Η χώρα του βραχυπρόθεσμου, Γράφει ο Γιώργος Πένταρης

Το άρθρο γράφεται εν μέσω των συζητήσεων για την ψήφο εμπιστοσύνης και την συμφωνία των Πρεσπών. Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι υπήρξαν εκμαυλισμοί βουλευτών, προσπάθειες διεμβολισμού των μικρών κομμάτων και με πολύπλοκες, για τους μη κατέχοντες τον Λενινιστικό τρόπο σκέψης, σχέσεις της Κυβέρνησης με τους ΑΝΕΛ που κατάφεραν να έχουν την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο. Έχει χυθεί πολύ μελάνι για συνάρια, προβλέψεις για τον αν θα πάρει η κυβέρνηση ψήφο εμπιστοσύνης (που για μένα είναι σίγουρο), αν θα ψηφιστεί η συμφωνία των Πρεσπών, πότε θα γίνουν εκλογές κ.τ.λ. Οι εκλογές κάποια στιγμή μέσα στο 2019 θα γίνουν, είτε Οκτώβρη, είτε Μάη ή Μάρτη. Οψόμεθα.

Προσωπικά, σε άρθρο μου, πριν τρεις μήνες είχα κάνει μια ανάλυση με συμπέρασμα ότι οι εκλογές θα γίνουν εντός του ερχόμενου Μάρτη. Αφού λοιπόν τα τρέχοντα θέματα αναλύονται ενδελεχώς είτε με θετική είτε με αρνητική οπτική, δεν έχω λόγο να γράψω κάτι περισσότερο. Θα θίξω όμως κάποια άλλα θέματα που έχουν μεν πηγή την πολιτική, αλλά η σημασία τους είναι πανεθνική και κρίσιμη για την ύπαρξή μας.
Ένα από αυτά τα θέματα είναι η υπογεννητικότητα, η οποία επιδερμικά απασχόλησε το πρόγραμμα της Νέας Δημοκρατίας. Δεν έχω δει όμως καμιά ουσιαστική πρόταση ή και δραστική παρέμβαση στην αντιμετώπιση αυτού του σημαντικού προβλήματος μέσα στα προγράμματα των πολιτικών κομμάτων, αλλά ούτε και από οργανώσεις πολιτών ή «συλλογικοτήτων».
Στην Ελλάδα το πρόβλημα της υπογεννητικότητας έχει μπει στην ζυγαριά με την αύξηση της εισόδου μεταναστών και της αύξησης των γεννήσεων αυτών των κατηγοριών ανθρώπων. Πέντε παιδιά αυτοί ένα ο Έλληνας… Οι τελευταίες έρευνες λένε ότι το 2050, σε 30 χρόνια δηλαδή, στην χώρα θα υπάρχουν μόνο 6 εκατομμύρια Έλληνες. Θα έχουμε φτάσει δηλαδή σε ένα σημείο κάμψης του πληθυσμού που ίσως να μην είναι αναστρέψιμο. Το ζήτημα των γεννήσεων αφορά όλους μας και θα πρέπει να το δούμε ως ίσης σημασίας με αυτό των ενόπλων δυνάμεων. Θα υπάρχουν για παράδειγμα Έλληνες φαντάροι σε τριάντα χρόνια; Αν λάβουμε υπ’ όψη μας και την γήρανση του πληθυσμού τότε το σενάριο γίνεται εφιαλτικό. Τα κενά που θα υπάρξουν θα καλυφθούν από άλλους που θα έρθουν απέξω. Παράδειγμα τέτοιο υπάρχει με το κενό που δημιουργήθηκε στις κατοικίες της περιοχής γύρω από την Πλατεία Αττικής, Πλατεία Αμερικής κ.τ.λ.. Αν θυμάστε οι κάτοικοι την εποχή της ευμάρειας μετακινήθηκαν στα Βόρεια Προάστια και έτσι τα διαμερίσματα όχι μόνο καλύφτηκαν, αλλά τελικά αγοράστηκαν από τους οικονομικούς και άλλου τύπου μετανάστες.
Θα πρέπει, λοιπόν, η πολιτεία να επεξεργαστεί ένα μακροπρόθεσμο, ρεαλιστικό και βιώσιμο σχέδιο για την αύξηση των γεννήσεων. Το σχέδιο θα έχει μεγάλο κόστος, αλλά εδώ δεν θα πρέπει να ακούσουμε τους νεοφιλελεύθερους οικονομολόγους που όλα τα μετράνε με την οικονομία και την ανταγωνιστικότητα. Στην ευνομούμενη κοινωνία υπάρχουν κι άλλα μέτρα για τους πολίτες όπως π.χ. τα δημοκρατικά δικαιώματα, η επιβίωση, η μόρφωση η παροχή σύγχρονης και αποτελεσματικής παιδείας και υγείας.
