Γ. Πένταρης “Πότε θα σταματήσει ο εορτασμός της 17ης Νοέμβρη”

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ - ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ
Γ. Πένταρης “Πότε θα σταματήσει ο εορτασμός  της 17ης Νοέμβρη”

Σκοπός μου ήταν να συνεχίσω το προηγούμενο άρθρο για τη μετανάστευση, αλλά θα το συνεχίσω την επόμενη εβδομάδα. Ο λόγος είναι ο «εορτασμός» της επετείου του Πολυτεχνείου που συμπίπτει με τα γεγονότα στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο (πρώην ΑΣΟΕΕ) και τις διαμαρτυρίες για την δήθεν κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου. Δεν θα είχε άδικο αν κάποιος ισχυριζόταν ότι αυτά που γίνονται σήμερα στα πανεπιστήμια με τους λεγόμενους, κατά τα ΜΜΕ, μπαχαλάκηδες, έχουν τις ρίζες τους στο Πολυτεχνείο, αλλά και ότι είναι ξεφτίσματα αυτής της ηρωικής γενιάς. Δεν υπάρχει καμιά σχέση των τότε φοιτητών της εξέγερσης του Πολυτεχνείου με τους σημερινούς αγράμματους, αλλά και αιώνιους δήθεν φοιτητές που λυμαίνονται τα Ελληνικά πανεπιστήμια εδώ και χρόνια ελέω πανεπιστημιακού ασύλου.

