Ανευθυνότητα και παραλογισμός, του Ν. Χατζούδη

Μετά τη δεκαετή οικονομική κρίση και τις συνέπειές της που ανάτρεψαν τις σταθερές της προσωπικής μας ζωής, κονιορτοποίησαν συλλογικές ελπίδες και αποκάλυψαν την ανευθυνότητα και δολιότητα του λαϊκισμού, θα περίμενε κανείς ωριμότερες συμπεριφορές απέναντι σε ιδιαίτερα σοβαρά θέματα που άπτονται της υγείας, της λειτουργίας και ασφάλειας της ατομικής και συλλογικής μας υπόστασης.

Α. ΚΟΡΩΝΟΪΟΣ
Ως προς τον κίνδυνο που συνιστά η ραγδαία εξάπλωση του κορωνοϊού, χαρακτηριστική υπήρξε η φωνή αγωνίας και αγανάκτησης ενός κορυφαίου ειδικού* για την από κάθε άποψη απαράδεκτη συμπεριφορά – κουτσαβακίστικη μαγκιά – τμήματος των πολιτών που έσπευσαν να καρναβαλιστούν αγνοώντας τη σχετική απαγόρευση για τους πιθανούς κινδύνους.
«Απόλυτη ανευθυνότητα και γαϊδουριά» χαρακτήρισε τη συμπεριφορά τους ο καθηγητής Η. Μόσιαλος.
Ας μην εκπλησσόμαστε όμως! Η απαξίωση θεσμών** που διασφαλίζουν την επιβίωση, την ομαλή διαβίωση και συνέχεια της συλλογικής ύπαρξής μας απαξιώθηκαν σε μεγάλο βαθμό κατά τη διάρκεια της κρίσης (χαρακτηριστικότερο το «δεν πληρώνω») και από μια μερίδα είτε συνειδητά είτε από απλή αδιαφορία συνεχίζεται. Θα μπορούσε κανείς να σχηματίσει ολόκληρο κατάλογο μόνο από θεσμούς – κανόνες που θεσπίστηκαν για να ρυθμίζουν και να διευκολύνουν την καθημερινότητά μας που όμως τους αγνοούμε και τους περιφρονούμε. Αλλά και αντιδρούμε και αγανακτούμε όταν επιχειρείται η εφαρμογή τους…!
*Ηλίας Μόσιαλος, Καθηγητής της Πολιτικής της Υγείας στο London School of Economics.
**Θεσμοί: Κανόνες ατομικής και συλλογικής συμπεριφοράς
Β. ΠΡΟΣΦΥΓΙΚΟ – ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΤΙΚΟ
Στο πρόβλημα αυτό ο διαρκής παραλογισμός ανταγωνίζεται την κομματική ιδιοτέλεια. Ας δούμε τις σταθερές που το συνιστούν:
– Τα νησιά μας που δοκιμάζονται από το πρόβλημα αυτό, ό,τι και να κάνουμε, θα αποτελούν το συντομότερο προσφυγικό και μεταναστευτικό θαλάσσιο πέρασμα από τη μικρά Ασία στην Ευρώπη.
– Τα σύνορά μας στον Έβρο με την Τουρκία πάντοτε θα αποτελούν το εγγύτερο πέρασμα για μαζικές ροές κατατρεγμένων από ανθρωπογενείς ή φυσικές αιτίες με αποκλειστικό προορισμό τις πλούσιες χώρες της Ευρώπης.
– Η Τουρκία είναι αμφίβολο αν θα πάψει να συμπεριφέρεται όπως τη γνωρίζουμε.
– Οι λαοί των πλούσιων χωρών της Ευρώπης, μας αρέσει δεν μας αρέσει, θα δέχονται πρόσφυγες και μετανάστες με συγκεκριμένους όρους και συγκεκριμένο αριθμό.
– Τέλος, η χώρα μας, υπεύθυνο μέλος της διεθνούς κοινότητας, που έχει υπογράψει τις συνθήκες του ΟΗΕ που διέπουν την αντιμετώπιση σχετικών προβλημάτων δεν μπορεί παρά να τις σέβεται.
Με αυτά τα δεδομένα υφιστάμεθα τις συνέπιες ενός προβλήματος που προκαλείται από αποφάσεις άλλων και εμείς πρέπει να τις αντιμετωπίσουμε ή έστω να τις ελαχιστοποιήσουμε.
Τι μπορούμε να κάνουμε ως κρατική οντότητα; Να εξαλείψουμε τις αιτίες που το προκαλούν είτε αυτές είναι ανθρωπογενείς είτε φυσικές είναι εντελώς αδύνατο. (Μόνο σε ένα ευρύτερο πλαίσιο θα μπορούσαμε ίσως να συμβάλλουμε σε βελτιώσεις). Το θέμα όμως εδώ και μερικά χρόνια πιέζει και η Τουρκία κρατώντας τη στρόφιγγα των μεταναστευτικών και προσφυγικών ροών το χρησιμοποιεί κατά πώς κρίνει ότι τη συμφέρει.
Για τη χώρα μας συνεπώς το πρόβλημα θα εξακολουθήσει να υφίσταται ανεξάρτητα από το χρώμα της εκάστοτε κυβέρνησης.
Και επειδή λύσεις μαγικές δεν υπάρχουν πρέπει να σκεφτούμε τι θα κάνουμε. Και βέβαια χωρίς διάθεση συνεννόησης μεταξύ των κομμάτων και με το βλέμμα στο κομματικό συμφέρον, το πρόβλημα θα σέρνεται και δικαιολογημένα θα προκαλεί αντιδράσεις και θα διχάζει.
Και η πιθανότητα να οδηγηθούμε από μη ελεγχόμενες, ανεύθυνες ή προβοκατόρικες ενέργειες σε μη ελεγχόμενες καταστάσεις, θα ελλοχεύει με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τη χώρα και το λαό…