Ανάμεσα σε δύο καφενεία, Γράφει ο Τάσος Πασπάλας

Αρμάνδο Δελαπατρίδης
Το θέμα προς συζήτηση, που τέθηκε στην προηγούμενη συνέλευση της μικρής βουλής στο Ίντερνετ Cafe, ήταν το εξής «Δημοτικές Εκλογές & Συνεργασίες». Για τους αναγνώστες του Παλμού που δεν γνωρίζουν την μικρή βουλή και το Ιντερνετ Cafe, τους ενημερώνω. Κάθε σάββατο μεσημέρι, μια ομάδα από ανήσυχους Γαλατσιώτες πολίτες, συγκεντρωνόμαστε στο Παλαιό Τέρμα του Γαλατσίου και αναπτύσσουμε συζητήσεις τοπικού και υπερτοπικού περιεχομένου. Τα θέματα που προτείνει το σώμα, επιλέγονται προς συζήτηση δια της πλειοψηφίας.

Στην προηγούμενη συζήτηση, το θέμα είχε να κάνει με τις «Δημοτικές Εκλογές & τις Συνεργασίες». Όσοι εκ των ομιλητών, εκπροσωπούσαν έναν ιδεολογικό – πολιτικό χώρο, που μετρούσε τις δυνάμεις του, και τα κουκιά δεν έβγαιναν, ήταν σαφώς υπέρμαχοι των συνεργασιών και της ευρύτερης Χημείας μεταξύ προσώπων και ιδεολογιών. Υπήρξαν βέβαια και οι γνωστοί άγνωστοι σκληροπυρηνικοί, που υποστήριζαν ότι αυτού του τύπου ετερόκλητες συνεργασίες, προφανώς δεν είναι χημείες, αλλά καινοφανείς Αλχημείες.
Το ερώτημα όμως παραμένει. Θα πρέπει να συνεργάζονται, οι πολιτικοί χώροι – φορείς – συνδυασμοί – πρόσωπα, στον πολιτισμένο κόσμο ή όχι; Αυτό είναι ένα διαρκές ερώτημα, που κουβαλά από παλιά ο πολύπαθος αυτός τόπος. Ένας τόπος και ένας λαός, που ακόμη δεν έχει επουλώσει, τα επώδυνα εμφυλιοπολεμικά του τραύματα. Πολλοί μέχρι πρότινος θα ενθυμούνται, τα μπλέ και κόκκινα καφενεία.
Το θέμα της συζήτησης με κέντρισε, για να γράψω το ακόλουθο απόφθεγμα, το οποίο φέρει τον τίτλο του άρθρου.
«Ανάμεσα σε δύο καφενεία,
Αν ο ιδεολογικός σου παράδεισος, δεν σου επιτρέπει να επικοινωνείς με τους απέναντι … τότε φίλε μου, ζεις σε μια κόλαση.»
Στη μικρή βουλή του Ίντερνετ cafe, συμμετέχουν πρόσωπα, τα οποία προφανώς και δεν έχουν ταυτόσημες ιδεολογικές θέσεις. Γι’αυτό πολλές φορές, με τις σφοδρές αντιπαραθέσεις, τον ηχηρό αντίλογο, και το μεσογειακό ταμπεραμέντο που μας διακρίνει, την πληρώνουν οι βιοπαλαιστές από τα γύρω καταστήματα, που δεν σταυρώνουν πελάτη από τις δημοκρατικές αγριοφωνάρες μας.
Βέβαια, έρχεται το επόμενο Σάββατο, και στις 12:00 ακριβώς το μεσημέρι, σαν να μην συνέβη απολύτως τίποτα, δηλώνουμε όλοι παρόντες, και όπως πάντα «στο ίδιο καφενείο». Βάζουμε εκ νέου θέματα προ ημερήσιας διάταξης και συνεχίζουμε να αγορεύουμε επί παντός, με ζέση και ένταση. Αυτό βέβαια, μπορεί να ληφθεί και ως παράδειγμα πολιτικού πολιτισμού. Το «να συμφωνούμε χωρισμένοι και να διαφωνούμε μονιασμένοι», και πάντα «στο ίδιο καφενείο».
Προσπερνώτας το ζοφερό παρελθόν του διχασμού, πιστεύω πως έχουμε κάνει ως κοινωνία ένα μεγάλο βήμα προς τα μπρός. Θεωρώ, ότι εμείς οι νεότεροι, που ζήσαμε ξώφαλτσα τα γεγονότα του εμφυλίου, καταφέραμε επιτέλους να συμφωνήσουμε, στο ότι «πρέπει μεταξύ μας να κουβεντιάζουμε». Εύχομαι τα παιδιά μας, που δεν θα διακατέχονται από το δικό μας σύνδρομο, όχι μόνο να συνομιλούν μεταξύ τους αλλά και να συνεργάζονται. Μόνο έτσι θα πάει η χώρα μπροστά. Αισθάνομαι άβολα μα πρέπει να ομολογήσω, πως ακόμα και εγώ που σας το παίζω τώρα προφέσορας, βρίσκω ακόμα σταγονίδια στο αίμα από εκείνο το μπόλιασμα που πέρασε από γενιά σε γενιά.
