ΚΑΙΤΗ ΜΑΥΡΟΜΜΑΤΗ, Ζωγράφος . Της ΜΑΙΡΗ ΓΚΙΩΝΗ – ΛΑΡΕΝΤΖΑΚΗ

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ - ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ
ΚΑΙΤΗ ΜΑΥΡΟΜΜΑΤΗ, Ζωγράφος . Της ΜΑΙΡΗ ΓΚΙΩΝΗ – ΛΑΡΕΝΤΖΑΚΗ

«Η τέχνη παραμένει και σήμερα
ανάγκη έκφρασης και σωτηρίας»

 

Η Καίτη Μαυρομμάτη είναι απόφοιτος γραφικών τεχνών της σχολής Δοξιάδη. Το 1973 έφυγε με υποτροφία του ΕΟΜΜΕΧ στο Παρίσι, όπου επί τρία χρόνια έκανε σπουδές ζωγραφικής, στην Ecole Nationale Superieure des Beaux Arts, στο ατελιέ του Pierre Matthey καί παράλληλα, ζωγραφική σε κεραμικά στην Ecole Nationale Superieure des Arts Appliqués et des Métiers d’art.
Έχει πραγματοποιήσει έντεκα ατομικές εκθέσεις στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη, την Πάτρα, και έχει λάβει μέρος σε ομαδικές στην χώρα μας αλλά και στη Γαλλία, την Κύπρo, την Αγγλία, τη Βουλγαρία, τη Ρωσία και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Εκπροσώπησε την Ελλάδα σε τρείς διεθνείς εκθέσεις Παρίσι, Μόντε Κάρλο, Brignole (Γαλλία).
Το 1983 επελέγη στους 10 Έληνες νέους ζωγράφους για την έκθεση της ΕΟΚ «Νέοι Ευρωπαίοι Καλλιτέχνες».
Έργα της βρίσκονται στο Μουσείο Βορρέ, στο Ευρωπαικό Κοινοβούλιο, στη Δημοτική Πινακοθήκη της Πάτρας, στην Πινακοθήκη σύγχρονης τέχνης Αιτωλοακαρνανίας Χρήστου και Σοφίας Μοσχανδρέου, στο ΕΛΙΑ.

«ΠΑΛΜΟΣ»: Πώς ήταν τα παιδικά σας χρόνια;
ΚΑΙΤΗ ΜΑΥΡΟΜΜΑΤΗ: Τα παιδικά μου χρόνια ονειρεμένα, στη μαγική πόλη της Αλεξάνδρειας, στην Αίγυπτο όπου και γεννήθηκα. Το σπίτι μας στην Ιμπραημία είχε κήπο. Παράδεισος μου για ταξίδια μακρινά. Άλογό μου το πεζούλι της βεράντας. Απ’έξω στο δρόμο σχεδόν κάθε μέρα «θεάματα». Ο σαλτιμπάγκος να φυσάει φωτιές και να πηδάει μέσα από πύρινα στεφάνια. Ο φακίρης να καταπίνει σπαθιά και να ξαπλώνει πάνω σε καρφιά και ο καραγκόζ ( έτσι τον λέγαμε) κουβαλούσε τη σκηνή του και με τις κούκλες του να δίνει παραστάσεις. Αυτά τα χρόνια τα κουβαλάω βαθειά στη μνήμη και στην καρδιά μου. Έμπνευση για κάποιους πίνακες μου, όπως και τα φοινικόδενδρα στην ατμόσφαιρα μιας Αλεξάνδρειας που μύριζε φούλι και γιασεμί.

 

«Π»: Είχατε στην οικογένειά σας κάποιον που σας παρακίνησε προς τη ζωγραφική;
Κ.Μ.: Όχι… αλλά στην οικογένεια του πατέρα μου είχαμε καλλιτέχνες. Ο ένας μου θείος, με το ψευδόνυμο Κώστας Μάγης, δημοσιογράφος στον Ταχυδρόμο Αιγύπτου, έγραφε καί θεατρικά. Ο άλλος, ο Μπάμπης Μαυρομμάτης πιανίστας – μαέστρος και από την άλλη ο πατέρας μου ν’ ακούει όπερα. Θεωρώ ότι όλα αυτά από μόνα τους πρέπει να συνέβαλλαν. Βέβαια θυμάμαι καί από παιδί, τον εαυτό μου, συνέχεια με τις ξυλομπογιές στο χέρι να ζωγραφίζει.

