ΠΑΣΟΚ πού είσαι, Γράφει ο Γιώργος Πένταρης

Με αφορμή ένα άρθρο της κ. Φώφης Γεννηματά, με τίτλο «Ευρωεκλογές 2019- Η ώρα της Σοσιαλδημοκρατίας», που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ» στις 29/9/2018, αποφάσισα να εκφράσω κάποιους προβληματισμούς για το ΠΑΣΟΚ, για το ΚΙΝΑΛ, το Ποτάμι και τα συναφή. Θα ξεκινήσω λοιπόν από το Ποτάμι, το οποίο στην αρχή εξέφρασε μια δυναμική και ένα ορθολογισμό όσον αφορά την αντιμετώπιση των προβλημάτων της χώρας συγκεντρώνοντας έτσι πολλούς λογικά σκεπτόμενους Πασόκους εμού συμπεριλαμβανομένου.
Επειδή δεν είναι άσχημο να κάνουμε που και που καμιά αυτοκριτική θεώρησα ότι το Ποτάμι θα είχε ουσιαστική παρέμβαση στα πολιτικά μας πράγματα αν κατάφερνε μετά την είσοδό του στην Βουλή να οργανωθεί σε Πανελλαδικό επίπεδο και να διεκδικήσει τον κεντροαριστερό χώρο που εκμαυλίστηκε από τις σειρήνες του «πρώτη φορά αριστερά». Δυστυχώς όμως η επιθυμία, αλλά και η ανασφάλεια του αρχηγού του μήπως χάσει την πρωτοκαθεδρία, το μετάτρεψε σε ένα προσωποπαγές κόμμα των Αθηνών. Οι φόβοι αυτοί εκφράστηκαν και με την παρελκυστική τακτική του στα πλαίσια του ΚΙΝΑΛ, όπου όπως είναι γνωστό αποφασίστηκε η συνένωση των κομμάτων ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι και λοιπών Κουβελαίων κλπ., και έγινε το περίφημο ΚΙΝΑΛ ή Κίνημα Αλλαγής.
Το τελικό αποτέλεσμα είναι ότι άλλαξε όνομά το ΠΑΣΟΚ γιατί συνεργασία δεν υπάρχει ούτε σε κοινοβουλευτικό ούτε και σε πολιτικό επίπεδο. Είπαν ότι θα εκφραστούν ως ΚΙΝΑΛ όταν γίνουν οι εκλογές. Αυτή όμως είναι μια απολιτική άποψη που είναι καταδικασμένη σε παταγώδη αποτυχία γιατί τότε δεν θα είναι δυνατόν, μέσα σε ένα μήνα, να γίνει συγκερασμός πολιτικών απόψεων μεταξύ τουλάχιστον των δύο παικτών (ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι). Ούτε θα είναι δυνατή η δημιουργία σοβαρού εκλογικού μηχανισμού και σοβαρού και ρεαλιστικού προγράμματος για την διακυβέρνηση της χώρας.
Επειδή έχω παρακολουθήσει τις διεργασίες για την κοινή πορεία των δύο κομμάτων και τελική συνένωσή τους είμαι σε θέση να πω ότι κύριος υπεύθυνος είναι ο αρχηγός του Ποταμιού και από αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει λόγος να συζητάμε για αυτό το κόμμα γιατί στις εκλογές δεν θα βρει ο κ. Θεοδωράκης ούτε την δική του ψήφο.
Βλέπετε και τις τελευταίες δημοσκοπήσεις όπου δεν φαίνεται να ξεπερνά το 1,5%. Αντίθετα το ΠΑΣΟΚ έχει ανέβει που είναι δείγμα ότι ο κόσμος το θέλει καθαρό και ομογενές και όχι ένα κράμα μη συνεκτικών πολιτικών απόψεων και σχεδίου. Τέρμα λοιπόν με το ΠΟΤΑΜΙ και θα ασχοληθώ στις επόμενες γραμμές με το ΠΑΣΟΚ.
