ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΑΝΙΑΤΗΣ, Σκηνοθέτης – Συγγραφέας

ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΑΝΙΑΤΗΣ «Το μοναδικό αντίδοτο

στην κρίση είναι ένα: η παιδεία»

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: ΜΑΙΡΗ ΓΚΙΩΝΗ – ΛΑΡΕΝΤΖΑΚΗ

O  Γιάννης Μανιάτης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1971. Έχει σπουδάσει Κινηματογράφο και Τηλεόραση και εδώ και 25 χρόνια εργάζεται ως τηλεσκηνοθέτης (μίξη εικόνας), σε μεγάλα ιδιωτικά κανάλια της χώρας. Τα τελευταία χρόνια εργάζεται στον τηλεοπτικό σταθμό STAR. Είναι Αντιπρόεδρος του πρωτοβάθμιου συνδικαλιστικού οργάνου του κλάδου του και Γενικός Γραμματέας της Ομοσπονδίας του (ΠΟΣΠΕΡΤ). Γράφει από μικρός κυρίως πεζά κείμενα, ποιήματα και στίχους. Αυτή είναι η πρώτη του συγγραφική απόπειρα.

«ΠΑΛΜΟΣ»: Σε ποιο περιβάλλον μεγαλώσατε;

ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΑΝΙΑΤΗΣ: Μεγάλωσα σε μια μέση Ελληνική, τρίτεκνη οικογένεια. Ήμουν το μικρότερο παιδί και για αυτό τον λόγο, η μητέρα μου αλλά και οι δυο μεγαλύτερες αδελφές μου μπορώ να σας πω πως με είχαν καλομάθει και λίγο. Αλλά είχα και την τύχη να ήμουν από τα παιδιά εκείνης της γενιάς, που χόρτασαν το παιχνίδι στις γειτονιές και τις αλάνες της εποχής.

«Π»: Σε ποια ηλικία ξεκινήσατε να γράφετε;

Γ.Μ.: Από πολύ μικρός. Παιδάκι του Δημοτικού ήμουν όταν με το παραμικρό που συνέβαινε, έπαιρνα ένα φύλλο χαρτί και αποτύπωνα εκεί από σκέψεις και συναισθήματα, μέχρι και ανομολόγητες παιδικές αγάπες. Από τότε με μάγευε ο γραπτός λόγος.

«Π»: Ποια είναι η βαθύτερη ανάγκη του συγγραφέα;

Γ.Μ.: Να πει την αλήθεια του. Να την βροντοφωνάξει για να την ακούσει όλος ο κόσμος. Όχι όμως με την φωνή του. Αλλά με την πένα του. Έτσι, για να υπάρχουν και απτές αποδείξεις, για να μην μπορεί μετά να τις διαψεύσει.

«Π»: Ως τηλεσκηνοθέτης, 25 χρόνια στην τηλεόραση, τι υλικό έχετε μαζέψει για συγγραφή εικόνες, καταστάσεις, χαρακτήρες;

Γ.Μ.: Στα 25 χρόνια που κάνω τηλεόραση έχω μαζέψει πολλές εμπειρίες. Έχω ζήσει πολλές καταστάσεις και έχω γνωρίσει ένα σωρό χαρακτήρες. Αλλά υλικό για συγγραφή; Όχι. Η τηλεόραση δεν μου έχει δώσει. Ίσως γιατί δεν μπορεί. Υλικό για συγγραφή μπορεί να μου δώσει η αθωότητα ενός παιδιού που θα το δω να παίζει αμέριμνα στο πάρκο, ένα όμορφο καλοκαιρινό δειλινό, ένα χάδι, ένα άγγιγμα, μια ματιά. Απλά, καθημερινά μα και δυνατά πράγματα.