Η έννοια του ασύλου εμφανίστηκε για πρώτη φορά στην Ευρώπη του Μεσαίωνα όπου κυριαρχούσε η Ιερά Εξέταση. Ήταν αδιανόητο τότε να κάνει κάποιος επιστημονικές έρευνες που οδηγούσαν σε αμφισβήτηση της καθεστηκυίας τάξης πραγμάτων όσον αφορά την ερμηνεία του κόσμου. Η Παπική εκκλησία, με το μακρύ της χέρι την Ιερά Εξέταση, είχε επιβάλει τον απόλυτο τρόμο σε κάθε προσπάθεια φωτισμένων μυαλών της Αναγέννησης να ερμηνεύσουν τον κόσμο αμφισβητώντας π.χ. την απόλυτη αλήθεια των Γραφών και κυρίως της Παλαιάς Διαθήκης. Γνωρίζετε το «και όμως κινείται» του Γαλιλαίου, όταν διαπίστωσε με την επιστημονική μέθοδο την κίνηση της γης γύρω από τον ήλιο. Η διαπίστωση αυτή αμφισβητούσε την αυθεντία του Πάπα και των άλλων φανατικών, για το δικό τους συμφέρον, υποστηρικτών του Χριστιανισμού. Με τον ερχομό της Αναγέννησης που στηρίχτηκε στην ανακάλυψη της Αρχαιοελληνικής Γραμματείας, πολλά φωτισμένα μυαλά απαίτησαν να υπάρξει στα πανεπιστήμια η ελευθερία της σκέψης και της έρευνας. Έτσι γεννήθηκε η έννοια του πανεπιστημιακού ασύλου. Άσυλο στην επιστημονική σκέψη και έρευνα. Η κατοχύρωση του πανεπιστημιακού ασύλου ως θεμελιώδης προϋπόθεση επιστημονικής έρευνας ολοκληρώθηκε στην Ευρώπη με την Γαλλική Επανάσταση.
Ως έννοια, λοιπόν, το πανεπιστημιακό άσυλο σταμάτησε να υπάρχει γιατί ήταν δεδομένη η ελευθερία επιστημονικής έρευνας και σκέψης σε κάθε πανεπιστήμιο του 19ου και του 20ου αιώνα. Ούτε βέβαια στην Ελλάδα υπήρχε η έννοια αυτή πριν την χούντα γιατί η ελευθερία ήταν δεδομένη.
Στην διάρκεια της χούντας, ο περιορισμός στην ελευθερία της σκέψης δεν υπήρξε ποτέ στις ιατρικές, μαθηματικές, μηχανολογικές, βιολογικές, παλαιοντολογικές και άλλες έρευνες. Υπήρξε μόνο ενός είδους περιορισμός στην οικονομική σκέψη, η οποία ως ελεύθερη θα έπρεπε να συμπεριλάβει την Μαρξιστική θεωρεία για την οικονομία και ως συνέπεια τις συζητήσεις για τον σοσιαλισμό και κομουνισμό. Το άσυλο λοιπόν που απαιτήθηκε στο Πολυτεχνείο ήταν η ελευθερία στην διδασκαλία και έρευνα της οικονομικής θεωρία του Μαρξ. Αυτός ο τύπος ασύλου υποστηρίχτηκε σθεναρά από το ΚΚΕ που ιδεολογικά ηγεμόνευσε για δεκαετίες και εν πολλοίς ηγεμονεύει ακόμη και σήμερα τα πολιτικά πράγματα στην χώρα.
Μετά την πτώση της χούντας και με την κεκτημένη ταχύτητα που υπήρχε, το πανεπιστημιακό άσυλο απόκτησε νομική ισχύ. Όπως όμως ξέφτισε το Πολυτεχνείο, έτσι ξέφτισε και η έννοια του πανεπιστημιακού ασύλου και έγινε συνώνυμο του ασύλου για εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου.
Άσυλο σήμερα θεωρείται το δικαίωμα σε εμπόρους ναρκωτικών να χρησιμοποιούν τα πανεπιστήμια ως χώρους προστασίας από τις αστυνομικές αρχές, ως χώρους φύλαξης τρομοκρατικού υλικού και οργάνωσης τρομοκρατικών ενεργειών. Αυτό το άσυλο υποστηρίζει ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα. Κανείς δεν έχει απαγορέψει σε ελληνικό πανεπιστήμιο να κάνει έρευνες για την Τεχνητή Νοημοσύνη για παράδειγμα, ή για την διάδοση ιδεών για την συνεργατική οικονομία ή τις εναλλακτικές μορφές ενέργειας, τις ρηξικέλευθες απόψεις για την προστασία του περιβάλλοντος και πολλά άλλα.
Παρά τις μεγάλες παρανομίες που διαπράττονταν στα πανεπιστήμια, κανείς δεν ενδιαφέρθηκε να βάλει τα πράγματα στην σωστή τους βάση. Ποτέ, για παράδειγμα, τα ΜΜΕ δεν έθεσαν σε σωστές βάσεις την έννοια του ασύλου. Ούτε βέβαια οι πρυτανικές αρχές που ήταν δεσμευμένες από την συμμετοχή των φοιτητών στις πρυτανικές εκλογές όπως καθιερώθηκε με τον νόμο για την παιδεία του ΠΑΣΟΚ (1268/82). Φτάσαμε κάποτε στο σημείο (24/10/1991) να καίγεται το κτήριο της πρυτανείας του Πολυτεχνείου και να μην επεμβαίνει η Πυροσβεστική λόγω ασύλου!
Με όλα αυτά λοιπόν ευτελίστηκε η έννοια του Πολυτεχνείου και σήμερα είναι τόσο μακρινή που δεν ενδιαφέρει την συντριπτική πλειοψηφία του Ελληνικού λαού. Για παράδειγμα πώς θα διαδηλώσουν εναντίον των Αμερικανών όταν η Ελλάδα του ΣΥΡΙΖΑ έκανε την Αμερική τον πιο σημαντικό της εταίρο στον στρατιωτικό τομέα;
Σήμερα το πανεπιστημιακό άσυλο είναι στις παρυφές της τρομοκρατίας και έχει συγκεκριμένους υποστηρικτές όπως ο Φίλης, η Φωτίου και η Σακοράφα, οι οποίοι έτρεξαν να υποστηρίξουν 200 ΣΥΡΙΖΑίους φοιτητές που διαμαρτύρονταν για την παρουσία των ΜΑΤ και το κλείσιμο της ΑΣΟΕΕ. Είδα τον Φίλη, νευριασμένο στην τηλεόραση, να υποστηρίζει κάθε είδους αδίκημα που διαπράττονταν στην ΑΣΟΕΕ και ήταν εναντίον της παρουσίας της αστυνομίας.