Διαβάζοντας λοιπόν το άρθρο της κας Γεννηματά δεν διέκρινα παρά ένα ευχολόγιο και λίστα επιθυμιών στα πλαίσια της σοσιαλδημοκρατίας, την οποία να σημειώσουμε ότι την απεχθανόταν το ΠΑΣΟΚ του 1981 και πριν. Αν διάβαζε αυτό το άρθρο ένας ΣΥΡΙΖΑίος, θα κατηγορούσε την κα Γεννηματά για κλοπή πνευματικής ιδιοκτησίας.
Στο τέλος του άρθρου, που κατά περίεργο τρόπο το βρήκα στο site του ΠΑΣΟΚ και όχι στο ΚΙΝΑΛ, διαβάζουμε: «Εμείς λέμε Ναι σε προοδευτικές συνεργασίες κεντροαριστερών – σοσιαλδημοκρατών, με δυνάμεις όμως που πραγματικά υπηρετούν την πρόοδο και την δημοκρατία. Λέμε όχι σε ευκαιριακές ετερόκλητες συμμαχίες με τη σκέψη μόνο στους αριθμούς».
Τι θέλει να πει με το ναι σε προοδευτικές συνεργασίες κεντροαριστερών – σοσιαλδημοκρατικών δυνάμεων; Συνεργασία με το Ποτάμι; Έχει γίνει θα λέγαμε. Με τον Κουβέλη; Μα ποιος είναι αυτός; Με τον Λεβέντη ή την Κωνσταντοπούλου και τον Λαφαζάνη; Με την ΝΔ είναι προφανές το όχι γιατί η ΝΔ δεν αυτοπροσδιορίζεται ως κεντροαριστερά, άρα ποιος μένει ωέο; Ο ΣΥΡΙΖΑ μένει και με αυτόν μας προϊδεάζει η Φώφη ότι θα συνεργαστεί;
Ανεξάρτητα από το τι λέει τώρα η κα Γεννηματά, όταν γίνουν οι εκλογές θα κληθεί να λύσει ένα «τρίλημα», το οποίο θα προκύψει αν δεν κερδίσει την αυτοδυναμία κανένα κόμμα. Θα πάει με την ΝΔ, τον ΣΥΡΙΖΑ ή θα μείνει μόνο του επιμένοντας στην πολιτική του που αυτή τη στιγμή δυστυχώς έχει ασαφή όρια και με τον ΣΥΡΙΖΑ και τη ΝΔ; Ας εξετάσουμε μια-μια τις επιλογές που θα κληθεί διαλέξει. Έστω ότι πάει με την ΝΔ. Τότε δεν θα τρίζουν μόνο τα κόκκαλα του Ανδρέα και του πατέρα της, αλλά και το κόμμα θα καταποντιστεί γιατί ο κόσμος δεν έχει ξεχάσει τι έκανε η ΝΔ και τις ευθύνες της για την κρίση και κυρίως του Καραμανλή που έχει τεθεί τώρα υπό την προστασία του ΣΥΡΙΖΑ. Αν πάει με τον ΣΥΡΙΖΑ τότε το ΠΑΣΟΚ θα σβήσει και μαζί του κάθε ελπίδα για μια αναγεννημένη κεντροαριστερά με συγκεκριμένους στόχους απλούς, κατανοητούς και εφαρμόσιμους με τέτοια συνεκτικότητα που τελικά θα δίνουν ένα όραμα για την διακυβέρνηση της χώρας στον 21ο αιώνα. Το ΠΑΣΟΚ του 1974 είχε όραμα και το όραμα έφερε στις τάξεις του τον κόσμο και το όραμα αυτό έγινε πράξη το 1981 και μετά μέχρι και την κυβέρνηση Σημίτη και εν μέρει του Γ. Παπανδρέου. Ο τρίτος δρόμος είναι ο μοναχικός. Να μη δεχτεί καμιά συνεργασία και έτσι να αναγκαστεί η χώρα να πάει πάλι σε εκλογές. Τότε είναι πολύ πιθανό να καταποντιστεί γιατί ο κόσμος θέλοντας να αποφύγει την ακυβερνησία και τις αλλεπάλληλες εκλογές, θα διαλέξει το πρώτο σε ψήφους κόμμα ανεξάρτητα αν είναι ΝΔ ή ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτός ο προβληματισμός θα έπρεπε να έχει ήδη απασχολήσει το ΠΑΣΟΚ, αλλά με την σημερινή ηγεσία δεν φαίνεται να υπάρχει κάποια κινητικότητα εκτός κάποιων σποραδικών δηλώσεων. Εξ’άλλου αυτό μπορείτε να το δείτε στην ιστοσελίδα του ΠΑΣΟΚ. Το ΠΑΣΟΚ αυτή τη στιγμή πάσχει και έχει την ίδια ασθένεια με όλο το πολιτικό μας σύστημα, που δεν είναι άλλη από την απουσία προσωπικοτήτων με γνώση, πολιτικό όραμα, θάρρος για να πουν την αλήθεια στον λαό και θάρρος για να σπάσουν αυγά να φτιάξουν ομελέτα που λέει ο λόγος. Ηγεσίες μέσα στον λαό υπάρχουν, αλλά στα κόμματα δεν πάνε γιατί θα τους φάνε οι κότες. Τα σημερινά κόμματα δηλαδή επιτρέπουν σε κάποιον να αναδειχτεί και να κερδίσει μια ηγετική θέση μόνο αν δώσουν γη και ύδωρ σε κομματικούς κομισάριους.
