ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ ΠΑΝΟΥΣΗ, Ποιήτρια – Παραμυθογράφος της ΜΑΙΡΗ ΓΚΙΩΝΗ – ΛΑΡΕΝΤΖΑΚΗ

ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ ΠΑΝΟΥΣΗ«Το παραμύθι είναι απλότητα,
εκεί βρίσκεται η ευτυχία
και η σοφία της ζωής» 

Γεννήθηκε στο Βοχαϊκό της Κορινθίας. Εργάστηκε ως ειδικός γραμματέας στο Κέντρο Αστρονομίας και στο Κέντρο Έρευνας της Ελληνικής Φιλοσοφίας, της Ακαδημίας Αθηνών, απ’ όπου και συνταξιοδοτήθηκε. Ο συγχνωτισμός της με πνευματικούς ανθρώπους υψηλοτάτου ήθους, την υποστήριξε στη ζωή και τα γράμματα. Μέντοράς της ο ακαδημαϊκός φιλόσοφος και μουσουργός κ. Ε. Μουτσόπουλος. Μετά τη συνταξιοδότησή της, μοιράζει τον χρόνο της σε Γαλάτσι και Βοχαϊκό Κορινθίας, προσφέροντας τον καλύτερο της εαυτό, στη συγγραφή και σε αυτούς που αγαπά, ιδιαιτέρως στα παιδιά πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης με όποιον τρόπο της είναι δυνατόν.
Το 2000 θεσμοθέτησε ετήσιο λογοτεχνικό διαγωνισμό με πρωτοβουλία της και σε συνεργασία με τον φορέα «Δράση για την κοινωνία τον πολιτισμό και την ποιότητα ζωής» στο Γαλάτσι, μετά από έγκριση του Υπουργείου Παιδείας, σε ποίηση και σε πεζό στην δευτεροβάθμια εκπαίδευση, στις περιοχές του Γαλατσίου, της Κυψέλης και των Πατησίων, ο οποίος υφίσταται επιτυχώς μέχρι σήμερα. Αφηγείται παραδοσιακά – λαϊκά παραμύθια και διαβάζει σύγχρονα παραμύθια, απ’ όλο τον κόσμο, σε μικρούς και μεγάλους φίλους των παραμυθιών.

«ΠΑΛΜΟΣ»: Σε ποιο περιβάλλον μεγαλώσατε;
ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ ΠΑΝΟΥΣΗ: Γεννήθηκα στο Βοχαϊκότης Κορινθίας. Μικρό ήτανε το σπίτι μας, μα είχε μεγάλον κήπο. Δέντρα τριγύρω πορτοκαλιές και βερικοκιές, τα περίφημα βερίκοκα «Μπεμπέκου», που ήταν ο παππούς μου, που τα εφεύρε και όταν άνθιζαν την άνοιξη ήταν μια αληθινή μαγεία για όλες τις αισθήσεις. Απέναντι από το σπίτι μου ο φούρνος του χωριού. Στη μνήμη μου έχω πάντα τις μυρωδιές, από το φρεσκοψημένο ψωμί να με ξυπνά το χάραμα και τη μοσχοβολιά από το γιασεμί στον κήπο της αυλής μας. Το δειλινό με απλωμένα όλα τα υπέροχα χρώματα στον καθαρό ουρανό κι εγώ να ονειρεύομαι, ξύπνια. Το χειμώνα πίσω από το τζάμι να γράφω με τα χνώτα μου στ’ ακροδάχτυλα στίχους και να ακούω τη βροχή και τον αέρα που σφύριζε συντροφεύοντας το ψιθυρισμό της φωτιάς, τα παραμύθια της γιαγιάς μου στο τζάκι του σπιτιού μας. Και η μάνα σε αδιάλειπτη κίνηση, κατά το «τρεχάτε ποδαράκια μου», για να τα προλάβει όλα! Κι εκείνα τα υπέροχα γράμματά του πατέρα μου, σε ένα μεγάλο βιβλίο, που κρατούσε τα πρακτικά του χωριού μας, ως γραμματέας της κοινότητας Βοχαϊκού.

