Ο ελιγμός του Γράμμου, Γράφει ο Γιώργος Πένταρης

Για όσους δεν γνωρίζουν την ιστορία του εμφυλίου πολέμου, ο τίτλος του άρθρου αναφέρεται στην τελευταία φάση του τον Αύγουστο του 1948. Ο «ελιγμός» αναφέρεται σε μια κίνηση στρατηγικής σημασίας που έκανε ο Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδος (ΔΣΕ) μετά από 70 μέρες συγκρούσεων στον Γράμμο. Στη σύγκρουση έλαβαν μέρος περίπου 9 χιλιάδες μαχητές του ΔΣΕ εναντίον περίπου 60.000 εθνικού στρατού. Από την πλευρά του ΔΣΕ στρατιωτικός αρχηγός ήταν ο Μάρκος Βαφειάδης και πολιτικός αρχηγός ο «κούτβης» Νίκος Ζαχαριάδης.

Στον εθνικό στρατό ένας από τους στρατιωτικούς αρχηγούς ήταν ο γνωστός Θρασύβουλος Τσακαλώτος θείος του σημερινού Υπουργού Οικονομικών του ΣΥΡΙΖΑ. Η σύγκρουση στο Γράμμο ήταν σκληρή και η νίκη φαινόταν αν κλίνει υπέρ των δυνάμεων του Τσακαλώτου καθ’ ότι ήταν πολυαριθμότεροι και καλύτερα εξοπλισμένοι.
Τότε ο Μάρκος Βαφειάδης, σύμφωνα με τα απομνημονεύματά του, επεξεργάστηκε ένα σχέδιο διαφυγής προς το Βίτσι δημιουργώντας ρήγμα στις κυβερνητικές δυνάμεις στο χωριό Αλεβίτσα. Οι απώλειες ήταν μεγάλες και από τις δύο πλευρές, αλλά οι πληροφορίες είναι πλήρως αντικρουόμενες και έτσι δεν θα αποτολμήσω να δώσω αριθμητικά στοιχεία και πρακτικά δεν έχει και καμιά έννοια τώρα. Ο περίφημος λοιπόν «Ελιγμός του Γράμμου» έδωσε την ευκαιρία ανασύνταξης του ΔΣΕ που παρ΄ ολίγον να κερδίσει τον πόλεμο τον Οκτώβρη του 1948. Ευτυχώς όμως τη γλυτώσαμε….
Γιατί έκανα την παραπάνω εισαγωγή; Την έκανα γιατί βλέπω ανάλογους ελιγμούς για διάσπαση των δυνάμεων της Αντιπολίτευσης μείζονος και ελάσσονος από έναν ιδεολογικά απόγονο των τότε κομμουνιστών. Η πολιτική επικαιρότητα όλο το μήνα κυριαρχείται από το αν θα ψηφισθεί η συμφωνία των Πρεσπών, πρόταση μομφής που απορρίφθηκε από την Βουλή, αλλά και ενδεχόμενη νέα πρόταση όπως φαίνεται από πρόσφατη δήλωση του Μητσοτάκη. Ο αρχηγός λοιπόν του ΣΥΡΙΖΑ με το επιτελείο του, έχει από την εποχή του τελευταίου συνεδρίου του, βάλει στόχο να κυριαρχήσει σε αυτό το συνονθύλευμα συνιστωσών που τον συναποτελούσαν και ως πρώτο βήμα τα κατάφερε το 2014. Αν θυμάστε, από το 2014 ο ΣΥΡΙΖΑ αποφάσισε να διαλύσει-εξουδετερώσει τις συνιστώσες του που ήταν πάνω από 16. Σήμερα έχουν μείνει οι Ενωτικοί ή προεδρικοί, η πιο σοβαρή θα λέγαμε συνιστώσα, μετά είναι αυτή των 53+ του Τσακαλώτου και η Πλατφόρμα 2010 με Παπαδημούλη, Μπαλάφα κ.τλ. Υπάρχει και μια τέταρτη ομάδα προδοτών σοσιαλιστών με τον πρώην Πασόκο Αντώνη Κοτσακά.