Δυστυχώς η χώρα συνεχίζει αυτό το βιολί από πολύ παλιά…
Θα πρότεινα, λοιπόν, στην κα Γεννηματά να προκαλέσει ένα συνέδριο, γιατί νομιμοποιείται να το κάνει λόγω του ναυαγίου του ΚΙΝΑΛ και να ζητήσει να εκλεγεί νέος πρόεδρος. Το ΠΑΣΟΚ δεν χρειάζεται μόνο νέο αρχηγό, αλλά θα πρέπει ενεργοποιηθούν τουλάχιστον οι οργανώσεις του σε νομαρχιακό επίπεδο και να αρχίσει μια συστηματική προσπάθεια για την σύνταξη ενός συνεκτικού προγράμματος που θα αντιμετωπίζει με θάρρος τα ζωτικής σημασίας προβλήματα της χώρας. Θα πρέπει να γίνει συστηματική προσπάθεια ενημέρωσης του λαού μέσω πολιτικών εκδηλώσεων και ανάλυσης του νέου υποτιθέμενου προγράμματος.
Η κρίση έφερε στην Ελλάδα τις κυβερνήσεις συνεργασίας, πρώτα ΠΑΣΟΚ – ΝΔ και μετά ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Βλέποντας τα πολιτικά πράγματα τελείως αφαιρετικά, μη υπολογίζοντας δηλαδή τις πολιτικές των προαναφερθέντων συνασπισμών, αυτό που αποδείχτηκε είναι ότι με την συνεργασία υπάρχει όχι μόνο σταθερότητα, αλλά και διάρκεια στην εκάστοτε κυβέρνηση πράγμα που ωφελεί την χώρα, γιατί η επίλυση σοβαρών προβλημάτων απαιτεί συνεργασίες.
Κάτω από αυτό το πρίσμα θα πρέπει να δούμε μια ενδεχόμενη συνεργασία του ΠΑΣΟΚ με ένα από τα άλλα δύο κόμματα. Η πιθανή συνεργασία όμως θα πρέπει να γίνει ισότιμα και με αποδοχή βασικών παραμέτρων για την διακυβέρνηση της χώρας που θα υπάρχουν σε ένα πολιτικό πρόγραμμα που θα πρέπει να επεξεργαστεί το ΠΑΣΟΚ. Ας πάρουμε παράδειγμα την Γερμανία ή άλλες χώρες της ΕΕ όπου γίνονται συνεργασίες στη βάση κοινών στόχων και συμβιβασμών. Προέχει η επιβίωσή μας από την επιβίωση των κομμάτων, των αρχηγών τους και της κομματικής νομενκλατούρας (σύμφωνα με την ορολογία του ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ κτλ).
Συμπέρασμα; Λέμε ΝΑΙ στο ΠΑΣΟΚ και όχι στο ΚΙΝΑΛ, ΝΑΙ σε συνέδριο για εκλογή πραγματικού αρχηγού και ΝΑΙ στην επεξεργασία ρεαλιστικού πολιτικού προγράμματος για τον 21ο αιώνα.