«Π»: Ποια στοιχεία από τον τόπο σας συνέθεσαν τον χαρακτήρα σας;
ΕΥ.Π.: Μα όλα τα παραπάνω φυσικά. Οι γονείς μου με την αξιοσύνη τους και την αφοσίωσή τους στην οικογένεια και τη γειτονιά. Οι συγχωριανοί μας με την καλημέρα τους πάντα και το χαμόγελο στα χείλη. Η γειτονιά και η ομορφιά της, σε θλίψη και χαρά. Όταν ανταλλάσσαμε γλυκά ή εκείνα τα πιάτα με τις υπέροχες πίτες. Οι αγροτικές δουλειές από το χάραμα! Ο τρύγος τον Αύγουστο, που ήταν μια υπέροχη εμπειρία με τις εργάτριες στον ίσκιο των αλωνιών, να τραγουδάνε όσο καθάριζαν και χαράκωναν το σταφύλι για να το απλώσουμε να ξεραθεί στον ήλιο και να γίνει η γνωστή σε όλους σταφίδα σουλτανίνα. Και τόσα άλλα, που δεν θα με πάρει ο χώρος και ο χρόνος της συνέντευξης για να τα απαριθμήσω…

«Π»: Πότε ξεκινήσατε να γράφετε;
ΕΥ.Π.: Αν θεωρήσουμε σαν αυτογέννητο το χάρισμα του συγγραφέα να γράφει, από την κοιλιά της μάνας μου! Πότε στο μυαλό και πότε με χαρτί και μολύβι και πότε σε μια πόρτα περασμένη με πράσινη λαδομπογιά πίσω από το σπίτι μας, στο πλυσταριό, που είχαμε για τη λάτρα του σπιτιού, και εγώ νιώθοντας πάντα την ανάγκη να εκφράζομαι, μάζευα τα υπολείμματα από τις κιμωλίες, από τον μαυροπίνακα του σχολείου μας και έγραφα και ζωγράφιζα πολλές φορές χρωματιστά όνειρα πάνω σε αυτή την πόρτα.

«Π»: Γιατί παραδοσιακό παραμύθι;
ΕΥ.Π.: Για τη σοφία του λόγου των δημιουργών του, μέσα από την απλότητα. Αφού η απλότητα είναι ομορφιά! Στην απλότητα βρίσκεται η ευτυχία και η σοφία της ζωής! Αλλά και για τα μηνύματα ήθους μέσα από τη δικαίωση ή τιμωρία των ηρώων του. Για την ευθυμία τους με τις ευτράπελες διηγήσεις. Για την αξία της επικοινωνίας. Επειδή με την αφήγηση κοιταζόμαστε στα μάτια, που είναι ο καθρέφτης της ψυχής μας. Δε μεσολαβεί η ψυχρότητα της οθόνης μα ο άνθρωπος για τον άνθρωπο. Είναι παρηγοριά όπως το επισημαίνει και η ίδια η λέξη: Παραμυθούμαι που θα πει παρηγορούμαι, κατά την ετυμολογία της. Και τέλος μια μεγάλη αλήθεια: Δεν ήξερα πόσο χαρισματική είμαι στην αφήγηση των παραμυθιών και σ’ ό,τι αυτό συνεπάγεται, ώσπου με ανακάλυψαν οι ακροατές μου, που με αναζητούν και φυσικά ανταποκρίνομαι από καρδιάς και τους ευχαριστώ δημόσια γι’ αυτό.

«Π»: Ποια τα εφόδια του αφηγητή του παραδοσιακού παραμυθιού;
ΕΥ.Π.: Το πρώτο εφόδιο θαρρώ είναι το αυτογέννητο χάρισμα της μεταδοτικότητας. Η βαθιά αγάπη γι’αυτό που κάνει η καρδιά και συνακολουθεί το μυαλό. Ένας έρωτας που σε παροτρύνει να μοιραστείς τη χαρά του με τους άλλους, κατά το «ο έρωτας και ο βήχας δεν κρύβεται…». Η αδιάλειπτη μελέτη της παράδοσης. Η απάντληση σοφίας για τον ίδιο τον παραμυθά, που το ζει κάθε φορά σαν να είναι η πρώτη φορά που το αφηγείται, ανακαλύπτοντας κάθε φορά και κάτι καινούργιο. Και πρακτικά θέματα, όπως: Η καλλιέργεια της φωνής και οι ορθοφωνητικές ασκήσεις πάντα με σεβασμό και υπευθυνότητα απέναντι σ’ εκείνους που προσέρχονται ευλαβικά ν’ ακούσουν το παραμύθι. Να είσαι με όλο σου το είναι εκεί με πάθος και συναίσθημα. Το ντουέντε, κατά το Λόρκα.

