Τα πλοκάμια του φασισμού, Γράφει ο Γιώργος Πένταρης

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ - ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ
Τα πλοκάμια του φασισμού, Γράφει ο Γιώργος Πένταρης

Πριν ξεκινήσω το άρθρο, θα ήθελα να ξανά-αναφερθώ στο προηγούμενο άρθρο μου όπου σχολίασα την «απεύθυνση» του Πρωθυπουργού «για ένα πλατύ κάλεσμα δημιουργίας ενός ευρύτατου μετώπου, μιας ευρύτατης συμπαράταξης, σε όλες τις προοδευτικές δυνάμεις, κόμματα, συλλογικότητες, αλλά και πολίτες που αυτοπροσδιορίζονται στο χώρο τον προοδευτικό, κ.τ.λ. κ.τ.λ.». Όπως είχα γράψει, δεν απέρριπτα πλήρως την ύπαρξη της επίμαχης λέξης, αλλά αμφισβήτησα και ειρωνεύτηκα την γνώση της Ελληνιστικής γλώσσας από τον κ. Πρωθυπουργό.
Ό έγκριτος γλωσσολόγος και πρώην Πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών κ. Μπαμπινιώτης έγραψε για το θέμα αυτό ένα άρθρο στον ιστοχώρο https:// www.protagon.gr/apopseis/ti-einai-afto-to-apefthynsi-k-babiniwti-44341792169 όπου μπορείτε να το διαβάσετε.

