ΧΡΗΣΤΟΣ ΛΙΑΚΟΠΟΥΛΟΣ, Ηθοποιός , της Μαίρη Λαρετζάκη Γκιώνη

ΧΡΗΣΤΟΣ ΛΙΑΚΟΠΟΥΛΟΣ «Το θέατρο μας βοηθά
να συνειδητοποιήσουμε
καταστάσεις που
η καθημερινότητα
δεν μας επιτρέπει να
καταλάβουμε σε βάθος»

Ο Χρήστος Λιακόπουλος γεννήθηκε στον Πειραιά. Από μικρός είχε την τάση να ερευνά και να αναλύει τον εαυτό του και τους άλλους. Να προσπαθεί να μπει στην θέση τους και να καταλάβει πώς σκέφτονταν, πώς δρούσαν και ποια τα κίνητρά τους. Αυτό τον οδήγησε να διαβάσει ψυχολογία, κοινωνιολογία και ο,τιδήποτε του φάνταζε ότι μπορούσε να εξηγήσει τον άνθρωπο και την συμπεριφορά του. Επίσης, προσπαθούσε να λειτουργεί σαν διαφορετικός χαρακτήρας, κατά καιρούς, παίζοντας ρόλους – όπως όλοι μας άλλωστε – στην καθημερινότητά του, θέλοντας να γνωρίσει βιωματικά αυτά που διάβαζε και παρατηρούσε, σε μια προσπάθεια να βρει τον «πραγματικό του εαυτό». Έτσι, κάποια στιγμή, έπεσαν στα χέρια του οι δυο τόμοι της μεθόδου Στανισλάφσκι, για την εκπαίδευση ενός ηθοποιού. Μαγεύτηκε από αυτά που διάβασε και ήθελε να τα γνωρίσει από κοντά. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα, με την υποστήριξη και παρότρυνση ενός γνωστού του ηθοποιού, να αποφασίσει – μετά από πολύ σκέψη – να πάει στην δραματική σχολή και μέχρι σήμερα, να βαδίζει το δύσκολο αλλά εξαιρετικά ενδιαφέρον, μονοπάτι της τέχνης της υποκριτικής.

«ΠΑΛΜΟΣ»: Σε ποιό περιβάλλον μεγαλώσατε;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΛΙΑΚΟΠΟΥΛΟΣ: Μεγάλωνα μέχρι την Τετάρτη Δημοτικού, πέντε μέρες την εβδομάδα, με την θεία μου (αδελφή της μητέρας μου), το θείο μου, την γιαγιά και τον παππού και τις υπόλοιπες δύο ημέρες με την μητέρα μου και τ αδέλφια μου. Από την Πεμπτη δημοτικού και μετά, με την μητέρα, τον πατέρα και τ’αδέλφια μου.

«Π»: Παιδικά χρόνια στον Πειραιά. Πώς ήταν;
ΧΡ.Λ.: Τα παιδικά μου χρόνια είχαν πολύ παιχνίδι, αναρριχήσεις και σκαρφαλωματα σε δέντρα, βράχους, λόφους ή όπου αλλού έβρισκα, αθλοπαιδιές πολλών ειδών και προβληματισμούς υπαρξιακούς… ποιος ειμαι, γιατί είμαι εδώ, πού πάω κλπ… Καθώς και γιατί λειτουργούν οι γύρω μου όπως λειτουργούν, πώς σκέφτονται, τι τους απασχολεί και άλλοι τέτοιοι προβληματισμοί, οι οποίοι με συνοδεύουν μέχρι σήμερα καθώς και οι δράσεις που κάνω για να προσπαθήσω να τους απαντήσω.

«Π»: Την υποκριτική πώς και γιατί την επιλέξατε;
ΧΡ.Λ.: Από μικρός όπως προανέφερα με ενδιέφερε πώς σκέφτονται οι άνθρωποι και γιατί λειτουργούν όπως λειτουργούν. Ταυτόχρονα προσπαθούσα να μπαίνω στη θέση τους και να δοκιμάσω να λειτουργώ όπως εκείνοι για να δω τι θα γίνει, πώς θα νιώσω.. αν θα είναι καλύτερα για μένα ή χειρότερα. Δηλαδή έπαιζα ρόλους από τότε. Κάποια στιγμή αποφασισα να το κάνω και πάνω στην θεατρική σκηνή ή μπροστά από την κινηματογραφική ή τηλεοπτικη κάμερα.

