Ευρωεκλογές , Γράφει ο Γιώργος Πένταρης

Αποφάσισα να ασχοληθώ σε αυτό το άρθρο με το μεγάλο ζήτημα των Ευρωεκλογών, το οποίο νομίζω ότι θα είναι καθοριστικής σημασίας για την μελλοντική πορεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Πριν όμως κάνω μια σχετική ανάλυση, θα ήθελα να σας πω για μια εμπειρία που είχα από συνεδρίαση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, την εποχή που εργαζόμουν στις Βρυξέλλες.

Συγκεκριμένα, βρέθηκα στο Λουξεμβούργο σε συνεδρίαση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, την οποία παρακολουθούσα σε κλειστό κύκλωμα από το γραφείο της Ελληνικής Αντιπροσωπείας. Παρακολούθησα την ομιλία ενός Ευρωβουλευτή του ΚΚΕ, η οποία ήταν εκτός τόπου και χρόνου. Νόμισα ότι άκουγα τον Λένιν… Όταν τελείωσε, ο πρόεδρος είπε επί λέξει: «Εντάξει σε ακούσαμε, ο επόμενος». Ο επόμενος όμως που μίλησε και ήταν μέσα στο θέμα, έτυχε πολύ καλύτερης μεταχείρισης και σεβασμού από το προεδρείο και έλαβε και τις σχετικές απαντήσεις στα ερωτήματά του. Το συμπέρασμα που έβγαλα ήταν ότι το ύψος της εκτίμησης των άλλων απέναντί μας είναι ανάλογο της εκτίμησης που τρέφουμε εμείς απέναντι στο Κοινοβούλιο και η οποία εκτίμηση φαίνεται από την σύνθεση και ποιότητα των Ελλήνων ευρωβουλευτών.
Με αυτή τη λογική θα πρέπει να δούμε τις φετινές Ευρωεκλογές και να αλλάξουμε επιτέλους τακτική στέλνοντας εκεί άτομα που θα γνωρίζουν όχι μόνο τα θέματα που αντιμετωπίζει το Ευρωκοινοβούλιο, αλλά και να είναι ικανά και ευέλικτα να διαμορφώνουν θέσεις και συμμαχίες που εξυπηρετούν τα Ελληνικά συμφέροντα παρεμβαίνοντας στην διαμόρφωση διαφόρων πολιτικών.
Δεν μπορώ να πω πόσοι συμπολίτες αντιλαμβάνονται ότι τα κριτήρια επιλογής Ευρωβουλευτών δεν ανήκουν στην σφαίρα των εθνικών εκλογών όσο στα ευρωπαϊκά κέντρα αποφάσεων, στα οποία όμως δεν συμμετέχουμε ενεργά με έναν εποικοδομητικό διάλογο με συνέπεια οι αποφάσεις παίρνονται ερήμην μας. Καταλαβαίνουμε τις αποφάσεις όταν μας έρθουν ως κανονισμοί (Regulations) ή οδηγίες (Directives) και τότε κλαίμε αν αγνοούνται τα Ελληνικά συμφέροντα.
Έχω να σας αναφέρω μερικά παραδείγματα, όπως η οικονομία, η εκπαίδευση, υγεία, πολιτισμός, επιχειρηματικότητα, περιβάλλον, ενεργειακά, μετανάστευση, ανθρώπινα δικαιώματα, τεχνολογία, ασφάλεια, όλα αποφασίζονται εκεί και έρχονται σε μας έτοιμα, απλά για ενσωμάτωση στο εθνικό μας δίκαιο και εφαρμογή στη καθημερινότητα μας.
Σήμερα η Ευρώπη έχει αρχίσει να αμφισβητείται από κινήματα εθνικιστικά, αυταρχικά και ανάλογα με το αποτέλεσμα ίσως κινδυνεύσουν δεδομένες σήμερα κατακτήσεις όπως ο πολιτικός πλουραλισμός, η ισότητα των φύλλων, η κοινωνική ειρήνη, η ανοχή στο διαφορετικό, κ.τ.λ. Βλέπουμε ένα κίνημα υπονόμευσης της ΕΕ από αυταρχικά, εθνικιστικά, αλλοπρόσαλλα κινήματα που φουντώνουν σε όλες τις χώρες, εκμεταλλευόμενα το φόβο για το αύριο, την ανασφάλεια, τις ανισότητες και επενδύοντας στη θυμική αντίδραση της μάζας την οδηγού στην τυφλή βία που μέσω αυτής νομίζει ότι παίρνει εκδίκηση η ελπίζει ότι έτσι ίσως την προσέξουν οι κυβερνήτες της. Τρανό παράδειγμα είναι το Brexit, όπου οι Βρετανοί χωρίς λογική και ακούγοντας το τραγούδι των σειρήνων ακόμη δεν έχουν καταφέρει να πάρουν αποφάσεις για την διαδικασία εξόδου και όχι μόνο. Φαίνεται ότι δημιουργείται μια πλειοψηφία παραμονής και αυτό φαίνεται από την συζήτηση στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή της παράτασης της προθεσμίας εξόδου που ήταν για τις 12 Απρίλη.
