ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΣΙΛΑΚΟΣ, Συγγραφέας της ΜΑΙΡΗ ΓΚΙΩΝΗ – ΛΑΡΕΝΤΖΑΚΗ

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ - ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ
ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΣΙΛΑΚΟΣ, Συγγραφέας της ΜΑΙΡΗ ΓΚΙΩΝΗ – ΛΑΡΕΝΤΖΑΚΗ

Κώστας Βασιλάκος «Με την ποίηση κρατάμε
ζωντανή την ελπίδα για
έναν κόσμο καλύτερο,
πλουσιότερο σε ανθρωπιά»

Ο Κώστας Βασιλάκος γεννήθηκε στο Πολυδένδρι Αττικής, όπου ζει μέχρι σήμερα. Σπούδασε Οικονομικές Επιστήμες και Διοίκηση Επιχειρήσεων στο Πανεπιστήμιο Πειραιά και έκανε σπουδές στην Ψυχολογία των Ομάδων και στη Διοίκηση Ανθρώπινου Δυναμικού. Εργάστηκε στον ιδιωτικό τομέα για περισσότερα από τριάντα χρόνια ως διευθυντής οικονομικών και διοικητικών υπηρεσιών.
Είναι μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών ( Ε.Ε.Λ ) και της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών (Π.Ε.Λ) και έχουν εκδοθεί τα έργα του: «Σκέψεις θραύσματα» (Άνεμος Εκδοτική , 2012), ποίηση, «Περι-Διαβαίνοντας (Εκδόσεις Αγγελάκη, 2013) διηγήματα, «Λόγια δραπέτες» (Άνεμος Εκδοτική, 2015), ποίηση, «Ανάμεσα σε δυο στιγμές» (Εκδόσεις Σοκόλη , 2017), ποίηση.

«ΠΑΛΜΟΣ»: Σε ποιο περιβάλλον μεγαλώσατε;
ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΣΙΛΑΚΟΣ: Μεγάλωσα σε αγροτική πολυμελή οικογένεια, και είχα την τύχη να νιώσω τα ανθρώπινα συναισθήματα σε κάθε βήμα της ζωής μου, και ειδικά στα παιδικά χρόνια, να παίξω στις γειτονιές, να αγγίξω τη γη. Και όχι, δεν είχα τάμπλετ! Γι’ αυτό έμαθα να γράφω με μολύβι.

 

«Π»: Τι είναι η ποίηση και τι σημαίνει για εσάς;
Κ.Β.: Κατ’αρχάς είναι ανάγκη. Είναι μια πράξη αυθόρμητη. Αναβλύζει από την ψυχή, γκρεμίζει τα στεγανά του μυαλού, γι’ αυτό είναι αληθινή. Αναμφίβολα, ο κόσμος των λέξεων είναι ο κόσμος του ποιητή. Πιστεύω στη βιωματικότητα των καταστάσεων, άρα στη βιωματική γλώσσα. Τελικά, η δική της αλήθεια κάνει το γράψιμο γνήσιο. Και μόνο τότε έχει ενότητα και στερεότητα και διάρκεια. Η ποίηση μας τοποθετεί απέναντι στον εαυτό μας σε μια διαδικασία αυτογνωσίας, μας τοποθετεί δίπλα στους άλλους σε μια διαδικασία συνάντησης, συμπόρευσης.

 

«Π»: Ποίηση ή πεζογραφία; Ποια τα συναισθήματα όταν γράφετε;
Κ.Β.: Κυρίως ποίηση μα και πεζογραφία, ανάλογα με την έμπνευση που θα προκύψει οποιαδήποτε στιγμή. Η ψυχική διάθεση κι οι επιρροές που δέχεσαι γίνονται λέξεις και στίχοι που φιλτράρονται εσωτερικά και αποτυπώνονται στον καθρέπτη του νου για να γίνουν περπατησιές ζωής.

 

«Π»: Εκδίδονται και κυκλοφορούν συνεχώς πολλά βιβλία και ποιητικές συλλογές. Τι ωθεί, κατά την γνώμη σας, τους ανθρώπους να εκφραστούν γράφοντας;
Κ.Β.: Η ποίηση είναι έμπνευση και τα ερεθίσματα πολλά.
Και είναι και αντίσταση. Και είναι και διαμαρτυρία. Και ελπίδα.
Οι μέρες που ζούμε χαρακτηρίζονται από την επιβολή των ισχυρών και την αποξένωση του ανθρώπου από το πολιτικό και κοινωνικό γίγνεσθαι. Οι «κολασμένοι της γης» επέστρεψαν, γι’ αυτό δεν πρέπει να μένει κανένας αδιάφορος.

 

«Π»: Ποιοι είναι οι «εχθροί της ποίησης»;
Κ.Β.: Όσοι φοβούνται «τις βοές απ’ τα κατάβαθα που απαριθμούν τα πεπραγμένα», όπως αναφέρω σε ένα στίχο από τη συλλογή «Λόγια δραπέτες».

