ΜΑΡΙΑΝΟΣ ΑΓΓΕΛΛΗΣ, Ποιητής. Της ΜΑΙΡΗ ΓΚΙΩΝΗ – ΛΑΡΕΝΤΖΑΚΗ

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ - ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ
ΜΑΡΙΑΝΟΣ ΑΓΓΕΛΛΗΣ, Ποιητής. Της ΜΑΙΡΗ ΓΚΙΩΝΗ – ΛΑΡΕΝΤΖΑΚΗ

ΜΑΡΙΑΝΟΣ ΑΓΓΕΛΛΗΣ «Ο ποιητής πρέπει
να έχει μια ξεκάθαρη
θέση στα γεγονότα που αφορούν την εποχή του»

Ο Αγγελής Μαριανός γεννήθηκε το 1967 στην Αθήνα και κατάγεται από το Ρέθυμνο. Σπούδασε ξενοδοχειακά στη ΣΤΕ και Μarketing Μanagement στο N.Y.C. Thessaloniki. Από το 2001 μετακόμισε στη Θεσσαλονίκη και εργάζεται σε φαρμακευτική εταιρία. Είναι παντρεμένος με την εκπαιδευτικό Μ. Πανουσιάδου και έχουν δύο κόρες.
Στην ποίηση πρωτοεμφανίζεται το 2017 με το λογοτεχνικό ψευδώνυμο Αγγελής Μαριανός με την έκδοση του πρώτου βιβλίου «Πεζολίβαδα. από τις εκδόσεις Θράκα. Τον Ιανουάριο του 2019 συμμετέχει με διήγημά του στο συλλογικό έργο «Εκ του μη όντος» από τις εκδόσεις Τύρφη (μαζί με άλλους δέκα πέντε συγγραφείς και ποιητές της Θεσσαλονίκης).
Ποιήματά του έχουν δημοσιευτεί σε αξιόλογα ποιητικά ιστολόγια καθώς και σε θεματικά ψηφιακά περιοδικά για ποίηση, όπως Ποιείν, Εξιτήριον, Φρέαρ.

«ΠΑΛΜΟΣ»: Σε ποιο περιβάλλον μεγαλώσατε;
ΑΓΓΕΛΗΣ ΜΑΡΙΑΝΟΣ: Μεγάλωσα σε οικογένεια που ανήκε στην εργατική τάξη. Οι γονείς μου γεννήθηκαν στην επαρχία, έφυγαν από την Κρήτη και την Πρέβεζα και συναντήθηκαν στην Αθήνα το 1962. Για να καταλάβει κάποιος τον τρόπο ζωής στις συνοικίες γύρω από την Αθήνα, θα πρέπει να φανταστεί ότι ακόμη και στις αρχές του ‘70, υπήρχαν ζώα και αγροκήπια. Μόλις που θυμάμαι, αλλά ναι, πρόλαβα τον τελευταίο γαλατά που έσερνε μια κατσίκα, ενώ όλοι στην γειτονιά είχαν τις δικές τους κότες και φυσικά οι μικρότεροι γύρω δρόμοι ήταν χωμάτινοι. Μα ήταν πράγματι ξέγνοιαστα τα παιδικά μας χρόνια. Παίζαμε βόλους, ξυλίκι και κάναμε εξερευνήσεις στο ρέμα της πικροδάφνης κρατώντας αυτοσχέδια τόξα ενώ ήταν αυτονόητο να υπερασπίζουμε την γειτονιά από ξενομερίτες, συμμετέχοντας σε αιματηρά παιχνίδια όπως ήταν ο πετροπόλεμος. Η δικτατορία υπήρξε η πρώτη μεγάλη σιωπή που γνώρισα, η εισβολή στην Κύπρο ο πρώτος πόλεμος και μια κασέτα των Dire Straits, το πρώτο μουσικό απόκτημα.
Μικρότεροι βλέπαμε τηλεόραση μόνο στο σπίτι του γείτονα ενώ βιβλία διαβάζαμε από δεύτερο χέρι που μας χάριζαν κάποιοι λίγοι που είχαν βιβλιοθήκη. Αργότερα, όταν ήμουν στα 14, αγοράζαμε και εμείς στο σπίτι, με δόσεις φυσικά, κάποια βιβλία λογοτεχνίας από ένα φίλο φοιτητή πλασιέ βιβλίων. Εκείνος ήθελε να αλλάξει τον κόσμο, και να μας κάνει με ένα βιβλίο καλύτερους ανθρώπους που με τη σειρά μας θα βοηθούσαμε να αλλάξει ο κόσμος. Ο Γιάννης μας πρότεινε κυρίως Ρωσική ή και Γαλλική λογοτεχνία όπως βιβλία των Γκόρκι, Οστρόφσκι, Ντοστογιέφσκι αλλά και Τολστόι, Μπαλζάκ κλπ. Από δυτικούς δεν θυμάμαι κάτι μιας δεν υπήρχαν στη λίστα του.

