Των ημερών… Γράφει ο Νέστορας Χατζούδης

Τον Σεπτέμβρη, η παράδοση τον θέλει πρώτο μήνα του χρόνου και Πρωτοχρονιά την πρώτη του μέρα. Η παράδοση αυτή με τις ρίζες της βαθιά μέσα στο χρόνο κρατάει ακόμα γιατί ο μήνας αυτός αποτελούσε πάντοτε αφετηρία αλλαγών του ανθρώπου στην προσπάθειά του να επιβιώσει και να βγάλει τη ζωή του από τον αέναο κύκλο της ανάγκης και να την ανυψώσει στη σφαίρα της ελεύθερης δημιουργίας. Μήνας αλλαγών και ελπίδων, λοιπόν, ο Σεπτέμβρης.

ια τους γεωργικούς λαούς, κατά την αρχαιότητα, ο Σεπτέμβρης ήταν Τέλος και Αρχή – επανεκκίνηση – του ετήσιου γεωργικού κύκλου. Ολοκλήρωση των εργασιών για τη συγκομιδή, συντήρηση και φύλαξη των καρπών και ξεκίνημα της κοπιαστικής προετοιμασίας της γης (καθάρισμα, όργωμα, σπορά κλπ.) για τη νέα γεωργική περίοδο και λήψης μέτρων για την αντιμετώπιση των αντίξοων συνθηκών του χειμώνα.
Αν το καλοσκεφτούμε, κάτι ανάλογο συμβαίνει και σήμερα. Τον Σεπτέμβρη κλείνει ο ετήσιος κύκλος συγκεκριμένων επαναλαμβανόμενων διαδοχικών φάσεων της προσωπικής ζωής του καθενός μας αλλά και της συλλογικής μας ως λαού και από Σεπτέμβρη τον ξαναρχίζουμε. Στην εποχή μας, των θεσμοθετημένων εργασιακών δικαιωμάτων για … όλους, ο κύκλος αυτός αρχίζει καθώς ολοκληρώνονται οι ετήσιες διακοπές, γνωστές και ως «μπάνια του λαού». Τότε που οι παραλίες αδειάζουν και η θάλασσα αφήνεται ήσυχη να αρχίσει και αυτή το νέο της κύκλο: να πλύνει, να χτενίσει, να απολυμάνει και να απαλλάξει τις παραλίες από τα επισκεπτήρια της καταναλωτικής μανίας μας, καταπίνοντάς τα για να μας τα …επιστρέψει εκδικητικά μέσω της διατροφικής αλυσίδας.
Οίκαδε λοιπόν, μαυρισμένοι, πραγματικά ή φαντασιακά ανανεωμένοι, χαρούμενοι αν και ταλαιπωρημένοι και οπωσδήποτε προβληματισμένοι για την υπέρβαση του καλοκαιρινού προϋπολογισμού. Οι δρόμοι στα αστικά κέντρα – μικρά και μεγάλα – χάνουν τη γοητεία και το ρομαντισμό της άπλας, της ηρεμίας, της ησυχίας, του ασφαλούς περιπάτου και παραδίδονται αμαχητί στην εισβολή των τροχοφόρων και τη βαβούρα της αστικής καθημερινότητας. Ο ετήσιος 24ωρος κύκλος του αγχώδους κυνηγητού του χρόνου αρχίζει…
Στα πεζοδρόμια των εμπορικών δρόμων συνωθούνται ελισσόμενοι μεταξύ των τραπεζοκαθισμάτων που διεκδικούν συνεχώς και περισσότερο πεζοδρομιακό χώρο, φουριόζοι ή χαλαροί, συνοφρυωμένοι ή χαμογελαστοί με το κατοικίδιο στην αγκαλιά ή συρόμενοι από το λουρί του, τα θύματα της κρίσης. Γενικώς αδιάφοροι και απαθείς σαν να έχουν ενσωματώσει με το χρόνο τις τραγικές συνέπειες της και συνήθισαν να ζουν μαζί τους. Ωστόσο κάθε απόγευμα οι χώροι αυτοί κατακλύζονται από τη δροσερή χαμογελαστή και αισιόδοξη παρουσία της Εφηβείας που επέστρεψε κουβαλώντας την ανεμελιά και τα ενδυματολογικά γούστα της παραλίας.
Ανοίγουν τα Φροντιστήρια και κανα-δυό εβδομάδες μετά ακολουθούν τα Σχολεία. Την ανεμελιά των εφήβων αντικαθιστά η φροντίδα και το άγχος της προετοιμασίας για τις Πανελλαδικές και οι παρέες τους χάνονται από τα πεζοδρόμια. Ο οικογενειακός προϋπολογισμός ξεφεύγει…! Στις δαπάνες για το μαθητικό εξοπλισμό και το μηνιάτικο του Φροντιστηρίου προστίθεται η πρώτη δόση του ΕΝΦΙΑ και ακολουθούν οι πάγιες δαπάνες που συνοδεύουν τον ερχομό του νέου ετήσιου κύκλου και οι ιδιαίτερες απαιτήσεις του χειμώνα. Άγχος και ελπίδα. Δε μπορεί, κάτι θα αλλάξει…!
