365 σταγόνες… δηλητήριο

365 µέρες ανυδρία, 365 µέρες περιµένω µε το στόµα κάτω απ’
τη βρύση να κυλίσει µια σταγόνα αισιοδοξίας, µια σταγόνα αλλαγής, µια ελπίδα
δροσιάς στο ∆ήµο Γαλατσίου, µα το νερό θολό, θολό και λιγοστό, τόσο λιγοστό όσο
το δηλητήριο.
365 µέρες µε τη νέα διοίκηση του ∆ήµου κι εγώ περίµενα
βεγγαλικά, κροτίδες, βαρελότα, χορούς, τραγούδια πανηγύρια, κι ούτε φωνή ούτε
ακρόαση.
Πάνε οι παλιές οι δόξες πάνε τα πανηγύρια, θυµάστε πόσες φωτοβολίδες
πέσανε στα εγκαίνια στο Καµίνι;

Τα περιστέρια ακόµα δεν έχουν προσγειωθεί µε
το φόβο που τους προκάλεσε ο µπουρλο- τιέρης των αιθέρων Κυριάκος
. Σας το λέω,
θα θυµάστε τον Κυριάκο και θα τον νοσταλγείτε, όπως το mail Χαρδούβελη, που
λέει κι ο Σαµαράς, τόσο προνοητικός ήταν ο µπαγάσας. Αφού να φανταστείς
προσέλαβε δηµοτικούς υπαλλήλους προεκλογικά στις ΚΟΙΝΣΕΠ µπας και τους
χρειαστεί ο επόµενος …
 Άνθρωπος µε το Α κεφαλαίο που λέει κι ο λαός.
 Ήθελε να
κάνει «πάντα το καλό» µα το λογαριασµό να τον πληρώνει άλλος, τόσο καλός. Και
τώρα;; Τώρα, ∆ήµαρχε, τι γιορτάζουµε σεµνά και ταπεινά στο «Λιθόστρωτο» του
φίλου µου του Παπαϊωάννου;; Τις 365 µέρες ανυδρίας;; ∆ήµαρχε κάνε κάτι, µην
ξεχνάς ότι ο Παπαϊωάννου, κοινώς Λιθόστρωτο, «τας Κυριακάς διατίθεται δια
µνηµόσυνα και κηδείες», ξέρεις σε πόσους προέδρους σαν και µένα έχει κάνει τα
σαράντα; Στον Παπαϊωάννου να θυµάσαι είπε και ο Κυριάκος το «∆εύτε Τελευταίον
Ασπασµόν».
 Η αλήθεια βέβαια είναι πως «αν δεν κάνεις τίποτα, κανείς δεν
πρόκειται να σε κατηγορήσει πως κάνεις λάθος».

