Η Ανάσταση θέλει έναν θάνατο

Πρώτα – πρώτα πολλές αρχαίες θρησκείες είχαν τη γέννηση, το θάνατο και την ανάσταση μέσα στα θεμέλια τις πίστης τους. Για παράδειγμα, τέτοιοι ήταν οι αρχαίοι Αιγύπτιοι με το Όσιρη, ο δικός μας ο Διόνυσος, ο Πέρσης Ζωροάστρης και διάφοροι άλλοι. Όπως και σήμερα με τον Χριστό, που η πίστη είναι αυτή που καθορίζει τις σκέψεις και πράξεις μας, έτσι και τότε οι προ Χριστού άνθρωποι ανάλογα με την πίστη τους είχαν και τον τρόπο ζωής τους.

Το να πούμε ότι ο Χριστός ήταν Θεός ή Άνθρωπος, αυτό καθορίζεται, όπως προανέφερα, με την πίστη. Στην περίπτωση αυτή κανένας δεν μπορεί να επέμβει και να αλλάξει τα πιστεύω του άλλου με την βία όπως έχει γίνει και γίνεται συνεχώς από τότε που οι άνθρωποι οργανώθηκαν σε κοινωνίες. Με την οργάνωση των κοινωνιών άρχισαν να εμφανίζονται τα συμφέροντα και να αντιλαμβάνεται ο άνθρωπος την έννοια και τα πλεονεκτήματα της εξουσίας. Έτσι μπήκε το ερώτημα σε αυτούς που είχαν την εξουσία και ήθελαν να την διατηρήσουν ή σε αυτούς που ήθελαν να την αρπάξουν, για το πώς αυτό θα ήταν εφικτό. Και βρήκαν την λύση. Και η λύση είναι ο φόβος και η βία. Η βία ασκείται γιατί προκαλεί φόβο και ως εκ τούτου το κύριο στοιχείο επιβολής της εξουσίας είναι ο φόβος. Στην αρχή ήταν ο φόβος των φαινομένων της φύσης και με την εξέλιξη του ανθρώπου ο φόβος του θανάτου κυριάρχησε και κυριαρχεί στις κοινωνίες. Αυτός ο φόβος γέννησε τις θρησκείες.

Επιτυχία, όμως, είχαν αυτές που είχαν σαν δόγμα τους την Ανάσταση. Έτσι δινόταν η ελπίδα στον αδύναμο άνθρωπο να απαλύνει το φόβο του με την ελπίδα ότι και αυτός θα αναστηθεί και θα πάει π.χ. σε άλλο σώμα η ψυχή του, όπως ισχυριζόντουσαν αυτοί που πίστευαν στη μετεμψύχωση.

Για να έρθουμε τώρα και στις άγιες ημέρες, θα ασχοληθούμε λίγο με τα Πάθη του Χριστού και την Ανάσταση που θα γιορτάσουμε οι περισσότεροι με μισό αρνί ή ψητό στο φούρνο. Ξεχάστε τις παλιές σπατάλες…

Πολύ μελάνι έχει χυθεί, λοιπόν, για την φύση του Χριστού, αν ήταν Θεός, Άνθρωπος ή και τα δύο. Εγώ θα κάνω μια υπόθεση εργασίας και θα ισχυριστώ ότι ήταν Άνθρωπος. Ήταν ένας Άνθρωπος που είπε πέντε πράγματα, αλλά και έκανε κάτι που άλλαξε την πορεία της Ανθρωπότητας. Το τι είπε δεν έχει τόση σημασία, όση έχει το τι έκανε για αυτά που πίστευε. Αυτά που πίστευε και έλεγε στον κόσμο είχαν μέσα τους τη δύναμη για αλλαγή της κοινωνίας. Τα πίστευε με τέτοια δύναμη που αποφάσισε ότι πρέπει να πεθάνει για να μείνουν τα πιστεύω του για το καλό του ανθρώπου. Δηλαδή εδώ έχουμε έναν Άνθρωπο που αποφασίζει να δώσει τη ζωή του για τους άλλους. Υπάρχει και το παράδειγμα του δικού μας του Σωκράτη, που πέθανε με ηρεμία γιατί έπρεπε να τηρήσει τους νόμους της πόλης. Ο Σωκράτης αναζητούσε την Αλήθεια και το Καλό, το διέδιδε, αλλά οι κοινωνικές συνθήκες δεν επέτρεψαν να γίνει ένα κίνημα όπως του Χριστιανισμού. Η κοινωνία την εποχή του Χριστού ήταν σε βαθιά σήψη και η εξουσία της Ρώμης έπεφτε βαριά σε όλους τους λαούς. Εκεί οι ιδέες του Χριστού βρήκαν γόνιμο έδαφος και έφεραν την ελπίδα σε όλους τους εκτός εξουσίας ανθρώπους. Ο Σωκράτης πέθανε ήρεμα, πίνοντας το κώνειο, ο Χριστός πέθανε βίαια στο Σταυρό. Ο Σωκράτης ήταν άνθρωπος και ποτέ δεν είπε ότι θα πεθάνει για το καλό όλων των άλλων. Ο Χριστός, σύμφωνα με την υπόθεση εργασίας που έκανα πιο πάνω, ήταν και αυτός άνθρωπος. Βασανίστηκε, υπέφερε και πέθανε για το καλό όλων των άλλων. Για σκεφτείτε το λίγο βαθύτερα. Δεν θέλει τόλμη; Δεν θέλει πίστη; Δεν θέλει αποφασιστικότητα, ανδρεία και νίκη του χειρότερου φόβου του ανθρώπου που είναι ο θάνατος; Για σκεφτείτε το με το μέσα μυαλό…

