Τα σχολεία των ανθρώπων, του Βαγγάλη Ντάλη

Πάντα το πίστευα αλλά μετά από δεκαετίες εμπειρίας στην εκπαίδευση, έχω την πεποίθηση ότι τα σχολεία τα «κάνουν» οι άνθρωποι. Όλοι οι άνθρωποι. Από αυτούς που καθαρίζουν και τους πιο μικρούς μαθητές έως αυτούς που τα διευθύνουν. Όλων των ειδών τα σχολεία. Και τα δημόσια και τα ιδιωτικά και τα φροντιστήρια και τα ΙΕΚ και τα εργαστήρια και όλα. Ούτε τα συστήματα, ούτε οι κανονισμοί, ούτε οι νόμοι, ούτε οι ποινές, ούτε οι βραβεύσεις. Οι άνθρωποι. Διάβασα την επόμενη ιστορία και σας την μεταφέρω:

ΔΑΣΚΑΛΟΣ,
Ο ΟΜΟΦΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ…
Ένας νεαρός κύριος συναντά έναν ηλικιωμένο.
– Με θυμάστε;
– Όχι.
– Υπήρξα μαθητής σας.
– Τι κάνεις; Με τι ασχολείσαι;
– Έγινα κι εγώ καθηγητής.
– Κρίνεις ότι είσαι καλός στη δουλειά σου;
– Η αλήθεια είναι πως ναι. Εσείς με εμπνεύσατε και ήθελα να σας μοιάσω.
Περίεργος ο ηλικιωμένος κύριος, ρωτά να μάθει τι του έμεινε στο μυαλό και τον ενέπνευσε σε τέτοιο βαθμό ώστε να θέλει να γίνει κι ο ίδιος καθηγητής. Και ο νεαρός του διηγείται την ακόλουθη ιστορία.
– Κάποια μέρα ένας συμμαθητής μου – που ήταν και φίλος μου – ήλθε στην τάξη και μου έδειξε ένα πανέμορφο καινούργιο ρολόι που είχε στην τσέπη του. Δεν άντεξα στον πειρασμό και κάποια στιγμή του το έκλεψα. Σε λίγο, αντιλήφθηκε ότι το ρολόι έλειπε από την τσέπη του και αμέσως ενημέρωσε τον καθηγητή που μας δίδασκε εκείνη την στιγμή στην τάξη, που ήσασταν εσείς. Εσείς, λοιπόν, απευθυνθήκατε στην τάξη και είπατε:
– Το ρολόι κάποιου συμμαθητή σας εκλάπη κατά την διάρκεια του τρέχοντος μαθήματος. Όποιος το έκλεψε, παρακαλώ να το επιστρέψει αμέσως.
– Ντράπηκα τόσο πολύ την ταπείνωση μπροστά στους συμμαθητές μου, που δεν τόλμησα να αποκαλυφθώ. Έπειτα εσείς κλείσατε την πόρτα, μας είπατε όλους να σταθούμε όρθιοι και ότι θα ψάχνατε τις τσέπες όλων μας μέχρι να το βρείτε. Αλλά θέσατε και μια προϋπόθεση. Ότι έπρεπε να έχουμε όλοι μας τα μάτια μας κλειστά για να μην δούμε τον ένοχο. Έτσι και συνέβη. Όταν φτάσατε σε μένα, το βρήκατε στην τσέπη μου και το πήρατε. Όμως συνεχίσατε το ψάξιμο στις τσέπες όλων και όταν τελειώσατε, μας είπατε «Και τώρα, μπορείτε να ανοίξετε τα μάτια σας όλοι. Το ρολόι βρέθηκε!». Δεν αναφέρατε ποτέ το όνομά μου στην τάξη και ούτε μου σχολιάσατε ποτέ το περιστατικό σε προσωπικό επίπεδο. Περίμενα να με επιπλήξετε και να μου κάνετε κατήχηση, αλλά τίποτε από αυτά δεν συνέβη. Εκείνη την ημέρα σώσατε την αξιοπρέπειά μου για πάντα. Εκείνη ήταν η πιο ντροπιαστική μέρα της ζωής μου όλης και μου δώσατε με τον τρόπο σας ένα ηχηρό μάθημα. Θυμηθήκατε τώρα το περιστατικό κ. Καθηγητά;
– Ναι, ακούγοντάς σε, τα θυμήθηκα όλα. Αλλά υπάρχει κάτι που δεν θυμάμαι και αυτό είσαι εσύ, γιατί κι εγώ είχα τα μάτια μου κλειστά όταν σας έψαχνα όλους!!!