«Π»: Τί είναι το θέατρο για εσάς;
ΧΡ.Λ.: Το θέατρο ήταν και είναι για μένα μια αφορμή να ξεκινήσω μια, σχεδον μυστικιστική, μαθητεία και μια εξάσκηση σώματος, εκφραστικών μέσων, ψυχοσυναισθηματικού μηχανισμού και νου που με έκανε και με κάνει (γιατί δεν σταματάει ποτέ αυτή η μαθητεία), θαρρώ, πιο ελεύθερο και καλύτερο άνθρωπο.

«Π»: Ποιός είναι ο ρόλος του θεάτρου γενικότερα;
ΧΡ.Λ.: Ο ρόλος του θεάτρου θεωρώ πως είναι να ψυχαγωγεί τους ανθρώπους, να τους κάνει να συνειδητοποιούν πράγματα, καταστάσεις τα οποία το τρέξιμο για την επιβίωση και η καθημερινότητα δεν τους επιτρέπουν να αντιληφθούν και να καταλάβουν σε βάθος, άρα, να γίνονται καλύτεροι άνθρωποι, πιο συνειδητοποιημένοι, να αποκτούν πιο αληθινές και πιο λειτουργικές σχέσεις με τους άλλους, άρα πιο ευτυχισμενοι!

«Π»: Τί λειτούργησε για εσάς ως πρότυπο;
ΧΡ.Λ.: Για μένα λειτούργησαν, σε πολύ μεγάλο βαθμό, ως πρότυπο οι διδαχές του παππού μου για την Αρχαία Ελλάδα και τους Αρχαιους Έλληνες, οι μύθοι τους, η φιλοσοφία και γενικότερα όλη αυτή η τεράστια κληρονομιά που άφησαν στην ανθρωπότητα οι πρόγονοι μας και την οποία ακόμα δεν έχω ερευνήσει στο μέτρο που της αξίζει. Σημειωτέον πως ο παππούς μου (πατέρας της ετεροθαλούς αδελφής της μητέρας μου) ήταν Ρώσος και είχε έρθει στην Ελλάδα μετά την Οκτωβριανή επανάσταση, γιατί, γνωρίζοντας Αρχαία Ελληνικα, πίστευε πως μίλαγε την γλώσσα της χώρας, άρα θα μπορούσε να επικοινωνεί άριστα και πως θα ζούσε στην χώρα που, λόγω των διδαχών και διαβασμάτων του θαύμαζε και αγαπούσε! Μόνο, βέβαια, για να ανακαλύψει πως τα πράγματα δεν ήταν όπως τα περίμενε…

«Π»: Δίνονται ευκαιρίες στους νέους που θέλουν να ασχοληθούν με το θέατρο;
ΧΡ.Λ.: Υπάρχει μεγάλη προσφορά ηθοποιών και μικρή ζήτηση για αυτούς στην πατρίδα μας. Τα παραγόμενα προϊόντα μας του συγκεκριμένου τομέα δεν έχουν συνήθως καλή τύχη στο εξωτερικό με ελάχιστες εξαιρέσεις. Δεν κάνουμε εξαγωγές, που λέμε στην Οικονομία, των καλλιτεχνικών μας προϊόντων. Άρα η ανεργία μεγάλη. Σ’ένα τέτοιο περιβάλλον, που έχει εξαπλωθεί τα τελευταία δεκα σχεδόν χρόνια σε όλο το φάσμα της Οικονομικής ζωής της χώρας, οι ευκαιρίες είναι μηδαμινές και το μόνο που μπορεί να βοηθήσει είναι το πόσο πολύ αγαπάει κανείς αυτό που κάνει, πόσο θα αφοσιωθει σ’αυτό, παρόλο που θα πρέπει και να επιβιώσει, και τι μαχητικότητα, υπομονή και επιμονή θα επιδείξει. Βέβαια ο ρόλος των « μέσων» ήταν, είναι και θα είναι (απευχομαι να μην συνεχίσει έτσι) πάντα σημαντικός.

