ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΤΑΓΚΑΛΟΣ, Ποιητής, της Μαίρη Λαρεντζάκη Γκιώνη

Ο Κωνσταντίνος (Τάκης) Τάγκαλος «Μούσα μου είναι η ζωή
& η καθημερινότητά της»

Ο Κωνσταντίνος (Τάκης) Τάγκαλος γεννήθηκε το 1955 στην Αθήνα όπου και ζει. Σπούδασε Διοίκηση Επιχειρήσεων στο Πανεπιστήμιο Πειραιά και έχει διατελέσει οικονομικός διευθυντής σε Τράπεζες, ενώ τα τελευταία χρόνια είναι μέλος Δ.Σ. μεγάλης Α.Ε. Με την ποίηση άρχισε να ασχολείται από την ηλικία των 20 αλλά λόγω των επαγγελματικών του υποχρεώσεων διέκοψε. Επανήλθε το 2010 και από τότε έχει γράψει περίπου 700 ποιήματα, γράφοντας συνήθως σε έμμετρο λόγο και με ρίμα.
Τα περισσότερα εξ’ αυτών στιχουργήματα και ορισμένα από αυτά έχουν ήδη μελοποιηθεί.
Το πρώτο του βιβλίο με τίτλο «Ζωγραφίζοντας επάνω στον καμβά της ποίησης» εκδόθηκε το 2014. Το δεύτερο βιβλίο του με τίτλο «Ποιητικές Διαδρομές στο μετρο» εκδόθηκε το 2017. Επίσης, ποιήματά του συμπεριλήφθησαν τιμής ένεκεν στον Τόμο της Εγκυκλοπαίδειας του Χάρη Πάτση με τίτλο «Νεοελληνική Λογοτεχνία» που εκδόθηκε το 2014.
Από το 2015 είναι Μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών (ΠΕΛ).

«ΠΑΛΜΟΣ»: Σε ποιό περιβάλλον μεγαλώσατε;
ΤΑΚΗΣ ΤΑΓΚΑΛΟΣ: Σε ένα φτωχικό σπίτι στο Περιστέρι με έναν πατέρα που «κουβάλησε» απ’ τον πόλεμο στην Αλβανία καθώς και από τις εξορίες στην Μακρόνησο και στα Γιούρα καρδιολογικά προβλήματα, τα οποία χειροτέρεψαν με το κυνήγι απ’ τη Χούντα και μας άφησε με την μάνα μου πολύ νωρίς. Παλέψαμε, επιβιώσαμε και νικήσαμε τη φτώχια. Αυτά όμως έγιναν μαθήματα για το μέλλον.
«Π»: Τι είναι η ποίηση για εσάς;
Τ.Τ.: Ο τρόπος έκφρασης των συναισθημάτων ενός ερεθίσματος που μπορεί να διαρκέσει από ένα δευτερόλεπτο μέχρι το άπειρο!
«Π»: Πότε ξεκινά το ταξίδι στην συγγραφή; Ποιά η ανάγκη;
Τ.Τ.: Από τη στιγμή που ένα γεγονός θα δημιουργήσει τις «προϋποθέσεις» έχουν ήδη μπει οι βάσεις για την συγγραφή!
«Π»: Ποιές οι πηγές έμπνευσης σας;
Τ.Τ.: Πολλές φορές μία μόνο λέξη αρκεί! Επάνω σ’αυτή θα δομήσω το ποίημά μου… Από πού παίρνω έμπνευση; Από παντού! Το έχω γράψει στα βιβλία μου ότι για μένα η «μούσα» μου είναι η ίδια η ζωή με την καθημερινότητά της καθώς και με τα συναισθήματα που μας προκαλεί…
«Π»: Η ποίηση λειτουργεί ως απόδραση από την καθημερινότητα;
Τ.Τ.: Προφανώς! Είναι ένα ταξίδι μέσα στο χώρο – χρόνο που ξεκινάει συνήθως από ένα πραγματικό γεγονός – ερέθισμα και καταλήγει συνήθως στον αέναο και συνάμα μαγικό κόσμο της ποίησης!
«Π»: Ποια ποιήματα, κατά τη γνώμη σας, αντέχουν στον χρόνο;
Τ.Τ.: Συναισθήματα όπως η αγάπη, ο έρωτας, το μίσος είναι διαχρονικά και πάντοτε επίκαιρα. Θεωρώ πως ό,τι προκαλείται από αυτά αντέχει, ασχέτως τάσεων της κάθε εποχής. Ως παράδειγμα αναφέρω την ερωτική ποίηση της Σαπφούς που αν και τα ποιήματά της γράφτηκαν πριν από 2.500 χρόνια, παραμένουν πάντα επίκαιρα!
