ΒΑΣΙΛΗΣ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ, Ιστορικός – Συγγραφέας

ΒΑΣΙΛΗΣ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ«Ο λογοτέχνης πρέπει να δίνει
ένα έργο με πηγαία δύναμη,
πνευματική αυτάρκεια ώστε
να γίνεται κτήμα όλου του λαού»

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: ΜΑΙΡΗ ΓΚΙΩΝΗ – ΛΑΡΕΝΤΖΑΚΗ

Ο Βασίλης Γεωργιάδης γεννήθηκε και σπούδασε στην Αθήνα, έλκων την καταγωγή του από την Κωνσταντινούπολη (Φανάρι). Κατοικεί στο Διόνυσο Αττικής από το 1986. Υπήρξε στέλεχος της ELIN (1966-2004). Ιστορικός, ποιητής, πεζογράφος, δοκιμιογράφος, κριτικός της λογοτεχνίας και δημοσιογράφος.
Μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών, ιδρυτικό μέλος και επίτιμος Πρόεδρος της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών, μέλος του Κέντρου Ευρωπαϊκού Κέντρου Μελετών και Σπουδών «Ι. Καποδίστριας», του Ινστιτούτου Ελληνο-ανατολικών Σπουδών και Μελετών (Οργανωτής δύο διεθνών του Συνεδρίων, Αθήνα 2014 και Χανιά 2019), επίτιμο μέλος του Rotary Διονύσου Αττικής, του Εξωραϊστικού Πολιτιστικού Συλλόγου Διονύσου Αττικής, πρώην μέλος του Δημοτικού Πολιτιστικού Οργανισμού ΘΕΣΠΗΣ κ.α.
Κείμενά του έχουν μεταφραστεί σε πολλές ευρωπαϊκές γλώσσες και έχουν διδαχτεί σε ελληνικά και ξένα πανεπιστήμια.
Ποιήματά του περιλαμβάνονται σε αρκετές Ανθολογίες και έχουν βραβευτεί σε πανελλήνιους λογοτεχνικούς διαγωνισμούς, όπως επίσης έχουν δημοσιευτεί σε διάφορα έγκριτα λογοτεχνικά περιοδικά, κατά καιρούς.
Έχει συμμετάσχει σε πολλά συνέδρια με ανακοινώσεις του πάνω σε θέματα ιστορικά και λογοτεχνικά καθώς και έχει κάνει πολλές ομιλίες σε Ελλάδα και εξωτερικό, στο ραδιόφωνο, τηλεόραση κλπ.
Αρθρογραφεί στον τοπικό και περιφερειακό Τύπο. Στην τοπική εφημερίδα «Διόνυσος» είχε μόνιμη στήλη με τίτλο «Ελληνικά και Σταράτα». Σήμερα αρθρογραφεί στην παννατικής κυκλοφορίας εφημερίδα «Αττικό Βήμα». Έχει βραβευτεί για πεννογραφίες του (σινική) στο φεστιβάλ Αίτνα Ταορμίνα ενώ το θεατρικό του μονόπρακτο «Οδοκαθαριστής» ανέβηκε στη θεατρική σκηνή της Μ. Ριάλδη λίγο πριν τη Δικτατορία των συνταγματαρχών.
Τέλος, συνέχισε για δύο χρόνια (2010-2012) τα «Χνάρια του Λόγου», ομιλίες σημαντικών προσωπικοτήτων με εισηγήσεις του, στην αρχή κάθε ομιλίας.

