Και τώρα… ο Λογαριασμός!

Όχι βέβαια πως θα τον γλιτώναμε, πως θα ξεχνούσαν οι δανειστές μας να ζητήσουν την εξόφλησή του. Όμως θα ήταν του χεριού μας, κατά πολύ μικρότερος και, με ένα συμμάζεμα σε δημιουργική και παραγωγική κατεύθυνση της λειτουργίας του κράτους και της ιδιωτικής μας ζωής, χειραγωγίσημος. (Κάπως έτσι τα κατάφεραν η Ιρλανδία, η Πορτογαλία, η Κύπρος και έτσι αντιμετωπίζουν τα πρόβλήματά τους η Ιταλία και η Ισπανία). Φυσικά, μέχρι να ισορροπήσουμε, τον πρόσθετο δανεισμό δεν θα τον αποφεύγαμε, θα μπορούσαμε όμως να τον επιτύχουμε με δικούς μας υποφερτούς αλλά πειστικούς – για τους εταίρους μας – όρους, χωρίς πανικό, παρακάλια και ενδοτισμό. Αυτά όμως απαιτούσαν πρώτα πρώτα αναγνώριση και παραδοχή του προβλήματός μας ως κατά βάση ενδογενούς και λήψη μέτρων, από τα πρόδρομα ακόμα συμπτώματα της οικονομικής κρίσης, για να εξαλειφθούν οι αιτίες που μας ανάγκαζαν να δανειζόμαστε.

Εμείς όμως τότε, αρνούμενοι να δούμε την πραγματικότητα, φαντασιωνόμασταν την κρίση εισαγόμενη και προϊόν συνωμοσίας κατά του περιούσιου λαού μας που, από φθόνο, τον επέλεξαν οι εταίροι-δανειστές μας ως ιδανικό κοινωνικό πειραματόζωο προς παραδειγματισμό. Όμως δεν υπήρχε πρόβλημα! Δεν ήμασταν μόνοι! Υπήρχαν οι ανιδιοτελείς φίλοι μας! Οι στρατηγικοί αντίπαλοι της Ευρωπαϊκής Ένωσης περίμεναν πώς και πώς ένα νεύμα μας για να μας βγάλουν από τη δύσκολη κατάσταση. (Ξανά το χέρι μας απλωμένο στους ξένους!).
Παράλληλα ανακαλύπταμε την κρίση ως απόρροια των Μνημονίων, που μειοδότες εσωτερικοί πράκτορες των τοκογλύφων ανέλαβαν να τα επιβάλλουν στο λαό (εσωτερικός εχθρός και πάλι!).
Έτοιμος ο τεχνητός διαχωρισμός των πολιτών σε μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς. Πιασιάρικο πεδίο πολιτικής αντιπαράθεσης και μέσο επικοινωνιακής διείσδυσης σε ένα κοινωνικό σώμα που μέρα τη μέρα έχανε το επίπεδο της ζωής στο οποίο είχε βολευτεί και δίψαγε για ψευδαισθήσεις επανάκτησής του, που του πρόσφεραν ταχυδακτυλουργοί πολιτικοί. Τα Πανό έτοιμα έζωναν τις λεωφόρους, τα Πλακάτ διέσχιζαν τους αστικούς αιθέρες, τα μεγάφωνα εκτόξευαν τα εμπρηστικά αντιμνημονιακά συνθήματα. Πρωτοφανή πλήθη ασύμβατων, αντιτιθέμενων και ανταγωνιστικών οικονομικών, κοινωνικών και πολιτικών συμφερόντων συνέρρεαν και συμπορεύονταν στις τεράστιες και συνήθως σε πρωτοφανείς βιαιότητες εκτρεπόμενες διαδηλώσεις και ξεχείλωναν τις «πλατείες των αγανακτισμένων». (Δίκαια και υποκριτικά από ιδιοτέλεια αγανακτισμένοι, ανάκατα: άνεργοι, χαμηλόμισθοι, μισθολογικά και συνταξιοδοτικά ρετιρέ, μόνιμοι(δημόσιοι) και με το άγχος της απόλυσης (ιδιωτικού τομέα) εργαζόμενοι, μεγαλοστελέχη, εισοδηματίες, μικρομεσαίοι, μεγαλοεπιχειρηματίες κλπ. κλπ).  
