Μακρόν προ γιλέκου περισπάται, Γράφει ο Βαγγέλης Ντάλης

Μεγάλες και μαχητικές κινητοποιήσεις. Οι αστυνομικές αρχές εξαπέλυσαν άγρια και πρωτοφανή βία κατά των διαδηλωτών, ενώ έριξαν κύματα από δακρυγόνα. Αρκετές επιχειρήσεις, υπό τον φόβο των επεισοδίων, επέλεξαν να μείνουν κλειστές και να μην λειτουργήσουν. Χειροβομβίδα έσκασε στο χέρι διαδηλωτή. Αμέσως μετά την έκρηξη, φωτογραφίες που ανέβηκαν στα κοινωνικά δίκτυα δείχνουν το χέρι του άντρα που έχει σχεδόν διαλυθεί.

Η χειροβομβίδα δακρυγόνου GLI-F4 περιέχει μια εκρηκτική ύλη που αποτελείται από 25 g TNT, ενώ έχει να χρησιμοποιηθεί από την αστυνομία από το 2011. Ο έως τώρα απολογισμός: 12 νεκροί, 3.200 τραυματίες. Εκατοντάδες νοσηλεύονται, με 6 να βρίσκονται σε κώμα. Και περίπου 300 ακρωτηριασμένοι από τα νέα όπλα της αστυνομίας που χτυπούν το πλήθος σε ευθεία βολή (flash-ball). Οι συλληφθέντες έχουν φτάσει στους 8.300. Από αυτούς έχουν ήδη καταδικαστεί οι 1.100 και περιμένουν στη σειρά οι υπόλοιποι.
Ποιός Μαδούρο και ποιά Βενεζουέλα; Για τον δημοκράτη Μακρόν μιλάμε, τον εκλεγμένο από το 23% των ψηφισάντων ή το 11% των εκλογέων στη Γαλλία. Αυτόν που, μαζί με άλλους «δημοκράτες» ηγέτες, κόπτεται για τη δημοκρατία στη Βενεζουέλα και για το «δικτάτορα» Μαδούρο ο οποίος δεν παραιτείται παρά τις λαϊκές αντιδράσεις. Στη δική του χώρα οι κινητοποιήσεις των «κίτρινων γιλέκων» μπαίνουν στην 14η εβδομάδα τους, τα αιτήματά τους έχουν αναβαθμιστεί στη διάρκεια των κινητοποιήσεων και πρώτο φιγουράρει το «Μακρόν παραιτήσου»!
Ο εκλεκτός των τραπεζών όμως, ο διακεκριμένος υπάλληλός τους και βαπτισθείς εν μία νυκτί ως πολιτικός ηγέτης και πρωθυπουργός κάνει ότι δεν καταλαβαίνει. Πριν λίγες εβδομάδες νόμισε ότι θα καταλαγιάσει τη λαϊκή οργή και αγανάκτηση των φτωχοποιημένων στρωμάτων στη Γαλλία δίνοντας κάποιες μικροαυξήσεις και κάποιες παροχές – ψίχουλα. Φευ. Οι διαδηλωτές του τα επέστρεψαν στη μούρη μιλώντας για κοροϊδία. Ενώ οι κινητοποιήσεις είχαν αφορμή την αύξηση της φορολογίας στα καύσιμα, τώρα οι εβδομαδιαίες διαδηλώσεις έχουν πιό ποιοτικά αιτήματα.
– Παραίτηση Μακρόν.
– Άμεση ανακούφιση του λαού από τη λιτότητα.
– Βαθιά δημοκρατική αναμόρφωση.
– Δημοψηφίσματα.
– Διακοπή της αστυνομικής βίας και αμνήστευση των διωκομένων και καταδικασθέντων.
Μια μεγάλη έρευνα έδειξε πως σχεδόν όλα τα έσοδα του κράτους προέρχονται από τους πολλούς και φτωχούς και οι πλούσιοι συμβάλλουν από ελάχιστα ως καθόλου. Η πιο πλούσια γυναίκα στη Γαλλία, η Λιλιάν Μπετανκούρ, απέκρυψε από την Εφορία έσοδα που ανερχόταν σε περισσότερα από 100 εκατ. ευρώ ενώ δήλωσε μικροεισοδήματα. Η συμμετοχή της στα κρατικά έσοδα ήταν όσο ενός απλού εργαζόμενου. Χρηματοδότησε όμως με μεγάλα ποσά την εκλογική καμπάνια του Σαρκοζί.
Αντίθετα στην επαρχία κλείνουν σχολεία, ιατρεία, μπακάλικα και φούρνοι, όπως και σταθμοί τρένων λόγω της λιτότητας. Χωρίς αυτοκίνητο δύσκολα γίνονται οι μετακινήσεις προς όλα αυτά, ειδικά στα προάστεια και την επαρχία από όπου και ξεκίνησαν οι διαδηλώσεις. Γι’ αυτό η αύξηση των καυσίμων ήταν δυσβάσταχτη, λόγω πολλαπλών μετακινήσεων. Τα πρωτογράψαμε από την αρχή των διαδηλώσεων. Και είπαμε ότι το κίνημα αυτό δεν ήταν μια απλή διαμαρτυρία ή μιά συνδικαλιστική κινητοποίηση είτε για αυξήσεις είτε για εργασιακά δικαιώματα είτε για κάτι σύνηθες. Είχε ως αίτημα τη φορολογία και πιο συγκεκριμένα την ανισότητά της. Τα μικρά και μεσαία εισοδήματα σηκώνουν το κύριο φορολογικό βάρος ενώ τα πλούσια εισοδήματα φοροδιαφεύγουν.
