2020. Μπορούμε να αισιοδοξούμε; Γράφει ο Ν.Χατζούδης

Οι συμβατικοί σταθμοί του χρόνου προσφέρονται συνήθως για απολογισμούς και προβλέψεις. Συνεπώς, με την ολοκλήρωση της δεκαετίας 2010-2019, που στην ιστορία θα καταχωρεί ως δεκαετία οικονομικής κρίσης που μόλυνε το σύνολο των εκφάνσεων της κοινωνικής δραστηριότητας και ζωής και στο ξεκίνημα της δεκαετίας του 2020, ας δούμε πού βρισκόμαστε.

Ως βασική παρατήρηση – αίσθηση μπορεί κανείς με βεβαιότητα να καταγράψει τα εμφανή αισιόδοξα μηνύματα που διατρέχουν την πλειοψηφία των πολιτών και συνοδεύουν το ξεκίνημα του 2020. Τον όρο «αισιόδοξα» τον χρησιμοποιώ για να υπογραμμίσω το γεγονός ότι σημαντικό τμήμα του κοινωνικού σώματος έχει αντιληφθεί ότι είχε πέσει θύμα αυταπατών, ιδεοληψιών και υποσχέσεων ενός άκρατου λαϊκισμού, γεγονός που καθιστούσε αδύνατη οποιαδήποτε προσπάθεια συνεννόησης και σύμπτωσης των κομμάτων σε μια μεταξύ τους δεσμευτική συμφωνία (Μνημόνιο) για την αντιμετώπιση των συνεπειών της.
Χαρακτηριστικά της περιόδου αυτής η αποφυγή ευθυνών, οι κομματικές ιδιοτέλειες και οι προσωπικές εγωιστικές επιδιώξεις που είχαν ως αποτέλεσμα να μην διερευνηθούν οι πραγματικές αιτίες και οι υπεύθυνοι της οικονομικής κρίσης. Έτσι εύκολα γινόταν πιστευτός ο αφορισμός ότι οι ξένοι ευθύνονται για την κρίση. Ότι την προκάλεσαν οι δανειστές με τα Μνημόνιά τους για να βάλουν χέρι στη δημόσια περιουσία μας, ότι αποτελούσε προϊόν συνωμοσίας για να χρησιμοποιηθούν οι Έλληνες εργαζόμενοι και συνολικά ο ελληνικός λαός ως κοινωνικό πειραματόζωο και μια σειρά άλλες συνωμοσιολογικές κατασκευές.
Στη δημόσια ζωή κυριαρχούσαν: το σύνθημα «το χρέος να το πληρώσουν οι δανειστές που το προκάλεσαν», ο καταστρεπτικός παραλογισμός του «δεν πληρώνω» και ο εκτροχιασμός του λαϊκισμού που υποσχόταν στο λαό την επιστροφή του «κλεμένου» βιοτικού του επιπέδου. Παρορμητικά διεγερτικά που ξεχείλωναν τις πλατείες των αγανακτισμένων σε ένα κοινό πολεμικό μέτωπο (εναντίον τίνος;) του συνόλου των διαταξικών συμφερόντων αφού το υποσχόμενο σκίσιμο των Μνημονίων θα επανέφερε όλα τα «κεκτημένα» και θα ικανοποιούσε όλα τα αιτήματα…
Η πραγματικότητα, όμως, μπορεί να αργεί αλλά πάντοτε προσγειώνει ανώμαλα και επώδυνα όσους την αγνοούν. Το 2010 αγνοήσαμε ως λαός ότι είχαμε να αντιμετωπίσουμε έναν προφανή εθνικό κίνδυνο και αντί να βάλουμε σε προτεραιότητα το συλλογικό συμφέρον, προτάξαμε ο καθένας το δικό του. Απόδειξη τα όσα πράξαμε, τα όσα ανεχθήκαμε και τα όσα έχουμε υποστεί και για δεκαετίες θα υφιστάμεθα. Όμως όσο πιασάρικο και αν αποδείχθηκε διαχρονικά το «για όλα φταίνε οι άλλοι», η δεκάχρονη δοκιμασία που περάσαμε, το επαχθές φορτίο που επωμιστήκαμε και η σύγκριση με τις άλλες χώρες που κατάφεραν να απεμπλακούν σε σύντομο χρονικό διάστημα από τη δίνη παρόμοιων με τη δική μας κρίσεων, άρχισαν να ξεθωριάζουν την ισχύ του. Απόδειξη τα εκλογικά αποτελέσματα, τα δημοσκοπικά ευρήματα, η αμήχανη στάση και αλλοπρόσαλλη αντιμετώπιση κυβερνητικών πολιτικών πρωτοβουλιών και βέβαια το ιδεολογικό αδιέξοδο στον πολιτικό χώρο που μαζικά τροφοδότησε με ιδιοτελή κίνητρα τον ακραίο – καταστροφικό πολιτικό ακτιβισμό της αντιμνημονιακής περιόδου.