Ας φέρουμε για παράδειγμα την παρακάτω πρόταση για αντιμετώπιση της υπογεννητικότητας: Κάθε γυναίκα που θα γεννά παιδί, θα παίρνει άδεια μητρότητας με πλήρεις αποδοχές μέχρι το παιδί να πάει στο δημοτικό. Αν είναι στον ιδιωτικό τομέα, η επιχείρηση θα επιδοτείται για τον μισθό της από το κράτος. Καμία δεν θα χάνει συνταξιοδοτικά δικαιώματα. Θα πρέπει μέσω μιας ειδικής φορολογίας να αναλάβουμε όλοι οι πολίτες το βάρος αυτό.
Εδώ κάνω μια παρένθεση για κάποιους «μοντέρνους βλάκες», που ίσως θα ισχυριστούν το γιατί να μην παίρνει άδεια ο πατέρας λόγω π.χ. ισότητας των δύο φύλων ή δεν ξέρω τι άλλο. Τους πληροφορώ ότι οι τελευταίες έρευνες έχουν δείξει ότι το παιδί για τους πρώτους έξη μήνες θέλει οπωσδήποτε την σωματική επαφή με την μάνα του γιατί διαφορετικά νομίζει ότι θα πεθάνει. Στο επόμενο διάστημα θα πρέπει να είναι με την μάνα για πολλούς άλλους λόγους όπως ο θηλασμός, η εμπέδωση της αυτοπεποίθησης και η δυνατότητα αξιολόγησης της στάσης του απέναντι στα πράγματα και στους άλλους πάντα με την μητρική βοήθεια. Το σημαντικότερο όμως είναι η ισορροπημένη παρουσία των γονέων που αρχίζει πρώτα από τη μάνα και μετά από τον πατέρα που έχει ως αποτέλεσμα να έχουμε ολοκληρωμένες προσωπικότητες με σαφή γνώση του φύλλου τους και όχι αμφισημίες. Αυτό το απλό «σχεδιάκι» αν το προτείνουμε όχι σε βουλευτές, αλλά και στους περισσότερους συνέλληνες θα πούνε «καλά, για να αποδώσει αυτό το σχέδιο θέλει 20 χρόνια. Τώρα τι κάνουμε». Βασικά με αυτή τη λογική τίποτα δεν θα κάνουμε.
Γνωρίζετε την ηλιθιότητα της νομοθεσίας σε αυτό το ζήτημα να παίρνουν οι γονείς σύνταξη για ανήλικο παιδί όταν αυτό είναι 15 χρονών. Οποία βλακεία! Το παιδί έχει ανάγκη τη μάνα όταν είναι μικρό και όχι όταν είναι έφηβος και ψάχνει για γκόμενες.
Θέλω να φέρω ένα άλλο σημαντικό παράδειγμα, με το οποίο έχω ασχοληθεί κι άλλη φορά και είναι η αναδιάρθρωση του δημόσιου τομέα. Όλες οι κυβερνήσεις κάνουν αποσπασματικές ενέργειες και με ορίζοντα όχι τετραετίας, αλλά όσο είναι η θητεία του αρμόδιου υπουργού. Πολλοί το λένε, αλλά λίγοι έχουν συνειδητοποιήσει ότι ο αποτελεσματικός δημόσιος τομέας συνεισφέρει σε πολύ μεγάλο ποσοστό στο ΑΕΠ.
Πάρτε τα εξής παραδείγματα: Αεροδρόμιο Ελληνικού. Οι καθυστερήσεις δεν οφείλονται κυρίως στις προσφυγές των κατοίκων, αλλά στις καθυστερημένες αποφάσεις των αρμοδίων δημοσίων υπηρεσιών. Πάρτε το ΕΣΠΑ, του οποίου η απορροφητικότητα είναι στο ναδίρ, αντίθετα απ’ ότι λέγεται. Και αυτή η κυβέρνηση έχει πρόθεση να προχωρήσει τα έργα, αλλά η πολυπλοκότητα του νομικού πλαισίου, ο ανοργάνωτος τρόπος που δουλεύει το προσωπικό και η απουσία αξιολόγησης και ελέγχου έχουν ως αποτελεσματικότητα (next to nothing) όπως λένε οι Άγγλοι, δηλαδή σχεδόν μηδέν.
