Η ευτέλεια της πολιτικής, Γράφει ο Γιώργος Πένταρης

Αγαπητοί φίλοι, αυτά που θα γράψω στα επόμενα δεν ρίχνουν συλλήβδην στον Καιάδα τους Έλληνες πολιτικούς αλλά οπωσδήποτε μια μεγάλη μερίδα εξ αυτών που με τις πράξεις και την πολιτική τους αποδεικνύουν τους ισχυρισμούς μου. Στις μέρες μας το μεγάλο πρόβλημα της Ελληνικής πολιτικής είναι η απώλεια της αξιοπιστίας της στους κόλπους της Ελληνικής κοινωνίας. Βέβαια εδώ μπαίνει ένα ζήτημα σχετικά με το ποιο μέρος της Ελληνικής κοινωνίας έχει χάσει την εμπιστοσύνη του στην σημερινή πολιτική. Για να γίνω κατανοητός είναι ανάγκη να κατηγοριοποιήσουμε την Ελληνική κοινωνία ανάλογα όχι μόνο με το μορφωτικό τους επίπεδο, αλλά κυρίως με την οικονομική τους θέση και τις μελλοντικές προσδοκίες τους.

Μ ια σοβαρή ομάδα, στην οποία, όπως πιστεύω, ανήκουν οι φίλοι μου αναγνώστες είναι οι ορθολογικά σκεπτόμενοι πολίτες, οι πολίτες οι οποίοι δεν παρασύρονται από τις κορώνες των πολιτικών στο κοινοβούλιο, ούτε τις δημοσιεύσεις των ΜΜΕ και υποβάλουν πάντοτε στην βάσανο της κριτικής κάθε άποψη είδηση και ιδέα. Υπάρχουν όμως και πολλοί άλλοι συμπολίτες, οι οποίοι έχουν εντελώς διαφορετικό τρόπο σκέψης και ικανοποιούνται, από τις εκάστοτε συμπεριφορές των Ελλήνων πολιτικών.
Ας πάρουμε για παράδειγμα τον Πολάκη, τον οποίο δεν μπορώ να ονομάσω κύριο αν και είναι αναπληρωτής υπουργός υγείας. Ένα σοβαρό ζήτημα με την συμπεριφορά του είναι ότι εκθέτει την χώρα, χωρίς να έχει κανένα δικαίωμα αν και εκλεγμένος, να μην εφαρμόζει τον αντικαπνιστικό νόμο. Πρόσφατα ο Επίτροπος Υγείας της ΕΕ κ. Βιτένις Αντριουκαΐτις, είπε επί λέξει για τον θεριακλή Πολάκη σε σχετική ερώτηση δημοσιογράφου: «Είναι ντροπή! Είναι ντροπή! Αυτός ο τύπος (σ.σ. «this guy) δεν καταλαβαίνει τίποτα από υγεία. Μηδέν! Τέτοιες συμπεριφορές πρέπει να καταγγέλλονται στην κοινή γνώμη».
Η απάντηση του Πολάκη στην κριτική του Επιτρόπου στο Facebook μεταξύ των άλλων ήταν: «το τσιγάρο θα το κόψω όταν το επιλέξω με ελεύθερη βούληση εγώ, δεν αργεί η απόφαση αλλά θα είναι δική μου». Νομίζετε ότι ο Πολάκης είναι χαζός και δεν παίρνει υπ’ όψη του τις παρατηρήσεις του Επιτρόπου Υγείας της ΕΕ; Καθόλου, ο Πολλάκης κάνει πολιτική και κάνει την πολιτικής της μαγκιάς που δεν υπολογίζει την ΕΕ και την τρόϊκα. Δεν θα μας πουν αυτοί τι θα κάνουμε, αλλά εμείς θα αποφασίσουμε. Αυτή η στάση καλύπτει πολιτικά μεγάλο ποσοστό των συμπατριωτών που θεωρούν ότι καταπιέζονται από την ΕΕ και ότι θα πρέπει να αντιδράσουμε στους δυνάστες τροϊκάνους που θέλουν να μας πάρουν το καλύτερο «οικόπεδο». Σε αυτούς τους συμπατριώτες στοχεύει ο Πολάκης για να κερδίσει την εύνοιά τους στις επόμενες εκλογές αδιαφορώντας στο ότι εκθέτει και ρεζιλεύει την χώρα όχι μόνο στην ΕΕ, αλλά και στον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας.