«Π»: Εργάζεστε στο STAR, κανάλι στης Ελληνικής τηλεόρασης. Πώς βλέπετε το επίπεδο προγραμμάτων στην τηλεόραση;

Γ.Μ.: Όλα αυτά τα χρόνια έχουν γίνει κάποιες καλές και ποιοτικές δουλειές που έχουν ξεχωρίσει. Ακόμα και σήμερα υπάρχουν. Δυστυχώς όμως το επίπεδο των προγραμμάτων γενικότερα στην τηλεόραση παραμένει πολύ χαμηλό. Για να είμαστε όμως και ειλικρινείς, δεν είναι αποκλειστικά υπεύθυνα τα κανάλια για αυτό. Φταίει και ο τηλεθεατής. Όταν τα ριάλιτι και οι σαπουνόπερες σπάνε τα ρεκόρ της τηλεθέασης, τι θα σου παίξουνε τα κανάλια; Αυτά που ζητάει ο κόσμος θα παίξουνε.

«Π»: Πώς λειτουργεί ο συνδικαλισμός στην χώρα μας; Αποτελέσματα είναι εφικτό να υπάρξουν;

Γ.Μ.: Όπως λειτουργούν όλα στην Ελλάδα. Υπάρχουν στον χώρο αυτοί που έχουν τις αγνές προθέσεις μα και κείνοι που δρουν προς ίδιον όφελος. Η ευθύνη όμως ανήκει σε όλους. Μην ξεχνάμε πως κανείς συνδικαλιστής δεν διορίζεται, αλλά εκλέγεται. Αποτελέσματα μπορεί να υπάρξουν μόνο όταν σκεφτόμαστε και δρούμε συλλογικά. Αν σκέφτεται ο καθένας μόνο την δική του θεσούλα και την δική του τσέπη, τότε το πιο πιθανό είναι να τα χάσει και τα δυο.

«Π»: Ως γενικός γραμματέας στην ΠΟΣΠΕΡΤ, τι επιδιώκετε;

Γ.Μ.: Ό,τι πρέπει να επιδιώκει κάθε συνδικαλιστής για τον κλάδο του. Να έχει ο κόσμος δουλειά με ασφαλείς και καλές συνθήκες εργασίας και με αξιοπρεπείς, αν μη τι άλλο, μισθούς.

«Π»: «Μια Σταγόνα Φως», Εκδόσεις ΟΣΕΛΟΤΟΣ, το πρώτο σας βιβλίο. Τι πραγματεύεται;

Γ.Μ.: Όταν γεννιέται ένα παιδί στην Γη, το δικό του αστέρι θα γεννηθεί στον ουρανό, με σκοπό να του στείλει το φως της καλοσύνης. Αν το παιδί όμως αργήσει να νιώσει το καλό, το φως του αστεριού θα τελειώσει και τότε θα πέσει στην γη και θα χαθεί.
Έτσι ξετυλίγονται δυο παράλληλες ιστορίες που έχουν άμεση σχέση μεταξύ τους. Στην Γη ένα δύστροπο κορίτσι κάνει την ζωή δύσκολη στους ανθρώπους που έχει δίπλα της και στον ουρανό το αστέρι της δίνει το δικό του αγώνα για να μπορέσει να αλλάξει την μικρή, πριν προλάβει να τελειώσει το φως του.

«Π»: Ο συγγραφέας θα πρέπει να εχει θεωρητικό – φιλολογικό υπόβαθρο; Φτάνουν οι γλωσσικές γνώσεις στην συγγραφή;

Γ.Μ.: Καλό το θεωρητικό-φιλολογικό υπόβαθρο. Σε βοηθάει να σκέφτεσαι πλατύτερα και σου ανοίγει πολλούς ορίζοντες. Καλές και οι γλωσσικές γνώσεις. Σε βοηθούν να περιγράψεις καλύτερα και να βάλεις χρώματα στις λέξεις. Μα τι να τα κάνεις όλα αυτά και άλλα τόσα, αν στο κείμενο δεν υπάρχει η ψυχή; Πόσο άχρωμες μπορούν να γίνουν, οι χρωματισμένες γλωσσικά λέξεις όταν είναι ξύλινος και πεζός ο λόγος; Και πόση ομορφιά μπορεί να πάρει μια απλή καθημερινή λέξη, όταν ποτιστεί με το συναίσθημα; Ψυχή χρειάζεται ένας συγγραφέας. Ψυχή. Όλα τα άλλα έρχονται δεύτερα.