ΕΠΙΜΥΘΙΟ: Δεν χρειάζεται να ταπεινώσεις κάποιον μπροστά στα μάτια όλων των συμμαθητών του για να τον συνετίσεις, αν θέλεις να είσαι εκπαιδευτικός. Μπορείς να τον νουθετήσεις μετατρέποντας μια άσχημη πράξη σε «όμορφη». Τέτοιοι καθηγητές χαράζουν ψυχές και μένουν ανεξίτηλα χαραγμένοι στη μνήμη των μαθητών, σε τέτοια σχολεία «πλάθονται» άνθρωποι κι όχι απόφοιτοι.
Έχουμε συνηθίσει να ρίχνουμε την ευθύνη για τα όποια στραβά των σχολείων στους εκπαιδευτικούς. Λίγο σκεφτόμαστε τις δομές, τα συστήματα ή τους κανονισμούς στους οποίους υπακούουν. Συνήθως κρίνουμε τα εξεταστικά συστήματα, τις βαθμολογίες ή το εισαγωγικό σύστημα για τα πανεπιστήμια. Πάνω απ΄όλα κρίνουμε την απόδοση στις εξετάσεις και τότε το φταίξιμο για την όποια «αποτυχία» ρίχνεται σε αυτούς που «βλέπουμε», τους εκπαιδευτικούς.
Είναι η κατάληξη μιας λάθος διαπαιδαγώγησης που κάνουμε εμείς οι ίδιοι στα δικά μας τα παιδιά αλλά και ως κοινωνία σε όλα τα παιδιά. «Καλή επιτυχία» είναι η μόνιμη ευχή που τους δίνουμε. Το πώς θα πετύχουν είναι η έγνοια μας. Ούτε ο σεβασμός, ούτε η αλληλεγγύη στους αδύναμους, ούτε η αξία της φιλίας, ούτε η καλλιέργεια, ούτε η αποδοχή του διαφορετικού, ούτε η υπεράσπιση του δίκαιου ούτε το φιλότιμο, ούτε η ανθρωπιά. Μικρή αξία έχουν όλα αυτά, αν το παιδί μας δεν «πετύχει». Δεν είμαστε ευχαριστημένοι μεγαλώνοντας σωστούς ανθρώπους, θέλουμε διακρίσεις.
Τότε το εκπαιδευτικό σύστημα το νοούμε ως έναν άκρατο ανταγωνισμό με αντιπάλους τους συμμαθητές και τους δασκάλους κριτές. Τότε μεγαλώνουμε παιδιά ατομικιστές. Χωρίς συνεργατικότητα, χωρίς αλληλεγγύη, χωρίς ενσυναίσθηση. Οι γονείς σε ρόλο CEO της επιχείρησης «αριστεία» δίνουν τον τόνο του πρωταθλητισμού. Και τότε χάνονται όλες οι αξίες. Και τότε οι άνθρωποι οι οποίοι έχουν ως μέσον της επιτυχίας τους το «ζήσε κι άσε τους άλλους να πεθάνουν» γίνονται και κυβερνήτες μας.
ΜΠΕΟΣ,
ΕΝΑΣ ΑΣΧΗΜΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ
Mε τον συνήθη τρόπο του διατύπωσε την αντίθεσή του σε συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου Βόλου ο Δήμαρχος Αχιλλέας Μπέος σε συζήτηση για το διδακτιριακό και ειδικότερα για την έλλειψη χώρων υγεινής, όταν του είπαν ότι αντιστοιχεί ένα wc για 25 εκπαιδευτικούς. Η συζήτηση είχε ως εξής:
Μπέος: Εμείς χαλάσαμε 8,5 εκατομμύρια για τα σχολεία στη θητεία μας και οι προηγούμενοι σε 6 χρόνια 910.000 ευρώ.
Δημοτικός Σύμβουλος: Ελάχιστα είναι. Σε δύο σχολεία υπάρχει μια τουαλέτα για 25 εκπαιδευτικούς.
Μπέος: Αν είναι εκπαιδευτικοί σαν εσένα, θα τις δώσω στα παιδιά κι εσείς να πηγαίνετε έξω με το γιογιό όπως παλιά ή βάλτε σερβιέτες…
«Πετυχημένος» δήμαρχος ο Αχιλλέας Μπέος. Εκλεγμένος από την πρώτη Κυριακή. Εκφραστής της νοοτροπίας χιλιάδων συμπολιτών του. Ξέρει να μετράει την αξία των σχολείων για τα οποία είναι υπεύθυνος με εκατομμύρια. Τι είναι σχολεία και ποιοί είναι η «ψυχή» τους άραγε, ξέρει;