ΘΑ ΑΠΟΦΑΣΙΣΟΥΜΕ ΤΙ ΘΕΛΟΥΜΕ?

ΘΑ ΑΠΟΦΑΣΙΣΟΥΜΕ ΤΙ ΘΕΛΟΥΜΕ?

Έχουν γραφτεί χιλιάδες άρθρα και έχουν ακουστεί ακόµη περισσότερες γνώµες για το τι µέλλει γενέσθαι µε την περίπτωσή µας. Τις
διαπραγµατεύσεις εννοώ της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ µε την τρόικα που δεν λένε να
τελειώσουν.
 Στο σηµείο που έχουµε φτάσει µοιάζει µε το να είναι κάποιος
τύπος στο µοναδικό µπαλκόνι της κορυφής πολυωρόφου κτηρίου και λέει να δούµε
τι θα γίνει;
Θα σπάσει το µπαλκόνι; Επειδή από κάτω δεν υπάρχουν άλλα µπαλκόνια
για να εµποδίσουν την πτώση, θα είναι και το τέλος.
Κάπως έτσι είναι και η
Ελλάδα σήµερα.
Με το σκούπισµα όλων το αποθεµατικών που έκανε η κυβέρνηση,
αν δεν δώσουν χρήµατα οι πιστωτές, τότε πάµε φούντο.

Θα έρθουµε σε µια
κατάσταση που περιέγραψα σε προηγούµενο άρθρο µου.
 Το µεγάλο ζητούµενο σήµερα
είναι η επιβίωση της χώρας και η χάραξη µιας ρότας ώστε να έρθουµε σε µια
κατάσταση που να µπορούµε να εγγυηθούµε επικουρικές συντάξεις, συντάξεις από
τα 45, µισθούς, υγεία, εθνική άµυνα κ.τ.λ. Αυτά τα κάνεις µε δικά σου λεφτά και
όχι µε δανεικά.
Ο µεγάλος γκουρού του management Endward De Bono, στο βιβλίο
του µε τίτλο «Lateral Thinking = Η πλάγια σκέψη», είχε γράψει ότι σε ένα
εχθρικό περιβάλλον επιβιώνει ο ευέλικτος και όχι ο άκαµπτος. Απορώ πώς δεν το
γνωρίζει αυτό ο «γκου- ρού» της θεωρίας παιγνίων «Game Theory» Γιάν(ν)ης
Β(µπ)αρουφάκης ώστε να ακολουθήσει µια ευέλικτη πολιτική στις διαπραγµατεύσεις.
Απλά λέω ότι µια ευέλικτη πολιτική θα ήταν να δεχτούµε τις απόψεις της τρόικας,
να προχωρήσει η οικονοµία και σε ένα δυο χρόνια όταν βγούµε στις αγορές και
σταθεροποιηθούµε, να κάνουν αυτά που ευαγγελίζονταν πριν τις εκλογές. Για να
µπορέσει να ορθοποδήσει η οικονοµία που είναι το µοναδικό µέσο για µείωση ανεργίας, για να γίνουν αυξήσεις µισθών, να διασφαλιστούν οι συντάξεις, η υγεία, η
εκπαίδευση κ.τ.λ., θα πρέπει να αποφασίσουµε αν θέλουµε επενδύσεις ή
κρατισµό. Αυτό είναι το κύριο πρόβληµά µας και δεν θα συνεχίσω άλλο, αλλά θα
αντιγράψω το άρθρο του Γιώργου Κράλογλου στο Capital.gr που περιγράφει ακριβώς
τα βαθειά αίτια της σηµερινής κρίσης.
 ∆ιαβάστε το. «Όταν ο κυρ-Θανάσης ο
γαλατάς, της οδού Πατησίων, εµπιστεύονταν τα σχέδια των παιδιών του, Κυριάκου
και Γιάννη Φιλίππου, να φτιάξουν βιοµηχανικό συγκρότηµα για γάλα και γιαούρτια
ούτε που πέρναγε από το µυαλό του ότι κάποια στιγµή η έδρα του οµίλου της
οικογένειας Φιλίππου θα µεταφερόταν (αναγκαστικά) στο Λουξεµβούργο.
Όταν ο
Μποδοσάκης έστηνε βιοµηχανίες υλικών αµύνης ακόµη και µε πολιτική παράκληση και
υπόδειξη να βοηθήσει την Ελλάδα στους πολέµους της.