 Εγώ απλά θα σου θυµίσω πως µια
παλιά απαίτηση 10 ετών και 365 ηµερών, είναι να φύγει η Λαϊκή απ’ την
Ελευθερίου Βενιζέλου αν δεν µπορεί να γίνει, πέστο να το ξέρουµε, όχι τίποτε
άλλο αλλά για να µην µείνει η ρετσινιά στον Κυριάκο. Η οροφή στο κλειστό γήπεδο
του Άλσους Βέϊκου στάζει αδιαφορία 9 χρόνια και 365 µέρες αν και αυτό δεν
µπορεί να γίνει πέστο να το ξέρουµε, να µην κατηγορούµε τον Κυριάκο. Το ανοιχτό
γήπεδο ποδοσφαίρου είναι χειρότερο κι από ναρκοπέδιο, αν και αυτό δεν µπορεί να
γίνει, πέστο να το ξέρουµε, να µην κατηγορούµε τον Κυριάκο.
 Οι κάδοι
απορριµµάτων παραµένουν άπλυτοι 4 χρόνια και 365 µέρες, αν και αυτό δεν
γίνεται, πέστο να το ξέρουµε να µην κατηγορούµε τον Κυριάκο.
Τα γράφω τα ξαναγράφω,
τόσο που µε βαρέθηκα. Όπου και να µε πιάσεις στάζω από παντού δηλητήριο, δεν µε
αντέχω άλλο, πήρα τα όρη τα βουνά και τα λαγκάδια και τράβηξα µε το φίλο µου
και Πρόεδρο των Πελοποννησίων Γιώργο Μπελίτση στα γυναικοχώρια της
Πελοποννήσου, να λέω πού χρειάζονται και οι τοπικοί σύλλογοι. Ανάµεσά µας
πολλές καλές κυρίες άνω των ’80, τότε αντιλήφθηκα πόσο αξίζει η γυναίκα µου,
και η γύρω φύση.
Στη διαδροµή µου εξηγεί ο Πρόεδρος ότι θα πάµε στον Άγιο
Πέτρο και στην Παναγιά τη Μαλεβή, µε βλέπει αλύγιστο, µου κάνει νεύµα
«προσκύνα», µπαίνοντας στο λεωφορείο δίνει µε τρόπο στη γυναίκα µου ένα
µυρωµένο µαντιλάκι που πήρε στην καβάτζα απ’ την ηγουµένισσα, της λέει σταύρωστον, αυτό είναι το µυστικό για να είναι πάντα πρόεδρος, τι νοµίζεις πως
έβγαινε ο Ίκαρος 10 χρόνια πρόεδρος στη δράση. Ξύπνα µου λέει πρόεδρε- εεε… το
πράµα θέλει πουτανιά, ρε το µπαγάσα τον Ίκαρο και στο Άγιο Όρος γιατί πάει τον
ρωτάω, έψαχνε για µυρωµένο µαντιλάκι να κατέβει για ∆ήµαρχος, και επειδή έχει
γράψει πολλά χιλιόµετρα του ‘δωσε ο Εφραίµ «µαντήλι για να κλάψει».
 Άστα, µου
λέει πρόεδρε, δεν βρήκε σωτηρία στο Άγιο Όρος και το ‘ριξε στη Σωτηρία του
ΠΑΛΑΙ. Γυρίσαµε Αθήνα, τρείς µέρες και τρείς νύχτες κοιµόµουν ανάσκελα και το
µέτωπο γυάλιζε από το άγιο µύρο σα να ‘χα βγάλει τη χρυσή… Ας όψεται η
Παναγιά η Μαλεβή η Προεδροκρατούσα.
Και εκεί που νόµιζα πως τέλειωσε ο
εφιάλτης, βλέπω στον ύπνο µου το πρόεδρο των Επτανησίων περιτριγυρισµένο µε
φουσκωτούς, µε ασυρµάτους και µε στοµφώδη Πατριαρχική απαγγελία, να ανακηρύσσει
σε παγκόσµια πρωτοτυπία τον Κούρκουλο ογκόλιθο της τέχνης, του θεάτρου και
του Ελληνικού κινηµατογράφου, εγώ τον ήξερα ζεν πρεµιέ.
 Στο τέλος, έγινε της
πλακέτας: πήρε ο ∆ήµαρχος πλακέτα για τη φιλική συµµετοχή, πήρε κι ο Αριστείδης
Καµάρας γιατί ο αδερφός του έπαιζε µπάλα µε τον Κούρκουλο, πήρε ο Λυκουρέτζος, η Λάσκαρη και ζήσαµε και µείς καλά και η Μαριάνα Λάτση καλύτερα.

Έτριβα
µε τα δυο µου χέρια το µέτωπο να φύγει το άγιο µύρο, και έψαχνα όπως όλοι οι
πρόεδροι δήθεν για αντικαταστάτη και αντικαταστάτη ως γνωστόν δεν βρίσκουµε…
κι αφού δεν βρίσκουµε τι νόηµα έχει αυτό που κάνουµε;
Είτε δήµαρχος είτε
πρόεδρος, ότι έχεις να κάνεις, το κάνεις στην πρώτη σου θητεία, στις επόµενες
απλώς επαναλαµβάνεις τον κακό σου εαυτό. Ρε µήπως δεν είµαι καλά ;;; Βλέπω
∆ηµάρχους και τα παίρνω !!! Βλέπω εικόνες και δακρύζω !!! Βλέπω µοναστήρια κι
αγριεύοµαι !!! Πάλι καλά που δεν πέταξα το µαντιλάκι µε το µύρο…

Γράφει ο ΤΑΣΟΣ ΠΑΣΠΑΛΑΣ