«Δικαιωματιστές» & «Ανθρωπιστές» των ανοιχτών συνόρων του Ν.Χατζούδη

Τα τελευταία χρόνια το προσφυγικό – μεταναστευτικό πρόβλημα εξελίχθηκε σε βασικό παράγοντα που επηρεάζει σοβαρά την κοινωνική και οικονομική ζωή της χώρας, αποτελεί στοιχείο διαμόρφωσης της εθνικής μας πολιτικής και βέβαια επιδρά αρνητικά στο πολιτισμικό μας πρότυπο όπως προκύπτει από τις συμπεριφορές μεμονωμένων ατόμων ή και συγκεκριμένων ομάδων πολιτών.

Στο κλίμα αυτό, συχνά πυκνά, τα Μέσα Ενημέρωσης αναφέρονται σε διαμαρτυρίες και ακτιβίστικες ενέργειες των λεγομένων «δικαιωματιστών». Ομάδων πολιτών δηλαδή που δραστηριοποιούνται στο δημόσιο χώρο για την προβολή, την υπεράσπιση και προστασία των δικαιωμάτων των προσφύγων και μεταναστών. Των κατατρεγμένων με άλλα λόγια από φυσικές ή ανθρωπογενείς αιτίες και προσφεύγουν για σωτηρία ή ψάχνουν για καλύτερη ζωή σε άλλες χώρες, μακριά από το τόπο τους.
Έχουν δικαιώματα και ποια οι κατατρεγμένοι του πλανήτη; Και μόνο το γεγονός ότι πρόκειται για ανθρώπινα όντα – και μόνο γι’ αυτή τη φυσική ιδιότητά τους, αυτομάτως και αυτοδικαίως πρέπει να τους αναγνωρίζονται τα «Δικαιώματα του Ανθρώπου» και η δυνατότητα να ζουν αναλαμβάνοντας τις ευθύνες και τις υποχρεώσεις που συνεπάγεται η άσκησή τους. Πρόκειται για τα βασικά Δικαιώματα στη ζωή, στην εργασία, στη κατοικία, στην υγεία, στην εκπαίδευση, στην ελευθερία σκέψης και έκφρασης, στον πολιτισμό κλπ. κλπ. Τα δικαιώματα με άλλα λόγια που αναγνωρίζονται από τη διεθνή Κοινότητα και προστατεύονται, σε όποιο βαθμό και με όποιους όρους τους παρέχονται, από τις διάφορες θεσμικά οργανωμένες κοινωνίες.
Μέχρις εδώ ας μου επιτραπεί να θεωρώ ότι συμφωνούμε όλοι. Στη συγκεκριμένη περίπτωση όμως, ας δούμε λίγο πίσω από τη ΧΑΡΤΑ ΤΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ.
Συνεκτικό στοιχείο και προϋπόθεση, οποιασδήποτε μορφής ομαλής συμβίωσης μιας ομάδας ανθρώπων, αποτελεί η ύπαρξη και γενικώς η αποδοχή από τα μέλη της κανόνων που ρυθμίζουν τη διαβίωσή τους. Στις διάφορες χώρες οι κανόνες αυτοί, στη γενική τους διατύπωση, αποτελούν τα Συντάγματα τους που υπόκεινται κατά διαστήματα σε βελτιώσεις για να ανταποκρίνονται στις εκάστοτε εξελίξεις ώστε να είναι λειτουργικά. Αυτό συμβαίνει και στη χώρα μας. Το Σύνταγμά μας κατοχυρώνει, με όποιες υπαρκτές ανισότητες και αδικίες, τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα. Παράλληλα έχει υπογράψει τις διεθνείς συνθήκες για τα δικαιώματα των προσφύγων και απέδειξε στη πράξη ότι τα σέβεται και προσφέρεται να βοηθήσει στο μέτρο των δυνατοτήτων της.
Όμως για να μπορεί η χώρα μας, η όποια πολιτισμένη χώρα, με πραγματικά ανθρωπιστική διάθεση και φιλάνθρωπα αισθήματα να εξασφαλίσει, στο βαθμό των δυνατοτήτων της, τα στοιχειώδη έστω δικαιώματα στους αποδεδειγμένα κατατρεγμένους (δικαιούμενους προστασία) που καταφθάνουν στα σύνορά της, βασική προϋπόθεση αποτελεί η ύπαρξη των συνόρων της. Των φυσικών ορίων δηλαδή της κρατικής υπόστασης της, μέσα στα οποία μπορεί να λειτουργεί μια θεσμικά οργανωμένη κοινωνία.
