ΚΩΣΤΑΣ ΑΡΖΟΓΛΟΥ «Θέλω να κάνω καινοτόμα πράγματα, πρωτόφαντα, θέλω να δημιουργώ»

Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών και στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, απ’ όπου αποφοίτησε το 1969. Ο ίδιος έχει δηλώσει ότι «έχει εργαστεί και ως οικοδόμος, μεταφραστής, έμπορος και στατιστικολόγος, χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία». Στον κινηματογράφο συνεργάστηκε με τη Μελίνα Μερκούρη και την Έλεν Μπέρνστιν.
Αποτέλεσε ιδρυτικό στέλεχος του Ελεύθερου Θεάτρου το 1970. Συμμετείχε σε πολλές θεατρικές παραστάσεις και επιθεωρήσεις στο Άλσος Παγκρατίου, ενώ συνεργάστηκε με τους θιάσους της Έλλης Λαμπέτη, του Δημήτρη Παπαμιχαήλ, του Αλέκου Αλεξανδράκη κ.ά. Τα τελευταία χρόνια έχει ασχοληθεί με την σκηνοθεσία θεατρικών παραστάσεων. Το 1984 ίδρυσε τη δική του θεατρική ομάδα που πήρε το όνομα «Αεικίνητο». Υπήρξε καλλιτεχνικός διευθυντής του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Βορείου Αιγαίου.
Έχει παίξει σε πολυάριθμα θεατρικά έργα, ενώ επίσης τα τελευταία χρόνια έχει ασχοληθεί με τη σκηνοθεσία επίσης πολλών θεατρικών παραστάσεων.

«ΠΑΛΜΟΣ»: Σε ποιό περιβάλλον μεγαλώσατε;
ΚΩΣΤΑΣ ΑΡΖΟΓΛΟΥ: Στο περιβάλλον όπου οι γονείς μου ήταν υπάλληλοι, με μεγάλωσε η γιαγιά μου. Παίζαμε με τα παιδιά στην γειτονιά έξω στον χωματόδρομο.

«Π»: Σπουδάσατε Φιλοσοφική και στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Τελικώς επιλέξατε το θέατρο.
Κ.ΑΡ.: Με κέρδισε η υποκριτική τέχνη πολύ σύντομα. Κατάλαβα ότι αυτά που μάθαινα στο Εθνικό Θέατρο ήταν περισσότερα και πιο ουσιαστικά.

«Π»: Ποιές οι επιρροές και τα πρώτα σας βήματα;
Κ.ΑΡ.: Η Κατίνα Παξινού, ο Δημήτρης Χόρν ήταν δάσκαλοί μου, η μπουάτ της Πλάκας και η συναναστροφή μου με τους συμμαθητές και άλλους ηθοποιούς θα έλεγα πως με …διαμόρφωσαν.

«Π»: Είστε ένας από τα ιδρυτικά στελέχη του Ελεύθερου Θεάτρου το 1970. Τί πιστεύετε ότι προσέφερε στον τόπο;
Κ.ΑΡ.: Πιστεύω το Ελεύθερο Θέατρο καθόρισε την πορεία του Ελληνικού Θεάτρου. Το Ελεύθερο Θέατρο δεν έχει βρει ακόμα την θέση του. Αναστάτωσε την Αθήνα και την Θεσσαλονίκη, δημιούργησε την αντίληψη του τί είναι Θέατρο και είχε τεράστια λαϊκή απήχηση. Το πόσο σπουδαίο ήταν δεν το καταλάβαινα τότε αλλά άρχισα να το συνειδητοποιώ 20 χρόνια αργότερα από την Αλίκη Βουγιουκλάκη, την Έλλη Λαμπέτη, τον Αλέκο Αλεξανδράκη που δούλεψα μαζί τους.

«Π»: Ποιές είναι οι πιο σημαντικές συνεργασίες σας στο θεατρικό χώρο;
Κ.ΑΡ.: Οι πολύ σημαντικές συνεργασίες μου ήταν με τον Αλέκο Αλεξανδράκη, την Ελλη Λαμπέτη, την Αλίκη Βουγιουκλάκη που βάφτισε τον γιό μου, τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ. Όμως αυτό που με σφράγισε είναι στο ΕΜ Μπατερφλάι ο Μίνως Βολανάκης, ο Ανδρέας Βουτσινάς, ένας από τους ανθρώπους που μου άλλαξαν μυαλό για το Θέατρο. Από εκεί και πέρα άνοιξα τα φτερά μου, έχω σκηνοθετήσει 40 έργα και έχω παίξει πάνω από 60 ρόλους.

«Π»: Το 1984 ιδρύσατε την Θεατρική Ομάδα «Αεικίνητο». Ποιός ο στόχος της και ποια η πορεία της;
Κ.ΑΡ.: Ο στόχος δεν ήταν μόνο η Θεατρική ομάδα, ήταν ολόκληρο το κτίριο το οποίο διαλυόταν και στηνόταν σε 6 ώρες. Την πρώτη φορά στήθηκε στην οδό Τσόχα σε οικόπεδο που μου είχαν παραχωρήσει. Ήταν 1.000 θέσεων με μια σκηνή η οποία ήταν τόσο μεγάλη που όμοιά της δεν υπάρχει ακόμα και σήμερα! Για το επίτευγμα αυτού του Θεάτρου μιλάνε ακόμα και σήμερα στην Γαλλία, στη Νότια Αφρική και στο Ισραήλ, έχει μπει στις ειδήσεις αυτών των χωρών.