«Π»: Ποιά τα «εργαλεία» του ηθοποιού;
ΧΡ.Λ.: Τα εργαλεία του ηθοποιού είναι το μυαλό και η καρδιά του, η μόρφωση και η καλλιέργεια που έχει, η φαντασία του και τα εκφραστικά του μέσα πρόσωπο, βλέμμα, φωνή, σώμα) με τα οποία εκφραστικα μέσα, τελικά, μεταφέρει το «μήνυμά» του στους θεατές.

«Π»: Το πλούσιο βιογραφικό σας περιλαμβάνει τη συμμετοχή σας σε σημαντικότατα έργα. Τί οραματίζεστε; Ποιό το όνειρό σας;
ΧΡ.Λ.: Το όνειρο μου, ο στόχος μου ας πούμε, είναι να προσπαθώ μέσω της τέχνης μου να οδηγώ (ή να βοηθω τους ανθρώπους να φτάσουν) στην ψυχική ανάταση και, στην καλύτερη των περιπτώσεων, στην έκσταση, για να έρχονται έτσι σ’ επαφή με την πραγματική τους ουσία και να συνειδητοποιούν ή να ξαναθυμούνται τι είναι πραγματικά σημαντικό για αυτούς.

«Π»: Υπάρχουν στιγμές αμηχανίας στη σκηνή;
ΧΡ.Λ.: Οι συνηθέστερες στιγμές αμηχανίας επί σκηνής είναι όταν οι ηθοποιοι ξεχνούν τα λόγια τους και το κενό που δημιουργείται δεν καλύπτεται γρήγορα είτε από τους ξεχνώντες αυτά, είτε από κάποιον άλλον συνάδελφο που βρίσκεται επί σκηνής. Μια σκηνή αμηχανίας που θυμάμαι είναι η εξης: σε μια παράσταση, περίμενα στα πλάγια της σκηνής να βγω, όταν έρθει η σειρά μου, για να μιλήσω και να συνεχιστεί η εξέλιξη του έργου και είχα πιάσει κουβέντα με τον δάσκαλο μου και σκηνοθέτη της παράστασης που έπαιζε και αυτός μαζί μας. Η ατάκα που μόλις άκουγα θα έμπαινα είχε ακουστεί και επαναλαμβανόταν αρκετές φορές, μπας και ξυπνησω και επιτέλους να μπω, αλλά εγώ δεν εμφανιζόμουν. Μέχρι που αναγκάστηκε η ηθοποιός που με προσκαλούσε να μπω, βα βγει εκτός σκηνής και να με φωνάξει. Μπήκα αμέσως τρέχοντας, είχε πέσει σιωπή και αμηχανία, κοιταζόμασταν μεταξύ μας, μπήκε μετα και ο δάσκαλος και σκηνοθέτης μας και… ξανακοιταζομασταν. Ψελλισαμε κάτι και τελικά πλακωθηκαμε στα γέλια χωρίς να μπορούμε να συγκρατήσουμε τους εαυτούς μας. Ν’ανοίξει η γη να μας καταπιεί.

«Π»: Τέχνη και επικοινωνία.
ΧΡ.Λ.: Σε όλες τις τέχνες υπάρχει ένα είδος επικοινωνίας μεταξύ του καλλιτέχνη και του κοινού που εισπράττει το εκάστοτε καλλιτέχνημα. Κατά τη γνώμη μου, είναι από τους πιο άμεσους τρόπους επικοινωνίας και αλληλεπίδρασης που υπάρχουν. Εμεις οι ηθοποιοί, τουλάχιστον, επί σκηνής, το βιώνουμε συνεχώς.