 

 

«Π»: Ζούμε στην εποχή της πολυεπίπεδης κρίσης. Πώς οι νέοι αντιμετωπίζουν την κοινωνική και πολιτική αναταραχή;
Κ.Β.: Οι νέοι κουβαλούν μέσα τους τη χαρά, είναι η χαρά της ζωής. Το μόνο που χρειάζεται για να ανθίσει αυτή είναι αγάπη και αληθινές αξίες. Σήμερα η δυσκολία έγκειται στο γεγονός ότι δεν μπορούμε μόνοι μας να κάνουμε τις ενέργειες που θα αλλάξουν τη ροή των πραγμάτων στο δικό μας μικρόκοσμο. Ως μέλη μιας ευρύτερης ομάδας και μιας κοινωνίας που κλονίζεται συθέμελα, πρέπει να παλέψουμε μαζί με τους νέους. Η παγκοσμιοποίηση της οικονομίας, σκοπός λανθασμένος και αποπροσανατολιστικός εξαρχής, να γίνει μέσο για την παγκοσμιοποίηση της κουλτούρας των πολιτισμών. Της οικονομικής κρίσης έχει προηγηθεί κρίση αξιών και πολιτισμού και από εκεί πρέπει να αρχίσουμε για να ανοίξουμε το δρόμο στις επερχόμενες γενιές.

 

«Π»: Μπορεί ένα ποίημα να γίνει φωνή διαμαρτυρίας;
Κ.Β.: Η ποίηση – η τέχνη γενικότερα – μπορεί να γίνει η απάντηση στην κρίση, καθώς είναι μια πράξη εκ προοιμίου επαναστατική. Στην ιστορική τους διαδρομή οι άνθρωποι έκαναν βήματα μπροστά χάρη στα γράμματα, τη φιλοσοφία, τις τέχνες. Μέσα από την ποίηση κρατάμε ζωντανή την ελπίδα για έναν καλύτερο κόσμο, για έναν κόσμο πλουσιότερο σε ανθρωπιά.

 

«Π»: Τι πραγματεύονται τα έργα σας;
Κ.Β.: Την αγάπη, τον έρωτα, το χρόνο, την απώλεια, την αδικία, την καρτερία, την ελπίδα, την αλληλεγγύη, τον άνθρωπο, τον αγώνα για ένα καλύτερο μέλλον.

 

«Π»: «Οι αναμνήσεις σπασμένες φτερούγες γέρνουν το πέταγμα των ονείρων και λιθοβολούν τις ελπίδες μου. Με αδιέξοδες στιγμές από το μέλλον». Στίχοι σας απο το το βιβλίο «Σκέψεις θραύσματα». Είμαστε ό,τι θυμόμαστε; Πώς λειτουργούν οι αναμνήσεις στην συγγραφή;
Κ.Β.: Είναι βιωματικοί στίχοι. Οι δικές μου αλήθειες … και η καρδιά της κοινωνίας που χτυπά μέσα από αυτούς τους στίχους και δίνει στίγμα για το μέλλον.

 

«Π»: Οι αναγνώστες που εχουν ανάγκη την ποίηση, έχουν ιδιαίτερη ευαισθησία, αλλιώτικη; Συμπάσχει ο ποιητής μαζί τους;
Κ.Β.: Μα ποιος είναι ποιητής; Ποιητής είναι καθένας που αντιλαμβάνεται τον κόσμο ποιητικά – ενορατικά, όχι μόνο όποιος χαράζει λέξεις πάνω στο χαρτί. Άρα, και οι αναγνώστες είναι ποιητές. Το ποίημα ξαναγράφεται κάθε φορά που το διαβάζουν και προεκτείνεται νοερά … στο κενό του χαρτιού που ακολουθεί. Επειδή την ποίηση την αναζητάς, είναι αυτοί που νιώθουν μέσα από τους στίχους ότι γράφτηκαν για αυτούς, που ανακαλύπτουν κοινά βιώματα, και αγωνίες, και ελπίδες, και συναισθήματα, και αβεβαιότητες, κομμάτια του εαυτού τους που δεν τα «ήξεραν». Είναι όσοι θέλουν ν’ αγγίξουν καλά κρυμμένες αλήθειες της καθημερινότητας, όσοι θέλουν να ταξιδέψουν το νου και τη φαντασία πέρα από τα όνειρα, σε νέους ορίζοντες. Όσοι θέλουν να αφήσουν την καρδιά να δραπετεύσει για λίγο έξω από τα στενά όρια του μικρόκοσμου όπου απλώς παρακολουθούν τα τεκταινόμενα.
Και φυσικά ο ποιητής με τους στίχους είναι εκεί μαζί τους σε αυτό το μαγικό συνταξίδεμα.