«Π»: Αγαπημένοι σας ποιητές;
Τ.Τ.: Ξεκίνησα από μικρός να διαβάζω Καβάφη! Τον θεωρώ «ουκ εν τω πολλώ το ευ αλλά εν τω ευ το πολύ» όπως κατά κάποιο τρόπο τον χαρακτήρισε στα «Ελληνικά» του ο Λιαντίνης. Θα ξεφύγω λίγο απ’τους γνωστούς κλασικούς πια ποιητές μας και θα σταθώ στην φίλη μου Κατερίνα Αγγελάκη – Ρουκ, την οποία θαυμάζω, καθώς επίσης και στην Κική Δημουλά. Επίσης θα ήθελα να πω ότι θαυμάζω αρκετούς από τους Έλληνες στιχουργούς καθότι το κυριότερο μέρος της δικής μου ποίησης είναι στιχουργήματα.
«Π»: «Διάλεξες πάλι με σιωπή ν΄απαντήσεις, τα λόγια που θά’λεγες μυστικά να κρατήσεις, διάλεξες πάλι τον δικό σου δρόμο αυτόν που βαδίζεις (μονάχα) με πόνο…» απόσπασμα από το μελοποιημένο σας ποίημα «Η σιωπή». Τι απήχηση έχει στο κοινό;
Τ.Τ.: Η σιωπή! Η πιο δύσκολη γλώσσα! Παρόλο που είναι η μοναδική κοινή γλώσσα στον Πλανήτη, λίγοι είναι αυτοί που την «καταλαβαίνουν»! Ίσως γιατί πρώτα από όλα τους ενδιαφέρει ο «ομιλών» και όχι ο «σιωπών». Για σκεφτείτε το, όταν είσαι μονίμως εστιασμένος στο εγώ σου, η σιωπή του άλλου είναι για σένα η ησυχία σου! Μέχρι η σιωπή να γίνει κραυγή…
Αυτό ακριβώς μαρτυράει και η δική μου «σιωπή». Κάτι που τελικά προσπαθεί να γίνει κραυγή!
«Π»: Ποιό ποιημά σας ξεχωρίζετε και γιατί;
Τ.Τ.: Είναι σαν να με ρωτάτε ποιο παιδί αγαπάω περισσότερο… Όλα ! Όμως αυτά που θα έλεγα ότι ξεχωρίζω, είναι αυτά που έχω γράψει για την οικογένειά μου τα οποία μπορεί να μην διεκδικούν δάφνες ποίησης, είναι όμως κομμάτια της ζωής μου και αυτό είναι που για μένα μετράει περισσότερο!
«Π»: Η Ελλάδα είναι η χώρα με τους περισσότερους συγγραφείς και τους λιγότερους αναγνώστες;
Τ.Τ.: Δυστυχώς αυτή είναι μια αλήθεια! Το γεγονός ότι αναλογικά με τον πληθυσμό μας έχουμε δύο Νόμπελ Λογοτεχνίας, ένα Λένιν και άλλες πολλές διακρίσεις, λέει πολλά! Για να μη σταθώ στον Όμηρο. Επίσης από τις 9 Μούσες της αρχαιότητας, οι τέσσερις εκπροσωπούσαν τα διάφορα είδη της ποίησης με πρώτη και καλύτερη την Ερατώ. Αυτό σημαίνει πως η σχέση των Ελλήνων με την Λογοτεχνία, και ιδίως με την ποίηση, είναι κάτι παραπάνω από διαχρονική! Θα έλεγα πως είναι στο DNA του Έλληνα! Βέβαια θεωρώ ότι έχουμε «υπερπροσφορά» ποιητών και ο κάθε ένας που τοποθετεί λέξεις στο χαρτί αυτοαποκαλείται ποιητής!
Η λέξη ποιητής είναι πολύ «βαριά» να τη σηκώσει ο κάθε ώμος και πολλές φορές εκμαυλίζεται! Προσωπικά δεν την ιδιοχρησιμοποιώ ακριβώς γιατί αυτόν τον τίτλο (του ποιητή) τον αφήνω στη κρίση των άλλων!
Όσον αφορά τους αναγνώστες, θεωρώ ότι από τότε που άνοιξε η πόρτα και μπήκε η τηλεόραση και το internet μέσα στο σπίτι, το διάβασμα εκδιώχτηκε κακήν κακώς! Και δεν αναφέρομαι μόνο στην ποίηση!
«Π»: Ποιό στίχο σας σιγοψιθυρίζετε;
Τ.Τ.: Απ’το τραγούδι μου με τίτλο «Σκόρπια Λόγια»:
«Στιγμές αλλόκοτες που μοιάζουν μαγικές
στιγμές παράξενες απλά μοναδικές!