«Π»: Ποιά είναι τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα που υφαίνουν τη στόφα του καλλιτέχνη;
ΧΡ.Λ.: Αυτά που μπορώ να σκεφτώ αυτή τη στιγμή είναι: η πλούσια φαντασία, το πραγματικό και βαθύ ενδιαφέρον για τον άνθρωπο και τη φύση, η ενσυναίσθηση, μια ιδιαίτερη ευαισθησία στο πώς εισπράττει, αντιλαμβάνεται και επεξεργάζεται τα εξωτερικά ερεθίσματα και πώς δρα μετα, μια επίμονη εσωτερική φλόγα που καθιστά αδύνατο να λειτουργήσει διαφορετικά ακόμα κι αν αυτό είναι ενάντια στα οικονομικά ή ναρκισσιστικά συμφέροντα του, η αγάπη προς το αληθινό, το αγαθό και το ωραίο. Το κάλλος που έλεγαν οι αρχαίοι μας πρόγονοι. Μιλάμε για αληθινούς καλλιτέχνες βέβαια, που πάνω απ’ όλα είναι ανθρωποι!

«Π»: Ιερά τέρατα;
ΧΡ.Λ.: Δεν είχα, ούτε έχω, ούτε πιστεύω ότι υπάρχουν ιερά τέρατα πουθενά στη ζωή. Υπάρχουν μόνο άνθρωποι, που έχουν κάνει αξιοθαύμαστα πράγματα, που καλό θα ηταν να μας εμπνέουν και να ακολουθούμε ως ένα βαθμό το συγκεκριμένο παράδειγμα τους. Όμως ο καθένας από μας είναι ξεχωριστός και πιστεύω πως οφείλει να βρει τη μοναδικότητα του, να την ακονίσει όσο πιο πολύ μπορεί και να την παρουσιάσει στους υπόλοιπους! Κι έτσι ενωμένες αυτές οι μοναδικότητες να εμπλουτίσουν τη ζωή μας και να μας οδηγήσουν προς το καλύτερο.

«Π»: Bοηθά ο χορός τον ηθοποιό;
ΧΡ.Λ.: Ο χορός βοηθά το σώμα και την ψυχή ταυτοχρόνως, να ελευθερωθουν από δυσκαμψίες και σφιξίματα – επιτρέποντας έτσι στα συναισθήματα να ρέουν και να εκφράζονται ελεύθερα και με την συμπόρευση και σύμπλευσή τους με τον εκάστοτε ρυθμό και την αίσθηση που αποπνέει η μουσική να εκφραστούν και να «απογειωθούν». Όλα αυτά είναι απολύτως απαραίτητα και στην τέχνη του ηθοποιού.

«Π»: Κινηματογράφος: πώς είναι τα πράγματα σήμερα;
ΧΡ.Λ.: Προφανώς έχει και αυτός επηρεαστεί πολύ, παγκοσμίως, από την οικονομικη κρίση. Αυτό που αισθάνομαι είναι πως υπάρχει μια διαφοροποίηση στη θεματολογία του, καιρό τώρα, το λυρικό, το συναισθηματικό, το ρομαντικό, το φωτεινά ανθρώπινο σ’ένα πιο σκοτεινα ανθρώπινο, που περιέχει πολύ βία, αίμα, ανηθικοτητα και όλ αυτά τα αρνητικά που ενυπάρχουν στην ανθρώπινη φύση και κοινωνία και καλό θα ήταν να τα γνωρίζουμε μεν αλλά να προσπαθούμε να τα ελαχιστοποιούμε και όχι να τα παρουσιάζουμε σαν το κανονικό που πρέπει να συνηθίσουμε σε αυτό. Εξαιρέσεις βέβαια ασφαλώς και υπάρχουν!

«Π»: «Όλα τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι πτυχές στην ιδιωτικότητα» F. Volio Jimenez. Ιδιωτικότητα και φώτα δημοσιότητας.
ΧΡ.Λ.: Ενα πρόσωπο που εκτίθεται δημόσια και αφορά τον κόσμο είναι λογικό να έχει περιορισμένη ιδιωτικότητα. Όσο πιο θερμα ενδιαφέρονται για αυτο, τόσο λιγότερη ιδιωτικότητα θα απολαμβάνει. Δεν είναι ευχάριστο, αλλά όλες οι καταστάσεις και οι συνθήκες είναι ενα πακέτο από ωφέλειες και υποχρεώσεις, θετικά και αρνητικά… Πολλές φορές, βέβαια, κάποιοι, για να βρίσκονται στην επικαιρότητα χρησιμοποιουν κάθε μεσο και βγάζουν την προσωπική τους ζωή, αληθινή ή ψεύτικη, στο σφυρί, περιορίζοντας ακόμα περισσότερο αυτό που λέμε ιδιωτικότητα.