«Π»: Η προσφορά και η συμμετοχή σας σε πολιτιστικούς και λογοτεχνικούς συλλόγους έχει τιμηθεί και βραβευτεί. Ποια τα συναισθήματά σας;
ΕΥ.Π.: Η επιβράβευση των στόχων μου είναι ηθική ικανοποίηση και χαρά μεγάλη για τον καθένα από εμάς, που γράφουμε. Η καλύτερη επιβράβευση όμως για μένα είναι τα μάτια των ακροατών μου, που με τιμούν κάθε φορά είτε στις ποιητικές μου βραδιές, είτε στις αφηγήσεις παραμυθιών μου. Πρόσφατη εμπειρία μου, από την πρωτοβάθμια κυρίως εκπαίδευση, Δήμου Γαλατσίου, τα μάτια των παιδιών (η ψυχή τους), που με αγκαλιάζουν κάθε φορά. «Είσαστε η καλύτερη παραμυθού, πότε θα μας ξανάρθετε;» μού είπε μαθητής σχολείου μας. Το καλύτερο βραβείο για μένα! Τη χρονιά που μας πέρασε είχα τιμηθεί, ως αφηγήτρια παραμυθιών, από τον κ. Μάνο Ελευθερίου, Αντιδήμαρχο Παιδείας, εθελοντικά. Ανεπανάληπτη εμπειρία! Μεγάλη χαρά πλάι στα παιδιά μας!

«Π»: «Μια Πεταλούδα γεννιέται» και «Το Ταξίδι της Πεταλίδας» παραμύθια σας και διασκευασμένα σε θεατρικά από εσάς με το σκοπό να παιχτούν σε σχολεία και παιδικές θεατρικές ομάδες. Ποιες είναι οι δυσκολίες για να γίνει ένα παραμύθι τελικά βιβλίο;
ΕΥ.Π.: Η δυσκολία βρίσκεται στον τρόπο έκφρασης αφού απευθύνεται σε παιδιά. Πρέπει να προσαρμόσεις το κείμενο του παραμυθιού στη σκέψη του παιδιού και στο δικό του λόγο για να γίνει αντιληπτό και ελκτικό. Αν δε του μιλήσεις στη γλώσσα του, θα το παρατήσει στην άκρη αδιάβαστο. Το ζητούμενο είναι να το διαβάσει και να το αγαπήσει. Δεν είναι τυχαίο που θεωρείται το δυσκολότερο είδος της λογοτεχνίας.

«Π»: Τα παραμύθια πρωτίστως ταξιδεύουν εσάς σ’ έναν κόσμο αλλιώτικο μαγικό, εκτός πραγματικότητας;
ΕΥ.Π.: Τα παραμύθια μας μεταφέρουν σ’ ένα κόσμο μαγικό, ονειρικό που τον έχουμε μέσα μας, και κάθε άλλο παρά είναι εκτός πραγματικότητας, αφού το ονειρικό, αν θέλετε, κομμάτι, είναι συνυφασμένο απόλυτα με την ανθρώπινη οντότητα. Το όνειρο είναι προνόμιο του ανθρώπου.

«Π»: Θυμάστε τον πρώτο στίχο του πρώτου σας ποιήματος; Σε ποια ηλικία το γράψατε;
ΕΥ.Π.: Δε μπορώ να πω ότι θυμάμαι τον πρώτο στίχο. Θυμάμαι όμως την εμπειρία της γραφής και την ανάγκη να γράψω κάποιες λέξεις ανάκατες, που έρχονταν στο μυαλό μου, όπως ο χρησμός της Πυθίας και με τρόμαζαν σαν πρώτη εμπειρία. Ήταν όμως επιτακτική ανάγκη να βγουν προς τα έξω από το μέσα μου κόσμο και δε γινόταν αλλιώς. Αρχικά νόμιζα ότι είμαι «κάπως…» και η διαφορετικότητα αυτή με σόκαρε. Κρυβόμουν για να γράψω γιατί ένιωθα ότι έχω κάτι «τρελό…» μέσα μου. Αργότερα κατάλαβα ότι ήταν αυτογέννητο χάρισμα. Και ναι μεν έκπληκτη συνέχισα να γράφω αφοσιωμένη δε εξέλιξα με τα χρόνια τη γραφή μου, μέσα από αρκετή μελέτη. Όταν κάποια στιγμή αντιλήφθηκα ότι το ίδιο έκανε και ο μικρός μου αδελφός, κατάλαβα ότι είναι γονιδιακή τρέλα και ησύχασα ακόμα περισσότερο. «Ο πρώτος έκπληκτος αναγνώστης μπροστά στα ποιήματά του, είναι ο ίδιος ο ποιητής» μας καταθέτει ο αείμνηστος ποιητής μας Γ. Ρίτσος.