 

 

«Π»: Πώς συνάδουν οι σπουδές σας με την ποίηση;
ΑΓΓ.Μ.: Κάθε οργανωμένη μαθητεία, σε όλους τους κλάδους σπουδών, επιμορφώνουν τον άνθρωπο για να φτάσει στον Άνθρωπο. Οι «κατάλληλες» σπουδές δεν είναι προϋπόθεση στην ποίηση. Ας μην ξεχνάμε πως ο Χρόνης Μίσσιος έμαθε γραφή και ανάγνωση στα σαράντα του μέσα στη φυλακή, εξόριστος της χούντας κι όμως αυτό δεν στάθηκε εμπόδιο να γράψει. Σε ό,τι με αφορά, από μικρός ήθελα να κερδίσω γρήγορα την ζωή μου δουλεύοντας. Οι σπουδές ήταν πάντα συμπληρωματικές παράλληλα με την επαγγελματική πορεία. Εργαζόμουν και έπαιρνα γνώσεις, με αυτό τον τρόπο προσέθετα τα απαραίτητα εργαλεία με πτυχίο στα τουριστικά και στη διοίκηση του μάρκετινγκ. Η ποίηση, που είναι για μένα το δια βίου όχημα, είναι η φωνή στα σύρματα της πόλης, είναι το εκφραστικό μου πρόσημο και σίγουρα κάθε μαθητεία και οι σπουδές απλώνουν το δικό τους φιλμ προστασίας στη θεώρηση της ζωής, την κριτική σκέψη και την πολιτική πράξη. Με την πατίνα της ποίησης έχω πιο καθαρό βλέμμα, με περισσότερες αναφορές, δημιουργώ το χώρο να αδράξω τη μέρα μου. Οι τέχνες και περισσότερο η συγγραφή είναι ένα ελεύθερο πεδίο έκφρασης, πάντοτε με τη σωστή χρήση της γλώσσας και σίγουρα όλες οι γενιές χρειάζονται επαρκέστερη φιλολογική κατάρτιση.

 

 

«Π»: Το 2017 κυκλοφορεί το πρώτο σας βιβλίο «Πεζολίβαδα» από τις εκδόσεις Θράκα. Τι πραγματεύεται;
ΑΓΓ.Μ.: Τα Πεζολίβαδα, [Πεζό-Λιβάδι], {τα λιβάδια του λόγου}+{τα λιβάδια των πεζών}. Έχει αυτήν τη διπλή σημασία η νέα λέξη και περιέχει κίνηση μέσα της. Η σιωπηλή εικόνα και τα ενεργά λιβάδια του πεζού λόγου, όπου το απάνθισμα φέρνει την ποίηση. Είναι όμως και άλλα όπως η τσιμεντένια πόλη με τους διερχόμενους ανθρώπους στα λιθόστρωτα. Είναι και το φυσικό σκηνικό όπου ο σύγχρονος άνθρωπος επιβιώνει μέσα στο πλήθος. Εκεί ερωτεύεται, εκεί αγανακτεί, εκεί μετασχηματίζεται σε ένα πιο θαρραλέο ον που δεν κρύβει τις πληγές του. Από τα «Πεζολίβαδα» δεν λείπει η φύση, αντιθέτως είναι εκεί, στον έρωτα, στο πάθος, στη θλίψη, στις σιωπές, στο φως και στο σκοτάδι του κόσμου. Στις πέντε ενότητες του βιβλίου ο αναγνώστης θα ακολουθήσει τις εικόνες, θα κοντοσταθεί στο νέο ανάγνωσμα, θα ξεδιπλώσει ένα κείμενο με ποιήματα που έχουν ομοιοκατάληκτους στίχους και άλλα ποιήματα με ελεύθερη γραφή ή και πεζοποίηματα. Το καλύτερο στην ανάγνωση είναι να το διαβάσει κάποιος φωναχτά μιας και η ποίηση έτσι ακούγεται καλύτερα.