Απ’ ότι φαίνεται σε αυτές τις Ευρωεκλογές θα υπάρξει μια άνοδος των «Ευρωσκεπτικιστών», που θα προέρχονται και από το την ακροαριστερά και την ακροδεξιά του πολιτικού φάσματος. Φαίνεται ότι το ψευδοεπιχείρημα των αντιευρωπαϊστών ότι «για όλα φταίνε οι ελίτ» θα κυριαρχήσει σε αυτές τις εκλογές. Το κλισέ η Ένωση διευθύνεται από μια ελίτ μακριά από τους λαούς βρίσκεται σταθερά στην ημερήσια διάταξη. Αυτό το τέχνασμα χρησιμοποιούν παντού στην Ευρώπη τα ευρωσκεπτικιστικά κόμματα και καταφέρνουν να αυξάνουν τα ποσοστά τους.
Θέλω να σημειώσω ότι η ΕΕ χωλαίνει στο ζήτημα της ενημέρωσης των Ευρωπαίων και του ρόλου της απέναντι στα κράτη μέλη. Όταν πήγα Βρυξέλλες είχα την εντύπωση ότι η ΕΕ ήταν ένα είδος κρατικής οντότητας που έπαιρνε αποφάσεις εκτελεστές από τα κράτη μέλη της, αλλά αυτό δεν ίσχυε, αλλά ούτε και τώρα ισχύει. Η δύναμη της Ευρώπης είναι αυτή που της έχουν παραχωρήσει τα κράτη που την απαρτίζουν. Κυρίως η Ένωση είναι οντότητα που ενδιαφέρεται για το εμπόριο την ελεύθερη διακίνηση αγαθών και υπηρεσιών. Δεν έχει καμιά δύναμη όσον αφορά την κοινή εξωτερική πολιτική, την κοινή άμυνα, τον κοινό προϋπολογισμό. Νομίζω ότι η κρίση του Νότου των τελευταίων χρόνων μαζί με το Brexit έχουν θέσει σοβαρά το ζήτημα αυτών των πολιτικών. Ας υποθέσουμε ότι αυτή τη στιγμή η Τουρκία εισβάλει στην Ελλάδα. Η ΕΕ μη έχοντας Ευρωπαϊκό στρατό θα είναι απλώς ένας φωνασκών παρατηρητής της Τουρκικής εισβολής και οι μόνες κυρώσεις που θα υποστεί η Τουρκία θα εφαρμοστούν σε βάθος χρόνου όπου τότε όμως θα έχουν ήδη δημιουργηθεί τετελεσμένα.
Οι ευρωσκεπτικιστές λένε ότι τα κράτη πληρώνουν δισεκατομμύρια στην Ευρώπη όπως π.χ. η Λεπέν και ο Άγγλοι θιασώτες του Brexit. Η πραγματικότητα όμως είναι διαφορετική. Ο προϋπολογισμός της ΕΕ είναι 160δις ετησίως, της Γαλλίας 446δις και της Γερμανίας 356δις. Για να καταλάβουμε ακόμη περισσότερο θα σας πως ότι το 2017 η Γαλλία έδωσε στην ΕΕ 15δις και πήρε πίσω επιδοτήσεις 13,5 δις. Η Ελλάδα για παράδειγμα το 2014 συνεισέφερε στον προϋπολογισμό της ΕΕ 1,82 δις Ευρώ και εισέπραξε 7,09 δις ΕΥΡΩ. Ποιος είναι ο ωφελημένος; Τα πολιτικά κόμματα έχουν ευθύνη σήμερα να απαντήσουν στα μεγάλα ερωτήματα που έχουν τεθεί από την παγκοσμιοποίηση με σοβαρό και μακροπρόθεσμο σχεδιασμό. Χρειάζεται η ΕΕ να πρωτοπορήσει, να προωθήσει ριζικές μεταρρυθμίσεις στις εργασιακές σχέσεις, στη δια βίου μάθηση, στις νέες τεχνολογίες, στη βελτίωση της υγειονομικής περίθαλψης και του κοινωνικού κράτους.
