Για το Τατόι, Γράφει ο Γιώργος Πένταρης

Μια από τις πρώτες εξαγγελλίες της ΝΔ μετά τις εκλογές του περασμένου Ιουλίου, ήταν το με πάση θυσία ξεμπλοκάρισμα του Ελληνικού, η ενοποίηση Αρχαιολογικού Μουσείου και ΕΜΠ και η αξιοποίηση του Τατοϊου. Στα μαύρα χρόνια της κρίσης, το 2011, είχα δημοσιεύσει ένα άρθρο στον «ΠΑΛΜΟ» για το βασιλικό κτήμα Τατοΐου, το οποίο με ελάχιστες προσαρμογές σας παραθέτω σήμερα. Θεωρώ ότι τα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας και του πολιτικού μας συστήματος, συνεχίζουν και σήμερα να υπάρχουν. Διαβάστε:

«Το θέμα με το οποίο θα ασχοληθώ δεν έχει φαινομενικά σχέση με την σημερινή κατάσταση της χώρας, αλλά αν το εξετάσουμε βαθύτερα θα δούμε ότι τα αίτια που το δημιούργησαν είναι τα ίδια.. Δεν εννοώ βέβαια τα οικονομικά μας, αλλά την ιδεολογική και ψυχολογική κατάσταση του ελληνικού λαού.
Για να μην πολυλογώ λοιπόν, αναφέρομαι στην κατάσταση που βρίσκεται η πρώην βασιλική κατοικία «παλάτι» του Τατοϊου. Έτυχε να περάσω από εκεί μια ηλιόλουστη Κυριακή και αποφάσισα να το περιηγηθώ. Ο κόσμος έμπαινε μέσα στο χώρο χωρίς να υπάρχει καμιά ιδιαίτερη παρουσία κάποιας αρχής που θα προστάτευε την περιοχή. Βέβαια υπάρχει ένας αστυνομικός σταθμός όπως είδα αργότερα, αλλά στην ουσία είναι ανύπαρκτος. Ο καθένας μπορεί να κάνει ότι θέλει, από το να κόψει δένδρα ή να σπάσει κάτι από τα ήδη κατεστραμμένα αντικείμενα. Δεν υπάρχει καμιά φύλαξη δηλαδή. Η εικόνα της εγκατάλειψης είναι διάχυτη παντού, από τα υποστατικά που είναι μισογκρεμισμένα μέχρι το κεντρικό κτήριο που ήταν το παλάτι που στέγαζε τις βασιλικές οικογένειες της χώρας την εποχή της βασιλείας.
Άρχισα να αναρωτιέμαι πως έφτασε όλος αυτός ο χώρος στην σημερινή κατάσταση και βέβαια να φέρνω στο μυαλό μου τα γεγονότα που έλαβαν χώρα από το δημοψήφισμα του 1974 και μετά. Όλοι γνωρίζουν ότι το δημοψήφισμα ήταν ανεπηρέαστο από την τότε κυβέρνηση Κ. Καραμανλή παρά τις ένθεν κακείθεν πιέσεις να λάβει θέση υπέρ ή κατά του βασιλιά. Ο Καραμανλής, όπως απέδειξε η ιστορία, έπραξε σοφά και δεν πήρε θέση και έτσι είχαμε ένα δημοψήφισμα καθ’ όλα καθαρό που έφερε ένα ξεκάθαρο αποτέλεσμα υπέρ της δημοκρατίας. Από τότε αρχίζουν τα διάφορα ζητήματα ιδιοκτησίας της βασιλικής περιουσίας. Ουδείς από τους τότε Έλληνες πολιτικούς είχε το θάρρος να ξεκαθαρίσει μια και καλή τα μετά του δημοψηφίσματος ιδιοκτησιακά ζητήματα. Απλά πράγματα που σε άλλα κράτη είχαν λυθεί, εδώ έγιναν όχι μόνο δικαστική διαμάχη, αλλά και κειμήλια της ιστορίας του Ελληνικού Έθνους έπεσαν βορρά των διαφόρων τρωκτικών, κλεπτών και αρπάγων. Όλοι φοβόντουσαν το πολιτικό κόστος. Η πάστα αυτή των πολιτικών συνεχίζεται μέχρι σήμερα και ίσως να μην το γνωρίζετε, αλλά οι μισοί της σημερινής Βουλής είναι γόνοι αυτών των παλαιών πολιτικών. Ουδείς τόλμησε να πει ότι όλη η βασιλική περιουσία είναι μέρος του Ελληνικού έθνους που αντικατοπτρίζει ένα μέρος της ιστορίας του. Αυτή η περιουσία θα έπρεπε να μείνει στο Έθνος προς όφελος όλου του λαού. Αυτό έγινε στα άλλα Ευρωπαϊκά κράτη που καταργήθηκε η βασιλεία κύριοι Έλληνες άτολμοι πολιτικοί. Οι Βερσαλλίες ήταν παλάτι του Λουδοβίκου όπως και το Λούβρο, αλλά έγιναν μουσεία και προσφέρουν σήμερα στην οικονομία της Γαλλικής Δημοκρατίας. Το ίδιο έγινε και στην Γερμανία με το Πότσνταμ, στην Αυστρία και την Ουγγαρία. Ακόμη και στην Ρωσία όπου οι μπολσεβίκοι έσφαξαν όλη την Τσαρική οικογένεια για να μην υπάρχει διάδοχος ώστε να διεκδικήσει στο μέλλον το θρόνο, τα παλάτια έγιναν μουσεία. Εδώ έγιναν φωλιές για κουκουβάγιες…..