Σήμερα είμαστε στην εποχή του διεμβολισμού των μικρών κομμάτων της Αντιπολίτευσης, αλλά και ταυτόχρονα την δημιουργία προβλημάτων στην τακτική της Νέας Δημοκρατίας με απώτερο στόχο βέβαια την νίκη στις επερχόμενες κοινοβουλευτικές εκλογές. Με την διαγραφή Θεοχαρόπουλου αποχώρησε η ΔΗΜΑΡ και έτσι το ΚΙΝΑΛ ξανάγινε ΠΑΣΟΚ. Αλλά τι ΠΑΣΟΚ; Αμελητέο, χωρίς ρότα που λένε οι ναυτικοί, χωρίς πρόγραμμα, χωρίς οργανώσεις και με πρόσκληση για ένα όψιμο συνέδριο κατόπιν εορτής. Για το Ποτάμι όπως δήλωσε κάποιος πολιτικός χύνεται και διαλύεται στην λίμνη των Πρεσπών. Η πιο όμως λενινιστική τακτική είναι η αποχώρηση από την συγκυβέρνηση των ΑΝΕΛ που δεν προκάλεσε καμιά βλάβη στην κυβερνητική πλειοψηφία. Έχουμε έναν Καμένο να βγαίνει έξω από τα ρούχα του, να αποχωρεί από την συγκυβέρνηση αλλά επί της ουσίας τα παιδιά είναι μαζί. Ο Καμένος με αυτή την κίνησή του προσβλέπει στις ψήφους των Βορειοελλαδιτών λόγω της «Εθνικής του στάσης απέναντι στο Μακεδονικό». Θα ψαρέψει στα νερά της ΝΔ σε ψηφοφόρους που είναι όχι μόνο αντίθετοι στην συμφωνία, αλλά είναι και καραμανλικοί με τελικό σκοπό την ελάττωση του ποσοστού της ΝΔ. Η καθημερινή ειδησεογραφία μας λέει και πολλά άλλα που τεκταίνονται για την διάλυση των μικρών κομμάτων.
Αν θυμάστε, γύρω στο 1979-80 ο Ανδρέας με το ΠΑΣΟΚ κατάπιαν, τα τότε μικρά κόμματα όπως Ζήγδιδες, Πεσματζόγλους, Ένωση Κέντρου ακόμη και αριστερίστικες οργανώσεις, εκ των οποίων μια γνώριζα πολύ καλά εκείνη την εποχή. Δεν θέλω να αναφέρω το όνομά της γιατί πολλοί φίλοι από τότε είναι ακόμη και σήμερα στον χώρο του ΠΑΣΟΚ. Κάτι ανάλογο έχει αρχίσει να κάνει ο Τσίπρας. Σκοπός του είναι να παίξει τον ρόλο του Ανδρέα και να ηγηθεί του μη δεξιού δημοκρατικού χώρου ως ο απόλυτος εκφραστής των δημοκρατικών και κοινωνικών δυνάμεων της χώρας. Ο Τσίπρας γνωρίζει πολύ καλά ότι οι Έλληνες έχουν (στην πλειοψηφία τους) ριζωμένο στο είναι τους ότι το κράτος πρέπει να αναλαμβάνει πρωτοβουλίες για κοινωνικές παροχές, να βοηθά τους αδύνατους, να προσφέρει κοινωνικά επιδόματα και να παρέχει δωρεάν κοινωνικές δομές.
Εδώ ακριβώς έρχεται σε αντίθεση με τη ΝΔ, όπου και πολύ ορθά κατά την γνώμη μου, δίνει προτεραιότητα στην ατομική πρωτοβουλία και επιχειρηματικότητα. Ο Έλληνας όμως προτιμά να αναλαμβάνουν οι άλλοι τις ευθύνες για λογαριασμό τους και ως εκ τούτου το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ γίνεται ελκυστιστικότερο για αυτή την μεγάλη ομάδα συμπατριωτών. Υπάρχει ακόμη και ένα μη ευκαταφρόνητο μέρος του εκλογικού σώματος, που είναι οι μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις, στις οποίες ο Τσίπρας θα βάλει χέρι σύντομα.
