Διαμελισμός της Τουρκίας, Γράφει ο Γιώργος Πένταρης

Ζούμε σε μια εποχή που έχει αρχίσει η αναταραχή στην Ανατολική Μεσόγειο οφειλόμενη στην άπληστη και επεκτατική πολιτική της φασιστικής Τουρκίας, η οποία με την εργαλειοποίηση των εισαγόμενων από αυτή μεταναστών, εκβιάζει την Ευρώπη. Η Τουρκία γνωρίζει και εκμεταλλεύεται στο έπακρο τη θέση της στην ομπρέλα του ΝΑΤΟ, η οποία της χαρίστηκε την εποχή του ψυχρού πολέμου.

Πριν προχωρήσω, θέλω να τονίσω άλλη μια φορά την στάση της Τουρκίας στον Α’ και Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Κυρίως θα πρέπει να τονιστεί η στάση της στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο που πρακτικά ήταν με τις δυνάμεις του άξονα και με τα ήξεις αφήξεις της διπλωματίας της, ποτέ δεν πήρε θέση σε ποια πλευρά είναι. Ουσιαστικά ήταν στην πλευρά του Άξονα, κάνοντας τον Τσώρτσιλ να αγανακτεί και να μην δέχεται να ακούσει το παραμικρό για τη χώρα αυτή. Μόλις είδαν οι Τούρκοι ότι η Γερμανία χάνει τον πόλεμο τότε τον κήρυξαν εναντίον της, κατόπιν εορτής δηλαδή, για να αρχίσουν μετά να ζητούν αποζημιώσεις και εδαφικές διεκδικήσεις. Στην απόβαση της Νορμανδίας D-Day, οι Τούρκοι δεν έλαβαν μέρος και ο ανιστόρητος Τραμπ κατηγόρησε τους υπό Τουρκική κατοχή Κούρδους ότι δεν βοήθησαν την Αμερική στην Νορμανδία!!! Αυτές είναι δηλώσεις ανιστόρητων ανθρώπων που δυστυχώς διοικούν υπερδυνάμεις όπως η Αμερική.
Να σημειώσω ότι στην απόβαση συμμετείχαν δύο ελληνικά πλοία του τότε Βασιλικού Πολεμικού Ναυτικού, οι κορβέτες «Τομπάζης» και «Κριεζής», με πλήρωμα 155 ανδρών. Κυβερνήτης του πρώτου πλοίου ήταν ο πλωτάρχης Γεώργιος Παναγιωτόπουλος και του δεύτερου ο Δημήτριος Κιοσσές, μετέπειτα ναύαρχος και Αρχηγός του Γενικού Επιτελείου Ναυτικού. Ο ύπαρχος του «Κριεζής», Γρηγόριος Παυλάκης, τιμήθηκε το 2004 με τον τίτλο του Ιππότη της Τιμής της Γαλλικής Δημοκρατίας, σε επετειακή τελετή που έγινε στη Γαλλία. Αντιθέτως, σύμφωνα με τον Αμερικανό ιστορικό Τζ. Α. Χάρισον μεταξύ των εθνικοτήτων που πολέμησαν στο πλευρό των Γερμανών ήταν Κροάτες, Ούγγροι, Ρουμάνοι και Τουρκομάνοι (Τούρκοι δηλαδή) και διάφορες άλλες εθνικότητες. Ούτε βέβαια οι Τούρκοι έχασαν τίποτα στον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο εν αντιθέσει με την Ελλάδα που πολέμησε σκληρά όχι μόνο στο Αλβανικό μέτωπο, αλλά και στο Ρούπελ αντιστεκόμενη στην Γερμανική προέλαση και στην αντίσταση της τετράχρονης κατοχής με τίμημα άνω των 200 χιλιάδων νεκρών Ελλήνων. Ποια ήταν η ανταμοιβή μας; Τα Δωδεκάνησα μόνο. Τα πήραμε με αίμα όχι μόνο τα νησιά, αλλά και τη θάλασσα και έρχεται τώρα η Τουρκία να αμφισβητήσει το status που δημιουργήθηκε και έφερε στην Ευρώπη την ευημερία του δεύτερου μισού του 20ου αιώνα και των αρχών του 21ου.
