Ευθύνη των πολιτών , Γράφει ο Ν.Χατζούδης

Με άρθρο μου τον περασμένο μήνα, παραμονές των εκλογών για το Ευρωκοινοβούλιο και την Τ.Α., αναφέρθηκα στην ανάγκη επιστροφής της χώρας σε συνθήκες θεσμικής κανονικότητας. Και βέβαια περιέγραψα τα Κόμματα, που οι ιδεολογικές αναφορές και οι πολιτικές πρακτικές τους, ευνοούν την προοπτική διασφάλισης, στο νέο μετεκλογικό σκηνικό, αυτής της αναγκαίας πολιτικής Συνθήκης. Ο ΣΥΡΙΖΑ και ως Αντιπολίτευση και ως Κυβέρνηση απέδειξε ότι δεν διαθέτει αυτές τις πολιτικές προδιαγραφές. Κινήθηκε πάντοτε υπονομευτικά σε κάθε προσπάθεια διαμόρφωσης κλίματος που ευνοούσε την ομαλή και σταθερή πορεία εξόδου από τη γενικευμένη κρίση στην οποία περιήλθε η χώρα.

Συγκεκριμένα:
Από τη μετεξέλιξη, το 2004, του πάλαι ποτέ ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ στην εκλογική συμμαχία ΣΥΡΙΖΑ (Συνασπισμός Ριζοσπαστικής Αριστεράς) των περισσότερων, από τις υφιστάμενες τότε, αριστερές οργανώσεις, κινήσεις και τάσεις του εξωκοινοβουλευτικού πολιτικού χώρου, τις γνωστές και ως Συνιστώσες, αυτός ο πολιτικός σχηματισμός δεν διέθετε τα βασικά χαρακτηριστικά κόμματος. Και βέβαια Κόμμα χωρίς ενιαίο, σαφή ιδεολογικό εξοπλισμό και συγκεκριμένες πολιτικές θέσεις δεν μπορεί να χαράξει πορεία και συγκεκριμένους πολιτικούς στόχους. Από τη συγκρότησή της, αυτή η εκλογική συμμαχία αλλά και αργότερα ως ενιαίο Κόμμα, βασικά χαρακτηριστικά τους υπήρξαν οι ασύμπτωτες και εν πολλοίς νεφελώδεις ιδεολογικές αναφορές, οι ιδεοληψίες, οι αυταπάτες, οι ψευδαισθήσεις και η απουσία προγραμματικού μπούσουλα που το καθιστούσαν άγονο.
Είναι γνωστά: ο πρώιμος επικοινωνιακός μπαχαλο-ακτιβισμός του ως βασική πολιτική πρακτική, ο ανεύθυνος και ιδιαίτερα βλαπτικός πολιτικά, κοινωνικά και οικονομικά αντιμνημονιακός καιροσκοπισμός του, στα όρια υπονόμευσης της ίδιας της κρατικής υπόστασης, ο άκρατος λαϊκισμός και o οπορτουνισμός του εναγκαλισμού του με τον εθνολαϊκισμό, η μετάλλαξη του από απηνή αντιμνημονιακό διώκτη σε πειθήνιο μνημονιακό εντολοδόχο και εκτελεστή του επαχθέστερου των μνημονίων, η απουσία αισθήματος ευθύνης για τις αποτυχίες της πολιτικής του, που κατά την ηγεσία του πάντοτε κάποιοι άλλοι έφταιγαν γι’ αυτό και η αλαζονική άρνηση παραδοχής και συγνώμης και βέβαια τα κατά συρροή ψεύδη και η προκλητική ιδιοτέλεια της πενταετούς διακυβέρνησής του με κατάληξη τη μετακόμιση του από τα άβουλα κομματικά γραφεία στους άνετους θώκους των προνομίων του κρατικού μηχανισμού. Οι όποιες, κατά την περίοδο αυτή, πρωτοβουλίες και δράσεις με κοινωνικό και φιλολαϊκό πρόσημο δεν αλλάζουν τη γενική εικόνα του. Πολύ περισσότερο που ο αλαζονικός και ηγεμονικός τρόπος προβολής και χειρισμού τους, πρόδιδαν τον πολιτικό τακτικισμό και την κομματική ιδιοτέλεια.
Έτσι χωρίς ιδεολογικό περιεχόμενο και προγραμματική στόχευση, η παραμονή στην εξουσία εξελίχθηκε σε αυτοσκοπό της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτός ακριβώς είναι και ο λόγος που όλες σχεδόν οι σοβαρές πρωτοβουλίες του είτε απέτυχαν είτε δεν «περπάτησαν». Διότι η στόχευσή τους δεν αφορούσε πρωτίστως τα προς επίλυση προβλήματα. Πάντοτε κυριαρχούσε το κριτήριο του εντυπωσιασμού του εκλογικού σώματος. Ακόμα και στις περιπτώσεις ιδιαίτερα ευαίσθητων εθνικών θεμάτων (Μακεδονικό, Ελληνοτουρκικές Σχέσεις κλπ.).
