1821-2021 Ιστορικές Αναφορές

Όντας μαθητής στην τελευταία τάξη του τότε εξατάξιου γυμνασίου, έπεσε στα χέρια μου το βιβλίου του ιστορικού Δημήτρη Φωτιάδη «Καραϊσκάκης». Η ανάγνωσή του με προβλημάτισε για την ρηχή γνώση που είχα μέχρι τότε αποκτήσει από τα μαθητικά βιβλία. Έτσι, αγόρασα την σπουδαία τετράτομη ιστορία της επανάστασης του 21 του ίδιου ιστορικού. Εκεί πλέον διαπίστωσα ότι μεγάλο μέρος της συγκεκριμένης ιστορικής περιόδου αποκρύπτεται και ακόμη μεγαλύτερο μέρος διαστρεβλώνεται ενσυνείδητα.

Μετά την μεταπολίτευση έπεσα κυριολεκτικά με «τα μούτρα» στην ανάγνωση ιστορημάτων και άλλων ιστορικών και κυρίως αγωνιστών του ‘21 όπως του Κασομούλη, του Φωτάκου και άλλων.
Όμως εκεί που έπαθα «ιστορικό σοκ» ήταν όταν το 1975 ο μέγιστος Γιάννης Σκαρίμπας εξέδωσε τρεις τόμους με τίτλο «το ‘21 και η αλήθεια» καθώς και έναν τέταρτο συνοδευτικό με τον τίτλο «Γαλατάδες». Όταν τους διάβασα με προσοχή και πολλές φορές (είναι γεγονός ότι το συντακτικό στα κείμενα του Γιάννη Σκαρίμπα έχει μια σχετική δυσκολία), αναθεώρησα πολλά από αυτά που είχα μέχρι τότε εμπεδώσει από την μελέτη τόσων ιστορικών.
Στο πλαίσιο της επικείμενης επετείου για τα 200 χρόνια από την επανάσταση του 1821 επιθυμώ μέσα από τις φιλόξενες ελπίζω, σελίδες του Παλμού, να παραθέτω περικοπές από «το ‘21 και η αλήθεια» του Γιάννη Σκαρίμπα, που ενδεχομένως να «τσιγκλίσουν» κάποιους φιλίστορες και όχι μόνο.

# Μια εθνική επανάσταση χωρίς την κοινωνική καταξίωσή της, είναι μια «φαινομενοφάνεια» που τα «κατεστητά» την επιτρέπουν. Τι θά’χαναν; Και η ανεξαρτησία δική τους θάταν.

# Ο μη έχων – αυτός – αποστολήν είναι ένας συνάνθρωπος χρήσιμος. Ο νομίζων (εαυτόν) ότι έχει – απ΄αυτόν να φυλάγεστε.

# Περισσότερο από τη βία το ψέμα είναι εκείνο που σηκώνει σαν Άτλας τα συμφέροντα. Γιατί ενώ στη βία του άλλου μπορείς ίσως ν΄αντιτάξεις τη βία τη δική σου, στο ψέμα μνέσκεις καταευχαριστημένος και μάπας «εκατονταπενηντάχρονος» (Εδώ ο συγγραφέας αναφέρεται στις εκδηλώσεις του 1971 για τα 150 χρόνια από το 21.)*

«Ούτε η πανούκλα, ούτε η χολέρα κάμαν τόσο κακό στην Ανθρωπότητα όσο οι ιστορικοί και η ιστορία.
Είναι αδύνατο (και άσχετα προς το ιδεολογικό του αναγνώστη) να μην αγανακτάει κανείς διβάζοντας τον κορυφαίο ιστορικό μας ( στον Παπαρρηγόπουλο αναφέρεται ), για το αναγκαστιλίκι που την υπήγαγε την ιστορική αλήθεια στην “ιστορίαν – του Ελληνικού Έθνους” Ιδιαίτερα στα κεφάλαια για το οσποδάρικο σκυλολόι, για την ψώρα τη φαναριώτικη, για τους λόγιους της “διασποράς” και για τον Κλήρο. Βρίσκεται μπρος σε μια συστηματική καταδυνάστευση της της κακόμοιρης της αλήθειας, σε μια “κόντρα – νατούρικη” Διαλεκτική του 21.»**
Αυτά προς το παρόν. Η συνέχεια προσεχώς – ελπίζω.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΘ.ΚΑΤΣΩΝΗΣ

* Εισαγωγικά ρητά του συγγραφέα.
** Εισαγωγικό απόσπασμα του συγγραφέα.

ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ

Πήγαινε στην κορυφή