 Ο Νιάρχος έχτιζε το µεγαλύτερο
ναυπηγείο της Μεσογείου. Και οι Γάλλοι µετέφεραν την παραγωγή αλουµινίου τους,
της Ευρώπης, στην Ελλάδα δεν είχε κανείς τους ιδέα για τον “σοσιαλισµό του
χαβαλέ” που θα ακολουθούσε: Όταν ο καθηγητής Στρατής Ανδρεάδης έχτιζε τον όµιλο
της Εµπορικής, τα πράσινα λεωφορεία του Πειραιά, τα Λιπάσµατα της Καρβάλης
και σχεδίαζε ∆ιυλιστήρια στην Πάχη Μεγάρων και τον σηµε- ρινό Προαστιακό σε
συνδυασµό µε Μετρό, δεν µπορούσε να φανταστεί ότι θα τον διέλυαν (κυριολεκτικά)
οι κοµµατικές εκτιµήσεις για το πολι- τικό κόστος και κάποια συγκεκριµένα
πολιτικά παρασκήνια. Όταν ο πατέρας των Αγγελόπου- λων έφερνε στην Αθήνα, από
τον Βλαχόραπτη Αρκαδίας, τα τέσσερα παιδιά του τον ∆ηµητρό, τον Πανα- γιώτη,
τον Άγγελο και τον Γιάννη, για να φτιάξει µαγαζί µε πρόκες στην οδό Αθηνάς, µε
τους δυο πρώτους και να κάνει καθηγητή τον τρίτο και δικηγόρο τον τέταρτο
επίσης δεν µπορούσε να φανταστεί το µίσος που θα προκαλούσε η ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΙΚΗ
και ότι θα οδηγούσε στην δολο- φονία του ∆ηµητρού επειδή έτσι έκρινε η 17
Νοέµβρη που ήταν τότε µέρος της κοινωνίας µας. Όταν ο Γεώργιος ∆ράκος της
ΙΖΟΛΑ (που ξεκίνησε από γκαζιεράδικο της Πειραιώς) απαντούσε στον Κωνσταντίνο Καραµανλή που τον “µάλωνε” γιατί δεν του άρεσαν οι Έλληνες
βιοµήχανοι, “Κύριε πρόεδρε δεν είµαστε πολλοί, είµαστε περίπου 200.