Η πρώτη κίνηση θα είναι η επιστροφή του οφειλόμενου ΦΠΑ, η μείωση του φόρου επιχειρήσεων, όπως έχει ανακοινωθεί, αλλά και μια κίνηση στρατηγικής σημασίας. Η στρατηγική κίνηση θα είναι η αλλαγή πλεύσης όσον αφορά τις θέσεις του κόμματος απέναντι στον επιχειρηματικό κόσμο. Ο Τσίπρας θα μετακινήσει ιδεολογικά το κόμμα του δεξιότερα και θα κάμψει κάθε αντίδραση των 53+ και διαφόρων άλλων αντιδρώντων. Και θα το κάνει, και είναι εύκολο να γίνει, γιατί για παράδειγμα τί αντιπροσωπεύουν οι 53+ του Τσακαλώτου; Μόνο τον εαυτόν τους. Ο Παπαδημούλης με τον Μπαλάφα θα κουρνιάξουν μην χάσουν τα προνόμια και βέβαια τον Κοτσακά τον έχει μια χαψιά…
Οι παραπάνω κινήσεις που περιγράψαμε είναι στρατηγικής σημασίας και έξω από κάθε δημοκρατική διαδικασία και κεντρικές επιτροπές. Επειδή κάθε άνθρωπος αλλάζει, μη εξαιρουμένου του Τσίπρα, έχει αρχίσει ήδη να βλέπει τα πράγματα με διαφορετικό μάτι. Οι κινήσεις του δείχνουν να θέλει να γίνει όχι μόνο ο κυρίαρχος του παιχνιδιού, αλλά και να αφήσει την βούλα του όπως ο Α. Παπανδρέου. Έχοντας αυτό ως στόχο δεν θα διστάσει να γίνει «συντροφοκτόνος» .όπως έγινε «πατροκτόνος», κατά Αλαβάνο, και να θυσιάσει ομοτράπεζους και τα πολιτικά του παιδιά. Αλωνίζει στον Δημοκρατικό χώρο γιατί δεν υπάρχει μια δύναμη ικανή να αντισταθεί και να δώσει όραμα στην χώρα και μια νέα προοπτική. Το ΠΑΣΟΚ που θα μπορούσε να το κάνει, παρά τις καλές του προθέσεις, όσον αφορά το ΚΙΝΑΛ, οδηγήθηκε στην αποτυχία. Αν όμως εφάρμοζε μια θαρραλέα και ξεκάθαρη πολιτική θα μπορούσε σήμερα να έχει ήδη γίνει ο ρυθμιστής του πολιτικού παιχνιδιού. Δυστυχώς αυτό δεν έγινε και από τώρα το βλέπω να είναι στην καλύτερη των περιπτώσεων το τέταρτο κόμμα. Για να κλείσω λοιπόν, ο κατά Τσίπρα «ελιγμός του Γράμμου» φαίνεται να παίρνει σάρκα και οστά με τις κινήσεις διάλυσης και απορρόφησης των μικρών κομμάτων και σε δεύτερο βήμα με την απορρόφηση κάθε τάσης εντός του ΣΥΡΙΖΑ και την ομογενοποίησή του κάτω από την απόλυτη κυριαρχία του. Δεν σας λέει τίποτα η επίσκεψη για τα χρόνια πολλά στον Αντώνη Λιβάνη τον πάλαι ποτέ άρχοντα του ΠΑΣΟΚ μετά τον Αντρέα;

ΥΓ. Άσχετο.
Παρακολουθώ τις νίκες του χαρισματικού νεαρού Τστσιπά στην Αυστραλία και τις θερμότατες εκδηλώσεις των ομογενών μας.
Σε τέτοιες θερμές εκδηλώσεις βρέθηκα το 2004 στην Μελβούρνη όταν η Ελλάδα πήρε το Πανευρωπαϊκό κύπελλο. Σε αρκετά παλιό μου άρθρο είχα κάνει μια πρόταση που επαναφέρω και τώρα:
Δεν θα ήταν καλό να διεξάγεται ο τελικός του κυπέλλου Ελλάδος την μια χρονιά στην Αμερική και την άλλη στην Αυστραλία εναλλάξ; Δεν μπορείτε να φανταστείτε το μέγεθος της συσπείρωσης των ομογενών που έχουμε τόση ανάγκη σήμερα με τις απειλές της Τουρκίας.
Άραγε θα το αποφασίσουν τα λιμάδια του Ελληνικού ποδοσφαίρου;