 

«Π»: Τί είναι για εσάς η ζωγραφική; Πότε το πρώτο σας έργο;
Κ.Μ.: Η ζωγραφική, όπως όλες οι τέχνες, είναι έκφραση ψυχής. Μέσα από τη ζωγραφική μοιράζομαι τη ζωή και τα μυστικά μου και χαίρομαι πολύ. Όταν κάποιος «τ ακούει»… Το πρώτο μου έργο, θυμάμαι ότι όταν δεν έβρισκα χαρτί ζωγράφιζα πίσω από φωτογραφίες. Εχω μία τέτοια ζωγραφιά. Πρέπει να ήμουν γύρω στα τέσσερα.

 

«Π»: Ποιό έργο ή ζωγράφος σας επηρέασε;
Κ.Μ.: Δεν θυμάμαι την επιρροή συγκεκριμένα, κάποιου ζωγράφου, όμως μπορώ ν’αναφέρω μερικούς από τους ζωγράφους που αγαπώ όπως Manet Henry Rousseau Balthus Edward Hopper Tatiana Lampicka Αλέξης Ακριθάκης.

 

«Π»: Σπουδάσατε στο Παρίσι ζωγραφική. Πώς σας βοήθησε στην πορεία σας;
Κ.Μ.: Το Παρίσι από μόνο του είναι μια έμπνευση. Ακόμα θυμάμαι πως και κάθε μέρα αν ήθελες, έβρισκες να πας σε κάποιο καλλιτεχνικό γεγονός. Ήταν κι αυτό μιά παρότρυνση – έμπευση. Νοιώθω τυχερή που μου δόθηκε αυτή η ευκαιρία.

 

«Π»: Έχετε στο ενεργητικό σας έντεκα ατομικές εκθέσεις και έχετε λάβει μέρος σε ομαδικές τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό, εκπροσωπώντας τη σε διεθνείς εκθέσεις. Τι δυσκολίες είχε αυτή η διαδρομή και πώς σας ωφέλησε;
Κ.Μ.: Πρέπει να ομολογήσω πως δεν έγιναν με κάποια δυσκολία. Ολα αυτά μαζί κ ένα ένα ξεχωριστά ήταν μιά δικαίωση που μου έδινε δύναμη, για να συνεχίζω. Εξάλλου όταν ζωγραφίζω, έχω στο μυαλό μου και τη στιγμή που θα το μοιραστώ.

 

«Π»: Πιστεύετε στο ταλέντο;
Κ.Μ.: Ναι, πιστεύω στο ταλέντο των καλλιτεχνών, αλλά και στο ταλέντο των όσων το εισπράτουν.

 

«Π»: Ποιά τα υλικά και η τεχνική που χρησιμοποιείτε;
Κ.Μ.: Μικτή τεχνική, δηλαδή ακρυλικά, λάδια και μολύβια, το περισσότερο, πάνω σε μουσαμά.

 

«Π»: Πώς ξεκινά και πώς δημιουργείται ένα έργο;
Κ.Μ.: Ξεκινώ ένα έργο, αρχικά στη φαντασία μου. Το σχεδιάζω σ’ ενα μικρό χαρτί καί ύστερα το μεταφέρω στο μουσαμά μου όπου ξεκινώ να το χρωματίζω. Γιά εμένα, αυτή είναι και η πιο γοητευτική φάση. Να «παίζω» με τα χρώματα.

 

«Π»: Η Τέχνη σήμερα;
Κ.Μ.: Μια αγωνία κάποιων καλλιτεχνών να πρωτοτυπίσουν και βέβαια γενικότερα η τέχνη σήμερα, όπως σε οποιαδήποτε εποχή είναι μια ανάγκη έκφρασης και σωτηρίας. Για μένα τουλάχιαστον, έτσι λειτουργεί… Προφανώς συνήθως, επηρεασμένοι από την εποχή που ζούμε.

 

«Π»: Ο Πικάσο έλεγε ότι «δεν έχει σημασία τί ψάχνεις αλλά τι βρίσκεις.» Πού εστιάζετε εσείς;
Κ.Μ.: Το κέντρο βάρους στα έργα μου, θεματικά, είναι ο άνθρωπος και το χρώμα σε σκηνές από την καθημερινότητα, τις αναμνήσεις και τη φαντασία.