 

«Π»: Αγαπημένοι λογοτέχνες;
Κ.Β.: Οι ποιητές και πεζογράφοι που θαυμάζω είναι πολλοί, μα αυτοί που με κινητοποίησαν είναι ο Νικηφόρος Βρεττάκος, ο Κώστας Καρυωτάκης, ο Νίκος Καζαντζάκης, ο Πάμπλο Νερούντα, ο Τόμας Έλιοτ.

 

«Π»: Ποια πορεία ακολουθεί ο συγγραφέας – ποιητής;
Κ.Β.: Εάν εννοείται τη γραφή σε κάθε ποίημα – κείμενο, ξεπηδάνε τα όνειρα από τα κατάβαθα του νου και της ψυχής, ξυπνάνε συναισθήματα που βρίσκονται εν υπνώσει και γεννιέται ένα δικό σου παιδί.
Θα έλεγα, από το ασυνείδητο στο συνειδητό. Μιλώντας για μένα προσωπικά, είναι το ατομικό βίωμα που ζητά να γίνει συλλογικό. Γράφοντας, νιώθω λιγότερο μόνος… Γράφοντας, αμύνομαι… Γράφοντας, διασώζω την ελευθερία μου..
«Π»: Πώς συνδυάζεται το επάγγελμα με την συγγραφή;
Κ.Β.: Σπούδασα Οικονομικά και άσκησα το επάγγελμα στον ιδιωτικό τομέα για περίπου σαράντα χρόνια. Για μένα η ποίηση ήταν καταφυγή, η προσωπική μου υπαρξιακή περιπέτεια, ο εξισορροπιστής στην πεζότητα των αριθμών, το υγρό στοιχείο στο συμπαγές.

 

«Π»: Τι προσέχετε στην γραφή σας;
Κ.Β.: Να δίνω σχήμα και μορφή στις σκέψεις και τα συναισθήματα μου με όσο το δυνατόν λιγότερες λέξεις. Για εμένα είναι συνειδητή επιλογή ο λιτός λόγος. Δεν είναι αφετηρία, είναι απόληξη.

 

«Π»: Η Τέχνη του Λόγου σήμερα στους συγγραφείς;
Κ.Β.: Ο κάθε συγγραφέας έχει τη δική του ταυτότητα, το δικό του ύφος και κάθε εποχή έχει τα δικά της αισθητικά πρότυπα. Χαίρομαι να ανακαλύπτω νέα παιδιά που τολμούν τις δικές τους ενδιαφέρουσες αισθητικές περιπλανήσεις.

 

«Π»: Την αφθονία στην πολιτιστική μας παραγωγή, η πολιτεία πώς την αντιμετωπίζει;
Κ.Β.: Όλα αυτά τα χρόνια που ο λαός στράφηκε σε ένα αλόγιστο κυνήγι απόκτησης υλικών αγαθών αναζητώντας τον υλικό ευδαιμονισμό, δε δόθηκε καμία σημασία ή υποστήριξη, εκτός από μεμονωμένες προσπάθειες. Οι συγγραφείς και οι εκδοτικοί οίκοι παλεύουν σκληρά σε ένα «εχθρικό περιβάλλον», επιμένουν με κάθε κόστος και θυσία για το καλό βιβλίο.

 

«Π»: Ο Σεφέρης στο απόσπασμα από το «Σαλαμίνα Κύπρος 1953» γράφει: «Καθένας ξεχωριστά ονειρεύεται και δεν ακούει τον βραχνά των άλλων …» είναι αυτή και σήμερα η πικρή αλήθεια ;
Κ.Β.: Εγώ νιώθω ότι οι άνθρωποι ξαναγίνονται πιο αλληλέγγυοι σιγά-σιγά, πιο ανθρώπινοι, ότι συμπάσχουν και νοιάζονται για τον πόνο του άλλου.

 

«Π»: Πώς βλέπετε και πώς βιώνετε την σημερινή εποχή;
Κ.Β.: Η οικονομική κρίση σε συνδυασμό με κρίση αρχών και αξιών δημιουργεί μια ζοφερή εικόνα στην καθημερινή ζωή μας με αποξένωση, αδιαφορία για το κοινωνικό γίγνεσθαι, απαξίωση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Η ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον θα βλαστήσει όταν όλοι υπερβούμε το εγώ και πιστέψουμε στο εμείς, όταν διευρύνουμε τους ορίζοντες της σκέψης και αγκαλιάσουμε τους συνανθρώπους μας, ανεξάρτητα από θρησκεία, χρώμα, πολιτικές πεποιθήσεις.

 

«Π»: Τι σας εξοργίζει;
Κ.Β.: Το άδικο που μας επιβάλλουν σαν απόλυτο δίκιο.

 

«Π»: Συγγραφικά σχέδια;
Κ.Β.: Είναι έτοιμα να εκδοθούν διηγήματα και δύο ποιητικές συλλογές.

ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ

Πήγαινε στην κορυφή