ΜΕ ΠΟΔΗΛΑΤΟ Η΄ΜΙΑ ΖΩΗ ΠΟΔΗΛΑΤΟ?

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ - ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ
ΜΕ ΠΟΔΗΛΑΤΟ Η΄ΜΙΑ ΖΩΗ ΠΟΔΗΛΑΤΟ?

ΜΕ ΠΟΔΗΛΑΤΟ Η΄ “ΜΙΑ ΖΩΗ ΠΟΔΗΛΑΤΟ”

 Η οδοντίατρός µου πηγαινοερχόταν στο ιατρείο της µε ποδήλατο. Σε κάθε µου επίσκεψη το έβλεπα «παρκαρισµένο» στο µπαλκόνι της.

 Κι
έβρισκα ευκαιρία να την πειράξω για την ηλικία της. «Κι όταν µεγαλώσεις τι
θα πάρεις» της έλεγα, «µηχανή ή αυτοκίνητο» ;
Την τελευταία φορά δεν το είδα.
«Φοβάµαι» µου είπε. δεν είναι άνθρωπος του αθλή- µατος ούτε της γυµναστικής.
Ένας απλός πρακτικός άνθρωπος είναι.
 Από τους λίγους πλέον που ξέρουν να έχουν
µέτρο στη ζωή τους. Έχει οικονοµική άνεση, διαθέτει αυτοκίνητο αλλά πηγαινοερχόταν στη δουλειά της µε ποδήλατο.
Ποτέ δεν της άρεσε η γυµναστική
ιδιαίτερα. Ήθελε, απλά, να διατηρεί τη φόρµα και την υγεία της.

 Συνδύαζε την
άσκηση µε τη βόλτα της και απέφευγε την ταλαιπωρία της κίνησης και του
παρκαρίσµατος µέσα στην Αθήνα. Ξέφευγε από το κλείσιµο µέσα στο κουτί. Ξε-
σκούριαζε από την καθιστική ζωή ή την ορθοστασία του οδοντιατρείου, σίγουρη
αιτία φλεβίτιδας στο µέλλον, ειδικά για τις γυναίκες. «Φοβάµαι» µου είπε, «η
κυκλοφο- ρία στους δρόµους γίνεται όλο και πιο επικίνδυνη.
 Ειδικά αυτά που
βλέπω το βράδυ, τον επιθετικό και αδιάφορο τρόπο που χειρίζονται οι οδηγοί το
τιµόνι, το πόσο δεν σε προσέχουν, µε έχει κάνει να φοβάµαι. Το ποδήλατο το
χρησιµοποιώ πλέον για καµιά βόλτα την Κυριακή» µου είπε και µου έκοψε κάθε
διάθεση για πείραγµα.
Με στενοχώρησε. Γιατί όντας κι εγώ οδηγός και όχι ποδηλάτης, αναλογίστηκα τις δικιές µου ευθύνες. Αναλογίστηκα πόσο «έχει γίνει η ζωή
µας ποδήλατο», ειδικά στις µετακινήσεις.
 Με συγκοινωνίες που υπολειτουργούν ,
µε επιβάτες στοιβαγµένους, ιδιαίτερα τις ώρες αιχµής, σε λεωφορεία και
µετρό, µε οδηγούς µποτιλιαρισµένους και στα πρόθυρα νευρικής κρίσης. Με όλο και
πιο αντικοινωνικές συµπεριφορές, µε τα νεύρα τεντωµένα, µε ατυχήµατα καθαρά
λόγω βιασύνης και όλο και πιο συχνές παραβιάσεις κόκκινων φαναριών και των
υπόλοιπων κανόνων σήµανσης. Σε µια κατάσταση που βοηθά ο καθένας µας να
επιδεινώνεται συνεχώς.
Κι αντί να ευχαριστούµε τους ανθρώπους που βοηθάνε στη
µείωση της κίνησης, στη µείωση των οχηµάτων και στην αύξηση των χώρων
στάθµευσης, τους τροµοκρατούµε. Τους αποθαρρύνουµε. Τους αποθαρρύνουµε να
χρησιµοποιούν εκείνο το µέσο που αν το χρησιµοποιούσαµε όλοι όσοι είµαστε
σωµατικά ικανοί, θα ήταν η ζωή όλων µας στο δρόµο πολύ καλύτερη και το περιβάλλον της πόλης πολύ πιο υγειϊνό.