Στις γνωστές για την προβληματική λειτουργία τους Δημόσιες Υπηρεσίες επιστρέφουν οι ουρές, ο εκνευρισμός, η αγανάκτηση, οι διαπληκτισμοί. Για άλλη μια φορά συνειδητοποιούμε, μέσα από τη ταλαιπωρία, τη σημασία τους για τη ζωή μας και αδιαφορούμε για τη βελτίωσή τους.
Τον Σεπτέμβρη αρχίζει και ο νέος κύκλος της πολιτικής – κοινοβουλευτικής ζωής. Τα μπάνια των βουλευτών και των Αρχηγών των Κομμάτων, σύντομα ή πολυήμερα, σε κοινές λαϊκές ή διακριτικά σε «ελιτίστικες» παραλίες με φουσκωτά και κότερα, τελειώνουν. Ανοίγει η βουλή και τα Κόμματα αισθάνονται την ανάγκη να επικοινωνήσουν στο Λαό τη γεμάτη υποσχέσεων πολιτικής τους, μεταφέροντας για λίγες μέρες το κέντρο της δημόσιας ζωής στη Βόρεια Ελλάδα. Στη Μακεδονία. Η παράδοση που θέλει το Σεπτέμβρη αφετηρία σημαντικών αλλαγών φαίνεται ότι εμπνέει, ενεργοποιεί και κινητοποιεί τις Ηγεσίες τους σε νέες αισιόδοξες πρωτοβουλίες και μάλιστα από την επίζηλη των Βαλκανίων Θεσσαλονίκη.
Έτσι, με το έμπα του Σεπτέμβρη ο εκάστοτε Πρωθυπουργός ετοιμάζει και προβάρει τον πλήρη υποσχέσεων λόγο του για τη καθιερωμένη επικοινωνιακή παράσταση από τη βήμα της Έκθεσης. Σε ανάλογη επικοινωνιακή εγρήγορση βέβαια βρίσκονται και οι αρχηγοί της μείζονος και ελάσσονος Αντιπολίτευσης. Τα ΜΜΕ, που ήδη έχουν επικοινωνήσει σε λεπτομέρειες και σχολιάσει του λόγους τους, μάταια προσπαθούν να εξάψουν το ενδιαφέρον των πολιτών για τις εξαγγελίες που ήδη είναι γνωστές και που τακτικά κατ’ έτος επαναλαμβάνονται και διαψεύδονται, πριν καν σιγήσουν τα μεγάφωνα και κλίσουν οι οθόνες των τηλεοράσεων.
Όπως συνήθως συμβαίνει, ωφελημένο βγαίνει το Κόμμα με τους περισσότερους συγκυριακούς Follwers, που πιστεύουν ό,τι κι αν εξαγγέλει ο Αρχηγός, καθώς αδιάφοροι απολαμβάνουν τα «καρφιά» του Γιάννη μπροστά στις οθόνες των καφετεριών, των σουβλατζίδικων, των πιτσαριών και των ΠΡΟΠΟτζίδικων. Σταθερά χαμένη πάντοτε η Πολιτική.
Θα έπρεπε όμως και θα μπορούσε, μετά τη δοκιμασία της 10ετούς οικονομικής και τελικά γενικευμένης κρίσης, το ενδιαφέρον των πολιτών για την πολιτική να έχει επανέλθει και ο Σεπτέμβρης να αποτελέσει ορόσημο αλλαγής νοοτροπίας. Αν φυσικά τα κόμματα, αντί για περιστασιακούς ψηφοφόρους, με την πολιτική, τις πρακτικές και τις συμπεριφορές τους απέβλεπαν στη διαμόρφωση υπεύθυνων πολιτών. Αν αντί για τη μανιχαϊστική θεώρηση της πολιτικής (καλοί-κακοί, πουλημένοι-πατριώτες, διεφθαρμένοι-άσπιλοι, κλπ, κλπ.) αποδέχονταν το αυτονόητο.
Ότι, όντας ως Λαός ένα ενιαίο πολιτισμικό ΟΛΟ, είναι απολύτως εφικτό να αναζητήσουν και να συμπέσουν σε μερικά βασικά, μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού θέματα και να συμφωνήσουν στην αντιμετώπιση τους χωρίς το κίνδυνο να εκληφθεί αυτό ως προδοσία ιδεολογικών Αρχών και απεμπόληση πολιτικών επιδιώξεων. Χωρίς αυτό το αυτονόητο και μάλιστα με τους κινδύνους που προβάλλουν στο γεωπολιτικό μας περίγυρο, ούτε από τις οικονομικές μας εξαρτήσεις θα απαλλαγούμε, ούτε τις ραγδαίες εξελίξεις της ψηφιακής εποχής θα είμαστε σε θέση να παρακολουθήσουμε. Κι ας μη γελιόμαστε. Οι όποιες καλές προθέσεις δεν αρκούν και η παθογένεια αφορά συνολικά στο Πολιτικό μας Σύστημα…!