Μαθαίνοντας από την εμπειρία της κρίσης οφείλουμε να έχουμε λόγο στα ευρωπαϊκά ζητήματα και να καταθέσουμε εθνικές θέσεις σε φλέγοντα και υπό διαμόρφωση θέματα όπως ο προϋπολογισμός της ΕΕ και η μεταφορά των πόρων, η πολιτική των διαρθρωτικών ταμείων, η διαμόρφωση κοινών φορολογικών κανόνων, η καθιέρωση κοινής πολιτικής σε ζητήματα εθνικού χρέους, η ενιαία πολιτική εγγύησης τραπεζικών καταθέσεων. Από την εμπειρία μου στην ΕΕ έχω δει Έλληνες ευρωβουλευτές που δεν γνωρίζουν να μιλήσουν και δεν γνωρίζουν που πάνε τα τέσσερα. Νομίζουν ότι είναι στο Ελληνικό κοινοβούλιο και είτε λένε πράγματα που είναι στην σφαίρα του φανταστικού είτε δεν λένε τίποτα και πιάνουν τζάμπα τη θέση. Για να κλείσω, θέλω να πω ότι τα πολιτικά κόμματα έχουν μεγάλες ευθύνες στο να δημιουργήσουν δυναμικά φιλοευρωπαϊκά ψηφοδέλτια από άτομα που γνωρίζουν άριστα τα ευρωπαϊκά πράγματα και τον τρόπο και τους κώδικες επικοινωνίας. Αυτό όμως που κοιτάνε τα πολιτικά κόμματα είναι οι εσωκομματικές ισορροπίες και το πώς θα χρησιμοποιήσουν άτομα για άγρα ψήφων (τραγουδιστές, ηθοποιοί, μοντέλα κ.τ.λ), αγνοώντας τις απαιτήσεις σε γνώσεις και ικανότητες που έχει το Ευρωκοινοβούλιο. Με τον τρόπο αυτό ναρκοθετείται από την αρχή η αξιοπρεπής, εξωστρεφής εκπροσώπηση της χώρας με άτομα που περιδιαβαίνουν τις Βρυξέλλες, χωρίς εφόδια για την εκεί πραγματικότητα. Υπάρχουν τόσα παραδείγματα συμπαθών Ελλήνων που ποτέ δεν κατάλαβαν γιατί πήγαν εκεί, δεν πρόσφεραν τίποτα και κανείς δεν τους ζήτησε στοιχειώδη απολογισμό. Δεδομένου ότι η αντίθεση «μνημονιακός και αντιμνημονιακός» έχει καταρρεύσει μετά την προσχώρηση και της «αριστερής» κυβέρνησης στις πιο σκληρές επιταγές του μνημονίου και βιώνοντας ένα σημαντικό ποσοστό συμπολιτών μας την ανεργία, τη φτώχεια και τον κοινωνικό αποκλεισμό, είναι άνευ σημασίας πλέον το ερώτημα, αν εμείς σώσαμε το ευρώ ή η Ευρώπη έσωσε εμάς. Η Ευρώπη είναι το σπίτι μας και προέχει να δουλέψουμε ενεργά στη διαδικασία της πολιτικής και οικονομικής ενοποίησης της.
Αβίαστα βγαίνει λοιπόν το συμπέρασμα ότι ως πολίτες που θα ασκήσουμε το εκλογικό μας δικαίωμα για αυτόν τον Ευρωπαϊκό θεσμό, πρέπει να ξεφύγουμε από τις μικροπολιτικές επιλογές και με σύνεση, αλλά και γνώση να επιλέξουμε υποψηφίους Ευρωβουλευτές που θα γνωρίζουν πώς να κινούνται μέσα σε ένα πολυεθνικό κοινοβούλιο και να έχουν θέσεις που αφορούν όλη την Ευρώπη και όχι μόνο την Ελλάδα.
Τότε μόνο θα ακουστεί η γνώμη τους και θα υπάρχει ελπίδα η Ελλάδα να παίξει και αυτή κάποιο ρόλο στα τεκταινόμενα στην ΕΕ.