Η Τουρκία σήμερα, ως κράτος τρομοκράτης και έχοντας κερδίσει την ανοχή δυνάμεων με μεγάλα οικονομικά συμφέροντα σε αυτή, εφαρμόζει στην Ανατολική Μεσόγειο την πολιτική των κανονιοφόρων και της μόνιμης παραβίασης των κανόνων του διεθνούς δικαίου. Έχοντας αποκτήσει ισχυρό έρεισμα κατά την εποχή του Ψυχρού Πολέμου, αυτή τη στιγμή που ένας νέος ψυχρός πόλεμος είναι σε εξέλιξη, η Τουρκία παίζει σε δύο ταμπλό όπως και στον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο και είναι και με τους δύο πόλους Ρωσία και Ευρώπη.
Η εισβολή της Τουρκίας στην Συρία ήταν μια πρόβα τζενεράλε για να μετρήσει τις αντιδράσεις του Δυτικού κόσμου (ΗΑΠ και ΕΕ), η οποία δεν ήταν και η σκληρότερη. Η χλιαρή αντίδραση οδήγησε την Τουρκία να υπογράψει το μνημόνιο με την αδύναμη και υπό εκβιασμό Λιβυκή κυβέρνηση και να αγνοήσει κάθε δικαίωμα της Ελλάδας στην περιοχή νότια της Κρήτης και των Δωδεκανήσων και αυτό το τόλμησε γνωρίζοντας την διστακτικότητα της χώρας μας.
Δεν είναι μόνο αυτό, αλλά η Τουρκία βλέποντας τις χλιαρές αντιδράσεις των Αμερικανών, Ευρωπαίων και Νατοϊκών, φτάνει στο σημείο να κατηγορεί οποιονδήποτε έρχεται σε αντίθεση με τις προκλητικές και κατακτητικές τακτικές της όπως φαίνεται στις καθημερινές δηλώσεις τούρκων αξιωματούχων. Τα ανοικτά μέτωπα που έχει η Τουρκία σήμερα είναι οι Κούρδοι, η Κύπρος, το Ισραήλ, η Αίγυπτος, μέρος την Λιβύης, η Ελλάδα, η Αμερική και εν μέρει η Ρωσία. Χωρίς η Τουρκία να υπολογίζει τις συνθήκες του ΟΗΕ για το εμπάργκο όπλων στην Λιβύη, χωρίς να υπολογίζει το δίκαιο της θάλασσας γιατί δεν το έχει υπογράψει όπως λέει, αυτοανακηρύσσεται ως η οντότητα που δεν υπολογίζει καμιά έννοια και συνθήκη συνύπαρξης και συνεργασίας στον μεταπολεμικό Δυτικό Κόσμο. Δεν είναι μόνο αυτό, αλλά έχοντας καταλάβει την αδράνεια των Αμερικανών και Ευρωπαίων εξοπλίζει την Χεζμπολάχ του Λιβάνου για να επιτίθεται στο Ισραήλ. Οι Τούρκοι αξιωματούχοι δεν χάνουν καμιά ευκαιρία να δηλώνουν ότι για να περάσει ο αγωγός East Med, που θα φέρει το φυσικό αέριο από το Ισραήλ στην Ευρώπη, θα πρέπει να έχει την έγκριση της Τουρκίας.
Με την πειρατική της πράξη η Τουρκία, εκτός της Ελλάδας, θέτει εμπόδια και στην ΕΕ και αν υποθέσουμε ότι αυτό το τετελεσμένο παραμείνει, η Τουρκία θα ζητά σοβαρές παροχές από την ΕΕ για να υποχωρήσει μερικώς, η οποίες στην ουσία θα είναι ατέλειωτα εκβιαστικές. Και λέω ατέλειωτες γιατί είτε θα είναι η οικονομική βοήθεια που θα ζητά για τους μετανάστες που φέρνει η ίδια, είτε παράνομες απαιτήσεις σε ενεργειακά ζητήματα είτε σε εξοπλιστικά κατά παράβαση κάθε συμμαχικής δεοντολογίας.
