Πανελλαδικές: τουλάχιστον 10, του Β. Ντάλη

Η Υπουργός Παιδείας, Νίκη Κεραμέως, «σαν έτοιμη από καιρό», ανακοίνωσε: «Έχουμε πει ότι πρόθεση της κυβέρνησης είναι να θεσμοθετήσει μια ελάχιστη βάση εισαγωγής. Αυτό που έχουμε προτείνει είναι να ορίσει η πολιτεία μια ελάχιστη βάση εισαγωγής και κάθε ίδρυμα να έχει τη δυνατότητα να ορίσει τη δική του βάση πάνω από αυτή τη βάση». Είτε δηλαδή ο βαθμός 10 είτε και παραπάνω, ανάλογα με την επιλογή κάθε σχολής ξεχωριστά.

Κανένας, φυσικά, δεν μπορεί να αισθάνεται ευχαριστημένος από το γεγονός ότι πολλοί υποψήφιοι δεν μπορούν να γράψουν περισσότερο από 4 ή 5 ή 6 στην κλίμακα του 20. Όλους πρέπει να μας προβληματίζει. Το αίτιο όμως, όχι το σύμπτωμα! Πώς γίνεται και κάθε χρόνο τόσα πολλά παιδιά, ενώ προσπαθούν, δεν μπορούν να γράψουν πάνω από δέκα στα εξεταζόμενα μαθήματα; Kάθε χρόνο, δεκαετίες τώρα!
Μήπως όμως να δούμε και να θεραπεύσουμε τις αιτίες αλλά μέχρι τότε να μην εισάγεται κανένας σε καμία σχολή αν δεν έχει γράψει 10 τουλάχιστον σε όλα τα μαθήματα; Δεν θα αναγκαστούν οι υποψήφιοι να προετοιμαστούν καλύτερα, να διαβάσουν περισσότερα και γενικώς να ανέβει το επίπεδο; H πρώτη απάντηση είναι ότι όλοι/ες όσοι διαγωνίζονται θέλουν να περάσουν σε σχολές που έχουν περισσότερα από 10.000 μόρια και συνεπώς δεν χρειάζονται κανένα άλλο κίνητρο. Μήπως, τουλάχιστον θα έχουμε φοιτητές που έχουν ένα ελάχιστο επίπεδο; Την απάντηση έδωσε πρόσφατα ο κ. Ν. Μακράκης, Μαθηματικός, στο alfavita.gr:
«Ας δούμε το εξής παράδειγμα. Μας το έδωσε ο Λ. Κυριακίδης, καθηγητής που δίδασκε το μάθημα “Στατιστικές μέθοδοι στην έρευνα’ στο μεταπτυχιακό Διδακτικής των Μαθηματικών του Μαθηματικού ΕΚΠΑ. Λέει τα εξής: «Κάποτε μια εταιρία μου ζήτησε να φτιάξω ένα στατιστικό τεστ, με σκοπό να ξεχωρίσει τους δύο καλύτερους υποψηφίους για μια δουλειά. Tα αποτελέσματα ήταν τα εξής. Ο πρώτος πήρε 12/20, ο δεύτερος 9/20 και όλοι οι υπόλοιποι πήραν 3/20 και κάτω. Ήταν πετυχημένο το τεστ; Η εταιρία ανησυχούσε γιατί δεν ένοιωθε καλά να προσλάβει κάποιον που πήρε 9/20. Όμως, εγώ ήμουν πολύ χαρούμενος. Γιατί; Καταφέραμε να διαλέξουμε με βεβαιότητα τους 2 καλύτερους. Το ότι ο δεύτερος πήρε 9/20 δεν έχει καμία σημασία γιατί δεν ήταν σκοπός του τεστ να βάλει ένα ελάχιστο προαπαιτούμενο ικανοτήτων σαν βάση του 10, αλλά μόνο να διαλέξει τους 2 καλύτερους. Άρα σε ένα τέτοιο στατιστικό τεστ το 10 δε σημαίνει τίποτα, ως απόλυτο νούμερο. Ο βαθμός του κάθε υποψηφίου έχει νόημα ΜΌΝΟ σε σύγκριση με τους βαθμούς των άλλων».