Παρ’ όλ’ αυτά θα μπορούσε να παραβλέψει κανείς τις αλλοπρόσαλλες πτυχές της πολιτικής του και να θεωρήσει το ΣΥΡΙΖΑ πολιτική δύναμη που θα συνέβαλλε με αποφάσεις, προτάσεις και εμπεριστατωμένη αυστηρή αλλά γόνιμη κριτική στην αποκατάσταση της ομαλής λειτουργίας του πολιτικού συστήματος και φυσικά στην ανάταξη του κοινωνικού και οικονομικού κλίματος της χώρας. Πόσο ρεαλιστική όμως είναι μια τέτοια προοπτική μετά τα όσα απίστευτα για ένα «αριστερό» κόμμα συνέβησαν και αποκαλύφθηκαν κατά το τελευταίο διάστημα λίγο πριν τις ευρωβουλευτικές και αμέσως μετά καθώς η χώρα βαδίζει προς τις Εθνικές εκλογές;
Ποιες οι βασικές αρχές του κόμματος αυτού που, για να μη χάσει την κυβερνητική εξουσία, μάζεψε με ταξίματα και «τεχνούργησε» μια κοινοβουλευτική πλειοψηφία πραγματικό ιδεολογικό και πολιτικό κολάζ; Ποιος ο ιδεολογικός πυρήνας του που, για να παραπλανήσει τους δημοκράτες ψηφοφόρους, στήνει επικοινωνιακές «γέφυρες» και «προοδευτικές συμμαχίες» με αζήτητα φθαρμένα πολιτικά «υλικά» που μέχρι χθες λοιδορούσε; Πώς να εμπιστευτείς τις διακηρύξεις του για ίσες ευκαιρίες σε μια περίοδο μάλιστα υψηλής ανεργίας όταν, εκμεταλλευόμενο την εξουσία του, εξασφαλίζει στο συγγενολόι των ηγετικών στελεχών και των πάσης φύσεως υποτακτικών παρατρεχάμενων τους, ζηλευτές θέσεις στο Δημόσιο; Πώς να στηριχτείς σε ένα κόμμα, σε μια κομματική ηγεσία που ελλείψει ιδεολογικών και προγραμματικών σταθερών, χαμαιλεοντικά αλλάζει και προσαρμόζει λόγο και συμπεριφορές, από τη μια στιγμή στην άλλη, κατά πώς «φυσά» η πολιτική και κοινωνική συγκυρία! Πώς μπορεί να υπάρξει εμπιστοσύνη ότι θα συμβάλλει στη λειτουργική εξυγίανση των Θεσμών, όταν στο όριο λήξης της κοινοβουλευτικής θητείας και με μια πλειοψηφία, συρραφή ιδεολογικών και κομματικών ψήφων, παίρνονται αποφάσεις για ιδιαίτερα σημαντικά θέματα σχετικά με τη λειτουργία του κράτους στο μέλλον; Όταν μετά το αποτέλεσμα των εκλογών του περασμένου μήνα και τη δημοσκοπική επιβεβαίωση των προτιμήσεων της πλειοψηφίας των πολιτών, εν όψει της κάλπης για το Εθνικό Κοινοβούλιο, το αλαζονικά διχαστικό «εμείς ή αυτοί» μεταλλάχτηκε ξαφνικά, με κωλοτουμπική δεξιοτεχνία, στο επικοινωνιακά ενωτικό «όλοι μαζί»;
Πώς μπορεί αυτό το κόμμα να συμβάλλει θετικά στην κανονική λειτουργία του πολιτικού συστήματος, προκειμένου να ξεκολλήσουμε από την κοινωνική μιζέρια, τη σύγχυση και τη στασιμότητα και να ξαναβρούμε το συλλογικό μας εαυτό, ως ενιαίο πολιτισμικό Όλο για να ξανοιχτούμε με αυτοπεποίθηση και αισιοδοξία στο μέλλον; Όταν η όλη πολιτεία του, κομματική και κυβερνητική, ενοχοποιείται για την απαξίωση της Πολιτικής, την αποπολιτικοποίηση της Κοινωνίας και την υποβάθμιση του Πολίτη σε απλό ψηφοφόρο, κομματικό πελάτη, αδιάφορο παρατηρητή της εκλογικής διαδικασίας;
Το πολιτικό ιστορικό του ΣΥΡΙΖΑ είτε ως Αντιπολίτευση είτε ως Κυβέρνηση, με όση καλή διάθεση κι αν κριθεί, δεν συνηγορεί για οποιαδήποτε θετική συμβολή του κόμματος αυτού στη διαμόρφωση συνθηκών μετάβασης στην αναγκαία κανονικότητα. Συνεπώς το αποτέλεσμα της κάλπης πρέπει να σημαίνει περιορισμό των δυνατοτήτων του να παρεμβαίνει στο μετεκλογικό πολιτικό σκηνικό.
Αυτό όμως είναι Υπόθεση και Ευθύνη των πολιτών…!

– Σημείωση: Θεσμική κανονικότητα και ομαλή λειτουργία του πολιτικού Συστήματος σημαίνει, εκτός όλων των άλλων και νομική προστασία και ικανοποίηση των θεσμοθετημένων δικαιωμάτων των εργαζομένων. Και βέβαια αναλογική προς τη βελτίωση της οικονομίας διεύρυνση τους. Στο θέμα αυτό ο ρόλος του ΚΚΕ είναι αναντικατάστατος.

ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ

Πήγαινε στην κορυφή