«Π»: Τι εξάπτει τη φαντασία σας;
ΕΥ.Π.: Το απρόβλεπτο περισσότερο, αλλά και η καθημερινή παρατήρηση εαυτού με τους άπειρους συμβολισμούς της. Η ποίηση, μου δίνει τη δυνατότητα να συμβολοποιώ πρόσωπα και καταστάσεις και αυτό είναι μια μαγική δύναμη του στίχου. Όλα γύρω μας είναι εκεί και μας φωνάζουν, μέσα από διάφορες εκφράσεις με σημεία της καθημερινής μας ζωής. Καλούμαστε να έχουμε τα μάτια μας και όλες μας τις αισθήσεις ανοιχτές! Δε θα είμαστε αιώνιοι. Καλούμαστε να λατρέψουμε τη ζωή, όπως έλεγε ο αείμνηστος Ν. Καζαντζάκης.

«Π»: Έν αρχή ήν ο λόγος. Ποίηση ή λογοτεχνία;
ΕΥ.Π.: Ο Γερμανός φιλόσοφος και στοχαστής Μάρτιν Χάιντεγκε κατέθετε: «Ο πρώτος ήχος που ακούστηκε στο σύμπαν ήταν ελληνικός», θέλοντας να τονίσει τη μουσικότητα της γλώσσας μας, για την οποία έχουν δικαίως τόσα ειπωθεί. Ο αρχαίος Έλληνας, μέσω της ομιλίας του «μάγευε» το κοινό του. Κάποτε στη Ρώμη, πλήθος κόσμου συνέρρεε να ακούσει και να θαυμάσει Έλληνες ρήτορες, που «ελάλουν ως αηδόνες». Συνεπώς, η ποίηση και η λογοτεχνία είναι ένα μέσα από την μουσικότητα της ελληνικής μας γλώσσας. Αξίζει να θυμηθούμε το μεγάλο ποιητή και ακαδημαϊκό Νικηφόρο Βρεττάκο: «Όταν κάποτε φύγω από τούτο το φως θα ελιχθώ προς τα πάνω, όπως ένα ποταμάκι που μουρμουρίζει. Κι αν τυχόν κάπου ανάμεσα στους γαλάζιους διαδρόμους συναντήσω αγγέλους, θα τους μιλήσω ελληνικά, επειδή δεν ξέρουνε γλώσσες. Μιλάνε μεταξύ τους με μουσική».

«Π»: Η συγγραφή απαιτεί μοναχικότητα. Ποιές άλλες θυσίες κάνει ο δημιουργός προκειμένου να δώσει σάρκα και οστά στις ιδέες του και να πράξει έργο;
ΕΥ.Π.: Κλέβει χρόνο από τις ομαδικές δραστηριότητες, όπως της οικογένειας, της κοινωνίας και των φίλων και πρωτίστως από τον ίδιο του τον εαυτό. Υπάρχουν στιγμές που χάνεται ο χρόνος και ο χώρος, κατά τη συγγραφή. Θα θυμηθώ εδώ ότι ενόσω έχω αποσυρθεί στο σπίτι της λογοτεχνίας στην Πάρο, για να συγγράψω, (ένας χώρος που διατίθεται ως φιλοξενία στους συγγραφείς, από το δήμο της Πάρου), με βρίσκει το χάραμα πάνω στα γραφτά μου και το συνειδητοποιώ, από τους λαλίστατους φίλους μου, τα πουλιά, ακούγοντας τους πρωινούς κελαϊδισμούς. Και τότε συνειδητοποιώ ότι έχει ξημερώσει… Τότε ψιθυρίζω στον εαυτό μου: Ευαγγελία καιρός να κοιμηθείς και λίγο… Γιατί ο ποιητής, κυρία Γκιώνη, ξυπνάει όταν οι άλλοι κοιμούνται!