Τα θέματα όμως της πολιτικής ευτέλειας έχουν προχωρήσει αυτές τις μέρες σε μεγαλύτερο βάθος και όζουν πολιτικής σήψης. Είμαστε μάρτυρες λοιπόν μιας χειρότερης ευτέλειας που φαίνεται από τις μετακινήσεις πολιτικών στελεχών όπως π.χ. ο Τέρενς Κουίκ. Προσέξτε κύκλος. Ο Παπαχριστόπουλος των ΑΝΕΛ ψηφίζει Πρέσπες και παραιτείται. Παίρνει την θέση του ο Κουίκ ως ΑΝΕΛ και πάει ΣΥΡΙΖΑ. Ο Παπαχριστόπουλος προσχωρεί στον ΣΥΡΙΖΑ κατόπιν υποσχέσεων για μελλοντική αξιοποίηση. Κερδισμένος ο ΣΥΡΙΖΑ με έναν βουλευτή και ένα στέλεχος που μπορεί να φέρει κάμποσους ψήφους. Είδατε ωραίος κύκλος που έγινε;
Αν δούμε την μεταπήδηση του Κουίκ σε συνάρτηση με προηγούμενες δηλώσεις του εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ, διαπιστώνουμε ότι προσχώρησε εκεί που έφτυνε με την δικαιολογία ότι θα κλείσει η πόρτα πίσω του και δεν θα έπρεπε αυτός να μείνει στην απέξω και έτσι «μήδησε».
Να η ευτέλεια… Κάτι ανάλογα έχουν γίνει και με άλλους βουλευτές από άλλα μικρά κόμματα που πήγαν κατά ΣΥΡΙΖΑ μεριά, δίνοντας έτσι ανάσα στην κυβέρνηση να επεκτείνει την παραμονή της στην εξουσία για μερικούς ακόμη μήνες.
Είμαστε λοιπόν μάρτυρες μιας καθαρά Λενινιστικής τακτικής του ΣΥΡΙΖΑ, την οποία θα σας αναλύσω. Κατ’ αρχήν η Μαρξιστική αντίληψη της ιστορίας και της πολιτικής είναι ότι τα πολιτικά κόμματα εκφράζουν τάξεις κοινωνικές και οικονομικές. Στο πλαίσιο αυτό, ο ΣΥΡΙΖΑ κάποια χρονική στιγμή, το 2013-2014, εξέφρασε την κοινωνική τάξη όλων αυτών που θίχτηκαν οικονομικά από τα μνημόνια και έτσι κέρδισε τις εκλογές του 2015 συνεχίζοντας να κυβερνά μέχρι σήμερα και με κίνδυνο να συνεχίσει και στο μέλλον. Παρά του ότι έχει ισχνή πλειοψηφία στην Βουλή ο ΣΥΡΙΖΑ μετά την αποχώρηση και διάλυση όχι μόνο των ΑΝΕΛ, αλλά και του ΠΟΤΑΜΙΟΥ, καταφέρνει να επιβιώνει και το επιτυγχάνει με την τακτική του Λένιν «δύο βήματα μπρος και ένα πίσω». Στην προκειμένη περίπτωση κατάφερε με υπόγειες υποσχέσεις και εκμαυλισμούς να διατηρηθεί αλώβητος παρά την έντονη, αλλά λανθασμένη επίθεση από την Ν.Δ.
Είναι περιττό να αναφέρουμε τις αλλαγές πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ όπως π.χ. η κατάργηση των μνημονίων, η κατάργηση του χαρατσίου και ένα σωρό άλλων τροϊκάνικων μέτρων γιατί αυτά όχι μόνο είναι γνωστά, αλλά τα ραδιόφωνα μας τα υπενθυμίζουν καθημερινά.
Ως συμπέρασμα λοιπόν θα μπορούσαμε να συνάγουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει κανένα ιδεολογικό υπόβαθρο να ζητά να παραμείνει στην εξουσία. Η προσπάθεια αγκίστρωσης στην εξουσία είναι αυτοσκοπός και εξυπηρετεί τα συμφέροντα μιας μικρής κλίκας ανθρώπων του Προέδρου, ο οποίος, όπως αναφέραμε σε προγενέστερο άρθρο, δεν θα διστάσει να γίνει πολιτικός αδελφοκτόνος. Ο ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν έχει, με τις Λενινιστικές μεθόδους του, εκμαυλίσει ένα μεγάλο μέρος της Ελληνικής κοινωνίας με ψευδή πατριωτισμό που εξαντλείται στην αντίθεση με την ΕΕ, παρά τις αντίθετες πολιτικές πράξεις του. Έχει καταφέρει να δημιουργήσει ένα είδος εξάρτησης σε μεγάλη μερίδα του πληθυσμού με τα κοινωνικά επιδόματα, τα οποία βέβαια δίνονται από τις τσέπες άλλων εργαζομένων, οι οποίοι όσο πιο σκληρά εργάζονται τόσο περισσότερα πληρώνουν.