 

 

«Π»: Το 2019 συμμετέχετε με το διήγημά σας σε συλλογικό έργο «Εκ του μη όντος» από τις εκδόσεις Τύρφη, 15 συγγραφείς και ποιητές της Θεσ/νίκης. Ποιά η αποδοχή και η πορεία του;
ΑΓΓ.Μ.: Είναι πολύ πρόσφατη η έκδοση για το συλλογικό αυτό έργο και είμαι περήφανος που συμμετέχω. Το «Εκ του μη όντος» είναι ένα συλλογικό σχέδιο που ξεκίνησε από την μελέτη κειμένων από το έργο γνωστών συγγραφέων όπως Γκέοργκ Μπύχνερ, Τζιάκομο Λεοπάρντι, Γιούκιο Μίσιμα, Κούρτσιο Μαλαπάρτε, Μωρίς Μπλανσώ, Πωλ Βαλερύ, Τόμας Μπέρνχαρντ, Χέρμαν Μέλβιλ, Άρθουρ Μίλερ, Βάλτερ Μπένγιαμιν, Βαρλάμ Σαλάμωφ, Ιζιντόρ Ντυκάς, Δάντης Αλιγκέρι, Μαρκήσιος Ντε Σαντ, Γ. Μανιάτης και έφτασε να εμπνεύσει 15 συγγραφείς της Θεσσαλονίκης να γράψουν διηγήματα σε πρώτο πρόσωπο, με θέμα την απώλεια ως πηγή έμπνευσης.
Στο βιβλίο αυτό, οι συγγραφείς παρουσιάσαμε από ένα δυνατό θέμα που άλλαξε την ζωή του ήρωα στο διήγημα και θα ταρακουνήσει τον αναγνώστη. Εξομολογητική γραφή, ποιητική πρόζα, κείμενα δυνατά, θέματα ταμπού, είναι η συγκομιδή στις 202 σελίδες του βιβλίου. Είμαι σίγουρος πως θα έχει μια καλή αποδοχή από τους αναγνώστες. Είναι και μια διαφορετική ανάγνωση όταν, από διήγημα σε διήγημα, ο αναγνώστης αναγνωρίζει δεκαπέντε διαφορετικές γραφές, το ξεχωριστό ύφος δεκαπέντε σύγχρονων δημιουργών της πόλης. Είμαι σίγουρος πως θα συζητηθεί το εγχείρημα και θα αγαπηθεί το βιβλίο αυτό.

 

 

«Π»: Ποιήματά σας έχουν δημοσιευτεί σε ιστολόγια και περιοδικά. Πώς βοηθά αυτό τον ποιητή;
ΑΓΓ.Μ.: Η δημοσίευση είναι το διαβατήριο για να περάσει ένας δόκιμος ποιητής τα σύνορα της ιδιωτικότητα του, παρουσιάζοντας μέρος του έργου του. Η αναγνωσιμότητα δεν έρχεται με τις αναρτήσεις αλλά με την συνέπεια, το ήθος και τελικά την ξεχωριστή φωνή στο περιεχόμενο του κειμένου.

 

 

«Π»: Είναι η ποίηση ομορφιά και προσφορά. Τι άλλο είναι για εσάς; Ο Ρίλκε γράφει η ποίηση είναι η ομορφιά του τρομερού.
ΑΓΓ.Μ.: Ο Ρίλκε, μιας και τον αναφέρατε, συμβούλεψε κάποτε ένα νεαρό ποιητή, όταν εκείνος του έστειλε τους στίχους του προς αξιολόγηση. Του έγραψε: «Να εισχωρήσετε εντός σας. Ψάξτε να βρείτε τον λόγο που σας κάνει να γράφετε, ελέγξτε αν απλώνει τις ρίζες του στα βάθη της καρδιάς σας, αναρωτηθείτε αν θα θελήσετε να πεθάνετε στην περίπτωση που θα σας απαγορευτεί το γράψιμο.»* «Η ομορφιά του τρομερού», οι «καταραμένοι ποιητές», και ό,τι έχει ειπωθεί, φυσικά ισχύει και αποτελεί δομικό στοιχείο για τον κάθε δημιουργό ξεχωριστά. Η ποίηση είναι για μένα η συνέπεια της προσωπικής μου ουτοπίας. Η αισθητική του λόγου, η δύναμη της εικόνας, το φθαρτό φως – κάθε απόχρωσης – ή ακόμη και η επιλογή μιας πρωτοπρόσωπης μάσκας, που έρχεται να ξαφνιάσει τον αναγνώστη κλωτσώντας τον στην απόλυτη ησυχία του αναγνωστηρίου του, είναι ένας μονόδρομος ζωτικής έκφρασης. Εύχομαι λοιπόν να μην μου απαγορευτεί κάποτε να γράψω.
*[Επιστολές σε έναν νεαρό ποιητή- μετάφραση επίμετρο Αλέξανδρος Ίσαρης].