«Π»: Ποιον ποιητή θαυμάζετε και ποιός ο αγαπημένος σας στίχος;
ΕΥ.Π.: Αρκετούς ποιητές θαυμάζω. Κ. Παλαμάς και Γ. Δροσίνης αλλά και Δ. Σολωμός και Α. Σικελιανός και φυσικά ο πολύ αγαπημένος μου Ο. Ελύτης και πολλοί άλλοι…
Στίχος: «Όσο κι αν κανείς προσέχει, όσο κι αν το κυνηγά, δεύτερη ζωή δεν έχει…» από «Το Παράπονο» το χιλιοτραγουδισμένο του Ο. Ελύτη.

«Π»: Πώς βλέπετε τον Νεοέλληνα; Διαβάζει;
ΕΥ.Π.: Προσπαθεί, θα έλεγα, μέσα από τις λέσχες ανάγνωσης που τελευταία ανθούν όλο και περισσότερο και αυτό είναι πολύ αισιόδοξο. Προσεχώς έχουμε μια συγκέντρωση σε λέσχη ανάγνωσης με θέμα μας δυο διηγήματα του Α. Παπαδιαμάντη. Το «Έρως Ήρως» και «Ο Έρωτας στα χιόνια». Κάποτε προσπαθήσαμε να κάνουμε κάτι στο Γαλάτσι αλλά δεν ευδοκίμησε.

«Π»: Αισθητική και αίσθηση της Τέχνης. Πώς αντιδρά ο κόσμος στη μεθοδευέμενη «βλάκωση»;
ΕΥ.Π.: Πάντα υπάρχουν οι εξαιρέσεις, κυρία Γκιώνη. Και μέσα από τις εξαιρέσεις η πρόοδος. Υπάρχουν και οι μεν και οι δε… Εξαρτάται από τον καθένα τι θα επιλέξει στη ζωή του. Το κοπάδι ή του ζαρκαδιού το ανηφόρισμα στα απάτητα ψηλώματα και τις βουνοκορφές που σοφά μας εμπνέει και παροτρύνει ο αείμνηστος Γ. Δροσίνης. «…Αν είσαι του κάμπου αρνί κι όχι ζαρκάδι, μόνο άφησέ με στο ανηφόρισμα και γύρνα πίσω στο κοπάδι…» Είναι βέβαια μοναχική η πορεία και κακοτράχαλη, αλλά μόνον μέσα από την ελευθερία και την αγάπη πάντα φθάνουμε στο στόχο της ολοκλήρωσης και της εξέλιξης. «Μόνος είμαι υπεύθυνος να σώσω τον κόσμο. Αν δε σωθεί εγώ θα φταίω…» Ν. Καζαντζάκης.

«Π»: Είστε αισιόδοξη με το πώς εξελίσσετε το μέλλον της ανθρωπότητας;
ΕΥ.Π.: Δε θα το έλεγα έτσι ακριβώς. Προβληματισμένη μεν, αισιόδοξη δε. Δεν χάνω την αισιοδοξία μου και αφορμή γι’αυτό είναι η πίστη μου στον άνθρωπο και τις δυνατότητές του.

«Π»: «Στη βαριά τη χειμωνιά, που όλοι μαζί τη ζούμε/ Λιοφώτιστες να ρθουν στιγμές / μ’ αγάπης την ελπίδα», δικοί σας στίχοι. Αγάπη, ελπίδα. Τι αγαπάτε και σε τι ελπίζετε;
ΕΥ.Π.: Αγαπώ τον άνθρωπο κι ελπίζω στον άνθρωπο και τις δυνατότητες του, όπως σας είπα.

«Π»: Τι σας πεισμώνει;
ΕΥ.Π.: Με πεισμώνει και με θυμώνει πολλές φορές το «δεδομένο», που αφαιρεί «την εγρήγορση» από τον άνθρωπο και τον καθιστά παθητικό.