Εργογραφία:

1. Ιστορικά Μυθιστορήματα α. ΧΑΡΙΛΑΟΣ ΤΡΙΚΟΥΠΗΣ (έκδ.Σαββάλας,1996) β. Ο ΠΡΩΤΟΣ ΚΥΒΕΡΝΗΤΗΣ Ι. Καποδίστριας (Λιβάνης,1992) 2 ανάτυπα γ. ΑΝΝΑ ΝΟΤΑΡΑ- Ο δρόμος προς την Εσπερία (Λιβάνης,1992) 2. Βιογραφίες α. Κ.Π.ΚΑΒΑΦΗΣ- ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΟ ΠΑΘΟΣ. Πρόλογος Κ. Γεωργουσόπουλος. Εισαγωγή Δημ. Δασκαλόπουλος (Εκδ. Προσκήνιο, Άγγ. Σιδεράτος, 2000) β. ΙΑΣΩΝ ΕΥΑΓΓΕΛΟΥ- Ο ποιητής- Ο στοχαστής (Αυτοέκδοση 1992) 3. Μελέτες-Δοκίμια α. Ο ΑΡΧΑΙΟΣ ΔΗΜΟΣ ΙΚΑΡΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΙΕΡΟ ΤΟΥ στον σημερινό Διόνυσο Αττικής. Επιστημονική Επιμέλεια Βασ. Λαμπρινουδάκης. (Εκδ. ΔΗΜΟΣ ΔΙΟΝΥΣΟΥ ΑΤΤ.- Π.Ο. ΘΕΣΠΗΣ 2014) β. ΤΟ ΣΥΓΓΡΑΦΙΚΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΚΑΘ. Γ. ΚΑΝΑΡΑΚΗ και λογοτεχνία των Ελλήνων της Αυστραλίας.( Έκδ. Univers. Sydney Αυστραλίας, 1988. 4. Αφηγήματα ΒΙΒΛΙΟ ΠΕΜΠΤΟ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ (14 ψυχογραφήματα) (Εκδ. ΜΕΜΦΙΣ 2017) 5. Ιστορικά διηγήματα α. ΠΙΚΡΗ ΕΛΛΑΔΑ ( 200 χρ. Ελληνικής Ιστορίας) (Εκδ. ΒΕΡΓΙΝΑ 2019) β. ΕΘΝΟΥΣ ΠΟΛΥΑΘΛΟΥ ΚΑΙ ΠΟΛΥΠΛΑΓΚΤΟΥ ΜΝΗΜΕΣ (Αυτοέκδ.1989) 6. Ποίηση α. Η ΩΧΡΑ ΑΤΑΛΑΝΤΗ (Αυτοέκδοση 1989) β. ΜΕ ΤΟ ΧΕΡΙ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ (Αυτοέκδ.1985) Εξώφυλλο Ρένας Φίλη Ιωαννίδη. γ. ΧΡΗΣΜΟΙ ΤΗΣ ΛΥΡΑΣ (Αυτοέκδ.1966) 7. Γνωμικός λυρικός στοχασμός ΘΗΣΑΥΡΙΣΜΑΤΑ (Έκδ. ΜΕΜΦΙΣ 2017)

__________________________________________

«ΠΑΛΜΟΣ»: Σε ποιό περιβάλλον μεγαλώσατε;
ΒΑΣΙΛΗΣ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ: Στη μετακατοχική Αθήνα των πρώτων χρόνων της ανασυγκρότησής της μετά από την λαίλαπα ενός ακατανόητου πολέμου, του Β’ Παγκοσμίου πολέμου και ενός εξ ίσου αιματηρού κι επώδυνου εμφύλιου σπαραγμού που θύμιζαν επαναπατρισμένους μεσαίωνες. Από το μεγαλοαστικό περιβάλλον ενός Κολωνακίου που φιλοξενούσε τα πρώτα παιδικά μου χρόνια την ατυχήσασα οικογενειακή μου εστία, μέχρι τις ταπεινές αλλά ηρωϊκές γειτονιές μιας κοντινής Καισαριανής της οποίας τα ερείπια ακόμα κάπνιζαν, μικρή η απόσταση. Από τα σχετικά ασφαλή στενά της Δεξαμενής εως τον ανατολικό τοίχο της εκκλησιάς της Παναγιάς με τα παιχνίδια στην αλάνα, οι εικόνες που σου μένουν, φτώχειας και ανέχειας, ανασφάλειας και στέρρησης, αληθινά πονούν.

