Η μοναξιά του πρωταθλητή Γράφει ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΣΟΥΡΟΥΤΑΣ

Έχει τύχει ποτέ να βρίσκεστε σε ένα χώρο με πολύ κόσμο και να νιώθετε το απόλυτο κενό; Νιώσατε ποτέ τις διαστάσεις να μεγαλώνουν ή να μικραίνουν απότομα;

Φανταστείτε ένα γεμάτο στάδιο, να φωνάζει υπέρ σας ή κατά σας, έναν προπονητή να ουρλιάζει και έναν αντίπαλο απέναντί σας. Εκεί κάπου ο χρόνος έχει διαφορετική ροή, οι σκέψεις περνάνε σαν ταινία και σε ταχύτητα του φωτός από το μυαλό, ο χώρος μοιάζει να μεγαλώνει και ο ήχος να χάνεται.
Αυτός, φίλοι μου, είναι ο ήχος της μοναξιάς, ο οποίος είναι εκκωφαντικός όταν μιλάμε για πρωταθλητισμό και φυσιολογικός για κάποιον που έχει μάθει να ζει με αυτόν.
Εάν γίνουμε εξωτερικοί παρατηρητές θα δούμε ότι έναν πρωταθλητή πολλοί τον συμπονούν, τον συγχαίρουν, τον θαυμάζουν, κανείς όμως δεν τον καταλαβαίνει. Μόνο κάποιος που έχει βιώσει κάτι αντίστοιχο, ίσως έχει πιάσει την ίδια συχνότητα του ήχου του κενού και μπορεί απλά να του χτυπήσει την πλάτη.
«Έχουμε πάει χάλια, η Ελληνική αποστολή στηρίζεται πάνω σου. Παίξε…». Αυτά ήταν τα λόγια του προπονητή μου πριν κατεβάσω τη μάσκα για να παίξω σε παιχνίδι knock-out για τα προημιτελικά Πανευρωπαϊκού Πρωταθλήματος. Μου έκοψε τα πόδια και μοιραία έχασα, με τα χρόνια όμως έμαθα πως όταν κατεβαίνει η μάσκα υπάρχεις μόνο εσύ και αυτός που έχεις απέναντί σου.
Έχω πιάσει πολλές φορές τον εαυτό μου να χάνομαι στις σκέψεις μου για ώρες ατελείωτες. Έχω έρθει πολλές φορές στο σημείο να πω «σταματάω», «δεν μου προσφέρει κάτι αυτό το πράγμα». «Γιατί συνεχίζω;».
Η απάντηση όμως είναι απλή. Γιατί είναι κάτι που αγαπάω, έχω μάθει να ζω με αυτό, ή μάλλον έχω μάθει να ζω γι’ αυτό. Γιατί είναι πράγματι μαγικό να ανεβαίνεις στο βάθρο και να βλέπεις την Ελληνική σημαία να υψώνεται, αλλά ο πρωταθλητισμός είναι 99% πόνος και 1% χαρά.
Εδώ κάπου εισάγεται η δράση με βάση την εμπειρία. Σκέφτεσαι, ηρεμείς, μαθαίνεις να αντιδράς ή, το σημαντικότερο, να μην αντιδράς, να ελέγχεις τις ψυχολογικές μεταπτώσεις σου, να αποκτάς πείσμα, να αγνοείς προκλήσεις, να απαντάς σε αυτές με τον κατάλληλο τρόπο. Είναι μια διαδικασία ωρίμανσης και περικλύεται απο μοναξιά. Αυτό ακριβώς είναι το αμετάβλητο δεδομένο: Είσαι μόνος σου εσύ και ο στόχος σου. Δηλαδή ο εαυτός σου.
Η μοναξιά στον αθλητισμό παίζει καίριο ρόλο, από εκεί που για όλους έχει αρνητική έννοια, για εσένα είναι η καλύτερή σου φίλη. Θέλει συγκέντρωση από την αρχή μέχρι το τέλος, θέλει ψυχραιμία, θέλει υπομονή και να τα καταφέρεις να τα πηγαίνεις καλά με τον εαυτό σου και στις ήττες και στις νίκες (όσο κλισέ και αν φαίνεται). Σιγά σιγά γίνεσαι ένας καλύτερος άνθρωπος. Πιο δίκαιος, πιο σίγουρος, λιγότερο επιρρεπής σε επιτυχίες και αποτυχίες….
Ο πρωταθλητής προτιμά να κρίνεται από τις πράξεις του. Αν πάρει ένα μετάλλιο, θα νιώσει καλά. Αλλά για λίγο. Μέχρι την επόμενη φορά που θα αγχωθεί… Ζει απλά για το επόμενο μετάλλιο, τον επόμενο στόχο.
Πολλές φορές έτυχε να φτάνω σε έναν προορισμό και πριν παίξω στον αγώνα να σχεδιάζω το επόμενο ταξίδι. Γιατί πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μου είναι ο τελικός στόχος, υπάρχει όμως; Η δίψα, η λαιμαργία… αυτό ήταν τέλος. Ή μήπως όχι; Και έτσι εισχωρείς σε εκείνη τη σφαίρα που οι άλλοι σε βλέπουν σαν υπεράνθρωπο που παλεύεις με τον τραυματισμό, τις κακές υποδομές, την αρνητική ψυχολογία, τους καλά προετοιμασμένους αντιπάλους και όλες τις αντιξοότητες, αλλά για εσένα είναι μια ακόμη μέρα. Γιατί χωρίς να κρυβόμαστε, η αλήθεια είναι ότι μια διεθνής επιτυχία ενός Έλληνα αθλητή κατατάσεται στα θαύματα, τα οποία σπάνια συμβαίνουν. Η σταδιακή άνοδος όμως είναι αυτή που χαλυβδώνει χαρακτήρες. Η ήττα, η προσπάθεια, το πείσμα, η αποτυχία, ο τραυματισμός, η ατυχία, η επιστροφή. Ετσι περνάει ο πρωταθλητής καλά….
Κάποια στιγμή στους Μεσογειακούς Αγώνες βρέθηκα να κάθομαι δίπλα σε μια τεράστια φυσιογνωμία του Ελληνικού Αλθητισμού και σαν διψασμένο παιδί ρώτησα: «Σε παρακαλώ, πες μου το μυστικό που σε κάνει να κρεμάς τόσα μετάλλια στο στήθος», χαμογέλασε και μου απάντησε : «Ερωτεύομαι κάθε φορά πριν από έναν αγώνα.. Ξανά τη γυναίκα μου, τον υιό μου, τη ζωή την ίδια..».
Υπάρχει ο εύκολος δρόμος, από τον πάτο στη κορυφή. Το πέσιμο όμως θα είναι γρήγορο και ανώμαλο. Βήμα βήμα πρέπει να ανέβεις και για να το απολαύσεις και για να έχει αξία. Ποιός σε στηρίζει σε όλη αυτή την προσπάθεια τελικά;
Ίσως και κανένας …είσαι μόνος σε αυτό! Βρίσκεις απλά κάτι να «ερωτευτείς», να κρατιέσαι από κάπου και κατεβάζεις τη μάσκα.
Δεν υπάρχουν θυσίες και στερήσεις. Υπάρχει αυτό. Είναι τρόπος ζωής. Κανείς δεν σε ρωτάει. Έχεις το μικρόβιο, μπαίνεις στον χορό, χορεύεις.