Είναι γνωστό τοις πάση ότι έγιναν μεγάλες κλοπές από τα υπάρχοντα του παλατιού μέχρι οι μανδαρίνοι των υπεύθυνων υπουργείων της εποχής σπεύσουν να τα προστατεύσουν. Φοβόντουσαν μήπως κατηγορηθούν ότι προσπαθούν να συντηρήσουν τον θεσμό της βασιλείας. Αφού συλήθηκε το παλάτι, αποφάσισαν επιτέλους να το προστατεύσουν καρφώνοντας τα παράθυρα με σανίδες όπως είδα. Τα άλλα κτήρια έχουν σχεδόν καταρρεύσει και ένας θεός γνωρίζει την εσωτερική κατάσταση του παλατιού. Δεν έφτανε αυτό, αλλά έχουν βάλει υπάλληλο του Υπουργείου Πολιτισμού του οποίου είναι αρμοδιότητα το παλάτι, να απαγορεύει τις φωτογραφίσεις από τα ρεζιλίκια.
Όχι μόνο εγώ, αλλά όλοι οι επισκέπτες που το βρίσκουν, παρά την εγκατάλειψη, ωραίο τόπο αναψυχής αναρωτιόντουσαν γιατί έχει εγκαταλειφτεί ο χώρος στην τύχη του. Οι αιτίες είναι οι ίδιες με αυτές που εγκαταλείψαν την χώρα στην τύχη της οι πολιτικοί μας. Φταίει όλο το πολιτικό σύστημα. Από τα κόμματα της Αριστεράς που θα κατηγορούσαν αυτούς που θα πήγαιναν να αξιοποιήσουν την ΠΡΩΗΝ βασιλική περιουσία ότι πάει να αποκαταστήσει την βασιλεία και τα κόμματα της εκάστοτε εξουσίας μήπως κατηγορηθούν από όλους τους άλλους για τον ίδιο λόγο. Βλέπετε ότι το πολιτικό κόστος υπήρξε και ακόμη και σήμερα υπάρχει ως οδηγός των πολιτικών αποφάσεων ή μη αποφάσεων της πολιτικής ηγεσίας σημερινής ή παρελθοντικής. Μήπως και το Μακεδονικό δεν έμεινε άλυτο λόγω πολιτικού κόστους;
Ο κάθε καλόπιστος λοιπόν πολίτης αναρωτιέται γιατί δεν αξιοποιήθηκε αυτή η περιουσία ώστε να γίνει ένα λαϊκό πάρκο με χρήση του παλατιού ως μουσείου όπως έχει γίνει στα άλλα κράτη; Σε όλα τα άλλα κράτη η επίσκεψη στα παλαιά ανάκτορα έχει την έννοια επίσκεψης σε μουσείο και υπάρχει και κόστος εισόδου στον χώρο. Τα έσοδα θα ήταν ικανά να καλύψουν αρκετό και ίσως όλο το κόστος συντήρησης του χώρου. Είναι γνωστό ότι υπάρχουν χιλιάδες αρχαία αντικείμενα και αγάλματα που κοιμούνται στις αποθήκες των μουσείων. Δεν θα μπορούσαν να μεταφέρουν μερικά στον χώρο αυτό και να δημιουργηθεί ένας κήπος αγαλμάτων; Δεν θα μπορούσε το ανάκτορο να φιλοξενεί εκθέσεις και διάφορα συνέδρια σε μερικές από τις αίθουσές του και πολιτιστικά γεγονότα στους χώρους του; Αυτό δεν θα επιμήκυνε τον χρόνο παραμονής των τουριστών στην Αθήνα; Δεν θα είχαν όλοι όφελος; Η αδιαφορία, ευθυνοφοβία και αβελτηρία των ελλήνων «πολιτικίσκων» όμως έφερε αυτό το θλιβερό αποτέλεσμα.