«Π»: Τα παιδικά σας χρόνια πώς ήταν;
Β.Γ.: Δύσκολα. Πολύ δύσκολα όπως σας προείπα… Χωρίς ζωοποιές παραστάσεις και χέρια στοργής οδηγητικά, το κάδρο των παιδικών χρόνων δείχνει αδειανό. Μου έλειψε το παραμύθι… και το παιχνίδι που γεμίζει τη ζωή ενός παιδιού.

«Π»: Τί σας ώθησε στη συγγραφή;
Β.Γ.: Για να αρθρώσω και να κάνω δημόσιο κτήμα όλα εκείνα τα εσώτερα της ψυχής μου πορίσματα, ό,τι κοινωνείται εντός μου, τέλος πάντων, ως άγγιγμα ευτυχίας και να το μοιραστώ με τους άλλους ανθρώπους. Η συγγραφή δι εμέ, είναι ο γόνιμος κλήρος, ο σκεπτόμενος σπόρος της ζωής, ο πλήρης χυμών ψυχής και το αυτοφυές φως τ’ ανθρώπου που πρέπει να διαλάμψει, μεταλαμπαδευόμενος στον Αλλον. Στον Συνάνθρωπο ως χαμόγελο Θεού και φωτισμένος Παράδεισος σοφού λόγου.

«Π»: Σε ποιά ηλικία ξεκινήσατε να γράφετε;
Β.Γ.: Σε ηλικία 16 ετών και εργαζόμενος – τελείωσα το Ε’ Εσπερινό επτατάξιο Γυμνάσιο Αθηνών – ήρθε στο φως της δημοσιότητας η πρωτόλεια ποιητική συλλογή «Χρησμοί της Λύρας» (αυτοέκδ.) οι δε εκθέσεις μου ήταν όλες «μικρά δοκίμια» κατά την κρίση του καθηγητή μου τότε και αργότερα λατινιστή Αντώναρου. Το πρώτο μου δημοσιευμένο ποίημα στα «Νέα» είχε τον τίτλο «Ναβουχαράτ – Ιντια» και η πρώτη μου κριτική για βιβλίο στην «Φιλολογική Βραδυνή» που την επιμέλειά του είχε ο πρώτος μου μέντορας Μπ.Κλάρας – Κριτική προσέγγιση στον «Δαίμονα» του Μιχ. Λέρμοντοβ σε μτφρ. του επίσης μέντορά μου Γιώτη Πάλμα. Μέντορές μου υπήρξαν ακόμα ο Κ. Βάρναλης, ο Φ. Κόντογλου, ο νονός μου Κ. Αναστασόπουλος, ο Κ. Μόντης, ο Μ. Βαϊάνος.

«Π»: Το συγγραφικό σας έργο είναι πλούσιο και οι πεννογραφίες σας (σινική) βραβεύτηκαν στο Φεστιβάλ «Αίτνα Ταορμίνα». Μιλήστε μας γι’αυτό.
Β.Γ.: Σε εκείνο το φεστιβάλ στην Ιταλία, αρχές του ‘70 στο πλαίσιο ενός ποιητικού διαγωνισμού που πήρα το 2ο βραβείο (το πρώτο δόθηκε τιμητικά στη μεγάλη Άννα Αχμάτοβα), έγινε και έκθεση ζωγραφικής στο οποίο πήρα το Α’ βραβείο για δυο μου έργα πενογραφίας.

«Π»: Η ιστορία ανήκει στο πεδίο της αφήγησης;
Β.Γ.: Η αρχαία ρητορική στηριγμένη στη λατινική γραμματεία διακρίνει την αφήγηση σε τρείς τύπους: 1. την μυθώδη, 2. την ιστορική και 3. την ρεαλιστική. Η ιστορική που με ρωτάτε, είναι η αφήγηση – ξερή καταγραφή – ιστορικών γεγονότων του παρελθόντος, η έκθεση γεγονότων στην ιστοριογραφία ή τη χρονογραφία με την αφήγηση να ανασυστήνει επιλεκτικά αλλά και επιλεκτικά τον κόσμο του παρελθόντος.