Η κοινωνική και οικονομική κρίση των τελευταίων ετών, θα πρέπει να σηματοδοτήσει την αρχή για ένα νέο ξεκίνημα.
«Τούτη η γη, χώνεψε αρκετές γενιές και έχει πλέον αρκετό λίπασμα, για να καρπίσει το δέντρο της ομόνοιας, της δημοκρατίας, και της προόδου.»
Όταν λοιπόν, ο πρόεδρος της μικρής βουλής, μου έδωσε το λόγο, θέλησα να διασκεδάσω τα πνεύματα και ζήτησα ευγενικά να κάνω μια μικρή κατάχρηση του χρόνου, καταθέτοντας στην ομήγυρη, μια υπέροχη παραπολιτική ανάμνηση της νεότερης ελληνικής ιστορίας.
Η χαριτωμένη αυτή ιστορία εξελίσσεται στις αρχές του 20ου αιώνα. Την καταθέτω τώρα μέσα σε λίγες γραμμές και στους αναγνώστες του Παλμού. Περίπου το 1925 εμφανίστηκε στην Αθήνα μια αλλούτερη πολιτική φιγούρα, ορμώμενη εκ της νήσου Μυτιλήνης. Αυτός ο νέος πολίτης των Αθηνών, ελέγετο πως εκδιώχθηκε από τον τόπο του, λόγω σφοδρής Ερωτικής Απογοήτευσης που βίωσε από αγαλματόκορμη νεαρά, στο νησί του απολιθωμένου δάσους. Η αντίδρασή του θεωρήθηκε για το νησί επικίνδυνη και η πουριτανή τότε τοπική κοινωνία τον εξοστράκισε. Η φιγούρα λοιπόν του ατυχήσαντα ανδρός, βρήκε στέγη κάτω από τον φιλόξενο Αττικό ουρανό και έδαφος κατάλληλο για να καλλιεργήσει τις πολιτικές του φιλοδοξίες. Περιφέρετο λοιπόν στην πλατεία συντάγματος και ξεδιπλώνοντας μια έμφυτη ρητορική δεινότητα, έβγαζε πύρινους πολιτικούς λόγους στον προαύλιο χώρο της βουλής, διεκδικώντας πάντα, την εντός αυτής παρουσίαν του. Η ευφάνταστη ρητορική του δεινότητα, δεν διέφερε καθόλου, από την εντός βουλής πολιτική κενολογία. Ο Άγνωστος αυτός άνδρας, συνέπαιρνε τα πλήθη και μάλιστα συνάθροιζε περισσότερους οπαδούς από ότι οι εκλεκτοί και εκλεγμένοι του λαού.
Σε κάθε συνάθροιση, ο Αρμάνδο Δελαπατρίδης (ψευδώνυμο που του κόλλησαν οι φανατικοί οπαδοί του) ρητόρευε πάντα καλοντυμένος, φορώντας ημίψηλο καπέλο και μονόκλ στο μάτι. Σε κάθε του συγκέντρωση ανακοίνωνε το «Υπουργείον Έρωτος» και τότε έκανε το πλήθος παραληρούσε στο άκουσμά της εξαγγελίας. Για την επιβίωσή του ο Δελαπατρίδης, σε κάθε συγκέντρωση, έταζε στους παρευρισκόμενους υπουργεία και οφίτσια, έναντι ενός διδράχμου. Αυτή εν ολίγοις, ήταν η υπέροχη γραφική φιγούρα του Αρμάνδο Δελαπατρίδη. Τον οποίο απολάμβαναν οι πλούσιοι σε κατ οίκον παραστάσεις, και λάτρευε ο λαός της Αθήνας, στις πολυπληθείς συγκεντρώσεις της πλατείας συντάγματος.
Ο δεινός ρήτωρ πέθανε το 1960 δυστυχώς, «εκτός των εδράνων της βουλής». Αφήνοντας όμως στους αθηναίους, ευχάριστες παραπολιτικές αναμνήσεις, έναντι των εντός εδράνων, άχρωμων και άοσμων πολιτικών κενολόγων.
Από τον υπέροχο Αρμάνδο Δελαπατρίδη, επιστρέφω στις δικές μας παραπολιτικές φιγούρες της Μικρής Βουλής. Θα ήθελα να μου επιτρέψει η παρέα τον γλαφυρό χαρακτηρισμό «παραπολιτικές φιγούρες», καθώς γνωρίζω, την οξύνοια των πνευμάτων, το βιτριολικό τους χιούμορ και την δίψα για εύστοχα ευφυολογήματα, πάντα, «Πασπαλισμένα» με αλμυρόκαυτο αλατοπίπερο. Μέσα από αυτή την όμορφη παρέα του Σαββάτου και κάτω από τον λαμπερό Αττικό ουρανό, βλέπω τη ζωή να συνεχίζεται, με παρούσες, ακόμη και σήμερα, τις κλασικές φιγούρες του παρελθόντος, εντός και εκτός των εδράνων.
