Οι εξετάσεις βλάπτουν σοβαρά την υγεία, του Βαγγέλη Ντάλη

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ - ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ
Οι εξετάσεις βλάπτουν σοβαρά την υγεία, του Βαγγέλη Ντάλη

Παρκάρω έξω από καφέ της Λεωφόρου Βεΐκου και με την άκρη του ματιού μου βλέπω τελειόφοιτο μαθητή μου να έχει τρυφερή συνομιλία σε τραπεζάκι με γλυκειά κοπελίτσα. Ραντεβουδάκι μάλλον. Κάνω πως δε βλέπω αλλά αυτός, αντίθετα, μου κουνάει εμφατικά το χέρι, προς χαιρετισμό μου!

Αντιχαιρετώ και πριν προλάβω να κλειδώσω, έρχεται προς το μέρος μου αφήνοντας μόνη την άγνωστή μου κοπέλα. «Τί κάνετε» κλπ και μπαίνει κατευθείαν στο θέμα: «Τελικά δήλωσα και το Φυσικό στην Πάτρα… Πόσα μόρια λέτε ότι θα πέσει;». Aιφνιδιάστηκα. Για να είμαι ειλικρινής, κρατήθηκα να μη γελάσω. Από σεβασμό για την αγωνία του παιδιού φυσικά. Για την αγχωμένη του ερώτηση. Για το πόσο στρεσαρισμένος ήταν ακόμα ενώ από τις πανελλαδικές εξετάσεις έχει περάσει περισσότερο από ένας μήνας.
Εάν του είχα μιλήσει πρώτος πιθανά θα τον «πείραζα» για την κοπελίτσα. Παρασκευή απογευματάκι ήταν και για όλα τα παιδιά που έχουν πια τελειώσει το σχολείο η διάθεση είναι «καλοκαιρινή». Ειδικά εάν είσαι σε ραντεβουδάκι. Ασυναίσθητα μάλιστα μου είχε έρθει στο μυαλό σύνθημα σε παγκάκι εισόδου φροντιστηρίου στα βόρεια προάστια:
ΘΕΛΩ ΜΑΘΗΜΑ ΕΡΩΤΑ
Φευ, για το δικό μου μαθητή, στο μυαλό του ήταν μπερδεμένο κάτι σαν:
ΘΕΛΩ ΕΡΩΤΑ ΕΠΙΤΥΧΙΑ
Για τον απορημένο αναγνώστη, να εξηγήσω. Με τον συγκεκριμένο μαθητή προετοιμαζόμαστε τρία χρόνια μαζί. Ξέρω πολύ καλά και τις σκέψεις που έκανε κατά καιρούς και τις επιθυμίες του και τις προσμονές του. Τα έχουμε συζητήσει πολλές φορές. Με όλους τους μαθητές μου έχω προσωπική σχέση, τόσο με τους ίδιους όσο και με τις οικογένειές τους. Με την ανακοίνωση των βαθμολογιών, συζητήσαμε τις επιλογές του με βάση των αριθμό των μορίων του. Στα σεμινάρια επαγγελματικού προσανατολισμού που είχαμε κάνει προς το τέλος της χρονιάς, πάλι τα είχαμε πει. Στα σεμινάρια συμπλήρωσης μηχανογραφικού δελτίου που έγιναν μετά τις πανελλαδικές, σε συνεργασία με πιστοποιημένη εταιρεία, είχαμε κάνει εκτιμήσεις. Πριν συμπληρώσει το μηχανογραφικό του δελτίο, είχα μιλήσει ξανά με τη μητέρα του και γνώριζα που είχε καταλήξει. Γενικώς «τα είχαμε πει όλα» εδώ κι ένα μήνα. Αλλά ….
Αυτό που γυρόφερνε, βέβαια, στο μυαλό του, ακόμα κι εκείνο το χαλαρό απογευματάκι δεν ήταν μόνο το «να περάσω». Ήταν κι η οικονομική ανασφάλεια και η αγωνία επιβίωσης. Η οικογένειά του δύσκολα θα μπορούσε να τον συντηρήσει στην επαρχία επί χρόνια. Εδώ και με δυσκολία τον έστελνε φροντιστήριο. Με δίδακτρα προσαρμοσμένα ας πούμε στην εποχή αλλά και στις δυνατότητες της οικογένειας από τη μεριά του φροντιστηρίου.
Συγχίζομαι όταν ακούω ότι στις εξετάσεις έχουν όλοι «ίσες ευκαιρίες». Ότι είναι ίδιες για όλους και ότι μπορούν όλοι να τα καταφέρουν εξίσου καλά, «αρκεί να διαβάσουν». Ε, όχι λοιπόν. Δεν έχουν όλοι ίσες ευκαιρίες. Έχουν όσες και τα χρήματα που μπορεί να διαθέσουν. Η συγκεκριμένη οικογένεια ζορίστηκε πολύ, είχε την τύχη να στείλει το παιδί σε ένα καλό φροντιστήριο, είχε και την οικονομική «ανοχή» του φροντιστηρίου. Κι από ό,τι φαίνεται, το παιδί τελικά θα περάσει κάπου που, από την αρχή, ήταν στις επιθυμίες του. Όσα παιδιά όμως των οποίων οι οικογένειες δεν μπορούσαν να μπουν σε αυτό το «έξοδο»; Τα κατάφεραν άραγε εξίσου καλά ή θα τους χρυσώσουν το χάπι με το πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής; Το οποίο πιθανά να εξελιχθεί στο καλύτερο όλων αλλά ο πρόχειρος τρόπος με τον οποίο στήθηκε μας κάνει καχύποπτους ως προς τη σκοπιμότητες που εξυπηρετεί. Μία από αυτές είναι και το «να περνάνε τα παιδιά των λαϊκών οικογενειών σε πανεπιστήμιο στον τόπο τους»…