 Όταν πρωτοεπισκέφτηκα τα Τρίκαλα και την
Καρδίτσα, νεαρός τότε, µε είχε εντυπωσιάσει ο αριθµός αλλά και η ηλικία των
ανθρώπων που χρησιµοποιούσαν ποδήλατο. Πόλεις πεδινές και οι δύο, επίπεδες
µορφολογικά, προσφέρονται για χρήση ποδηλάτου χωρίς ιδιαίτερο κόπο. Κι από
ανθρώπους µεγάλης ηλικίας. Που µετακινούνται για να ψωνίσουν δύο πραγµατάκια,
να πάνε µία επίσκεψη ή ως συνταξιούχοι στο καφενείο.
 Στην Αθήνα τα νέα παιδιά
θα πάνε για καφέ µε το αυτοκίνητο. Κι αν δεν υπάρχει θέση παρκαρίσµατος έξω
από την καφετέρια, θα διπλοπαρκάρουν. Αν µάλιστα το απόκτηµα είναι σχετικά
πρόσφατο, θα το τσεκάρουν συχνά, θα το συζητάνε, µπορεί και να το µοστράρουν.
Μία βόλτα στις καφετέριες της Βεϊκου είναι αρκετή για να καταλάβετε τι εννοώ.
Κοιτάζω τους ποδηλατόδροµους της Αθήνας. Θλίψη. Όχι γιατί δεν συγκρίνονται ως
εικόνα µε αυτούς του Άµστερνταµ ή άλλων ευρωπαϊκών πόλεων. Με θλίβει ο
σχεδιασµός τους.
 Λες και φτιάχτηκαν για βόλτα. Λες και το πρόβληµα είναι που θα
κάνουν το χόµπυ τους οι φίλοι του ποδηλάτου. Λες και η µετακίνηση µε
ποδήλατο για να πάει κάποιος στη δουλειά, στα µαγαζιά ή στους φίλους του
είναι σενάριο επιστηµονικής φαντασίας.