Έτσι πρέπει να βλέπουμε και τις πανελλαδικές. Όχι με εύκολα συμπεράσματα, υστερίες και κραυγές. Κι επειδή πίσω από τους «σοκαρισμέμους» δημοσιογράφους και Μέσα κρύβονται επικοινωνιακές σκοπιμότητες, ας δούμε πιο ψύχραιμα το θέμα.

10 ΣΗΜΕΙΑ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑΣ
1. Καμία και κανένας υποψήφια/ος για τις πανελλαδικές δεν είναι «μαθητής/τρια του 4 ή του 5». Όλα αυτά τα παιδιά έχουν πάρει απολυτήριο Λυκείου, έχουν δηλαδή αξιολογηθεί από ένα δωδεκάχρονο εκπαιδευτικό σύστημα ότι είναι ικανοί να προχωρήσουν στο επόμενο επίπεδο. Αν κάποιος πάλι θεωρεί ότι αρκετά παιδιά δεν είναι ικανά να πάρουν απολυτήριο, χαριστικά το παίρνουν, τότε ας κοιτάξει τι πρέπει να αλλάξει σε Γυμνάσιο και Λύκειο ή στα συστήματα αξιολόγησης τους. Τα πανεπιστήμια πάντως και οι εισαγωγικές τους δεν έχουν καμία σχέση με το σχολείο.
2. Οι πανελλαδικές δεν είναι σύστημα αξιολόγησης του επιπέδου γνώσεων κανενός. Είναι διαγωνισμός στον οποίο «επιτυγχάνει» ένας προκαθορισμένος αριθμός υποψηφίων, όσες και οι θέσεις που διατίθενται από κάθε σχολή, ανεξαρτήτως επιδόσεων. Γι αυτό και έχει γίνει αποδεκτό, χωρίς πολλές διαμαρτυρίες το γεγονός ότι τα θέματα ξεπερνάνε σε δυσκολία και το επίπεδο των σχολικών βιβλίων αλλά και του μαθήματος, όπως το καθορίζει το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο. Γι’ αυτό και όλα τα παιδιά σπεύδουν στα φροντιστήρια.
3. Στις πανελλαδικές επιλέγονται οι «καλύτεροι», όχι οι καλοί.
4. Οι επιδόσεις των υποψηφίων κάθε χρονιά εξαρτώνται πρωταρχικά από το επίπεδο δυσκολίας των θεμάτων. Με πολύ δύσκολα θέματα ελάχιστοι θα γράψουν πάνω από δέκα, με πολύ εύκολα σχεδόν όλοι. Δεν μπορούμε να βγάλουμε συμπέρασμα έτσι για το «επίπεδο» κανενός.
5. Όταν οι θέσεις είναι περιορισμένες τότε αυτός που «καίγεται» να υπάρξουν «αποτυχόντες» είναι το ίδιο σύστημα. Ας φανταστούμε μία χρονιά όπου όλοι «αριστεύουν». Πώς θα δικαιολογήσει η πολιτεία ότι αρκετοί από αυτούς δεν θα περάσουν σε καμία σχολή;
6. Οι στρεβλώσεις με τις χαμηλές βαθμολογίες δημιουργούνται από την ανικανότητα ορθής κρίσης του βαθμού δυσκολίας όσων επιλέγουν τα θέματα. Αστοχούν όταν βάζουν πολλά και δύσκολα θέματα. Έχει υπάρξει παλιότερα και το αντίστροφο φαινόμενο, πολύ μεγάλος αριθμός «αριστούχων» με συνέπειες τρομακτικές για την ψυχολογία των παιδιών. Υποψήψιοι που συγκέντρωσαν πχ 19.000 μόρια να μην μπορούν να μπουν στην Ιατρική ή τη Νομική. «Ανεπαρκείς» με 19άρια!