«Π»: Τι προσφέρει η λογοτεχνία στον άνθρωπο;
Β.Γ.: Όλα τα κείμενα που ξεκινούν από εσωτερικές πηγές του ανθρώπου – σαν εσωτερικό χρονικό – η συγκομιδή της μοναξιάς και της επικοινωνίας, είναι λογοτεχνία. Ο λογοτέχνης πρέπει να έχει το φυσικό εκείνο καλλιτεχνικό αισθητήριο ώστε να δίνει ένα έργο με πηγαία δύναμη, πνευματική αυτάρκεια, καθολική προσδεκτικότητα έτσι που να γίνεται κτήμα όλου του λαού, να λειτουργεί μέσα στην κοινωνία των ανθρώπων. Τα μεγάλα λογοτεχνικά έργα πρέπει να τα υπαγορεύει μια δημιουργική φαντασία και να έχουν τη σωστή σύνθεση και ισορροπία ανάμεσα στη λογική και στη συναισθηματική ζέση.

«Π»: Τι απαιτήσεις έχει το ιστορικό μυθιστόρημα, ως δύσκολο είδος γραφής;
Β.Γ.: Όντως δύσκολο είδος το ιστορικό μυθιστόρημα το οποίο υπηρετώ κι εγώ απο το 1990 με τρία ιστορικά μυθιστορήματα, μία μυθιστορηματική βιογραφία και δυο συλλογές ιστορικών αφηγημάτων. Απαιτεί επαρκείς ιστορικές γνώσεις, έρευνα και προπαντός ικανότητα στο στήσιμο του σκηνικού της εποχής και ευτυχισμένες στιγμές σύλληψης και διατύπωσης της μυθοπλασία, έχοντας επι πλέον, την πολυεδρική εποπτεία ενός κόσμου που κινείται ανάμεσα στην φαντασία και την πραγματικότητα.

«Π»: Από πού αντλείτε το υλικό για τα ιστορικά διηγήματα;
Β.Γ.: Το υλικό αντλώ από αξιόπιστες πηγές που υπάρχουν σε διάφορες βιβλιοθήκες, στο ίντερνετ, περιοδικά και εφημερίδες αλλα και από ζωντανές αφηγήσεις ανθρώπων που έζησαν τη συγκεκριμένη εποχή. Οι πηγές μου πολλές.
«Π»: Τί σας εμπνέει;
Β.Γ.: Με εμπνέει ο Άνθρωπος και το άλλο νόημα των πραγμάτων. Οι χαμένες ιδέες και οι αδιάβαστες «γραμμικές» γλώσσες της ανθρώπινης ψυχής. Με εμπνέει η Αγάπη στην απεραντοσύνη της και η Αλήθεια η ριζιμιά πέτρα της Ανθρωπιάς.
«Π»: Δημοσιογραφία και συγγραφή αλληλοϋποστηρίζονται;
Β.Γ.: Η δημοσιογραφία έχει αναδείξεις πολλούς εξαιρετικούς λογοτέχνες και τανάπαλιν. Συγκοινωνούντα δοχεία.

«Π»: Τί είναι η ποίηση για εσάς;
Β.Γ.: Τί είναι η Ποίηση; «Πέτρα η Ποίηση.
Πέτρα με έμψυχο παθιασμένο κορμί που δέρνεται.
Πελεκιέται, κυλά και σμιλεύεται.
«Κίνημα Ζωής»
Το νεανικό και αύθαδες κάλλος του Έρωτα.

«Π»: «Η Ωχρα Ατάλαντη» 1989, «Με το χέρι της καρδιάς» 1985, «Χρησμοί της Λύρας» 1966. Τίτλοι ποιητικών σας συλλογών. Τί πραγματεύονται;
Β.Γ.: Για την ποιητική μου συλλογή «Χρησμοί της Λύρας» μίλησα παραπάνω. Πρωτόλειο. Περίσσευμα νεανικής καρδιάς. Η πολυδιαβασμένη και πολυβραβευμένη μου «Ώχρα Ατάλαντη» (1989) παραδοσιακή έμμετρη αλλά και σε ελεύθερο στίχο ποίηση, εγκώμιον πατρίδος ηγαπημένης, πόνος για τους σπαρασσομένους αδερφούς της εμφύλιας διαμάχης αλλά και διαλογισμοί πάνω στην ανθρώπινη περιπέτεια, την ύπαρξη και τα όριά της. Η ποιητική συλλογή «Με το χέρι της Καρδιάς» (1985), ένας ύμνος στην Ελευθερία, γραμμένος με την ιεροπρέπεια του τραγικού λόγου για τα την ελληνίδα ψυχή και την ανδρεία των παιδιών της.