 Γιατί πώς αλλιώς να εξηγήσει καποιος
την ύπαρξη ποδηλατοδρόµων που δεν οδηγούν πουθενά ; Μπροστά από το άλσος
Βεϊκου υπάρχει ποδηλατόδροµος. Ωραία, αλλά πώς φτάνει κάποιος εκεί από το σπίτι
του µε ποδήλατο ; Και πού οδηγεί ; Ποια µετακίνηση εξυπηρετεί ; Ο
ποδηλατόδροµος του Γέρακα οδηγεί από το ∆ηµαρχείο στο γή- πεδο. Tί εξυπηρετεί ;
Να πηγαίνει ο ∆ήµαρχος και οι δηµοτικοί υπάλληλοι για µπάλα ;
Ακόµα και της
Κηφισιάς, που είναι από τα πιο εκτετεµένα δίκτυα, µήκους 13,3 χλµ, έχει κενά
στις διασταυρώσεις του ενώ απουσιάζει η σήµανση. Το να κατέβει ο ποδηλάτης,
να πάρει το ποδήλατο στα χέρια, να υπερπηδήσει εµπόδια, κάνει το ποδήλατο
ασύµφορο στη χρήση, κάνει τον ποδηλάτη να χάνει την άνεσή του αλλά προσθέτει
και σηµαντικούς κινδύνους για την ασφάλειά του.
Αιτία για την αναποτελεσµατικότητα όλων των υπαρχόντων ποδηλατόδροµων είναι ότι αυτοί δεν φτιάχτηκαν µε
κανέναν κεντρικό, κανένα µητροπολιτικό σχεδιασµό για την Αθήνα και την
Αττική.
 Ο κάθε ∆ήµος πήρε χρήµατα από την Ευρωπαϊκή Ένωση και τα διέθεσε όπου
εκείνος έκρινε. Όπου υπήρχε χώρος. Αλλά αν όλοι οι ποδηλατόδροµοι δεν ενωθούν,
αν δεν αποτελέσουν ενιαίο σύνολο διαδροµών που µπορεί να διανύσει κάποιος
χωρίς διακοπές, συνεπώς και µε ασφάλεια, τότε κατά βάση θα συνεχίσουν να είναι
ασύµ- φοροι. Κρίµα τα λεφτά που πετάχτηκαν. Αν όµως γίνουν οι κατάλληλες
παρεµβάσεις, τότε µπορούν να γίνουν φιλικοί και προσβάσιµοι από οµάδες
πληθυσµών όπως οι φοιτητές ή και οι µαθητές ώστε να αποσυµφορηθούν και τα
µέσα µεταφοράς και οι δρόµοι.
 Ευχαρίστως ένας ποδηλάτης θα προτιµούσε µία
διαδροµή έστω και περισσότερων χιλιοµέτρων, αρκεί να µην διακόπτονταν και να
παρείχε ασφάλεια.

Στις βασικές αρχές Πολεοδοµίας, για τον ποδηλατόδροµο
περιλαµβάνονται τα εξής:
 1. Να εξασφαλίζει πρόσβαση στο κέντρο της πόλης.
2.
Να εξυπηρετεί βασικές εγκαταστάσεις εκπαίδευσης, άθλησης, ψυχαγωγίας,
αγορών.
3. Να παρέχει στον ποδηλάτη το αίσθηµα της ασφάλειας, ακόµη και στις
διασταυρώσεις µε τα αυτοκίνητα και να του διασφαλίζει πλήρη οπτική επαφή µε
την υπόλοιπη κυκλοφορία.
 4. να µην είναι «ενεργειακά» ασύµφορος, που
σηµαίνει να µην έχει µεγάλες κλίσεις και να είναι ο συντοµότερος δυνατός.
 5.
Να είναι πάντα ελεύθερος από κάθε είδους εµπόδια.
 6. Να φωτίζεται καλά τη νύχτα
και να αποφεύγεται, όσο είναι δυνατόν, την έντονη ηλιοφάνεια.
 7. Να είναι
επαρκώς σηµασµένος.
 8. Να έχει ειδικά µελετηµένες ράµπες όπου υπάρχει αλλαγή
επιπέδου.
 9. Οι ποδηλατόδροµοι είναι επιθυµητό να αποτελούν δίκτυο. Στο δίκτυο των ποδηλατόδροµων ανήκουν (και πρέπει να µελετηθούν µαζί) και
εγκαταστάσεις στάθµευσης ποδηλάτων. Όταν έχει χαθεί η συνήθεια των πολιτών να
σκέπτονται τις µετακινήσεις τους µε βάση το ποδήλατο, πρέπει να τους
συστήσουµε και να τους θυµίσουµε ότι το ποδήλατο µπορεί να αποτελέσει έναν
αποτελεσµατικό και ευχάριστο τρόπο καθηµειρνής µετακίνησης.
 
Για να τους κάνουµε
να σκεφτούν το ποδήλατο, πρέπει να τους δείξουµε το δρόµο, λέει η Ευρωπαϊκή
Επιτροπή από το 2000. Ποιός όµως ακούει;

Γράφει ο
ΝΤΑΛΗΣ
ΒΑΓΓΕΛΗΣ,
∆ιεύθυνση
Σπουδών
των
φροντιστηρίων
«Πρόταση»

ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ

Πήγαινε στην κορυφή