7. Η όποια βάση, είτε 5 είτε 10 είτε 15 δεν εξασφαλίζει κανένα επίπεδο. Για παράδειγμα, γιατί φέτος ένας υποψήφιος «του 14» δεν μπορεί να περάσει σε τμήμα Ψυχολογίας ενώ ένας «του 17» μπορεί; Επειδή αυτός «του 14» δεν έγραψε καλά στα Αρχαία ή την Ιστορία ή τα Λατινικά, δεν μπορεί να γίνει ένας πολύ καλός ψυχολόγος ;
8. Μνημονιακός στόχος και επιθυμία των τελευταίων κυβερνήσεων είναι η μείωση του αριθμού των εισακτέων για να περιοριστούν οι δαπάνες για την παιδεία. Βάζοντας οποιαδήποτε «βάση» μπορούν να περιοριστούν οι εισακτέοι και να μείνουν χωρίς φοιτητές πολλά τμήματα της επαρχίας στα οποία, λόγω του κόστους διαβίωσης δεν μπορούν να σπουδάσουν πολλά παιδιά των μεγάλων αστικών κέντρων. Θα κλείσουν λοιπόν ως φυσιολογικό επακόλουθο, χωρίς κανένα «πολιτικό κόστος».
9. Η βάση του 10, ως πρώτη προϋπόθεση εισαγωγής στο Πανεπιστήμιο, εφαρμόστηκε πάλι από το 2006 έως το 2010. Με βάση την έρευνα του ΙΟΒΕ, τον Ιούλιο του 2017, «Εκπαιδευτικές ανισότητες στην Ελλάδα. Πρόσβαση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση και επιπτώσεις της κρίσης», το μέτρο είχε ως επίπτωση τη συνολική μείωση του αριθμού των φοιτητών που προέρχονταν από οικογένειες με μεσαίο και χαμηλό κοινωνικό-μορφωτικό επίπεδο. Επιπλέον καμιά αξιοσημείωτη πρόοδος δεν σημειώθηκε στο μορφωτικό επίπεδο ούτε των μαθητών των Λυκείων ούτε των φοιτητών και των Πανεπιστημίων.
10. Με τον τελευταίο νόμο Γαβρόγλου, τα διάφορα «κολλέγια» και «παραρτήματα ξένων πανεπιστημίων» ισοτιμούνται εύκολα με τα ελληνικά, όπως και για όσους έχουν πτυχίο σχολών του εξωτερικού. Εκεί όμως δεν υπάρχει «βάση του10», ούτε και κανέναν τον πειράζει που φοιτούν υποψήφιοι «του 4 και του 5» στις πανελλαδικές. Μια χαρά θα πάρει το πτυχίο του, πληρώνοντας κι αυτός που έδωσε λευκή κόλλα στις πανελλαδικές (όλοι παίρνουν πτυχίο και μάλιστα στα 4 χρόνια στα κολλέγια…) κι έπειτα θα γραφεί στο Επαγγελματικό Επιμελητήριο μαζί με αυτούς που κουράστηκαν να τελειώσουν το πραγματικά επιπέδου δημόσιο πανεπιστήμιο ! Κι αν αργότερα ευδοκιμήσουν και τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, εκεί μοναδική βάση εισαγωγής θα είναι το χρήμα που διαθέτει κάποιος. Ανάλογα με το ποσό που μπορεί να διαθέσει, θα παίρνει και το πτυχίο που επιθυμεί. Δεν είναι άδικο;
Δεν είναι λοιπόν το πρόβλημα της εκπαίδευσης ούτε οι βαθμοί ούτε οι βάσεις. Είναι πολύ βαθύτερο και πάει πολύ μακρύτερα. Η κυρία Ν. Κεραμέως είναι γνωστή για την εργατικότητά της και φαίνεται ότι θέλει να παράξει έργο. Είναι και νέα και φιλόδοξη. Έχει την ευκαιρία της.
Καλή σχολική χρονιά σε όλες και όλους.