περισσότερο απ’όλα εγώ προσωπικά νοιώθω πως φταίει ο καπιταλισμός διότι το σύστημα αυτό δημιουργεί μονάδες και όχι ομάδες. Έχει άλλο αποτέλεσμα η ομαδική δουλειά.
«Π»: Γαλάτσι, η πόλη που ζείτε.
ΑΝΤ.Χ.: Αλήθεια. Μεταλλαγμένη πόλη, όμως η πόλη που αγαπώ!
«Π»: Πώς σχολιάζετε την κατάσταση στο προσφυγικό ζήτημα;
ΑΝΤ.Χ.: Προέρχομαι από οικογένεια προσφύγων της Σμύρνης. Είμαι ιδιαίτερα ευαισθητοποιημένος και υπέρ των προσφύγων αλλά και των μεταναστών. Πλην όμως τα πάντα καθορίζουν οι μεγάλες δυνάμεις. Πρέπει να πιεστεί η Ευρώπη και να μοιραστεί ο όγκος των ροών που έρχονται στη χώρα μας. Οι υπόλοιποι να γυρίσουν στις πατρίδες τους. Αποκλειστικά υπεύθυνοι για την κατάσταση αυτή, των δυστυχισμένων αυτών ανθρώπων, είναι οι δημιουργοί πολέμων, οι ανά τον κόσμο ηγεσίες.
«Π»: Τί πιστεύετε ότι προσφέρει η μουσική;
ΑΝΤ.Χ.: Δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή χωρίς μουσική. Θα ήταν θλιβερή…