 

«Π»: Έχουμε σπουδαίους Έλληνες ζωγράφους. Ποιούς ξεχωρίζετε;
Κ.Μ.: Ναι, έχουμε πολλούς σπουδαίους ζωγράφους, τόσους, που δεν αναφέρω ονόματα, μήπως καi «αδικήσω» κάποιον.

 

«Π»: Είναι η ζωγραφική υπόθεση ανδρική;
Κ.Μ.: Όχι βέβαια! Η ζωγραφική είναι υπόθεση ανάγκης όλων των άνθρωπων για να εκφράζουν τα συναισθήματα τους μέσα από αυτήν, είτε είναι άντρες, γυναίκες ή παιδιά.

 

«Π»: Μεγάλος καλλιτέχνης είναι αυτός που έχει κοινό. Πώς είναι τα πράγματα εμπορικά;
Κ.Μ.: Διαφωνώ, όχι οπωσδήποτε. Υπάρχουν σίγουρα σπουδαίοι ζωγράφοι, που δεν είχαν την ευκαιρία να δείξουν καν τη δουλειά τους. Και από την άλλη, θεωρώ πως κάποιοι άλλοι που έγιναν γνωστοί, είχαν την εύνοια κάποιων, για κάποιους λόγους. Αυτό δεν θα πει πως δεν έχουμε πολλούς καλλιτέχνες που είναι γνωστοί γιατί το αξίζουν. Εμπορικά η εποχή μας δεν βοηθάει το κοινό, να αγοράζει έργα.

 

«Π»: Το γκράφιτι είναι τέχνη; Είναι πολιτισμός;
Κ.Μ.: Και το Γκράφιτι είναι μια έκφραση δημιουργίας, απλά πάνω σε τοίχους Αν είναι σε χώρους που έχουν δοθεί ειδικά για γκράφιτι, όπως συνάντησα στο εξωτερικό, ναί, είναι στα πλαίσια του πολιτισμού. Αν όμως χωρίς να ρωτήσουν ζωγραφίζουν όπου βρουν… ε τότε όχι.

 

«Π»: Πώς αντιδρά το κοινό στις εκθέσεις; Τί σας λένε;
Κ.Μ.: Πάρα πολύ θετικά, με αγάπη και συγκίνηση, η οποία μου δίνει δύναμη για να συνεχίζω. Έχει τύχει να κλάψουν μπροστά σε πίνακες μου. Ό,τι πιο δυνατό έχω εισπράξει!

 

«Π»: Περιγράψτε μας πώς ολοκληρώνετε ένα έργο σας. Τα συναισθήματά σας;
Κ.Μ.: Απόλαυση, άλλοτε μεγάλη, άλλοτε μέτρια αλλά και κάποιες φορές να θέλεις να το καταστρέψεις. Οταν λοιπόν το αποτέλεσμα με κάνει να νοιώσω ότι έχω πει, όσα ήθελα, μέσα από την εικόνα που δημιούργησα τότε μπορώ και πετάω!

 

«Π»: Έχετε καταστρέψει κάποιο έργο σας;
Κ.Μ.: Δεν έχω καταστρέψει κάποιο έργο,γιατί κάποτε ο αείμνηστος Μάνος Χαριτάτος μου είπε «για φαντάσου μιά έκθεση της Κ.Μ. με έργα που έχει απορίψει». Τελευταία όμως, μου έχει έρθει κάποιες φορές η διάθεση να τα μεταμορφώσω…

 

«Π»: Το στυλ σας είναι συγκεκριμένο; Δοκιμάζετε κάτι άλλο;
Κ.Μ.: Μάλλον το περισσότερο συνεχίζω το ίδιο στυλ αν και κοιτώντας τη δουλειά μου βλέπω πόσο πιο αφαιρετική κ ελεύθερη ήταν πιο παλιά. Να σας πω, πολλές φορές τη ζηλεύω… Απλά είμαι ειλικρινής και κάνω αυτό που θέλω τώρα, χωρίς να έχω προσπαθήσει ποτέ να μιμηθώ τον εαυτό μου. Για να δούμε…

 

«Π»: Ποιά είναι τα επόμενα εικαστικά σας σχέδια;
Κ.Μ.: Η νέα μου δουλειά περιέχει κ ένα νέο υλικό ώστε να την κάνει πιό τρισδιάστατη. Από παιδί με μάγευαν οι εικόνες μέσα από το View Master. Θέλω λίγο ακόμα να την ολοκληρώσω και να μπορέσω να την εκθέσω.

ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ

Πήγαινε στην κορυφή