Όπως συγχίζομαι και με την υποκρισία εκείνων των φροντιστών που διατείνονται ότι βοηθούν τα παιδιά των λαϊκών οικογενειών να ανταγωνιστούν εκείνα που διαθέτουν χρήματα. Είναι υποκρισία. Εάν μια οικογένεια μπορεί να διαθέσει χρήματα θα στείλει το παιδί της στο καλύτερο φροντιστήριο, θα το εντάξει σε κάποιο λειτουργικό γκρουπ υψηλών επιδόσεων αλλά αυξημένων διδάκτρων ή θα του εξασφαλίσει ιδιαίτερα μαθήματα με τους καλύτερους καθηγητές. Στον αγώνα για τη διάκριση δεν «αγωνίζονται» όλοι με τα ίδια εφόδια.
Οι φροντιστές δεν χρειάζεται να λαϊκίζουν. Η ρετσινιά της «παραπαιδείας» δεν ακυρώνεται με ιεραποστολικές περιγραφές. Μια έντιμη δουλειά κάνουν, υπέρογκους φόρους πληρώνουν, στο στόχαστρο όλων είναι είτε στην αποτυχία είτε στον κρατικό έλεγχο και από τους φροντιστηριακούς πίνακες έχουν περάσει πολλοί από τους καλύτερους εκπαιδευτικούς της χώρας. Εκεί «έμαθαν» να διδάσκουν, εκεί έγραψαν από ανάγκη, μερικά από τα καλύτερα βοηθήματα – συγγράμματα που συμβουλεύονται και οι εκπαιδευτικοί των δημόσιων σχολείων.
Αρκετά πια με την αντιστροφή των εννοιών σε αυτή τη χώρα. Τα φροντιστήρια δεν είναι η ασθένεια του εκπαιδευτικού συστήματος. Κι όσοι έχουν προσπαθήσει να τα κλείσουν, κατέληξαν μάλλον στο να τα αντιγράφουν. Με τελευταίο και καλύτερο το νυν υπουργό, Κ. Γαβρόγλου, ο οποίος στην προσπάθειά του να απεμπλέξει το Λύκειο από τις πανελλαδικές εξετάσεις, κατήργησε τις εξετάσεις στα υπόλοιπα μαθήματα της Γ’ Λυκείου και καθιέρωσε τα εξάωρα φροντιστηριακού τύπου μαθήματα… για τις πανελλαδικές!
Χρειάζεται θάρρος. Για να πούμε στα παιδιά ότι η εισαγωγή στο πανεπιστήμιο δεν είναι ούτε η αρχή ούτε το τέλος της ζωής τους. Οτι υπάρχουν κι άλλοι δρόμοι. Ότι η γνώση είναι διαφορετικό πράγμα από τη μόρφωση. Ότι ευτυχισμένος δεν γίνεται αυτός που πέρασε σε σχολή με υψηλή βάση αλλά αυτός που μπορεί να ασχοληθεί με αυτό που ο ίδιος επέλεξε.
Χρόνια δίνουν τα παιδιά εξετάσεις στο σχολείο. Όχι μόνο «δεν τρελαίνονται» αλλά αντίθετα, όλο και σε μεγαλύτερο ποσοστό, όλο και σε μεγαλύτερο βαθμό, αδιαφορούν γι’ αυτές. Δεν είναι ανώριμα. Τα παιδιά καταλαβαίνουν πως κανένας δεν πέρασε στο πανεπιστήμιο διαβάζοντας μόνο την τελευταία χρονιά. Αυτό που τα «χαλαρώνει» είναι ότι όλο και υποβαθμίζεται η σημασία τους.
Αντίθετα, στις πανελλαδικές έχουμε «τη μάχη των μαχών» κι αυτό είναι που «σκοτώνει» τα παιδιά. Είτε ψυχικά, με τη μεγάλη πίεση που δέχονται από το όλο περιβάλλον τους, είτε κυριολεκτικά, με αυτοκτονίες που κατά καιρούς μας έχουν συγκλονίσει, πριν ή μετά τις εξετάσεις. Γιατί τα παιδιά δεν φοβούνται τις εξετάσεις. Το φόβο της αποτυχίας και του στιγματισμού έχουν! Γι’ αυτό και είναι λίγα αυτά που τολμούν να ξαναδώσουν δεύτερη φορά κι ας είναι πολύ λογικό για τον καθένα να ζητήσει μια δεύτερη ευκαιρία για κάτι που θέλει τόσο πολύ. Δεν θέλουν να ξαναζήσουν αυτή την πίεση!
Κι ας λέμε και ξαναλέμε ότι οι πανελλαδικές εξετάσεις δεν είναι εξετάσεις. Είναι διαγωνισμός. Περιορισμένων θέσεων που θα καταλάβουν όσοι έχουν τις υψηλότερες επιδόσεις. Γι’ αυτό και κάθε χρόνο αλλάζουν οι βάσεις, ανάλογα με τη βαθμολογία του τελευταίου επιτυχόντα.
Κάποια παιδιά θα καταφέρουν τους στόχους τους, κάποια άλλα όχι. Για κανέναν όμως δεν τελειώνει η ζωή του. Έχει πολύ δρόμο ακόμα. Γι’ αυτό και ευχόμαστε σε όλα τα παιδιά, ανεξάρτητα από το δρόμο που θα πάρουν, ΚΑΛΗ ΣΤΑΔΙΟΔΡΟΜΙΑ!

ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ

Πήγαινε στην κορυφή