Σημειώνω μόνο δύο παρατηρήσεις: Πρώτα ότι, όπως έγραψε ο κ. Μπαμπινιώτης η λέξη δεν αναφέρεται στο λεξικό τού Ιδρύματος Τριανταφυλλίδη, στου Κριαρά, στο λεξικό τού Παπύρου, στου Δημητράκου, στων Τεγόπουλου-Φυτράκη, στου Σταματάκου, στης Πρωίας, στο δικό του λεξικό, όλοι έχουν λήμμα απευθύνω (ακολουθούμενο από το λήμμα απευθυσμένο!). Μόνο το χρηστικό λεξικό της Νεοελληνικής Γλώσσας της Ακαδημίας Αθηνών έχει ερμηνεία της λέξης όπως ήθελε να την ερμηνεύσει το Πρωθυπουργικό κάλεσμα. Τα σχόλια έδωσαν και πήραν στο διαδίκτυο, αλλά ένα αξίζει τον κόπο να το αναφέρω αυτούσιο: «Ο Τσίπρας οπισθοδρομεί για μια ακόμη φορά και επιστρατεύει τον απαρχαιωμένο λόγο του 15μελούς και της ΚΝΕ, δηλωτικό των αδιεξόδων του και της απόγνωσής του. Η δε κακοποίηση της ελληνικής γλώσσας με λέξεις όπως “απεύθυνση”, επιβεβαιώνει ότι ο λόγος του είναι ΛΟΓΟΣ του ΑΠΕΥΘΥΣΜΕΝΟΥ!» Για τους μη γνωρίζοντες «απευθυσμένο» είναι το τέλος του παχέος εντέρου… καταλαβαίνετε δηλαδή…
Αν, δε, εξετάσουμε την επίμαχη λέξη από πλευράς Κομουνιστικής Αριστεράς, θα μπορούσαμε να πούμε ότι επανήλθε στην παλαιά φρασεολογία του ΚΚΕ του 1950 ή ακόμη και της δεκαετίας του 1970 με σκοπό να τον εξυπηρετήσει στο άνοιγμα προς κεντροαριστερά. Θυμηθείτε τις εκφράσεις «πλατύ κάλεσμα», «πλατιά συμμαχία» και άλλες που χρησιμοποιούνταν από το ΚΚΕ την μεταπολιτευτική εποχή. Μέχρι εδώ, λοιπόν, για την απεύθυνση.
Επί του θέματος τώρα που, όπως φαίνεται στον τίτλο του άρθρου, είναι ο πολυπλόκαμος φασισμός. Όταν μιλάμε για φασισμό, το μυαλό σας θα πάει στην Χρυσή Αυγή. Δεν θα ασχοληθώ όμως με αυτό το κόμμα που όλοι το ονομάζουν φασιστικό και ναζιστικό και διέπεται από τέτοια ιδεολογία. Αυτοί δεν το κρύβουν και προσπαθούν με κάθε μέσο να υπονομεύσουν την δημοκρατία με τα ίδια της τα μέσα και την ανεκτικότητά της. Θα ασχοληθώ με τον κρυφό φασισμό που διαπερνά την κοινωνία μας. Πριν από αυτό ας δούμε έναν ορισμό του φασισμού.
Κατά το λεξικό «Meriam Webster» φασισμός είναι «μια πολιτική φιλοσοφία, κίνημα ή καθεστώς, το οποίο θέτει πάνω απ’ όλα το έθνος και την ράτσα πάνω από το άτομο και αποδέχεται μια αυταρχική διακυβέρνηση που διοικείται από έναν δικτάτορα = αρχηγό με σοβαρές οικονομικές και κοινωνικές παρεμβάσεις και δια της βίας κατάργησης της αντιπολίτευσης». Με λίγα λόγια μερικές μειοψηφίες λυμαίνονται την πολιτική εξουσία και κάνουν ότι θέλουν στο όνομα του έθνους και της κυρίαρχης ράτσας.
Στις μέρες μας κατ’ αναλογία του προηγούμενου ορισμού, φασιστικές ονομάζουμε μειοψηφίες που προσπαθούν με βίαια άμεσα ή έμμεσα μέσα να επιβάλλουν την άποψή τους στους πολλούς. Η παγκόσμια κοινωνία βρίθει παραδειγμάτων φασισμού, αλλά κυρίως θα περιοριστώ στα του οίκου μας.
Όταν κάποιες μειοψηφίες στα πανεπιστήμια απαγορεύουν δια της βίας κάθε ελεύθερη έκφραση γνώμης και δράσης, λειτουργίας του ιδρύματος, καταστροφές εξοπλισμού και παρεμβάσεις στην διοίκησή τους είναι φασισμός σε όλο του το μεγαλείο. Όταν τα ΜΜΕ πιάνονται από κάποιο γεγονός θυματοποιόντας τον υπαίτιο αυτού και τον κατασπαράσσουν αν για παράδειγμα δεν τους είναι αρεστός ή δεν έχει την δύναμη να αντισταθεί δεν είναι φασισμός; Θα αναφέρω για παράδειγμα το περιστατικό με την άτυχη/ανόητη κοπέλα από την Μυτιλήνη που την έπιασαν με ναρκωτικά στο Χόνγκ Κόνγκ. Αμέσως δημοσιεύτηκε όχι μόνο φωτογραφίας της, αλλά και το όνομά της. Μετά από μερικές μέρες συνελήφθησαν στο Κολωνάκι μεγάλα ονόματα για χρήση κοκαΐνης, αλλά δεν υπήρξε καμιά δημοσίευση σε κανένα ΜΜΕ. Αυτός είναι φασισμός.
Όταν δημιουργούνται μονοπώλια όπως π.χ. η Google, για παράδειγμα, που επιβάλλουν με τρόπους που δεν μπορούμε να φανταστούμε την δική τους άποψη και αυτή περνά στον κόσμο ως φυσιολογική σκέψη αυτός είναι φασισμός και στην πιο επικίνδυνη μορφή του. Όταν παίρνονται αυθαίρετες αποφάσεις όπως π.χ. οι απεργίες τάξεων των εργαζομένων μόνο με απόφαση του Δ.Σ. και ερήμην τους δεν είναι φασισμός; Είναι και πολύ μάλιστα.