Στιγμές που ένοιωθες πως είναι ζωγραφιές
και σκόρπια λόγια σε ενδιάμεσες στιγμές…»
«Π»: Ο Ποιητής συμμετέχει στα κοινά δρώμενα ή προτιμά να έχει απόσταση από τα πράγματα;
Τ.Τ.: Οφείλει να συμμετέχει! Δεν ζει σε κάποια γυάλα. Ό,τι γίνεται γύρω του τον αφορά!
«Π»: Πώς σχολιάζετε το διαδίκτυο και την ποίηση σε αυτό;
Τ.Τ.: Νομίζω ότι απάντησα μέσω της ερώτησης αριθμός 10! Απλά να συμπληρώσω πως το διαδίκτυο αποτελεί πεδίον δόξης λαμπρό για εκκολαπτόμενους «Ποιητές Φαμφάρες»
Εδώ όμως θα πρέπει να πω πως όλοι φταίμε με το να επικροτούμε ή να ενθαρρύνουμε ανάλογες δράσεις. Αρκετές φορές κοιτάζουμε το περίβλημα του πακέτου κι όχι το περιεχόμενό του…
«Π»: 700 ποιήματα περιλαμβάνονται στο έργο σας – μάλιστα κάποια εξ αυτών συμπεριλήφθηκαν στον τόμο της εγκυκλοπαίδειας του Χάρη Πάτση το 2014. Μιλήστε μας γι αυτό.
Τ.Τ.: Ναι ήταν μια τιμητική διάκριση προς το άτομό μου και μια έκπληξη οφείλω να πω, όταν με πήραν τηλέφωνο και μου πρότειναν να τους στείλω 20 ποιήματά μου για να συμπεριλάβουν στην εγκυκλοπαίδεια τρία ή τέσσερα από αυτά, όπως μου είπαν! Τελικά είχα τη χαρά να δω ότι τα ποιήματα που συμπεριέλαβε η εγκυκλοπαίδεια ήταν εννέα!
«Π»: Μελωδία, στίχος, ποίημα: τι γεννιέται πρώτο;
Τ.Τ.: Εν αρχή ην ο Λόγος! Υπάρχουν βέβαια όπως και για όλους τους κανόνες οι… εξαιρέσεις! Να μαρτυρήσω κι ένα μυστικό μου: Αρκετές φορές «δανείζομαι» τη μουσική από κάποιο τραγούδι για να δομήσω επάνω της τους δικούς μου στίχους! Εννοείται πως αυτό δεν λέγεται στον συνθέτη για να μην αποπροσανατολιστεί!
«Π»: Η γνώμη σας για την κριτική στην λογοτεχνία ;
Τ.Τ.: Όταν δεν περιέχει εμπάθειες είναι εποικοδομητική!
«Π»: Πρόσφατα παρουσιάσατε με μεγάλη επιτυχία στον Άλιμο το βιβλίο σας «Μυσταγωγία Στιγμών», τι πραγματεύεται;
Τ.Τ.: Με μία λέξη: Στιγμές! Όπως γράφω και στον πρόλογο του βιβλίου μου, η μονάδα μέτρησης του χρόνου στην ποίηση είναι η Στιγμή! Είναι αυτή που περνάει και άλλοτε χάνεται, άλλοτε μένει. Τι κάνει ο ποιητής, αποτυπώνει τη στιγμή αυτή στο χαρτί όπως θα έκανε ένας φωτογράφος με την κάμερά του! Παγιδεύει τα συναισθήματα που προκαλούνται και τα εκφράζει στο χαρτί. Αυτή είναι και η ειδοποιός διαφορά ανάμεσα σε ένα μυθιστόρημα κι ένα ποίημα. Το μεν πρώτο έχει διάρκεια στη δημιουργία του, το δε δεύτερο έχει διάρκεια στη μελέτη του. Εννοείται πως αυτά απεικονίζουν την προσωπική μου άποψη!
«Π»: Τι σας οργίζει;
Τ.Τ.: Οι δήθεν!
«Π»: Ποιο το μότο σας ;
Τ.Τ.: Ζήσε τις στιγμές! Γιατί όπως είπε και ο τεράστιος Οδυσσέας Ελύτης: «Δεύτερη ζωή δεν έχει!»
«Π»: Συγγραφικά σχέδια;
Τ.Τ.: Στο συρτάρι μου έχω ποιήματα για άλλα τέσσερα βιβλία. Θεωρώ πως ένα βιβλίο κάθε δύο χρόνια είναι αρκετό! Άλλωστε περισσότερο με ενδιαφέρει η στιχουργική και η συνεργασία με καταξιωμένους συνθέτες!