ΕΙΝΑΙ ΠΛΗΓΗ ΤΑ ΦΡΟΝΤΙΣΤΗΡΙΑ????

ΕΙΝΑΙ ΠΛΗΓΗ ΤΑ ΦΡΟΝΤΙΣΤΗΡΙΑ????

«Τα Φροντιστήρια είναι µια “πληγή” στην ελληνική κοινωνία
συναρτηµένη µε την κατάσταση στην παιδεία, όλες αυτές τις δεκαετίες. Προφανώς
αυτή την πληγή θέλουµε να τη γιατρέψουµε», είπε ο υπουργός Παιδείας στην
παρουσίαση του πολυνοµοσχεδίου για την Παιδεία και µας πλήγωσε.

 Αναρωτηθήκαµε γιατί αλλά απάντηση δεν πήραµε. Ο µόνος που προσπάθησε να µας
παρηγορήσει, από ολόκληρη την κοινωνία, ήταν ο Σταµάτης Γονίδης µε το καψουροτράγουδό του: «Είσαι µια πληγή ακόµα πάνω στο δικό µου σώµα πάνω στο δικό µου
σώµα και όµως σ’ αγαπώ ακόµα»  αφού η κοινωνία µας αγαπάει και µας θέλει…
 Αλλά και ο ίδιος ο υπουργός συνέχισε λέγοντας τα καλύτερα για εµάς τους
φροντιστές: «Από την άλλη διάσταση οφείλουµε να οµολογήσουµε κι εµείς ως
ηγεσία του υπουργείου Παιδείας ότι στα φροντιστήρια δουλεύουν κατά κανόνα
άξιοι εκπαιδευτικοί που δεν έχουν άλλο τρόπο για να βγάλουν το ψωµί τους. Ούτε
αυτούς τους θεωρούµε εξοβελιστέους επειδή τα φροντιστήρια λειτουργούν ως
παραπαιδεία».
 Εδώ πιά, µας πιάσαν τα κλάµατα! ∆εν του το είχαµε του κ. Μπαλτά.
Κι όµως, ο ίδιος θέλησε να προσθέσει το όνοµά του σε εκείνον το µακρύ
κατάλογο υπουργών Παιδείας που όταν ανακοίνωναν µία εκπαιδευτική µεταρρύθµιση
θεωρούσαν υποχρέωση προς τον εαυτό τους να βάλουν ταυτόχρονα ως στόχο και το
γιάτρεµα της «πληγής». Αρβανιτόπουλος, ∆ιαµαντοπούλου, Αρσένης και βάλε. Ο
τελευταίος µάλιστα ήταν αποφασιστικότατος: θα τα κλείσει! Από το 1999! Γιατί,
γιατρέ µου;;; Από την Ιαπωνία ως την Πορτογαλία κι από το Μαρόκο ως τη Γερµανία
η δηµόσια εκπαίδευση συνυπάρχει αρµονικά µε τα φροντιστήρια.
Πουθενά στον
κόσµο όµως αυτά δεν χαρακτηρίζονται µε τον απαξιωτικό τίτλο «παραπαιδεία».

Πάνω
από ένα εκατοµµύριο µαθητές στη Γερµανία ενισχύονται κάθε χρόνο µε
φροντιστηριακά µαθήµατα. Η γερµανική κυβέρνηση δεν βλέπει όµως «πληγή» αλλά
µόνο ένα πρόβληµα: πώς θα καταφέρει να ενισχύσει µε επιδοτήσεις τους
«αδύνατους» µαθητές οικονοµικά ανίσχυρων οικογενειών σε συνεργασία µε τις
φροντιστηριακές ενώσεις!
Αντιθέτως, παραπαιδεία αποτελούν άδηλες και αφορολόγητες
δραστηριότητες, µε κυριότερη τα «µαύρα» ιδιαίτερα.
Το 57% των µαθητών του
Γυµνασίου και το 27% των µαθητών του Λυκείου κάνουν ιδιαίτερα στο σπίτι. Ο ένας
στους 3 επιλέγει πρόσωπα χωρίς επαρκείς γνώσεις, εµπειρία ή κάποια πιστοποίηση των προσόντων τους. Το 11% των µαθητών του Λυκείου επιλέγει καθηγητές
του δηµόσιου σχολείου. Αυτή η «πληγή» που δηµιουργεί τεράστια απώλεια φορολογικών εσόδων για το κράτος, πώς θα θεραπευτεί, γιατρέ µου;
Παρά την τεράστια
οικονοµική κρίση που βιώνουµε τα τελευταία χρόνια στη χώρα, η εµπιστοσύνη γονιών και παιδιών προς τα φροντιστήρια δεν δοκιµάστηκε. Τα θεωρούν απαραίτητα
και µε όποιες θυσίες χρειαστεί προσφεύγουν σε αυτά.
Γιατί αντιλαµβάνονται
το αυτονόητο, αυτό που δεν θέλουν να δουν οι πολέµιοι τους. Ότι αυτά
λειτουργούν συµπληρωµατικά και ενισχυτικά στο δηµόσιο σχολείο.
∆εν το
ανταγωνίζονται. Το δηµόσιο σχολείο προσφέρει µια ευρύτερη παιδεία χωρίς βέβαια
να δεσµεύεται για αυτό. Αντίθετα το φροντιστήριο δεσµεύεται και για τη βελτίωση
των σχολικών επιδόσεων σε συγκεκριµένα εκπαιδευτικά αντικείµενα αλλά και
για την εισαγωγή στο πανεπιστήµιο.
∆εσµεύεται και αναλαµβάνει την ευθύνη γι’
αυτό, έναντι της οικογένειας. Ελέγχεται κάθε µέρα, κάθε µήνα και λογοδοτεί
σε αυτή. Τι πιο έντιµο ; Γίνεται όµως οικονοµική αφαίµαξη της ελληνικής
οικογένειας…
Μύθος! Έχει υπολογίσει κανένας το κόστος της επένδυσης που πρέπει
να γίνει στην παιδεία, στα λειτουργικά έξοδα όλων των βαθµίδων της εκπαίδευσης, στις αµοιβές των εκπαιδευτικών αλλά και στην έρευνα ώστε να φτάσει το
δηµόσιο σχολείο στο επίπεδο των παροχών του φροντιστηρίου;
Ας µην το κάνει
γιατί θα δει ότι δεν θα είναι αρκετός ούτε ολόκληρος ο κρατικός
προϋπολογισµός. Και ποιος θα τα επιβαρυνθεί όλα αυτά τα έξοδα; Οι ίδιες οι
οικογένειες φυσικά! Και τα παιδιά των φτωχών οικογενειών που έχουν τα
προσόντα και τη διάθεση να σπουδάσουν αλλά όχι την οικονοµική δυνατότητα να
απευ- θυνθούν σε φροντιστήριο;
Κι όµως µπορούν! Είµαστε αρκετά τα φροντιστήρια που κάνουµε µειώσεις τιµών µε κοινωνικά κριτήρια ή δίνουµε υποτροφίες σε
αριστούχους µαθητές και µαθήτριες. Οι φροντιστές έχουµε διττή ιδιότητα. Και
του επιχειρηµατία αλλά και του δασκάλου.
 Η τελευταία ιδιότητα µας υποχρεώνει να µην αγνοούµε τις κοινωνικές µας αναφορές αλλά και να µην αρνούµαστε
τις ευαισθησίες που όλοι οι δάσκαλοι πρέπει να έχουµε απέναντι στα παιδιά.