Είναι γνωστά τα αρνητικά αποτελέσματα της λαϊκίστικης «αριστερής» αντιμνημονιακής πολιτικής. Κι ακόμα πιο αρνητικές οι συνέπειες της μνημονιακής λαϊκίστικης «αριστερής» διακυβέρνησης, που χλευάστηκε με τον απαξιωτικό χαρακτηρισμό «πρώτη φορά αριστερά» που ανεμίζεται έκτοτε ως κοινωνικό σκιάχτρο από τους αντιπάλους της Αριστεράς. Το πέρασμα αυτού του αριστερού λαϊκισμού στιγμάτισε την εικόνα της Αριστεράς της μεταπολιτευτικής περιόδου που με τους δημοκρατικούς πολιτικούς αγώνες της και την πολιτισμική της κυριαρχία κράτησε όρθιο το λαό στις δύσκολες μετεμφυλιακές και χουντικές συνθήκες και έχαιρε ανυπόκριτης κοινωνικής εκτίμησης και αποδοχής.
Τώρα, στο ξεκίνημα του 2020, με τα συνθήματα των αυταπατών ξεσχισμένα και πεταμένα στα κράσπεδα των λεωφόρων που οδηγούσαν τα αγανακτισμένα πλήθη, τις σημαίες που ανέμιζαν τις ελπίδες των αυταπατών κουρελιασμένες, τους αντισυστημικούς αντιμνημονιακούς ήρωες που με μοναδική δεξιοτεχνία ανταποκρίθηκαν σε ρόλους πειθήνιων συστημικών διαχειριστών επαχθών μνημονίων σε αναζήτηση «ιδεολογικών κρατημάτων», δειλά δειλά ο ορθολογισμός άρχισε να επιστρέφει στο πολιτικό σύστημα και το αυτονόητο να φαντάζει ως πρώτη προτεραιότητα. Δεν είναι εύκολο. Ο λαϊκισμός και η εξουσιομανία είναι βαθιά ριζωμένα χούγια και στο βαθμό που οι πολίτες θα αντιλαμβάνονται ότι η λύση στα προβλήματά τους δεν βρίσκεται στα αναξιοπρεπή «επιδόματα» και στα προσωπικά ψευτοβολέματα αλλά στο αξιοπρεπές μεροκάματο και την αξιοκρατική επαγγελματική και κοινωνική ανέλιξη, ότι οι δημόσιες Υπηρεσίες είναι οι μόνες αρμόδιες, υπεύθυνες και υπόλογες για την εύρυθμη λειτουργία της δημόσιας ζωής, την προστασία της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας και την ασφάλεια των πολιτών, θα στερούνται τη στήριξη τους και θα ωθούνται στο περιθώριο.
Αυτή η διαδικασία συνειδητοποίησης του αυτονόητου, κατά τη γνώμη μου, ξεκίνησε και βρίσκεται σε εξέλιξη και στο πολιτικό σύστημα και μέσα στη κοινωνία. Μπροστά στις προκλήσεις της τουρκικής επιθετικότητας, των προσφυγικών και μεταναστευτικών ροών, της δημογραφικής καχεξίας, των συγχύσεων που προκαλεί η ταχύτητα των τεχνολογικών εξελίξεων κ.λ.π. κ.λ.π., είναι ο μόνος τρόπος να οδηγηθούν τα κόμματα στις αναγκαίες συγκλίσεις. Εκείνες τις ελάχιστες προκειμένου να διασφαλιστεί η σταδιακή βελτίωση των όρων της ζωής μας και βέβαια η συλλογική επιβίωση μας. Από αυτή τη διαδικασία εκπέμπεται και η αισιοδοξία που, κατά τη γνώμη μου, χαρακτηρίζει το ξεκίνημα του 2020 και της νέας δεκαετίας.