«Π»: Θέατρο, κινηματογράφος, τηλεόραση, σκηνοθεσία. Έχετε σημαντικότατο έργο σε αυτούς τους τομείς αλλά εσείς τί αγαπάτε πιο πολύ να κάνετε;
Κ.ΑΡ.: Θέλω να σκηνοθετώ, μου ελκύει πολύ η σκηνοθεσία. Και όταν παίζω θέλω να έχω κάτι να κερδίσω από τον σκηνοθέτη.

«Π»: Η κριτική γίνεται καλοπροαίρετα ή κρύβει σκοπιμότητα;
Κ.ΑΡ.: Όταν κρύβει σκοπιμότητα δεν με αφορά!

«Π»: Πώς χαρακτηρίζετε την εμπειρία σας στο ΔΗΠΕΘΕ ως καλλιτεχνικός διευθυντής Βορείου Αιγαίου;
Κ.ΑΡ.: Διετέλεσα Διευθυντής στο ΔΗΠΕΘΕ Βορείου Αιγαίου αλλά οι διαδικασίες του Δήμου διέλυσαν κάθε προοπτική και προσδοκία μου. Μου αρέσει το γκάζι και όχι το φρένο.

«Π»: Στην Ελλάδα της κρίσης, οι ζημιές και τα δεινά της, νοιώθετε ότι άφησαν σημάδια στους καλλιτέχνες και το έργο τους;
Κ.ΑΡ.: Φυσικά. Οι καλλιτέχνες που συνεχίζουμε να εργαζόμαστε θεωρώ ότι είμαστε ήρωες! Κι αυτό σημαίνει ότι χρωστούν πιο πολύ στο Θέατρο παρά στην εφορία.

«Π»: Τί χαρές σας δίνει η σκηνοθεσία ενός έργου και τί δυσκολίες;
Κ.ΑΡ.: Χαίρομαι πολύ όταν οι σκηνοθεσίες μου έχουν αντίκρυσμα στο κοινό. Δυσκολίες υπάρχουν κυρίως αν δεν συννενοούμαστε απόλυτα με τους ηθοποιούς.

«Π»: Πώς βλέπετε τα προγράμματα της τηλεόρασης;
Κ.ΑΡ.: Η δόση των εκπομπών λάιφ στάιλ μαγειρικής, τούρκικων σίριαλ έχουν παραγκωνίσει την δική μας μυθοπλασία δυστυχώς… Αισθάνομαι ότι υπάρχει εξ αιτίας … μια φτήνια που συνθέτει φθήνεια.

«Π»: Μιλήστε μας για την Ανώτερη Σχολή Δραματικής Τέχνης Πέτρας, στο Δήμο Πετρούπολης και το όραμά σας.
Κ.ΑΡ.: Το όραμά μου είναι να ξεκινήσει πάλι από την αρχή. Έχω 12 πάρα πολύ σπουδαίους δασκάλους και στόχος είναι να …μαζευτούμε πολλοί και καλοί.

«Π»: Τί συμβουλεύετε τους νέους που ακολουθούν τα όνειρά τους και την αγάπη τους για το θέατρο;
Κ.ΑΡ.: Πολλά πράγματα αλλά περισσότερο με εξάπτει όχι να τους καθοδηγώ από καθ’έδρας αλλά να τους οδηγώ σε μια πραγματική εφαρμογή των όσων μαθαίνουν. Κυρίως να νιώσουν την χαρά επί σκηνής!

«Π»: Τις δύο πανέμορφες κόρες σας, τις κέρδισε η υποκριτική τέχνη. Είστε αυστηρός κριτής;
Κ.ΑΡ.: Τις κρίνω αντικειμενικά!

«Π»: Το θέατρο είναι πολιτικό;
Κ.ΑΡ.: Είναι από τη φύση του πολιτικό. Ωστόσο να ξεκαθαρίσω ότι το κομματικό δεν μ’ενδιαφέρει.

«Π»: Τί ονειρεύεστε για το μέλλον;
Κ.ΑΡ.: Να μπορούσα να κάνω όλο και πιο καινοτόμα πράγματα, πρωτόφαντα, και πάντα να δημιουργώ.

«Π»: Ποιά είναι η βασική αρχή στη σκηνοθεσία;
Κ.ΑΡ.: Να μπορούν οι ηθοποιοί να παίζουν φυσιολογικά. Δόξα τω θεώ, ρεαλισμός είναι και η ψυχολογική και μεταφυσική κατάσταση του ήρωα, τα όνειρά μας ρεαλιστικά και οι συνθήκες και σε αυτά κολυμπάμε.

«Π»: Τί κάνει έναν ηθοποιό «μεγάλο»;
Κ.ΑΡ.: Όταν μπορεί και κερδίζει μαγνητίζει το κοινό του.

«Π»: Τί καινούργιο ετοιμάζετε;
Κ.ΑΡ.: Ετοιμάζω για το Θέατρο Πέτρας μια παράσταση – αν μπορέσει να γίνει – η οποία εξαρτάται απο την οικονομική κατάσταση της Ευρώπης διότι το σχέδιο που έχω εξαρτάται απο αυτή. Είναι μια καινοτομία για να πάει το Θέατρο ένα βήμα παραπέρα.