Και τώρα στο προκείμενο. Στο «no border» δηλαδή των «δικαιωματιστών» και την αφέλεια των «χωρίς σύνορα» ανθρωπιστών. Θέλω να πιστεύω ότι κανείς , όσο αφελής και αν είναι, δεν είναι δυνατόν να αμφιβάλει για τα σχέδια και τη στόχευση του γείτονα και σύμμαχου μας Ερντογάν. Διαχέοντας στη χώρα μας αιφνιδιαστικά και μαζικά δεκάδες χιλιάδες κατατρεγμένους (δικαιούμενους και μη προστασίας, μεταξύ αυτών βέβαια και εκατοντάδες δικούς του επιφορτισμένους με «ειδικές αποστολές»), σε συνδυασμό και με τα βέβαια «γιουρούσια» που θα ξέσπαγαν από τις άλλες δεκάδες χιλιάδες εντός των «δομών» ήδη ευρισκόμενους, αποσκοπούσε στην απορρύθμιση – αποδιοργάνωση μας ως κράτος και κοινωνία. Και τότε θα μας έπαιζε στο παζάρι με τους Ευρωπαίους εταίρους μας για να επιτύχει τα στρατηγικά του σχέδια.
Φυσικά χαμένοι μαζί με μας θα ήσαν και οι πρόσφυγες και μετανάστες. Για τον Ερντογάν θα ήσαν πλέον άχρηστοι ως εργαλείο εκβιασμού, η δε κοινωνία μας απορρυθμισμένη δεν θα διέθετε ούτε την οργάνωση ούτε τα μέσα για να τους προσφέρει προστασία και γενικά στοιχειώδεις συνθήκες επιβίωσης.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η ύπαρξη των συνόρων και η δημιουργία μέσα σ’ αυτά οργανωμένων κοινωνιών με θεσμικές κρατικές δομές, είναι που συνέβαλλε σταδιακά στον ορισμό και την αναγνώριση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των μελών τους. Στη συνέχεια βέβαια και στην αναγνώριση και εγγύηση, σε όποιο βαθμό αυτά τυγχάνουν εγγυήσεων, και των δικαιωμάτων όσων από δικαιολογημένες και αποδεκτές αιτίες – ανώτερη βία – προσφεύγουν για σωτηρία και βοήθεια σ’ αυτές. Και βέβαια με τα σημερινά δεδομένα αν υπάρχει ελπίδα για ουσιαστική βοήθεια στους κατατρεγμένους μόνο από τις θεσμικά οργανωμένες κοινωνίες μπορεί να προέλθει. Και αυτό, εννοείται, στη βάση συμφωνιών και συγκεκριμένων αποδεκτών διαδικασιών. Συνεπώς το όποιο πραγματικό ενδιαφέρον για τους πρόσφυγες προς αυτή τη κατεύθυνση θα πρέπει να στραφεί αν επιδιώκει την άσκηση οργανωμένης κοινωνικής και πολιτικής πίεσης. Ο αφελής «ασύνορος» ανθρωπισμός και τα επικοινωνιακά αντιπολιτευτικά δρώμενα, μόνο ως άλλοθι στις ολοφάνερες εκβιαστικές πρακτικές του γείτονα μας λειτουργούν.
Με δεδομένη λοιπόν τη θέση των ευρωπαϊκών χωρών στο πρόβλημα αυτό, κλειστά τα σύνορα τους στις παράτυπες διελεύσεις και γνωστές τις προθέσεις και τις πρακτικές της Τουρκίας σε τι αποσκοπούσε άραγε ο ανόητος(!) επικοινωνιακός ακτιβισμός των «φιλάνθρωπων δικαιωματιστών»;
Και δυο λόγια για τις δύσκολες μέρες που περνούμε.
Η ένταση και έκταση της επιδημίας του κορωνοϊού θέτει σε άμεσο κίνδυνο τη ζωή μας. Είναι αυτονόητο ότι δεν μπορεί να κάνει ο καθένας μας του κεφαλιού του. Η Πολιτεία στη βάση των προβλέψεων του Συντάγματος και τις οδηγίες των ειδικών ορίζει τους όρους διαβίωσης για να διασφαλιστεί η επιβίωσή μας με τις κατά το δυνατό λιγότερες ανθρώπινες απώλειες και όσο γίνεται περιορισμένες τις αρνητικές κοινωνικές, οικονομικές κλπ. συνέπειες. Σήμερα το μόνο διαθέσιμο, αποτελεσματικό φάρμακο για τον κορωνοϊό που μπορούμε όλοι να εξασφαλίσουμε είναι η ατομική και συλλογική υπευθυνότη ΜΕΝΟΥΜΕ ΣΠΙΤΙ !
17-3-2020