Τα πεθερικά & εσείς Κηρυγμένος ή ακήρυχτος πόλεμος;

Ανεκδοτολογία, πειράγματα, πραγματικότητες…, πολύ υλικό συνυπάρχει για την παραδοσιακή ταλαιπωρία που μια πεθερά, είτε από την μια είτε από την άλλη πλευρά, επιβάλλει στο ζευγάρι. Συχνά ο πόλεμος είναι ανοιχτός και, εν πολλοίς, αιματηρός για τον ψυχισμό όλων των μελών της οικογένειας. Υπάρχει δυνατότητα για συμφωνίες ειρήνης;

«ΑΝ ΔΕΝ ΕΙΧΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑ
ΜΕ ΤΗΝ ΠΕΘΕΡΑ ΜΟΥ…»
Σύμφωνα με τις στατιστικές, 2 στα 3 ζευγάρια δηλώνουν μικρότερα ή μεγαλύτερα προβλήματα με τους γονείς του συντρόφου τους, όχι μόνο με την κλασική φιγούρα της πεθεράς αλλά, αρκετά συχνά, και με τον πεθερό: πολύ διεισδυτική, περίεργη, κολλημένη με το παιδί της, αυταρχική, υποτιμητική, επεμβαίνει στην ανατροφή, ακόμη και με ανάρμοστο τρόπο – κατ’ αντιστοιχία και ο πεθερός σε ορισμένες περιπτώσεις. Αν δεν υπήρχαν αυτές οι εξωτερικές παρεμβολές, κατά τα άλλα, όπως ισχυρίζονται, το ζευγάρι θα ήταν μια χαρά, δεν θα υπήρχε κανένα πρόβλημα.
Βέβαια, αποδίδονται ορισμένες ευθύνες και στον/στην σύντροφο, που πχ., δεν θέτει όρια, όμως ο στόχος και ο πυρήνας του προβλήματος είναι εξωγενής, ο άλλος.
Η σχέση με τους γονείς μας, η ωρίμανσή μας και ο σταδιακός αποχωρισμός μας από αυτούς, ψυχικώς και πρακτικώς, ώστε να μπορούμε να συνυπάρξουμε ως ξεχωριστή οικογένεια με έναν άλλο άνθρωπο, έξω από την πρωταρχική μας οικογένεια, μας καθορίζουν και στην συντροφική μας σχέση.
Εκεί θα βρουν πρόσφορο πεδίο να αναπαραχθούν. Με νέες μορφές, διαφορετικούς τρόπους τεχνικά, αλλά ο πυρήνας θα είναι ο ίδιος. Αν αυτές οι διαδικασίες δεν έχουν πάει καλά, θα δοκιμαστεί και η συντροφική σχέση και θα αναπαραχθούν παλιά τραυματικά προβλήματα. Πολύ συχνά ακούμε τις αιτιάσεις για την διατάραξη της οικιακής και συζυγικής ειρήνης από τους γονείς των συντρόφων, τις περισσότερες φορές όμως διακρίνεται έλλειψη σύμπνοιας, «συνενοχής» και ομαδικού πνεύματος στο ζευγάρι. Και ναι μεν τα προβλήματα από τα πεθερικά τους είναι υπαρκτά και δύσκολα, πως όμως θα εξομαλυνθούν, αν το ζευγάρι δεν «τα βρει» πραγματικά ανάμεσα του και δεν οριοθετήσει το πεδίο του;