«Π»: Διατελέσατε Αντιδήμαρχος του Δ. Διονύσου το 2007. Ποιά η εμπειρία σας από την ενασχόλησή σας με τα κοινά;
Β.Γ.: Ήταν μεγάλη τιμή δι’εμέ η ανάθεση στης Αντιδημαρχίας Πολιτισμού, Παιδείας και Περιβάλλοντος το 2007 στον νεοσύστατο τότε καλλικρατικό Δήμο Διονύσου. Ο συγκεκριμένος τόπος σηματοδοτεί την αρχή της λατρείας του θεού Διονύσου στην Αττική, την αρχή της καλλιέργειας της αμπέλου στην περιοχή αυτή και τη δημιουργία της ίδιας της Τραγωδίας, σύμφωνα με την παράδοση από τον Θέσπη. Ένας αρχαιολογικός χώρος που πληροί όλους τους όρους και τις προϋποθέσεις για να ανακηρυχτεί παγκόσμιο μνημείο πολιτιστικής κληρονομιάς, κάτι το οποίο επιδιώκουμε με όλες μας τις δυνάμεις. Πρόκειται για τον αρχαίο Δήμο Ικαρίας (Ικάριον) και το ιερό του στο σημερινό Δήμο μας, με τα ερείπιατων ναών του θεού Διονύσου και Απόλλωνα το χορηγικό μνημείο των Αγνία, Ξανθίππου και Ξανθίδη, όπως και μικρού θεάτρου του 6ου π.Χ.αι. το οποίο έχει ενταχθεί από τότε στο πρόγραμμα των αναστηλώσεων του Διαζώματος. Στην κατεύθυνση αυτή της ανάδειξης και της αξιοποίησης αυτού του χώρου εργάστηκε και σημερινή Διοίκηση του Δήμου μας στην περίοδο 2010-14 που ήταν και τότε σην Αρχή, στη διάρκεια δε αυτής της θητείας της εκδόθηκε και το βιβλίο μου αρχαιολογικού ενδιαφέροντος «Ο αρχαίος Δήμος Ικαρίας (Ικάριον) και το Ιερό του στο σημερινό Δήμο Διονύσου Αττικής». Το βιβλίο αυτό, έχουμε την υπόσχεση του σημερινού δημάρχου πως θα επανεκδοθεί.

«Π»: Ως μέλος του Δημοτικού Πολιτιστικού Οργανισμού ΘΕΣΠΗΣ, ποιές ήταν οι προτάσεις σας;
Β.Γ.: Ως μέλος μετέπειτα του Π.Ο. ΘΕΣΠΗΣ, ο οποίος σήμερα ως θεσμός δεν υφίσταται, προσπάθησα, έχοντας και την προτέρα εμπειρία μου στα πολιτιστικά δρώμενα του τόπου μου και όχι μόνο, να βοηθήσω στο να κινηθεί το ενδιαφέρον της Κεντρικής Διοίκησης,αλλά και του ευρύτατου κοινού για το μέγιστο, ανεπανάληπτο, αειθαλές επίτευγμα του ελληνικού θαύματος, το θέατρο. Οι προτάσεις μου, για σύσταση Γλυπτικού Γυμνασίου, Θεατρικού Μουσείου, επέκταση και περαιτέρω αξιοποίηση του ήδη υπάρχοντος Πάρκου Γλυπτικής στο αιωνόβιο δάσος της περιοχής μας, μπορεί μέχρι σήμερα να μην έχουν προχωρήσει, εξακολουθούν όμως για μένα να ισχύουν, όπως και για τους πολλούς φίλους μου που τις έχουν ενστερνισθεί.