Βάλτε µας
σε µια βάρκα και πνίξτε µας. Αλλά για όνοµα του Θεού κρατήστε την βιοµηχανία
του τόπου γιατί δουλεύουν εκατοντάδες χιλιάδες” επίσης δεν φανταζόταν ότι θα
έφτανε η ώρα να κρατήσουµε µόνο τους κρατικοδίαιτους επιχειρηµατίες και να
πετάξουµε στην θάλασσα την ελληνική βιοµηχανία. Όταν η Shell το 1930 έστηνε τις
πρώτες τρόµπες βενζίνας για τα αυτοκίνητα στην Αθήνα και την ακολουθούσαν η
BP, η ΜOBIL, η TOTAL, η ΕSSO και οι υπόλοιπες πολυεθνικές, θα γέλαγαν µόνο µε
την ιδέα ότι κάποτε θα έφευγαν κυνηγηµένες από την Ελλάδα για το χατίρι των λαθρεµπόρων και των κοµµατικών συµφερόντων ακόµη και των (λεγοµένων)
φιλελεύθερων κυβερνήσεων. Έτσι ένοιωσαν, όπως εκ των υστέρων οµολόγησαν, και
η Pirelli, και η Nissan και η Good Year, και η Petrogaz και µια σειρά
ενεργειακές και χηµικές πολυεθνικές µετά τον κάθε µορφής διωγµό τους. Οι µόνοι
που δεν ένοιωσαν και δεν νοιώθουν έκπληξη αλλά αντίθετα σχολιάζουν δυσµενώς
όσους “ανοίγουν πανιά” και χάνονται από την Ελλάδα είναι οι Έλληνες πολιτικοί
όλων των παρατάξεων. Και µαζί µε αυ- τούς όλοι οι επαγγελµατίες “αριστεροί
επαναστάτες” που, πρέπει να δείχνουν, ότι παθαίνουν αλλεργία σε οτιδήποτε
λέγεται ιδιωτικός τοµέας και ιδιωτική πρωτοβουλία.
 Είναι οι ίδιοι “λόγιοι
αριστεροί” που κατεβάζουν από το ράφι τις κονσέρβες – συνθήµατα “…για την
ελληνική ολιγαρχία που φτιάχτηκε µε τα λεφτά του σχεδίου Μάρσαλ και έβγαλε τα
λεφτά της στην Ελβετία πίνοντας το αίµα του ελληνικού λαού…”. Είναι αυτοί που
προσκυνούν και λιποθυµάνε από ενθουσιασµό όταν ιδρύονται τα κρατικά
τεµπελχανεία µε την µορφή Οργανισµών και ∆ΕΚΟ όπου εκεί µπορούν να δουλέψουν
χωρίς αφεντικό και να κλέβουν ανενόχλητοι. Γιατί οι έξω κλέφτες του δηµόσιου
χρήµατος έχουν µόνιµη “οµερτά” µε τους εντός του δηµοσίου κλέφτες. Έχετε
σκεφτεί τι “δεκεµβριανά” θα ζούσαµε αν, ας πούµε, ο πρωθυπουργός έπαιρνε τον
κ. Φιλίππου, τον κ. Μυτηλιναίο, τον κ. Στασινόπουλο, τον κ. Κανελ- λόπουλο, τον
κ. Παπαλεξόπουλο και άλλους βιοµήχανους και (όπως έκανε η κ. Μέρκελ) τους
πήγαινε στην Γερµανία και στην Γαλλία για δουλειές; Θα έπεφτε η Ακρόπολη και
θα καιγότανε η Βουλή.
 Ευτυχώς που ουδέποτε Έλληνας πρωθυπουργός σκέφτηκε να
κάνει τέτοιο “ατό- πηµα”. Ευτυχώς που όλοι τους παραµένουν πιστοί στη γραµµή
“Εµείς είµαστε µε το κράτος και µε τους κρατικούς υπαλλήλους”. Τώρα αν αυτά τα
κάνει η Μέρκελ στους δικούς της επιχειρηµατίες είναι γιατί θέλουν να
ξεπουλήσουν την Ελλάδα. Αν τα κάνει ο κ. Ερντογάν µε τους Τούρκους
επιχειρηµατίες είναι γιατί οι Τούρκοι είναι απολίτιστοι. Αν τα κάνουν οι Αµερικανοί είναι γιατί έτσι συνηθίζουν οι φονιάδες των λαών. Εµείς όµως στο ύψος
µας. Να κλείσουµε και αυτά τα εργοστάσια που µας έµειναν. Και τι θα γίνουν οι
εργαζόµενοι; Είναι δουλειά της ελληνικής σοβιετίας να τους απασχολήσει. Ποιος
επιχειρηµατίας λοιπόν µπορεί να αντέξει, πριν από όλα, αυτό το κλίµα; Ποιος
µπορεί να αντέξει αυτήν την κατακραυγή σε ό,τι λέγεται ιδιωτική επιχείρηση; Ας
αλλάξει λοιπόν, πριν απ’ όλα, το κλίµα και αν αλλάξει, (πράγµα απίθανο), τότε
ας ψάξουµε για αντικίνητρα, φορολογικές αδικίες, υψηλό κόστος παραγωγής και
υποβαθµισµένη ανταγωνιστικότητα. Πρώτ’ απ΄ όλα όµως ας ξεκαθαρίσουµε αν
θέλουµε ιδιώτες επενδυτές στην χώρα». Και συµπληρώνω εγώ. Μέσα σε όλα ας δούµε
και την επένδυση χρυσού στην Χαλκιδική που είχα γράψει πρόσφατα.»

 ΥΓ. Θα
κλείσω το άρθρο µε δύο καµπανάκια που δεν τα έχει λάβει κανείς υπόψιν του. Το
πρώτο είναι ότι έγινε εµπρησµός δύο πυροσβεστικών οχηµάτων στην Κορινθία πριν
15 µέρες και στις 26/5/2015 εµπρησµός πυροσβεστικών εγκαταστάσεων στον
Υµηττό. Το ερώτηµα είναι τι σηµαίνουν αυτές οι ενέργειες και αν η κυβέρνηση
έχει το χρήµα και αν έχει οργανωθεί για την αντιµετώπιση των επερχοµένων
πυρκαγιών. Εύχο- µαι να βγουν οι φόβοι µου ανεδαφικοί και να διαψευστώ για το
καλοκαίρι. Το δεύτερο είναι το καµπανάκι που έκρουσε η υφυπουργός τουρισµού κα
Κουντουρά για τις ακυρώσεις κρατήσεων λόγω αβεβαιότητας πολιτικού και
οικονοµικού κλίµατος. Για κάθε ακύρωση τα λεφτά χάνονται ανεπιστρεπτί για
φέτος. Του χρόνου αν τα πράγµατα είναι καλά βλέπουµε… Αυτό σηµαίνει ότι
µπορεί να πάθουµε χοντρή ζηµιά από τα προβλήµατα που φαίνεται να ενσκήπτουν
στον τουρισµό µας και θα έχουν σαν συνέπεια την περεταίρω επιδείνωση της θέσης
µας. 

Γράφει ο Λαµπεταίος
ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΕΝΤΑΡΗΣ
gpentaris@ ath.forthnet.gr