Έχοντας λοιπόν μια Ευρώπη και Αμερική που, προς το παρόν, είναι φίλα προσκείμενες στην τυχοδιωκτική πολιτική της, η Τουρκία έχει αρχίσει να μπαίνει, αν και δεν είναι εμφανές, στο μάτι των δυνάμεων της Ευρώπης και του Αμερικάνικου κατεστημένου. Με την πολιτική της η Τουρκία προσπαθεί να ανατρέψει το status της Ανατολικής Μεσογείου με συνέπειες που αυτή τη στιγμή είναι απρόβλεπτες. Έχοντας ως δεδομένο ότι είναι μια μεγάλη σε έκταση και πληθυσμό χώρα με συνεχώς αναπτυσσόμενη πολεμική βιομηχανία, αν αφεθεί να συνεχίσει την πολιτική της τότε θα έρθει σε σοβαρή αντίθεση με μεγάλες δυνάμεις που πίσω τους είναι το Ισραήλ και θα αποπειραθούν την αποδυνάμωση της. Η αποδυνάμωση νοείται ως η αναγνώριση κράτους των Κούρδων, το οποίο δικαιούνται και η απόδοση μέρους αυτής της χώρας στο νέο κράτος. Είναι ένας τρόπος να κοπούν τα χέρια και τα πόδια του κράτους που υπέθαλπε και υποθάλπει τρομοκράτες. Αυτή τη στιγμή έχει προκληθεί μεγάλη αναστάτωση στην Α. Μεσόγειο, η οποία δεν είναι αρεστή και θα γίνει σύντομα προσπάθεια να της κοπούν τα φτερά.
Ένα άλλο θέμα που πρέπει να δούμε εμείς ως χώρα είναι οι καθοριστικής σημασίας επιθετικές κινήσεις της Τουρκίας που συνέβησαν όταν η Αμερικάνικη Προεδρεία είχε σοβαρά προβλήματα. Όταν έγινε η εισβολή στην Κύπρο, ο Νίξον έτρεχε να την γλυτώσει από το Watergate, ο εμφύλιος στο Κόσοβο εξελίχτηκε στραβά γιατί ο Κλίντον έτρεχε με το «Impeachment» για το σκάνδαλο Λεβίνσκι και τώρα έχουμε κάτι ανάλογο με τον Τραμπ. Διόλου απίθανο να κάνει η Τουρκία τα χειρότερα.
Ήρθε λοιπόν η στιγμή, όπως έγραφα στον ΠΑΛΜΟ από το 2015, να αντιδράσουμε με σθένος και σύμπνοια και να προστατεύσουμε με πράξεις τα δικαιώματά μας που κερδήθηκαν με αίμα την εποχή που η Τουρκία έκανε τον ψόφιο κοριό. Καλές είναι οι δηλώσεις και οι καταδίκες των διεθνών οργανισμών ή άλλων κρατών, αλλά αυτό δεν φτάνει. Η Ελλάδα, στην περίπτωση που η Τουρκία προσπαθήσει να παραβιάσει τα Εθνικά συμφέροντα, θα πρέπει να αντιδράει βίαια ώστε να καταλάβουν και αυτοί οι θρασύδειλοι, αλλά και η φίλη της Γερμανία ότι σε περίπτωση σύρραξης έχουν πολλά να χάσουν οι δύο αντίπαλοι, αλλά και πολλοί άλλοι…
Πρέπει λοιπόν να σταματήσει η υποχωρητικότητα και να δηλωθούν εκ των προτέρων κόκκινες γραμμές, οι οποίες θα πρέπει να τηρηθούν. Να ακολουθήσουμε δηλαδή την τακτική του Ερντογάν που ανακοινώνει εκ των προτέρων μια ενέργεια, η οποία είναι δημόσια δέσμευση, και μετά από λίγο την κάνει πράξη. Δεν μπορεί να υποχωρήσει δηλαδή από μια δήλωση που έκανε. Ούτε με την Λιβύη θα υποχωρήσει γιατί θα λέει ότι εδώ έχει κεκτημένα και για να τα διατηρήσει έχει ανάγκη την κυβέρνηση μαριονέτα της Λιβύης. Ο μόνος τρόπος να την αντιμετωπίσουμε είναι ανακηρύξουμε μονομερώς ΑΟΖ, η οποία θα επικαλύπτει την παράνομη Τουρκική ΑΟΖ. Τι θα κάνει η Τουρκία; Θα μας επιτεθεί;
Νομίζω ότι μπορούμε να αντέξουμε μερικές μέρες και αν δεν μπορούμε, το κρίμα σε όλους τους πολιτικούς που οδήγησαν την χώρα σε απώλεια εδάφους και θα τρίζουν τα κόκαλα του Κολοκοτρώνη και των άλλων αγωνιστών του ‘21.