«Π»: Μιλήστε μας για το νέο σας βιβλίο.
ΕΥ.Π.: Τα νέα μου βιβλία θέλετε να πείτε. Έχω την χαρά της πρόσφατης ποιητική μου συλλογής με τον τίτλο «Μετά τη βροχή» υπότιτλος Πετριχώρ, εκδ. Αγγελάκη, που μόλις πριν από λίγες μέρες γεννήθηκε στο φως και το άλλο μου πνευματικό παιδί το παραμύθι μου με τον τίτλο «Η Νεροχώρα και το στοιχειωμένο ποτάμι», που καθυστέρησε για λόγους ανεξάρτητους της θελήσεώς μου. Βρίσκεται στην εικονογράφηση στο τελικό του στάδιο, από τον εκδοτικό οίκο Μ. Σιδέρη, και αφορά το περιβάλλον με θέμα την αξία του νερού και την έλλειψη του με τις αυτονόητες συνέπειες.
Αλλά ας μιλήσουμε για την τέταρτη κατά σειρά ποιητική μου συλλογή. Στις 16 Γενάρη, ημέρα Τετάρτη, στις 6 μμ, θα παρουσιαστεί στον πολυχώρο πολιτισμού μας στο «Καμίνι» Γαλατσίου. Ομιλητές θα είναι ο Μάνος Ελευθερίου, Αντιδήμαρχος Παιδείας του δήμου μας, και οι ποιητές συγγραφείς κα Κωνσταντία Δασκαλάκη ποιήτρια και Γαλατσιώτισσα και ο συγγραφέας και ποιητής Δημήτρης Βαρβαρήγος. Οι απαγγελίες από τη γνωστή Ηθοποιό, Αρχιτέκτονα και άνθρωπο του πολιτισμού μας Γεωργία Ζώη και τη μουσικό Σοφία Ανδριανού. Συντονιστής της εκδήλωσης ο Δημ. Ωραιόπουλος, επικοινωνιολόγος – διερμηνέας και ραδιοφωνικός παραγωγός. Αλλά δε θα τα πούμε όλα σήμερα, έχουμε πολλές όμορφες εκπλήξεις σε αυτή την εκδήλωση. Όποιος παραστεί θα είναι πολύ τυχερός και αληθινά θα είναι το καλύτερο δώρο για μένα. Η είσοδος είναι ελεύθερη. Σας προσκαλώ λοιπόν να μοιραστούμε εκείνα τα υπέροχα χρώματα, που βγαίνουν «μετά τη βροχή» και να οσμιστούμε το άρωμα της ποίησης, που μοιάζει απαράλλακτα με τη μυρωδιά του απόβροχου (Πετριχωρ), που βαθιά σε κάνει να ανασαίνεις.

«Π»: Μελλοντικά σας σχέδια;
ΕΥ.Π.: Να κρατήσω σύντομα στα χέρια μου τα πεντάδιμα βιβλία μου. Ένα από τον εκδοτικό οίκο Μ. Σιδέρη και τα άλλα τρία παραμύθια, εμπνευσμένα από αντίστοιχα ποιήματα του Αείμνηστου ποιητή Γ. Δροσίνη, που ήδη έχουν ενταχθεί στις εκδόσεις των φίλων του Μουσείου Γ. Δροσίνη, καθώς και το παραμύθι μου «Το βερίκοκο Μπεμπέκου», έμμετρο παραμύθι, που αυτή τη στιγμή εικονογραφείται από την Γ΄ Δημοτικού του Σχολείου Βοχαϊκού Κορινθίας. Συνολικά πέντε παραμύθια μου. Προσοχή στην υγεία σώματος και νου και δημιουργική εγρήγορση με συνεχείς εκδόσεις, όσων έργων κυοφορώ. Να βρίσκω τη δύναμη να αγαπώ όλο και περισσότερο τους ανθρώπους εκείνους που έχουν την ανάγκη μου, κυρίως τα παιδιά «γιατί αν θα σώσεις το παιδί υπάρχει ελπίδα», όπως λέει το γνωστό τραγούδι. Να επισκέπτομαι τα σχολεία του τόπου μας που με προσκαλούν, συμβάλλοντας έτσι μέσα από τον πολιτισμό μας, σε έναν καλύτερο κόσμο με όποιον τρόπο μου είναι εφικτό.