Αυτά τη στιγμή που για να βρει η χώρα το κανονικό βηματισμό της, μέσα στη συνεταιρισμένη Ευρώπη και την παγκοσμιοποιημένη οικουμένη, έπρεπε να ληφθούν μέτρα και να γίνουν μεταρρυθμίσεις, ούτε σκέψη για προσαρμογή του βιοτικού μας επιπέδου σύμμετρα προς τις παραγωγικές μας δυνατότητες και καμιά διάθεση να ανταποκριθούμε, όσοι μπορούσαμε (λίγο ή πολύ ή και πάρα πάρα πολύ), στις υποχρεώσεις που μας αναλογούσαν. Και σαν να μην έφταναν αυτά, φτάσαμε στον παραλογισμό να δίνουμε ανοιχτά πολιτική κάλυψη στο «κίνημα δεν πληρώνω» και στην άρνηση επιχειρηματιών να εκδίδουν αποδείξεις. Ενέργειες που από τη μια μεριά υπονόμευαν τη λειτουργία του κράτους με τραγικές επιπτώσεις για τα πιο ευάλωτα κοινωνικά στρώματα και από την άλλη έδιναν «λαϊκοκινηματικό» άλλοθι σε σημαντική μερίδα εχόντων και μονίμως μπαταξήδων να μην πληρώνουν. Το ερώτημα από πού θα εισπράξει το κράτος για να μπορεί να ανταποκριθεί στις στοιχειώδεις κοινωνικές υποχρεώσεις του, δεν έμπαινε. Ή οσάκις έμπαινε, η απάντηση ήταν εύκολη. Να πληρώσουν οι δανειστές τοκογλύφοι που προκάλεσαν τη κρίση! Τόσο απλό!
Έτσι υπερήφανα και ανέμελα αρμενίζαμε! Το τι ειπώθηκε, οι απειλές και οι χαρακτηρισμοί που εκστομίστηκαν και το τι έγινε αφ’ ότου ξέσπασε η κρίση είναι γνωστά και είχαν ως αποτέλεσμα τον πλήρη πολιτικό αυτισμό, την άρνηση ακόμα και απλής σκέψης για συνεννόηση και συλλογική αντιμετώπιση των προβλημάτων μας. Παράλληλα η οικονομία βάλτωνε στη στασιμότητα, το έλλειμμα διευρυνόταν, το χρέος διογκωνόταν, η λειτουργία του κράτους κατέρρεε, η ανεργία σκαρφάλωνε στα ύψη, η φτώχεια έπαιρνε ενδημικά χαρακτηριστικά και το πιο ευάλωτο κοινωνικό στρώμα ωθούνταν στο  περιθώριο.
Ίσως αναρωτηθείτε! Γνωστά πράγματα, γιατί τα γράφω! Γιατί, αγαπητέ αναγνώστη, πρέπει να καταλάβουμε ότι όπως δεν αναγνωρίζουμε τις ευθύνες μας για το ξέσπασμα της κρίσης, το ίδιο δεν θεωρούμε τον εαυτό μας υπεύθυνο και για το γεγονός ότι πέντε χρόνια τώρα δεν μπορέσαμε – αντίθετα με τις άλλες χώρες της Ευρωζώνης με τα ίδια ή παρόμοια προβλήματα – να βάλουμε τη χώρα σε πορεία ανάταξης και πηγαίνουμε από το κακό στο χειρότερο. Γιατί πέρα από τους όποιους κακούς χειρισμούς, λάθη και σκοπιμότητες των Εταίρων μας, συνεχίζουμε να ψάχνουμε τις ευθύνες αποκλειστικά σ’ αυτούς. Την οικονομική κρίση οι ξένοι μας τη φόρτωσαν! Τα πρώτα μνημόνια ήταν «συμπαιγνία» δανειστών και μνημονιακών κυβερνήσεων! Το τρίτο και βαρύτερο (πρόσφατη συμφωνία) αποτέλεσμα «εκβιασμού» και «οικονομικού πραξικοπήματος»! Αλλά και αν έτσι έχουν τα πράγματα, μήπως τελικά εμείς διαμορφώνουμε τις προϋποθέσεις και τους όρους για να επεμβαίνουν στη ζωή μας οι ξένοι; Δεν πρέπει κάποτε να δώσουμε μια απάντηση σ΄ αυτό το καίριο ερώτημα; Δεν πρέπει  να απαλλαγούμε επιτέλους από τα συμπλέγματα του καταδιωκόμενου, του υποβλεπόμενου και του φθονούμενου  για να βρούμε κάποτε τον πραγματικό εαυτό μας;
Μετά τις τελευταίες εξελίξεις που κατάντησαν τα ΑΤΜ ταΐστρες επιβίωσης των συνταξιούχων – κι αυτόν τον εξευτελισμό στους εταίρους τον φορτώσαμε – τις δηλώσεις των κυβερνητικών υπευθύνων για τον υπερήφανο τραγέλαφο του δημοψηφίσματος, τη συμφωνία που δεν εγκρίνουμε αλλά υπογράψαμε και φυσικά τον ανεκδιήγητο ανασχηματισμό, ο λογαριασμός έρχεται…! Βαρύς και ασήκωτος σε κόστος ζωής και χρονική διάρκεια. Και με το πολιτικό σύστημα χωρίς αυτοπεποίθηση και μπούσουλα να πελαγοδρομεί, την πολυδιαφημισμένη ελπίδα να έχει χάσει το δρόμο της και την αισιοδοξία των πολιτών ψαλιδισμένη, το φως στο τούνελ που κάποια στιγμή άρχισε να αχνοφαίνεται, αντί να προσεγγίζει, συνεχώς ξεμακραίνει αν δεν μας βγάλει τελικά σε κανένα άπατο βάραθρο να γκρεμοτσακιστούμε…!