«Π»: Πιστεύετε ότι οι πνευματικοί άνθρωποι έχουν θέση στα κοινά; Ακούγεται η φωνή τους;
Β.Γ.: Ασφαλώς και οι πνευματικοί άνθρωποι έχουν φωνή, ακόμα και σε μια εποχή κατ’ εξοχήν αντιπνευματική και δη σε μια Πατρίδα που εδώ και δέκα χρόνια δοκιμάζεται απο μια κρίση γενικότερη θεσμική, πολιτική, κοινωνική, οικονομική κ.α. Επιβάλλεται να υψώνονται αλλά και να ακούγονται τέτοιες φωνές, ειδικά σε μια χώρα στην οποία περισσεύουν οι «θεράποντες άγιοι και σωτήρες» και ο «ευδόκιμος κοινός νους» απεργεί.

«Π»: Τί σας στενοχωρεί;
Β.Γ.: Τί με στενοχωρεί; Το ότι σε αυτόν τον τόπο των ομηρικών εντάσεων και εμπνεύσεων, των προχρόνιων μύθων και του μέγιστου ελληνικού αισθητικού θαύματος του Χθές, ευημερεί Σήμερα ο «μεταέλληνας» της πτώσης και της ισοπέδωσης των αιώνιων εκείνων Αξιών που θέσμισεν ο Έλλην Άνθρωπος του ποιείν μεγάλως ελληνικώ τω τρόπω και όχι του παραποιείν.

«Π»: «Οδοκαθαριστής», δικό σας έργο που ανέβηκε στη σκηνή της Μ. Ριάλδη.
Β.Γ.: Μια παράσταση «στεντόρειας ασίγαστης κραυγής υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων» ο «Οδοκαθαριστής» μου που δεν ευτύχησε να επικοινωνήσει με το ευρύ κοινό, μιας και ενόχλησε σφόδρα τη χούντα των συνταγματαρχών. Κανείς δεν τη θυμάται…την ξέχασε ακόμα και έφηβος τα χρόνια εκείνα δημιουργός της.

«Π»: Ως δημοσιογράφος, είχατε τη μόνιμη στήλη με τίτλο «Ελληνικά και Σταράτα», στην εφημερίδα «Διόνυσος». Ποιά τα θέματα που θίγετε;
Β.Γ.: Η τοπική μηνιαία εφημερίδα «Διόνυσος» της εκλεκτής συμπολίτισσάς μας και πρώην αντιδημάρχου μας κ.Ρίτσας Σαραντάκη, σταμάτησε να κυκλοφορεί πριν λίγα χρόνια. Υποδειγματική αντικειμενική και εμπνευσμένη δημοσιογραφία και σε υπερτοπικό πεδίο. Στις φιλόξενες σελίδες της και στη μόνιμη στήλη που μου είχε παραχωρηθεί, για πάνω απο είκοσι χρόνια, ήρθαν στο φως της δημοσιότητας άρθρα δοκίμιά μου γενικότερου ενδιαφέροντος που θα άξιζαν στο άμεσο μέλλον να εκδοθούν.

«Π»: Με τη σύζυγό σας, ποιήτρια Ντίνα Σκουλαρίκου – Γεωργιάδου, θεωρείτε ότι βοήθησαν την κοινή σας ζωή, εκτός των άλλων, οι λογοτεχνικές ανησυχίες και των δύο;
Β.Γ.: Με την πολύ αισθαντική ποιήτρια και σύζυγό μου Ντίνα Σκουλαρίκου – Γεωργιάδου γνωριστήκαμε ως ποιητές και αυτό είχε μεγάλη σημασία στη μετέπειτα κοινή συζυγική ζωή. Θαυματουργός πολλά, αυτή η εμπειρία που μας ανύψωσε ως πνευματικούς ανθρώπους και γονείς και έδεσε περισσότερο τη σχέση μας.