«Π»: Ποια συναισθήματα θέλετε να εγείρετε στους αναγνώστες;

Γ.Μ.: Ένα και μόνο που τα περικλείει όλα. Την ανθρωπιά!

«Π»: Σε ποιο αναγνωστικό κοινό απευθύνεστε;

Γ.Μ.: Κοιτάξτε. Όταν έγραψα το «Μια σταγόνα φως», στο μυαλό μου είχα τα παιδιά. Μα όταν το διάβασαν οι δικοί μου άνθρωποι, μου είπαν πως αυτό το βιβλίο, εκτός από τα παιδιά, είναι και για μεγάλους. Άρα επιτρέψτε μου να σας απαντήσω πως τελικά απευθύνομαι σε μικρούς και μεγάλους.

«Π»: Επιζητά την φήμη ο συγγραφέας;

Γ.Μ.: Το έργο κάθε συγγραφέα πρέπει πάνω από όλα να προάγει αξίες και ιδανικά. Το να επιζητά λοιπόν ο συγγραφέας την διάδοση του έργου του, για να απλωθούν παντού αυτά, είναι κάτι θεμιτό. Αλλά το να επιζητά την φήμη μόνο και μόνο για τον εαυτό του, είναι κάτι τραγικό. Άλλωστε η φήμη δεν είναι αξία. Η ταπεινότητα είναι.

«Π»: Πώς προέκυψε ο τίτλος του βιβλίου σας;

Γ.Μ.: Από την πίστη μου, πως μια σταγόνα είναι ικανή να αλλάξει ολάκερο τον κόσμο. Μια σταγόνα καλοσύνης αν δίναμε όλοι μας παραπάνω καθημερινά, θα μας έπνιγε η θάλασσά της. Για σκεφτείτε και τα υπόλοιπα… Μια σταγόνα αγάπης, μια σταγόνα αισιοδοξίας, μια σταγόνα ελπίδας… Βάλτε τα όλα αυτά μαζί και φανταστείτε σε τι κόσμο θα ζούσαμε.

«Π»: Γιατί να διαβάσουμε το δικό σας βιβλίο;

Γ.Μ.: Γιατί, δεν λέω τίποτα με τα λόγια. Δεν εξηγώ τίποτα. Δεν υποδεικνύω, δεν αποδείχνω, δεν τεκμηριώνω τίποτα. Ότι θέλω να πω το λέω μέσα από τα δυνατά συναισθήματα που περνούν οι χαρακτήρες του βιβλίου. Τα παιδιά που θα το διαβάσουν δεν θέλω να καταλάβουν τίποτα με το μυαλό τους, αλλά να νιώσουν με την καρδιά τους. Γιατί το μυαλό ξεχνάει. Η καρδιά ποτέ.

«Π»: Ποιά η προσφορά της λογοτεχνίας; Είναι η μόνη τέχνη που μας επιτρέπει να σκεπτόμαστε;

Γ.Μ.: Η προσφορά της λογοτεχνίας είναι τεράστια. Οποιαδήποτε όμως τέχνη που ασχολείται με το πνεύμα, εξυψώνει τον άνθρωπο. Όμως επιτρέψτε μου να μοιραστώ κάτι μαζί σας. Όταν ήμουν μικρός είχα την τύχη να γνωρίσω έναν μεροκαματιάρη, αμόρφωτο άνθρωπο. Ήταν ψημένος από την ζωή καθώς ήταν και πολύτεκνος. Δεκατρία στόματα είχε να θρέψει. Ε, λοιπόν σας πληροφορώ πως τα λόγια και οι συμβουλές που μου είχε δώσει, δεν τα έχω ακούσει ποτέ, ούτε από τους πιο μορφωμένους ανθρώπους και τα κουβαλάω ακόμα μέσα μου. Θέλω να πω, πως τελικά η μεγαλύτερη τέχνη που υπάρχει, δεν είναι άλλη από την τέχνη της ζωής.