 

 

«Π»: Τα συμβαίνοντα στον Νεοελληνικό χώρο είναι καυτά θέματα για τον ποιητή;
ΑΓΓ.Μ.: Ο ποιητής είναι υποχρεωμένος να παίρνει θέση για ότι συμβαίνει. Οι ποιητές που εμφανίστηκαν μετά το 2004 έχουν χαρακτηριστεί από τους μελετητές της ποίησης ως οι «ποιητές της αγανάχτησης». Εκφράζουν λοιπόν με πιο άμεσο τρόπο τον άνθρωπο και την κοινωνία της κρίσης. Η κοινωνία φυσικά θέλει δεκαετίες μικρών αλλαγών για να φτάσει σε μια διακριτή στροφή. Ο ποιητής οφείλει ως τότε, να συνομιλεί με τις τέχνες που τον εμπνέουν, να υπερασπίζεται κυρίως την γλώσσα και την μουσική της ποίησης, τους λίγους ήρωές του μέσα στο ποίημα και κυρίως θα πρέπει να έχει την αντίληψη του κόσμου, πέρα από την χώρα που ζει. Τέλος θα πρέπει να μάχεται τον ελιτισμό.

 

 

«Π»: Ποια εικόνα της Πολιτείας ονειρεύεστε;
ΑΓΓ.Μ.: Μια Πολιτεία όπου οι μη μετέχοντες στην εξουσία, δεν θα χαρακτηρίζονται ουτοπιστές.
Δεν ονειρεύομαι. Θα έκρινα καλή μια Πολιτεία που χαιρετίζει την κριτική σκέψη, που καλλιεργεί την Ελληνική γλώσσα και ενθαρρύνει την δημιουργική έκφραση. Μια Πολιτεία που αξιολογεί και αξιολογείται. Ποιητική ευχή μου είναι: Αχ και να είχαμε σε αυτήν την ιδανική πολιτεία, λίγη ακόμη ουτοπία, με δέκα μήνες άνοιξης και δυο μήνες χειμώνα.

 

«Π»: Πώς είναι η ζωή στη Θεσσαλονίκη συγκριτικά με της Αθήνας;
ΑΓΓ.Μ.: Η Θεσσαλονίκη είναι μια Μητρόπολη και η Αθήνα επίσης. Η Θεσσαλονίκη, έχει μια δεκαετία απόσταση ξεγνοιασιάς από την Αθήνα και σίγουρα έχει περισσότερα βυζαντινά μνημεία. Μπορείς να υποστηρίξεις ότι μπορείς να περπατήσεις από τη μια ως την άλλη μεριά της πόλης. Είναι πιο εύκολο να βρεις τον σινεφίλ, τον καλλιτέχνη, τον μάστορα, τον φίλαθλο, τον φίλο. Είναι όλοι στις θέσεις τους και πολύ κοντά σου. Θα τους συναντήσεις στην πλατεία της Αριστοτέλους, στην Άθωνος, στον Λευκό πύργο, στην παραλία, στο Μπιτ Παζαρ… Είναι όλοι εκεί κάπου κοντά σου.
Η Αθήνα από την άλλη, ακόμη προσπαθεί να ολοκληρώσει την ενοποίηση των αρχαιολογικών χώρων. Παρά την αναγκαιότητα κανένα τσιμεντένιο μπλοκ κτιρίων δεν έπεσε για να δημιουργηθεί ένα καλύτερο αστικό περιβάλλον ενώ εξαπλώθηκε το προϊόν airbnb. Παρόλα της τα προβλήματα η Αθήνα έχει μια δυναμική, συγκεντρώνει καλλιτέχνες φιλοξενεί πολλαπλάσια πολιτιστικά δρώμενα από τη Θεσσαλονίκη ή τις άλλες περιφερειακές πόλεις και έχει πιο πολλούς ευεργέτες όπως Ωνάσης, Νιάρχος και Γουλανδρής, που δεν είναι και Αθηναίοι.