Τα αίτια όμως για αυτό το χάλι είναι πολλά, αλλά το κυριότερο είναι η παιδεία που συστηματικά τις τελευταίες δεκαετίες αποδιοργανώθηκε, αποσαθρώθηκε και απαξιώθηκε. Δεν υπάρχει καμιά αξιολόγηση των καθηγητών και βέβαια όλοι θα γνωρίζετε ότι ο κάθε υπουργός παιδείας αλλάζει τους νόμους για την παιδεία με αποτέλεσμα τελικά τίποτα να μην είναι σταθερό σ’ αυτό το έρμο εκπαιδευτικό μας σύστημα. Γνωρίζετε ότι δεν διδάσκονται οι ηθικές και ανθρωπιστικές αξίες στο ελληνικό σχολείο και δεν παρουσιάζονται προσωπικότητες της επιστήμης και των τεχνών ώστε να γίνουν υποδείγματα για τους μαθητές. Οι μαθητές των τελευταίων δεκαετιών γνωρίζουν την Ελληνική γλώσσα κάτω από το 50% και ότι αυτό είναι ένα εμπόδιο στις μετέπειτα κατ’ επίφαση πανεπιστημιακές σπουδές τους; Αυτόν τον ισχυρισμό μπορεί να τον επιβεβαιώσει ο οποιοσδήποτε αν δει μια εκπομπή της Ελληνικής τηλεόρασης. Όταν οι νέοι άνθρωποι δεν μεγαλώνουν με ιδανικά και με ηθικές αξίες και σκέφτονται μόνο πώς με την ήσσονα προσπάθεια να επιτύχουν κάτι στην ζωή τους που και αυτό θα έχει μόνο υλικό αντίκρισμα, γίνονται πολίτες χωρίς ηθικούς περιορισμούς.
Πιθανόν να μην έχετε καταλάβει ότι είμαστε σε έναν γκρεμό που κατρακυλάμε και δεν υπάρχει τίποτα να πιαστούμε να σταματήσουμε την κατρακύλα μας. Το 2011 θα είναι ένα ζοφερό έτος και κανείς από τους πολιτικούς μας δεν έχει το θάρρος να βγει και να μιλήσει στον λαό και να εξηγήσει τι γίνεται, ποιες είναι οι μελλοντικές προοπτικές και να δώσει ελπίδα, αισιοδοξία και όνειρα στο λαό για να τα πραγματοποιήσει. Αυτή τη στιγμή όλο το έθνος ζει κάτω από τον φόβο του αύριο. Θα έχει δουλειά; Θα του μειωθεί κι άλλο ο μισθός; Θα μπορεί να σπουδάσει το παιδί του; Θα έχει στοιχειώδη υγειονομική περίθαλψη αν δεν έχει να πληρώσει φουσκωμένο φακελάκι; Κάτι ψέλλισε για συστράτευση ο Παπανδρέου από την Κρήτη. Δεν είναι όμως αυτός ο τρόπος. Πρέπει όλοι μας να γίνουμε μια γροθιά και να δουλέψουμε και να ωφεληθούμε όλοι, αλλά δυστυχώς αυτό δεν είναι δυνατόν γιατί δεν το επιτρέπει η παιδεία που έχουμε πάρει. Μόνο η ανάγκη και ίσως και ο εξαναγκασμός καταφέρουν να φέρουν τα πράγματα σε κάποιο φωτεινό μονοπάτι.
Τη λύση στο πρόβλημα θα την φέρει η πλήρης ανατροπή και αναδιοργάνωση του εκπαιδευτικού μας συστήματος. Αυτό δεν γίνεται με διαβουλεύσεις και αποφάσεις ενός πολιτικού ακόμη και ικανού. Γίνεται με συνολική συμφωνία όλου του πολιτικού κόσμου γιατί έτσι μόνο θα καμφθούν τα διάφορα συμφέροντα που κυριαρχούν σήμερα στο εκπαιδευτικό χώρο. Η χώρα θα συνέλθει όταν αναδομηθεί όλο το εκπαιδευτικό σύστημα και βγουν στην παραγωγή οι νέοι που θα προέρχονται από αυτό. Για να γίνει αυτό όμως χρειάζεται θάρρος, μηδενισμό του πολιτικού κόστους, θυσίες και αυτοθυσίες από όλους μας».