«Π»: Τι διαβάζετε;

Γ.Μ.: Με μαγεύει πολύ ο κόσμος των παιδιών. Διαβάζω κυρίως παιδική λογοτεχνία, αλλά δεν θα πω και όχι σε ένα καλό μυθιστόρημα, που θα έχει όμως να μου πει πράγματα.

«Π»: Τι αγαπάτε;

Γ.Μ.: Τον Θεό, την οικογένειά μου, τους φίλους μου.

«Π»: Τι σας οργίζει;

Γ.Μ.: Γενικά είμαι ένας ήσυχος άνθρωπος, χαμηλών τόνων. Φυσικά βέβαια υπάρχουν πολλά που με θυμώνουν και άλλα τόσα που με στεναχωρούν ή και με πικραίνουν. Αλλά να με οργίζει κάτι; Όχι. Δεν υπάρχει. Ίσως γιατί η οργή είναι ένα συναίσθημα που το φοβάμαι αρκετά.

«Π»: Βλέπετε να βγαίνουμε από την όποια κρίση έχουμε περιέλθει;

Γ.Μ.: Πολύ πριν την οικονομική κρίση έχουμε περιέλθει σε μια άλλη σοβαρότερη που δυστυχώς σχεδόν κανείς δεν της έχει δώσει σημασία. Εδώ και χρόνια η κοινωνία μας μαστίζεται από κρίση ηθών, ιδεών και αξιών. Και είναι τόσο μεγάλη που πολλές φορές μας κάνει να ξεχνούμε πως είμαστε άνθρωποι. Το μοναδικό αντίδοτο σε αυτό είναι ένα. Η παιδεία. Αν με ρωτάτε λοιπόν αν θα βγούμε ποτέ από αυτήν την κρίση, θα σας απαντήσω όχι. Εμείς δεν θα βγούμε ποτέ. Άλλωστε η δική μας παιδεία την έφερε. Πώς μπορεί τώρα να την ξεπεράσει; Η μοναδική ελπίδα είναι να αποκτήσουν τα παιδιά μας μια άλλη, σωστή παιδεία. Αν δουλέψουμε όλοι πάνω σε αυτό, τότε ναι. Υπάρχει ελπίδα.

«Π»: Μελλοντικά συγγραφικά σχέδια;

Γ.Μ.: Αν και είναι πολύ νωρίς γιατί το «Μια σταγόνα φως», μόλις ξεκινάει το ταξίδι του, μπορώ να σας πω, πως ήδη έχω στο συρτάρι μου το επόμενο βιβλίο. Και ασχολείται με κείνη την γενιά των παιδιών που αντί για τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είχαν τις αλάνες και τις γειτονιές. Και όταν ήθελαν να πουν κάτι στον φίλο τους, δεν έστελναν ένα ψυχρό γραπτό μήνυμα, αλλά χτυπούσαν το κουδούνι της πόρτας του ή έβγαιναν στο μπαλκόνι και φώναζαν το όνομά του. Αλλά είπαμε. Είναι νωρίς ακόμα. Ας ταξιδέψει το πρώτο βιβλίο και μετά βλέπουμε.

• Ο συγγραφέας Γιάννης Μανιάτης και οι εκδόσεις Οσελότος, παρουσιάζουν το βιβλίο «Μία Σταγόνα Φως», την Κυριακή 12 Μαΐου 2019, ώρα 6 μ.μ., στο Πνευματικό Κέντρο ΚΥΒΕ Περιστερίου (Εθν. Μακαρίου 1 & Κηφισσού, Γέφυρα Κολοκυνθούς, Περιστέρι).
Για το βιβλίο θα μιλήσουν οι:
– Ελένη Τσαγκά, δημοσιογράφος, συγγραφέας
– Ειρήνη Σαββοπούλου, δημοσιογράφος
– Γιάννα Νικομάχου, ειδική παιδαγωγός
Χαιρετισμό θα απευθύνουν οι:
– Ανδρέας Παχατουρίδης, Δήμαρχος Περιστερίου
– Μαίρη Τσιώτα, Αντιδήμαρχος Περιστερίου
Είσοδος ελεύθερη.