 

«Π»: Σκληραίνει το ποιητικό σύμπαν λόγω της σκληρής πραγματικότητας;
ΑΓΓ.Μ.: Ναι, σαφώς και υπάρχει αλληλεπίδραση και σίγουρα είναι καταλύτης η εποχή μας. Ας μην γελιόμαστε, το ποιητικό σύμπαν πάντα είχε θεμέλιο την σκληρή πραγματικότητα. Η αποδοχή του θανάτου, ο πληγωμένος άνθρωπος, το αδιέξοδο, ο έρωτας, η αδικία, είναι άσβηστα θέματα. Όσο πιο σκληρή η πραγματικότητα, τόσο λιγότερα στολίδια χωράνε στο ποίημα και τόσο πιο άμεσο γίνεται. Υπάρχει στα αλήθεια ένας αιώνιος εσωτερικός δανεισμός στο ποιητικό σύμπαν και στο ποιητικό ισοζύγιο πραγματικότητας. Σε αυτό το ισοζύγιο έχουμε το χρέος να γράψουμε.

 

«Π»: Στις δύσκολες εποχές έχουμε μεγάλους ποιητές. Στην εποχή της οικονομικής κρίσης αλλά και της κρίσης αξιών, έχουμε μεγάλη ποίηση;
ΑΓΓ.Μ.: Σίγουρα ζούμε μια πολύ ενδιαφέρουσα περίοδο για την ποίηση. Πιστεύω πως υπάρχουν πολλοί και καλοί σύγχρονοι ποιητές, που γράφουν εξαιρετική ποίηση. Βέβαια θα χρειαστούν χρόνια για να κριθεί το «μεγάλο» της ποίησης και η αναφορά θα πρέπει να γίνει στο συνολικό ποιητικό έργο του ποιητή που κρίνεται. Είναι καταγεγραμμένο, πως η Ελληνική ποίηση, με τους νεότερους ποιητές τα πάει αρκετά καλά, έχοντας τραβήξει σήμερα την προσοχή πολλών στο εξωτερικό. Έχουν εκδοθεί ξενόγλωσσες ανθολογίες για την γενιά αυτή της κρίσης. Πολλοί καλοί Έλληνες ποιητές, ζουν στο εξωτερικό, γράφουν ποίηση στα Ελληνικά και έχουν δώσει υπέροχα δείγματα ποίησης. Σε ό,τι αφορά το παρόν, υπάρχουν κι άλλα σημαντικά στην ποίηση όπως το μεταφραστικό έργο. Πολλοί ποιητές, κάνουν σπουδαία δουλειά με μεταφράσεις, αποδίδοντας στα Ελληνικά περισσότερα γνωστά μα και άγνωστα ποιητικά έργα και αυτό είναι επίσης ελπιδοφόρο.

 

«Π»: Ποιοί οι αγαπημένοι σας ποιητές;
ΑΓΓ.Μ.: Η γενιά του ’30 αναμφίβολα αλλά και οι δυναμικοί ποιητές της εποχής μου. Πολλοί αξιόλογοι νέοι, όπως οι Κ. Συφιτζόγλου από την Δράμα, ο Σ. Ιντζές με τον Θ. Γώγο και τον Ευθύμη Λέντζα στην Λάρισα, ο Ιωάννου στην Πρέβεζα, η Δ. Κουβατά η Ε. Θάνογλου, ο Γ. Αλισάνογλου, ο Βασίλης Αμανατίδης, Ε. Καραγιανίδου και η Ε. Ιωαννίδου στην Θεσσαλονίκη αλλά και οι σημαντικοί ποιητές, Γ. Αντιόχου, Δ. Αγγελής, ο Σ. Ζαφειρίου, ο Πολενάκης, Τζανετάκης. Τρέφω ιδιαίτερη εκτίμηση στο ποιητικό έργο των Σ. Παστάκα (Λάρισα), Τόλη Νικηφόρου, Χλόη Κουτσουμπέλη, Α. Καρακόκκινο, Γ. Τρούλη, και την Κούλα Αδαλόγλου, την από την Θεσσαλονίκη, την Ελένη Κοφτερού (Καλαμάτα) και είναι πολλοί τελικά μα πάρα πολλοί και ίσως παραλείπω αρκετούς αλλά τους διαβάζω και εκτιμώ το έργο τους.