Ακριβώς σε αυτή τη λογική υπακούει και η επερχόμενη αναθεώρηση του Συντάγματος. Θα αναφέρω το ζήτημα της αναθεώρησης του Άρθρου 16 για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια. Το έχουμε ξαναπεί ότι αν καταργηθεί αυτό το άρθρο η Ελλάδα θα δει μια έκρηξη ανάπτυξης. Γιατί δεν το κάνουν; Οι λόγοι είναι δύο. Πρώτα οι υπόγειες και σοβαρές αντιδράσεις των καθηγητών των ΑΕΙ γιατί θα έχουν το αντίπαλο δέος της σύγκρισης με τα ιδιωτικά. Το δεύτερο εμπόδιο είναι η εκτός τόπου και χρόνου ιδεολογική αντίληψη της αριστεράς για την «αγνότητα» της επιστημονικής έρευνας. Αν γίνουν ιδιωτικά πανεπιστήμια θα χρηματοδοτούνται από τις επιχειρήσεις και θα στρέφουν την έρευνα εκεί που θέλουν τα μεγάλα καπιταλιστικά συμφέροντα. Και τι μ’ αυτό; Τα κρατικά να κάνουν ανεξάρτητη έρευνα δεν τα εμποδίζει κανένας. Το εμπόδιο θα έρθει όταν ο απόφοιτος του μη κρατικού πανεπιστημίου θα βρίσκει ευκολότερα δουλειά από το απόφοιτο κρατικού πανεπιστημίου. Εκεί είναι ο φόβος και ο τρόμος καθηγητών και ΣΥΡΙΖΑΙΩΝ. Είμαι βέβαιος όμως ότι στο εγγύς μέλλον τα μη κρατικά πανεπιστήμια θα είναι μια πραγματικότητα, αλλά τότε θα έχουμε χάσει πολλά εκατομμύρια ευρώ που θα διοχετευτούν σε σπουδές στο εξωτερικό και από εισαγωγή ζεστού χρήματος από δίδακτρα ξένων φοιτητών. Αντί αυτού ο υπουργός Παιδείας βάλθηκε να βαφτίσει τα ΤΕΙ πανεπιστήμια συγχωνεύοντάς τα με Πανεπιστήμια της ίδιας περιφέρειας. Καταστρέφουμε δηλαδή μια βαθμίδα παιδείας που είναι αυτή των εφαρμογών και μεταφέρουμε τους σπουδαστές σε μια κατάσταση αμφισβητούμενη όχι μόνο γνώσεων, αλλά και επαγγελματικών δικαιωμάτων. Αυτό γίνεται γιατί ο μειλίχιος κ. Γαβρόγλου θέλει να εκμαυλίσει συνειδήσεις ώστε να κερδίσει την μελλοντική ψήφο τους. Αυτή η τακτική του Υπουργείου Παιδείας είναι μια καθαρά αντιπατριωτική θέση και στάση, την οποία η χώρα θα πληρώσει στο κοντινό μέλλον. Τα παραδείγματα που ανέφερα είναι λίγα μεν, αλλά χαρακτηριστικά του τρόπου που αντιμετωπίζουν οι πολιτικοί τον πολίτη.
Όπως έγραψα στην αρχή του άρθρου μου, αυτά δεν γίνονται αντιληπτά από όλους τους πολίτες. Χρειάζεται όχι μόνο ενημέρωση ουσιαστική ο πολίτης, αλλά και μια κυβέρνηση που να πει τα σύκα – σύκα και τη σκάφη – σκάφη.
Υ.Γ.: Είδα στην τηλεόραση τον γνωστό Παπαχριστόπουλο να επιχειρηματολογεί εναντίον των μη κρατικών Πανεπιστημίων με το εξής επιχείρημα: Τα ιδιωτικά πανεπιστήμια όπως το Χαρβαρντ, το LSE κ.τ.λ. μας έφεραν στο σημείο να κατέχεται ο παγκόσμιος πλούτος από 28 άτομα. Άρα τα ιδιωτικά πανεπιστήμια δεν είναι καλά. Προφανώς εδώ εννοούσε την σχολή οικονομολόγων του Σικάγου του Φριντμαν κ.τ.λ. που θεμελίωσαν τον φιλελευθερισμό.
Δηλαδή σε ένα κρατικό Ελληνικό Πανεπιστήμιο θα απαγορευτεί σε έναν καθηγητή να αναπτύξει μια νέα ρηξικέλευθη θεωρεία; Πού είναι το περίφημο πανεπιστημιακό άσυλο τότε; Αυτή η λογική δεν είναι μόνο του Παπαχριστόπουλου αλλά και πολλών άλλων που αποφασίζουν για την παιδεία μας.