Το κίνημα στρέφεται ευθέως εναντίον της κρατικής πολιτικής και γι’ αυτό συμμετείχαν σε αυτό και αντιεξουσιαστικές ομάδες οι οποίες προσπάθησαν να δώσουν χαρακτήρα βιαιότητας στις διαδηλώσεις. Στην πλειοψηφία τους όμως οι διαδηλωτές διαμαρτύρονται ειρηνικά και προσπαθούν να αποτρέψουν τα επεισόδια τα οποία αμαυρώνουν την εικόνα του κινήματός τους. Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο και με την κυβέρνηση.
Αρχικά η κυβέρνηση του Μακρόν απαξίωσε τους διαδηλωτές και έδειξε αδιάλλακτη στα αιτήματά τους. Στη συνέχεια αναγκάστηκε να συζητήσει μαζί τους και έκανε τη στροφή. Πρωταρχικά πήρε πίσω τις αυξήσεις στα καύσιμα (για φέτος είπε…) και στη συνέχεια, αντιλαμβανόμενη το μήκος κύματος των κινητοποιήσεων έδωσε τις μικροαυξήσεις και τις μικροπαροχές. Σε αντίθεση με άλλες κινητοποιήσεις, όλα αυτά δεν στάθηκαν ικανά να καταλαγιάσουν την ορμή των διαδηλωτών κι έτσι προχώρησε σε «πόλεμο». Ναι, στη Γαλλία κάθε Σάββατο γίνεται πόλεμος με την αστυνομία να αντιμετωπίζει τους διαδηλωτές ως εχθρούς και να βάλλει ευθέως εναντίον τους με τα όπλα που προαναφέραμε.
Τώρα προχώρησε και σε νέο νόμο αντάξιο μιάς δικτατορίας. Ο νόμος αυτός κάνει ποινικό αδίκημα τη συμμετοχή σε συλλαλητήριο και την τιμωρεί με βαριά φυλάκιση και αβάσταχτο πρόστιμο (15.000 ευρώ). Ουσιαστικά απαγορεύει τις διαδηλώσεις. Είναι το έσχατο μέτρο όλων των εξουσιών που δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν τα λαϊκά αυθόρμητα κινήματα και οδηγούνται σε κινήσεις πανικού.
Όπως κίνηση πανικού ήταν και τα διπλωματικό επεισόδιο που προκλήθηκε με τη γειτονική Ιταλία. Με αφορμή κάποιες δηλώσεις Ιταλών αξιωματούχων για τα «κίτρινα γιλέκα» και την επίσημη συνάντηση μαζί τους που είχε το συγκυβερνών ιταλικό «Κίνημα των 5 αστέρων», η Γαλλία ανακάλεσε τον πρεσβευτή της στη Ρώμη. Τέτοια ένταση στις σχέσεις των δύο χωρών είχε να προκληθεί από το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο!
Το Παρίσι θεώρησε ότι η Ρώμη παρεμβαίνει στα εσωτερικά του. Αντίθετα, η αναγνώριση της αντιπολίτευσης της Βενεζουέλας ως νόμιμης κυβέρνησης – κι ας μην είχε προέρθει από εκλογές – και η απαξίωση του εκλεγμένου προέδρου δεν συνιστούν παρέμβαση στα εσωτερικά άλλης χώρας… Πόση υποκρισία έχουν επιδείξει οι «δημοκρατικές» ευρωπαϊκές κυβερνήσεις! Καταστολή για τους πολίτες τους και αίτημα «δημοκρατικών δικαιωμάτων» για άλλες χώρες, ιδιαιτέρως όταν αυτές οι χώρες έχουν πολύ πετρέλαιο … Το ζει η Βενεζουέλα αλλά το έχουν ζήσει και η Λιβύη, το Ιράν, το Ιράκ και άλλες πολλές, ειδικά στην Αφρική. Υπερασπιστές του Μαδούρο δεν θα γίνουμε αλλά του λαού του, όπως και κάθε λαού, να εκλέγει αυτός τις κυβερνήσεις του, χωρίς έξωθεν παρεμβάσεις, θα είμαστε πάντα.
Αυτό που φοβούνται τώρα οι ευρωκράτες είναι ότι τα «κίτρινα γιλέκα» απασφάλισαν τη σιγή των ευρωπαίων πολιτών, τη βουβαμάρα που κυριαρχεί κοινωνικά και πολιτικά στο μεγαλύτερο μέρος της ευρωπαϊκής ηπείρου. Τα φτωχοποιημένα μικροαστικά στρώματα αποφάσισαν να μιλήσουν, να βγουν στους δρόμους και να διεκδικήσουν. Σήμερα καλύτερους όρους διαβίωσης, αύριο τί;