 

«Π»: Πώς ωφελεί το διαδίκτυο την ποίηση;
ΑΓΓ.Μ.: Το διαδίκτυο ωφελεί την αναζήτηση της ποίησης. Ό,τι κι αν ανέβει, όποια κριτική γίνει για ένα ποιητικό έργο, είναι αποθηκεμένα στο μεγάλο υπόγειο της διαδικτυακής πλατφόρμας. Αυτό κάνει πιο εύκολα τα πράγματα γιατί όποιος πατήσει τον τίτλο και μόνο ενός βιβλίου ή το όνομα του δημιουργού, αρκετά αποτελέσματα εμφανίζονται στην οθόνη του υπολογιστή του. Θα βρει ποιήματα και ιστοτόπους που έχουν δημοσιευτεί θα βρει ανθολόγια, ποιήματα με πρώτη δημοσίευση, βιογραφικά στοιχεία, συνεντεύξεις και άλλα πολλά!

 

«Π»: Τι διαβάζετε στον ελεύθερο χρόνο σας;
ΑΓΓ.Μ.: Κυρίως επιλέγω να διαβάσω ποίηση και διηγήματα και πιο επιλεκτικά, ένα μυθιστόρημα.

 

«Π»: Τι σας οργίζει;
ΑΓΓ.Μ.: Η αγένεια, οι εμμονές και η αδικία.

 

«Π»: Γιατί γράφετε;
ΑΓΓ.Μ.: Γράφω για να ξοδέψω τον καλύτερο εαυτό μου. Γράφω γιατί είναι επείγουσα ανάγκη.
Γράφω για να κεντήσω την εικόνα με λέξεις. Γράφω για να κάνω χώρο για την αγάπη.
Γράφω για να συναντήσω μια νέα λέξη. Γράφω για να ξορκίσω τον χειρότερο εαυτό μου.
Γράφω για να σκορπίσω τη ζωή μου ποιητικά.

 

«Π»: «Πίσω από τις γιορτινές κουρτίνες στα κρεμαστά στολίδια της Τσιμισκή, τα δυτικά ροδαλά σύννεφα στραγγίζουν τ΄ απογευματινά τους χρώματα.» Στίχοι από το ποίημα σας «Στην Τσιμισκή». Είναι άοκνος παρατηρητής ο ποιητής, τι άλλο είναι;
ΑΓΓ.Μ.: Τι άλλο θα μπορούσε να είναι εκτός από έναν κανονικό άνθρωπο που μετέχει στην κοινωνία, και εκφράζεται με παρρησία μέσα από το έργο του. Ξέρετε, δεν έχουν ασυλία οι ποιητές και εκείνη η πονηριά της ποιητικής αδείας δεν λειτουργεί πάντα. Πρέπει να έχει ο ποιητής μια ξεκάθαρη θέση στα γεγονότα που αφορούν την εποχή του. Στα ποιήματα πάντα υπάρχουν τα μεγάλα θέματα. Σας ευχαριστώ για την ερώτηση, και την αναφορά στο ποίημα «Στην Τσιμισκή». Στο ποίημα αυτό ο λυρισμός είναι η αφορμή που γρήγορα δίνει την θέση του στα σύγχρονα προβλήματα αλλά και τον εγκλωβισμό των ανθρώπων στην αβάσταχτη πόλη που όλο τους πνίγει μα πάντα επιστρέφουν μέσα της με ανακούφιση. Μέσω του λυρισμού αποδίδεται στο ποίημα αυτή η τραγική ειρωνεία σε ένα φανταστικό κύκλο (παθογένειας, θεραπείας, εκδρομή στην εξοχή, επιστροφή), κάτι σαν μια αναπαράσταση θα το έλεγα.

 

«Π»: Συγγραφικά μελλοντικά σας σχέδια;
ΑΓΓ.Μ.: Ετοιμάζω τη νέα ποιητική συλλογή μου και ελπίζω να είναι έτοιμη για έκδοση στο τέλος αυτής της χρονιάς.

ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ

Πήγαινε στην κορυφή