Η ηλιθιότητα όμως δεν εξαντλείται στους Φίληδες, αλλά φτάνει και στα ΜΜΕ που όχι λίγες φορές άκουσα άμεσες ή έμμεσες δηλώσεις και εκφράσεις εναντίον της παρουσίας της αστυνομίας στα πανεπιστήμια. Μα οι ηλίθιοι δεν μπορούν να καταλάβουν ότι βρισκόμαστε σε μια κατάσταση μεταβατική που αλλάζει το status των πανεπιστημίων γιατί αρχίζουν οι τρομοκρατικές μειοψηφίες να χάνουν την εξουσία στους πανεπιστημιακούς χώρους;
Πώς είναι δυνατόν ο βουλευτής των μολότοφ, ο κ. Λάππας του ΣΥΡΙΖΑ, να αναρωτιέται τι αδίκημα διαπράττει αυτός που έχει στην τσάντα του μια μολότοφ; Το αδίκημα που διαπράττει είναι το ίδιο με αυτόν που φέρει παρανόμως όπλο γιατί και τα δύο σκοτώνουν, άρα και τα δύο πρέπει να τιμωρηθούν με την ίδια ποινή.
Είχα μια ελπίδα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ως έμπειρος από την άσκηση εξουσίας και τα προβλήματά της, θα είχε ενηλικιωθεί και θα ασκούσε μια σοβαρή αντιπολίτευση. Δυστυχώς όμως τα πράγματα πάνε προς την αντίθετη κατεύθυνση γιατί επιλέγει τον ολισθηρό δρόμο της σύγκρουσης και στείρας αντιπολίτευσης. Ότι λοιπόν γίνεται σήμερα στα πανεπιστήμια ως ρίζα έχει το διαστρεβλωμένο μήνυμα του Πολυτεχνείου, η επέτειος του οποίου έχει γίνει γιορτή και για τα δημοτικά και αργία για τις άλλες βαθμίδες της εκπαίδευσης.
Αντιγράφω από το πρόσφατο βιβλίο με τίτλο «ΝΕΑ ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΗΤΑ» του Δημήτρη Καλουδιώτη, ο οποίος πρωτοστάτησε στα γεγονότα του Πολυτεχνείου, αλλά παραμένει με σεμνότητα στην σκιά σεβόμενος και μη εκμεταλλευόμενος το πραγματικό πνεύμα του. Στο τέλος του βιβλίου σελ. 152 γράφει: «Παράλληλο ρόλο έπαιξε η αναγόρευση της εξέγερσης σε μια ακόμη εθνική γιορτή. Πρόκειται, φυσικά, για υπερβολή όπως το εορταστικό τριήμερο και οι ετήσιες πορείες στην αμερικάνικη πρεσβεία, που αποτελούν πεδίο άσκησης και διαγκωνισμού των υπολειμμάτων της εν γένει Αριστεράς. Πίσω από όλο αυτό το αντιφατικό σκηνικό υπάρχει ο ηγεμονικός μύθος της Αριστεράς, αλλά και το ίδιο το αρχιμήδειο στήριγμα που μας κινητοποίησε τότε και εμάς και τους επιγόνους μας. Αυτός ο μύθος βοήθησε στην αποσύνθεση της δικτατορίας και στη δημιουργία ευνοϊκών προϋποθέσεων στη μεταπολίτευση. Αυτός όμως ο μύθος, όπως συνήθως συμβαίνει, μας κράτησε, μαζί και τη χώρα, αιχμάλωτους, άλλους λιγότερο και άλλους περισσότερο, ενώ οι συνθήκες μεταβάλλονταν άρδην. Υποτίθεται πως κρηπίδωμα αυτού του αρχιμήδειου στηρίγματος αποτελούσε ο μαρξισμός με τις δεκάδες εκδοχές του. Διαρκές στήριγμα όμως αποτέλεσε η ιδεολογική συντήρηση και οικειοποίηση αυτού του μύθου από την Αριστερά, με έσχατο παίκτη το ΚΚΕ. Πολιτικό δε στήριγμα οι επεμβάσεις στον χώρο της παιδείας από τις κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης, κυρίως του ΠΑΣΟΚ, που κυριάρχησε και χρονικά. Εν κατακλείδι, το όλο θέμα της λεγόμενης γενιάς του Πολυτεχνείου που μας κολάκευε στην αρχή, το δημιούργησε και το συντηρεί η αριστερά, η οποία μεγαλοποίησε τον αντιδικτατορικό αγώνα και με αυτόν τον τρόπο το οικειοποιήθηκε. Κατάφερε μάλιστα να τον συνδέσει με την Εθνική Αντίσταση, την οποία επίσης απέδιδε μόνο στον εαυτόν της. Και με τον εμφύλιο, τον οποίο απέδιδε αποκλειστικά στους αντιπάλους της, στη Δεξιά και στον ξένο παράγοντα. Έτσι δημιούργησε μια διαχρονική αφήγηση, αυτό που ονομάζουμε ηγεμονία της Αριστεράς. Η αλήθεια, βέβαια, δεν είναι όπως την παρουσίαζε η αριστερά. Και το πρώτο ρήγμα σε αυτή την μονομέρεια το ξεκίνησαν οι κυβερνήσεις του Α. Παπανδρέου οικειοποιούμενες αλλά και συντηρώντας το αφήγημά της. Έτσι ο Παπανδρέου έχτισε την δική του ηγεμονία. Ακολούθησε η ιστορική έρευνα, η οποία, μαζί με την κρίση της ίδιας της Αριστεράς, του ΠΑΣΟΚ και κυρίως με την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού το 1989-90, αποκαθιστούσε, σε σημαντικό βαθμό, την ιστορική αλήθεια. Ίσως ήρθε η ώρα της ψύχραιμης ιστορικής αποτίμησης…..».
Εδώ τελειώνει το βιβλίο και η ιστορική αποτίμηση, αν γίνει, θα μας υποδείξει ότι ο εορτασμός του Πολυτεχνείου πρέπει να σταματήσει.

ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ

Πήγαινε στην κορυφή