Κάποια εποχή που γινόταν η πάλη για τον σοσιαλισμό θεωρήθηκε φυσικό ο εργαζόμενος να ψηφίζει Δ.Σ στο σωματείο του και αυτό ερήμην του να αποφασίζει για απεργία. Η απεργία όμως δεν ήταν σχεδόν πάντα για εργατικά ζητήματα, αλλά καθαρά για πολιτικούς λόγους. Μας είχε πείσει το ΚΚΕ και το πρωτόγονο ΠΑΣΟΚ ότι η απεργία θα μπορούσε να είναι και μέσο πολιτικής πίεσης για αλλαγή του καθεστώτος όπως έγινε στην Σοβιετική Ρωσία. Αυτή η αντίληψη κυριάρχησε στο συνδικαλιστικό κίνημα από το 1970 και μετά και είναι και ένας από τους λόγους της αποβιομηχάνισης της χώρας. Φασιστικό ήταν και το πολλές φορές το κλείσιμο της Ακρόπολης από τους συνδικαλιστές για εκβιασμό του Υπουργείου Πολιτισμού. Φασισμός είναι και του μουσουλμάνου που απαιτεί στην χώρα του να συμπεριφερόμαστε σύμφωνα με τα μουσουλμανικά έθιμα και στις χώρες υποδοχής να διατηρούν ιδιωτικά και δημόσια τα δικά τους έθιμα και μερικές φορές να προσπαθούν να τα επιβάλλουν και στις δικές μας δυτικές κοινωνίες.
Φασισμός όμως είναι και η πρόταση της Γαλλίας να μην αναφέρονται στα σχολεία οι αρχέγονες λέξεις πατέρας, μητέρα, αλλά ως «γονέας 1 και γονέας 2». Για να εντρυφήσουμε λίγο σε αυτή την πρόταση. Πρώτα επετράπη ο γάμος ομοφυλοφίλων και η κοινωνία δεν αντέδρασε γιατί έλυσε κάποια νομικά προβλήματα κληρονομιάς περιουσιών. Το θέμα όμως δεν έμεινε εκεί, αλλά ζήτησαν αυτά τα άτομα να υιοθετούν παιδί χωρίς να σκέφτονται το περιβάλλον που θα ζήσει αυτό. Ο εγωισμός τους κυριάρχησε και επιχειρηματολογούσαν ότι είναι καλλίτερη η υιοθεσία από το να μένει το παιδί σε ίδρυμα χωρίς όμως να λαμβάνουν υπ’ όψη τους τα άλλα και σοβαρότερα προβλήματα που θα δημιουργούνται στα υιοθετημένα από τους ομοφυλόφιλους παιδιά. Θυμάμαι τότε με το ρατσιστικό νομοσχέδιο είχα ξαναγράψει επ’ αυτού και αναρωτιόμουν πως θα λέει το παιδί το μέρος του ομοφυλόφιλου ζεύγους που παίζει τον ρόλο της γυναίκας; Θα λέει «ο μαμάς μου»; Οι κοινωνίες το δέχτηκαν αυτό άκριτα θέλοντας να ικανοποιήσουν δυνητικούς ψηφοφόρους και το νομοθέτησαν. Φτάσαμε λοιπόν στο σημείο, αρχής γενομένης από Γαλλία, για να μην δημιουργούνται προβλήματα σε αυτά τα παιδιά να μεταφέρουν τα προβλήματά τους στην κοινωνία. Δεν σκέφτηκε η κυβέρνηση της Γαλλίας να καταργήσει την υιοθεσία ώστε να καταργηθεί το πρόβλημα, αλλά να αλλάξει την ονομασία των γονέων προς όφελος μιας μικρής, για το σύνολο του πληθυσμού, μειοψηφίας. Αυτός είναι ο φασισμός άσχετα αν οι περισσότεροι ομοφυλόφιλοι παρουσιάζονται ως αντιφασίστες. Φασισμός όμως είναι και κάθε ενέργεια που γίνεται σε βάρος των πολλών και επιβάλλεται δυναμικά ή ακόμη με μέσα που είναι κατ’ επίφαση δημοκρατικά. Φασισμός ήταν και η κυρίαρχη ιδεολογία της αριστεράς από την μεταπολίτευση και μετά. Όποιος ήταν αντίθετος με την «αριστερή σκέψη» ήταν φασίστας ενώ αυτοί ήταν σοσιαλφασίστες όπως έλεγαν πολύ αριστεριστές, αναρχικοί κτλ. Φασισμός όμως είναι και το bullying στα σχολεία και σε άλλες κοινωνικές ομάδες. Ακόμη και η συμπεριφορά του ιδιοκτήτη τζιπ στον δρόμο είναι φασισμός. Σκεφτείτε τον τρόπο που οδηγεί. Οι εργοδότες που από την θέση τους εκμεταλλεύονται τους εργαζομένους τους είτε μισθολογικά είτε με σεξουαλικές παρενοχλήσεις ή οτιδήποτε άλλο φασισμός είναι.
Δεν μπορώ να μην αναφέρω κλείνοντας, το φασισμό των μεγάλων δυνάμεων USA, Ρωσίας κ.τ.λ. που με την οικονομική και στρατιωτική τους ισχύ επιβάλλουν την άποψή τους σε αδύναμα κράτη και λαούς.
Για να κλείσω λοιπόν, ο φασισμός διαπερνά όλη την κοινωνία και δεν το συνειδητοποιούμε και αν δεν το συνειδητοποιούμε δεν μπορούμε να αντιδρούμε. Ακόμη θα ήθελα να πω ότι το θέμα είναι μεγάλο και δεν εξαντλείται σε ένα άρθρο, αλλά σε ένα δοκίμιο το λιγότερο.

ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ

Πήγαινε στην κορυφή