«Π»: «Αυτοκράτωρ Ανδριανός»: Μονόλογος για τρίτη συνεχή χρονιά στο θέατρο «Αλκμήνη». Μιλήστε μας γι’αυτή την επιτυχία σας. Είναι ο ρόλος γάντι για εσάς;
ΧΡ.Λ.: Το έργο πρωτα και μετά η παράσταση «Αυτοκράτωρ Ανδριανός» ήρθαν σαν αποτέλεσμα μιας βαθείας ανάγκης μου να δημιουργήσω μια θεατρικη παράσταση που θα με εκφράζει και θα με αντιπροσωπεύει όσο περισσότερο γίνεται και στην οποία θα λέω αυτά που επιθυμώ πολύ να πω στους συνανθρώπους μου και θεωρώ εξαιρετικά σημαντικά. Πώς η ευτυχία, δηλαδή, πηγάζει από μέσα μας και να μην την αναζητούμε, ματαίως, σε χρήματα, υψηλές θέσεις, εξουσία, καλά λόγια και υλικά αγαθά. Αυτά έρχονται και παρέχονται και αν κρεμαστούμε επάνω τους η πτώση, όταν έρθει, θα είναι μεγάλη και πολλές φορές, χωρις επιστροφη! Συνήθως γεννιομαστε σε οικογένειες με ελλείψεις και ελαττώματα και όχι εσκεμμένα τις περισσότερες φορες, δεν εισπράττουμε με τον σωστό, για μας, τρόπο, την σωστή δόση προσοχής και αγάπης που έχουμε ανάγκη. Αργότερα παθιαζομαστε να πετύχουμε υψηλούς στόχους και επιτεύγματα, για να αποδειξουμε – κυριως στον εαυτό μας – πως αξιζουμε και εάν το καταφέρουμε τυφλωνομαστε και πιστεύουμε πως είμαστε αλάνθαστοι «θεοί». Τοτε ακολουθούν τα χτυπήματα της μοίρας, αποτυχίες, καταστροφές, αρρώστιες, θάνατοι αγαπημένων προσώπων, που μας προσγειώνουν απότομα και μας κάνουν να συνειδητοποιήσουμε πως το μόνο που τελικα μετράει είναι ν’αγαπήσουμε και ν’ αγαπηθουμε. Βαθιά και απόλυτα. Και αν είμαστε τυχεροί και σαν «έτοιμοι από καιρό», να πορευτούμε προς το τέλος μας ειρηνικά, αποδεχόμενοι στωικά αυτό. Δεν ξέρω εάν ο ρόλος ήταν γάντι για μενα ή εγώ έγινα μετά γάντι σε αυτόν, το σίγουρο πάντως είναι πως είμαστε ένα!

«Π»: Τί αγαπάτε;
ΧΡ.Λ.: Αγαπώ εκ φύσεως τους πάντες και τα πάντα, χωρίς να σημαίνει αυτό πως δεν εξοργίζομαι και δεν βγαίνω απ’ τα ρούχα μου όταν συναντώ το θράσος, την αγενεία, τη σκληροτητα, την απανθρωπιά και την αδιαφορία του ενος προς τον άλλον. Εχω μια κλίση, επίσης, προς το αγαθό, το αληθινό και το ωραίο.

«Π»: Θα συνεχίσετε τον «Αυτοκράτορα Ανδριανό»;
ΧΡ.Λ.: Πράγματι θα ήθελα να συνεχίσω την παράστασή μου αυτή όσο περισσότερο γίνεται. Και εντός και εκτός Αττικής και εντός και εκτός Ελλάδος. Σκέψεις και στόχοι πολλοί. Επί του παρόντος όμως υπάρχει μόνο ο «Αυτοκράτορας Ανδριανός»!