Θα μου πείτε ότι στην κοινωνία υπάρχουν και άλλα παραδείγματα που πολλοί πέθαναν για τις ιδέες τους. Δεν το αρνούμαι. Αυτοί, όμως, πέθαναν μέσα σε συγκρούσεις, βία και τις περισσότερες φορές το μήνυμά τους δεν ήταν προς το καλό του ανθρώπου αλλά για την επιβολή της ιδέας τους. Η διαφορά με το Χριστό είναι ότι Αυτός δεν αντέδρασε στη βία. Δεν αντέδρασε γιατί για τους μεγάλους άνδρες η ανταπόδοση της βίας φέρνει πάλι βία. Ο Γκάντι στις Ινδίες, για παράδειγμα, επέλεξε το δρόμο του Χριστού, της μη βίας και υπέφερε, αλλά τους Άγγλους τους έδιωξε. Ο Χριστός προχώρησε ακόμη πιο πέρα με στόχο να νικήσει για χάρη του ανθρώπου τον προαιώνιο φόβο του θανάτου και το έκανε με την Ανάσταση.

Νικώντας τον φόβο, τότε είσαι άτρωτος από κάθε μορφή βίας και κάθε μορφή εξουσίας. Και δεν είναι μόνο αυτό. Τότε γίνεσαι κατά κάποια έννοια και παντοδύναμος. Και λέω παντοδύναμος γιατί έχεις την δυνατότητα είτε να κάψεις μια ολόκληρη πόλη είτε να σκοτώσεις 200 ανθρώπους είτε να πας σε ένα νοσοκομείο και να πεις «κάντε με κομμάτια και δώστε τα όργανά μου σε διάφορους που τα έχουν ανάγκη». Όλα τα κάνεις! Τον ήλιο δεν μπορείς να σβήσεις. Με τη δύναμη που αποκτά ο άνθρωπος, αφού έχει νικήσει τον φόβο, εν δυνάμει μπορεί να το παίξει και θεός.

Μου έρχεται, λοιπόν, στο μυαλό η αυτοκτονία του συνανθρώπου μας στο Σύνταγμα την περασμένη βδομάδα. Στην ιδιόχειρη επιστολή που άφησε ανέφερε ότι δεν μπορούσε να επιβιώσει με τις περικοπές της σύνταξής του και αποφάσισε να αυτοκτονήσει. Δεν θα μπορούσε αυτός, αφού είχε νικήσει τον φόβο, να πάρει μαζί του μερικούς από τους υπεύθυνους της σημερινής μας πολιτικής και οικονομικής κατάστασης; Ασφαλώς θα μπορούσε. Ευτυχώς, δεν το έκανε και να ευχηθούμε μην βγει κανένας άλλος και το κάνει. Ήταν αξιοπρεπής και ηρωικός, ήταν μη βίαιος και έστρεψε τη βία στον εαυτόν του. Έδωσε και αυτός τη ζωή του για το καλό των άλλων, άσχετα αν δεν το τόνισε ιδιαίτερα στην επιστολή του. Τι έγινε, όμως, μετά την αυτοκτονία; Ψιλοκάηκε η Αθήνα από κουκουλοφόρους και χάθηκε μια ευκαιρία να μαζευτεί ο κόσμος και να ζυμωθεί καλύτερα η ιδέα της αλλαγής όλου του πολιτικού συστήματος.

Αυτές τις μέρες, επειδή οι δημοσκοπήσεις δείχνουν καταποντισμό της εξουσίας, άρχισαν την αντεπίθεση για «καθαρά χέρια» όπως έλεγε ο Λαδάς της χούντας. Τόσο καιρό τι έκαναν; Πιστεύουν ότι οι Έλληνες και ιδιαίτερα οι νέοι θα πάνε με το μέρος τους; Είναι βαθιά νυχτωμένοι. Όταν πάμε στις κάλπες, λοιπόν, καλό θα είναι να θυμόμαστε αυτόν τον ήρωα, τον θαρραλέο, τον δυνατό που έδωσε ό,τι πολυτιμότερο είχε για όλους εμάς. Μια Ανάσταση χρειάζεται ένα θάνατο. Αν πιστέψουμε στην Ανάσταση – και αναστάσεις υπάρχουν χιλιάδες – τότε θα έχουμε νικήσει το φόβο. Το φόβο που μας τρώει τα σωθικά και που τον εκμεταλλεύεται η εξουσία για να επιβάλει τους κανόνες της. Μέσα σε αυτά τα πλαίσια εντάσσονται και τα ζητήματα της τρομοκρατίας γιατί πολύ φοβάμαι ότι σε μερικά χρόνια η απλή αντίδραση για παραβίαση στοιχειωδών ανθρώπινων δικαιωμάτων θα θεωρείται πράξη τρομοκρατίας και ουέ και αλίμονό μας.

Λοιπόν, σας ζάλισα με όλα αυτά. Σας εύχομαι καλό Πάσχα, υγεία και να έχουμε δυνατή μνήμη!