Ο
ρόλος των Φροντιστηρίων είναι διακριτός και συµπληρωµατικός προς τη ∆ηµόσια
Παιδεία και σαφώς πρέπει να υπάρχει εποπτεία και έλεγχος του Υπουργείου
Παιδείας. Ο υπερβάλλων ζήλος όµως µπορεί να οδηγήσει σε γελοιότητες. Τέτοια
αποτελεί η τελευταία απόφαση του υπουργείου για τον καθορισµό των αργιών.
Τα
φροντιστήρια πρέπει να µένουν υποχρεωτικά κλειστά 15 µέρες τα Χριστούγεννα,
άλλες τόσες το Πάσχα, όλες τις επίσηµες αργίες και … Ποτέ την Κυριακή!
Μάλιστα
… Εδώ χάθηκε η µπάλα! Μυρωδιά δεν έχει πάρει, όποιος το σκέφτηκε, από το πώς
λειτουργεί ένα φροντι- στήριο και τί ανάγκες καλύπτει. ∆εν έχει καταλάβει τη
σχέση που ανα- πτύσσει ένας φροντιστής µε τους µαθητές του. 7 µέρες την
εβδοµάδα , 30 µέρες το µήνα είµαστε µαζί !
Και Σάββατα και Κυριακές και αργίες
αν χρειαστεί. Ας ρωτήσουν έναν/µία υποψήφιο για τις πανελλαδικές εάν θέλει ένα
µήνα πριν τις εξετάσεις όπου συνήθως πέφτει το Πάσχα, να µην κάνει για 15
ολόκληρες µέρες επαναληπτικά µαθήµατα. Ας ρωτή- σουν τα παιδιά µήπως δεν θέλουν
να γράφουν διαγωνίσµατα τις Κυριακές κατά τη συνήθη φροντιστηριακή πρακτική. Ή
για να φτάσουµε στο γελοιοδέστερο: θα γράφουν τα παιδιά πανελλαδικές τη
∆ευτέρα 25 Μαΐου και δεν θα τους κάνουµε µάθηµα την Κυριακή της 24ης;;; Tragic,
όπως θα λέγαν τα παιδιά !

Ευτυχώς η κοινωνία έχει τους δικούς της νόµους.
Κανένας δεν συµβουλεύτηκε ποτέ το κράτος όταν ήθελε οποιαδήποτε εκπαιδευτική
υπηρεσία. Κανένας δεν κοίταξε τι λέει ο νόµος όταν ήθελε να αποκτήσει γνώση.
Το
ψευτοδίληµµα δηµόσιο ή ιδιωτικό σκέλος εκπαίδευσης και η ποινικοποίηση
νόµιµων µορφών εκπαιδευτικής πράξης γίνεται από όσους λειτουργούν µε βάση τις
δικές τους ιδεολογικές εµµονές κι όχι τις ανάγκες της κοινωνίας. Εµείς ως
απαράβατη υποχρέωσή µας θεωρούµε µόνο την κάλυψη των αναγκών των
µαθητών/τριών µας και τη στήριξή τους. Ραντεβού στα γουναράδικα.

Γράφει ο ΝΤΑΛΗΣ ΒΑΓΓΕΛΗΣ, ∆ιεύθυνση Σπουδών των
φροντιστηρίων «Πρόταση»