Τι μπορεί να γίνει για να λυθεί το πρόβλημα;
Πρώτον εκ βάθρων αλλαγή του νομοθετικού πλαισίου που διέπει τον δημόσιο τομέα, επεξεργασία και εφαρμογή ενός καθολικού συστήματος αξιολόγησης υπηρεσιών, του προσωπικού και εισαγωγή μετρήσιμων στόχων και έλεγχος αποτελεσμάτων. Αυτό το σχέδιο απαιτεί, για να εφαρμοστεί σωστά, τουλάχιστον μια δεκαετία. Όταν το ακούσει είτε ένας μανδαρίνος της γραφειοκρατίας είτε ο πολιτικός που ψηφίζουμε με την βραχυπρόθεσμη προοπτική του, θα μας πει: Αυτό είναι σχέδιο αδύνατο γιατί θα περάσουν 10, 15 χρόνια, ποιος ζει και ποιος πεθαίνει μέχρι τότε. (Μη νομίζετε, το έχω ακούσει αυτό από υπουργό). Και τι κάνουμε λοιπόν; Απλώς μπαλώματα.
Ας πάρουμε ακόμη άλλο ένα παράδειγμα που είναι η παιδεία. Ο κάθε υπουργός παιδείας προσπαθεί να μάθει στου κασιδιάρη το κεφάλι. Ο καθένας κάνει του κεφαλιού του και τα υπόλοιπα κόμματα το εκμεταλλεύονται. Πάρτε για παράδειγμα τον πρωθυπουργό που «ζυμώθηκε» με τις κινητοποιήσεις για την ανατροπή του νόμου Αρσένη. Αν πούμε για παράδειγμα ότι οι εισαγωγικές στα πανεπιστήμια πρέπει να γίνουν αυστηρότερες ώστε σταδιακά ο αριθμός των φοιτητών να πέσει στις 50.000 και να γίνουν περιορισμοί στο χρονικό διάστημα αποφοίτησης ώστε να έχουμε υψηλότατο επίπεδο σπουδών, πάλι θα έχουμε τις ίδιες αν όχι χειρότερες αντιδράσεις. Αν πούμε ότι μπαίνουν όλοι χωρίς εξετάσεις και ξεχωρίζουν μέσα στο πανεπιστήμιο, όπως γίνεται στο Βέλγιο για παράδειγμα, πάλι θα έχουμε αντιδράσεις επειδή για άλλη μια φορά βλέπουμε το βραχυπρόθεσμο. Απόδειξη βραχυπρόθεσμης σκέψης είναι τα σχέδια Γαβρόγλου. Ενώνει τα ΤΕΙ για να τα κάνει πανεπιστήμια. Γνωρίζει όμως ότι αυτό είναι λάθος, αλλά το κάνει μόνο και μόνο για ψηφοθηρικούς λόγους. Προσέξτε ανορθολογική σκέψη, αλλά βαθιά κομματική. Αν, λέει, ένα ΤΕΙ ή ένα Πανεπιστημιακό τμήμα δεν έχει ζήτηση μια χρονιά, την επόμενη σε αυτό θα μπαίνουν χωρίς εξετάσεις!!! Δηλαδή έχω μια σχολή (ΤΕΙ ή ΑΕΙ) που δεν πάει κανένας γιατί είναι προφανές ότι δεν υπάρχει καμιά προοπτική στην εξεύρεση εργασίας. Πώς, κ. Γαβρόγλου, μας λες ότι τον επόμενο χρόνο σε αυτές τις σχολές οι φοιτητές θα μπαίνουν χωρίς εξετάσεις; Στέλνεις τους νέους στην ανεργία με πτυχία μηδενικής αξίας ή έχεις στο νου σου ότι αν δεν πάνε και χωρίς εξετάσεις αυτά τμήματα θα κλείσουν αναγκαστικά χωρίς να έχεις «πολιτικό κόστος»; Αυτή τη σκέψη βέβαια θα μπορούσαν να την κάνουν οι γνώστες της Λενινιστικής τακτικής που σας αναγνωρίζω ότι είστε μαέστροι.
Επέλεξα τους παραπάνω τομείς να αναφέρω ως παραδείγματα, αλλά σε όλες τις εκφάνσεις του δημόσιου τομέα ισχύουν τα παραπάνω. Δυστυχώς, οι ¨Έλληνες πολιτικοί ζητούν την ψήφο μας, αλλά σοβαρά και ουσιαστικά μέτρα για το έθνος κανείς δεν είναι διατεθειμένος να πάρει. Μέτρα αυτού του είδους τσούζουν, αλλά αυτά τα μέτρα θα μας σώσουν.
Για να γίνει αυτό χρειάζεται συναίνεση σε κοινό πρόγραμμα τουλάχιστον στα σημεία ζωτικής σημασίας για τη χώρα όπως αυτά που προανέφερα. Τότε θα πάψουμε να είμαστε η χώρα του βραχυπρόθεσμου και θα βλέπουμε το μέλλον με αισιοδοξία.