Νομίζω πως ήρθε η ώρα να κλείσω την παρένθεση του Δελαπατρίδη και να καταθέσω την άποψή μου για το πώς βλέπω τις «Δημοτικές Εκλογές & τις Συνεργασίες».
Πιστεύω ότι κύριο μέλημα του εκάστοτε επικεφαλής συνδυασμού, είναι η επιλογή των συνεργατών του. Κάθε επικεφαλής, πρέπει να πείθει και να προσεταιρίζεται πολίτες ικανούς, πολίτες με διάθεση για προσφορά και ικανότητα στην υλοποίηση έργων.
Όταν εννοώ ικανούς πολίτες, δεν αναφέρομαι μόνο στους επιστήμονες οι οποίοι είναι απαραίτητοι. Αλλά και στους ανθρώπους του μόχθου, τους εργάτες, τους κοινωνικούς εργάτες, και γενικά τους άξιους και ενεργούς πολίτες.
Επίσης, θέλω να επισημάνω ότι εχθροί της δημιουργίας είναι όσοι στέκουν αντιπαραγωγικά απέναντι σε κάθε πρωτοβουλία, που κουβαλούν αγκυλώσεις, καχυποψίες, διάθεση εισαγγελική και το μόνο που προσφέρουν είναι σύγχυση και ανύπαρκτο αποτέλεσμα. Αυτό το αντιπαραγωγικό φαινόμενο, το βλέπω πολλές φορές να προβάλλει και ως αντιπολιτευτικός λόγος στα Δημοτικά Συμβούλια της πόλης μας, κάτι που πραγματικά με λυπεί. Είναι αδιανόητο να μην υπάρχει μια ώριμη εποικοδομητική αντιπολιτευτική θέση, μια σοβαρή πρόταση, που θα προσθέτει και δεν θα αφαιρεί από το παραγόμενο έργο του εκάστοτε δημάρχου. Βλέπεις να αναλύουν και να αναλίσκονται σε μικροπολιτικές, πρόχειρες, αριθμητικές αντιπαραθέσεις, έτσι απλά και μόνο για να δικαιολογήσουν την παρουσία τους στα έδρανα του Δημοτικού Συμβουλίου. Δημιουργική αντιπολίτευση, είναι αυτή που τραβά τον Δήμαρχο από την ζώνη μπροστά, και όχι αυτή που τον τραβά από την φανέλα πίσω. Τέτοιους παίκτες χρειάζεται η πολιτική και η τοπική κοινωνία.
Επίσης καταθέτω τη θέση μου, για το εάν, σε έναν συνδυασμό, προέχουν οι ιδεολογίες ή οι προσωπικότητες. Και καταλήγω, στο ότι προέχουν οι προσωπικότητες, που διακατέχονται από τις βασικές θεμελιώδης Αρχές και Αξίες μιας προοδευτικής κοινωνίας και οι οποίοι καλούντα αυτές τις αρχές και αξίες να τις εφαρμόσουν.
Επιπλέον, θα μου επιτρέψετε να καταθέσω και την δική μου συνταγή, για έναν πετυχημένο Δήμαρχο. Διότι η επιτυχία ενός δημάρχου κρίνεται : Πρώτον, από τον ξεκάθαρο επιμερισμό ρόλων, δεύτερον, από τη σωστή δρομολόγηση των απαραίτητων και οφέλημων έργων, και τρίτον, από την αδιάλειπτη εποπτεία και αποτελεσματική εξέλιξη των έργων.
Θέλω να επιστήσω σε όλους τους υποψηφίους, ότι είναι υπεύθυνοι για τους ανθρώπους που τους πλαισιώνουν.
Συνοψίζοντας τις εύθυμες παραπολιτικές ιστορίες του Αρμάνδο Δελαπατρίδη και την αμείλικτη σκληρή πραγματικότητα της πολιτικής ζωής. Προτείνω στους επικεφαλείς των συνδυασμών που αντιμετωπίζουν χαλαρή προσέλευση υποψηφίων, να εξετάσουν σοβαρά και να εντάξουν ανεπιφύλακτα στις εξαγγελίες τους το … «Υπουργείον Έρωτος».
Με αγάπη και εκτίμηση, εύχομαι σε όλους καλή επιτυχία.

Υ.Γ. Μέσα από τον «Παλμό» θέλω να μεταφέρω τις ευχαριστίες μου, στην φιλόλογο και αρθρογράφο κυρία Αικατερίνη Μοσχονά, η οποία μου εξέφρασε, με ιδιαίτερη ζέση και γλυκύτητα, πως παρακολουθεί ευχάριστα τα ταπεινά μου άρθρα.
Κυρία Μοσχονά, αν και πέρασε καιρός, σας ευχαριστώ θερμά και με τιμά ο γλυκός σας λόγος.