«ΦΤΑΙΜΕ ΚΙ ΕΜΕΙΣ,
ΦΤΑΙΤΕ ΚΙ ΕΣΕΙΣ,
ΦΤΑΙΝΕ ΚΙ ΑΛΛΟΙ…»
Δεν έχει άδικο το γνωστό παλιό τραγουδάκι: οι ευθύνες δεν είναι ποτέ αποκλειστικά σε ένα μέρος. Αν όμως δεν φωτίσουμε το δικό μας κομμάτι, δεν τακτοποιήσουμε τις ατομικές και τις κοινές μας ευθύνες ως ζεύγος, η κατάσταση θα διαιωνίζεται, θα χειροτερεύει με πολύ δυσάρεστες συνέπειες για όλη την οικογένεια.
Επιπλέον, κατά κάποιο τρόπο θα «κληρονομείται» και στην επόμενη γενιά: μια κυρία μου περιγράφει την «κόλαση» που περνά με τα πεθερικά της, την παθητική στάση του συζύγου που δεν παίρνει θέση, «δεν την προστατεύει».., κι αναφέρεται στην παρόμοια κατάσταση που έζησε η μητέρα της, πόσο άσχημα το βίωσε ως παιδί και πως είχε καταλάβει ότι είναι προκατειλημμένη με τις πεθερές, πως «κρατάει πίσω της το μαχαίρι», για να είναι «έτοιμη»…!
Με τόση ταλαιπωρία, ένας άνθρωπος δυσκολεύεται, ή αδυνατεί να δει χωρίς βοήθεια, ότι, με ασυνείδητους κυρίως μηχανισμούς μπαίνει στην θέση του μάρτυρα. Στην οποία, προφανώς, έχει μπει πριν συναντήσει τον μελλοντικό σύζυγο και την δύστροπη οικογένειά του. Ούτε είναι αυτονόητο να σκεφτεί πως δεν χρειάζεται να μαλλιοτραβηχτούμε με τον άλλο για να μπουν τα όρια, αν δεν έχει μάθει έγκαιρα πως θέτονται, πως λειτουργούν, πως λειτουργεί καλά και το υποκείμενο μέσα σε αυτά. Ότι μας χρειάζονται για να είναι εύρυθμη η ζωή μας, όχι για να περιχαρακώνουν αυταρχισμούς και απόλυτες αλήθειες.
Ακόμα μεγαλύτερη δυσκολία προκύπτει στην αποδοχή ότι ο πυρήνας, που είναι το ζευγάρι, χρειάζεται δουλειά συντονισμού. Ότι όταν επιλέγουμε σύντροφο, εμπλέκονται πολλές ασυνείδητες δικές μας διαδικασίες και πως μαζί του επιλέγουμε και ό, τι τον έφτιαξε όπως είναι, άρα, ως ένα βαθμό, και τους γονείς του. Και πως αυτή μας την επιλογή πρέπει να την διαχειριστούμε στα δύσκολα, να κατανοήσουμε γιατί την κάναμε και να την στηρίξουμε, όταν μπορούμε…
Η γόνιμη συζήτηση με τον σύντροφό μας, χωρίς επιθέσεις, προκαταβολικές προσβολές ή χαρακτηρισμούς που πληγώνουν, ανοίγοντας μέσα μας τον χώρο μιας ενεργητικής ακρόασης, ώστε να προσεγγίσουμε καλύτερα αυτά που λέει ο άλλος, μπορεί να βοηθήσει να μπουν τα πλαίσια μιας κοινής αντιμετώπισης της πραγματικότητας, αλλά και να αναδυθούν θέματα που ο κάθε σύντροφος θα πρέπει να διαχειριστεί με τον εαυτό του, να δει τις δικές του ψυχικές δυσκολίες.
Είναι πολύ σημαντικό δυο άνθρωποι, που όντως τους συνδέει μια σχέση αγάπης, να νοιώθουν ότι είναι ομάδα, ότι έχουν να αντιμετωπίσουν θέματα μαζί, ότι έχουν φτιάξει έναν καινούργιο προσωπικό χώρο που χρειάζεται προστασία και περίφραξη!
Βρείτε λοιπόν χρόνο και χώρο κατάλληλο για μια τέτοια προσέγγιση, αναζητήστε τα δικά σας νοήματα σε αυτά που βιώνετε (πχ. γιατί σας υποτιμά ο/η πεθερός/α, εσείς πόσο καλά αξιολογείτε τον εαυτό σας ώστε να το επιτρέπετε αυτό γενικότερα;), εστιάστε στην συντροφική σχέση, παρά στους εξωγενείς παράγοντες, όσο κοντινοί κι αν είναι. Ίσως έτσι βρείτε τις απαντήσεις και τα πλαίσια που αναζητάτε για να νοιώσετε καλύτερα.