Και πάλι το Μακεδονικό , Γράφει ο Νέστορας Χατζούδης

Και πάλι το Μακεδονικό
Τις απόψεις μου για το μακεδονικό θέμα τις έχω εκφράσει πριν από χρόνια και πρόσφατα από τις στήλες του ΠΑΛΜΟΥ , είναι γνωστές και διαχρονικά σταθερές. Το πρόβλημα πρέπει να οδηγηθεί σε λύση και αυτό μπορεί να γίνει μόνο σε ένα πλαίσιο αποδεκτών υποχωρήσεων και από τις δυο πλευρές. Στη βάση αυτής της λογικής τα δεδομένα και οι δυνατότητες υπάρχουν. Και χωρίς αμφιβολία η ιδιαίτερα ευνοϊκή συγκυρία με την πολιτική αλλαγή στη γειτονική χώρα σε συνδυασμό με την εκ μέρους μας πολύτιμη διπλωματική εμπειρία που αποκτήθηκε από τις πολύχρονες διαπραγματεύσεις, τα προβλήματα και οι θεμιτές ευαισθησίες που αγγίζουν τη συντριπτική δημοκρατική πλειοψηφία του λαού μας, μπορούσαν να αντιμετωπιστούν και να ξεπεραστούν χωρίς να οξύνουν τα πάθη και να τραυματίζουν την εθνική συνοχή του.

το άρθρο μου «Τα προβλήματα μπορούν να περιμένουν» (ΠΑΛΜΟΣ φύλλο 576/26-5-18), προσπάθησα να εξηγήσω γιατί, κατά τη γνώμη μου, η πολιτική της Κυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ σε βασικά θέματα χαρακτηρίζεται από συνεχείς αποτυχίες. Η βασική αιτία βρίσκεται στην αλαζονική θεώρηση της πραγματικότητας. Στην αγνόησή της. Στη ψευδαίσθηση της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ ότι κατέχουν τη μοναδική αλήθεια των πραγμάτων, ότι είναι οι μόνοι που θέλουν και μπορούν να τα διαχειριστούν προς όφελος του Λαού.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση που συνιστά ένα υψίστης σημασίας εθνικό Θέμα συμπεριφέρθηκαν με την ίδια ακριβώς απερισκεψία, καλύτερα θα έλεγα με άμετρη αλαζονεία, αγνοώντας, όπως συνηθίζουν, την πραγματικότητα. Παρουσίασαν ως αποκλειστική δική τους πρωτοβουλία και έσπευσαν να προεισπράξουν ως επιτυχία την πιθανή θετική κατάληξη των διαπραγματεύσεων που η εκκίνηση και η συνέχισή τους ήρθε ως αποτέλεσμα της περιφερειακής πολιτικής συγκυρίας και του αμείωτου διεθνούς ενδιαφέροντος που μεταφράζεται και σε άδηλες πιέσεις στις δυο κυβερνήσεις «να τα βρουν» και να συμφωνήσουν…!
Είναι γνωστό όμως ότι σε ένα μεγάλο τμήμα της κοινωνίας μας για το Μακεδονικό υπάρχουν ιδιαίτερες ευαισθησίες και ανεξάρτητα από τους λόγους που τις προκαλούν, επιδρούν αρνητικά στη διαδικασία αναζήτησης λειτουργικής λύσης. Δεν είναι συνεπώς πολιτικά παραγωγικό και συνετό να αγνοείται αυτή η πραγματικότητα γιατί οι αντιδράσεις που προκαλεί συνιστούν σοβαρή απειλή για την κοινωνική συνοχή. Γι΄αυτό ακριβώς οι τραυματικές εμπειρίες του παρελθόντος πρέπει να λαμβάνονται πάντοτε σοβαρά υπόψη σε κάθε προσπάθεια να επιτευχθεί συμφωνία αποδεκτή και από τα δυο μέρη.
Έτσι τα κόμματα πρέπει να έχουν τη δυνατότητα, πριν τη διαμόρφωση των προτάσεων και πολύ περισσότερο πριν η κυβέρνηση καταλήξει σε αποφάσεις, να διατυπώνουν τις θέσεις τους, να διαβουλεύονται μαζί της και μεταξύ τους και να συμβάλουν στη διαμόρφωση ενός κοινού εθνικού μπούσουλα που να χαράζει τη πορεία της κυβέρνησης στη διαπραγμάτευση. Αυτές οι θέσεις, η γενική γραμμή, πρέπει να δημοσιοποιούνται, οπότε ζυμώνονται μέσα στον κόσμο των κομμάτων και φυσικά ευρύτερα στην κοινωνία και με τις όποιες αντιρρήσεις, αντίθετες απόψεις κλπ. διαμορφώνεται τελικά μια αποδεκτή σε γενικές γραμμές θέση για το πού και μέχρι που μπορούμε να πάμε. Αυτή η αναγκαία δημοκρατική διαδικασία, αποθαρρύνει τις μαζικές εκδηλώσεις και περιθωριοποιεί, απομονώνει τα ακραία αντιδραστικά και φασιστικά εθνοκαπηλικά στοιχεία.
Και βέβαια είναι γενικά αποδεκτό ότι τα μεγάλα προβλήματα και δη τα εθνικά δεν μπορούν να λυθούν χωρίς ευρεία κοινωνική αποδοχή και στήριξη. Χωρίς ευρεία, πλειοψηφική κοινωνική συναίνεση. Γιατί η επιβολή ακόμα και μιας ως σωστής θεωρούμενης απόφασης που λειτουργεί διχαστικά μέσα στο Λαό, είναι πιθανό να προκαλέσει τέτοια προβλήματα που μόνο ως επιτυχία δεν θα μπορεί να χαρακτηριστεί.
Δυστυχώς και στο θέμα αυτό η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ αγνόησε τη πραγματικότητα και περιφρόνησε τις δημοκρατικές διαδικασίες. Λειτούργησε όπως και στη περίπτωση του προβλήματος της οικονομικής κρίσης με τα γνωστά αποτελέσματα και τις συνέπειες που υφίσταται ο λαός. Φαίνεται πως δεν θέλει να διδαχθεί από τα παθήματα των πρακτικών που έχει υιοθετήσει. Στη συγκεκριμένη περίπτωση υπάρχει πλούσια εμπειρία διπλωματικού χειρισμού της υπόθεσης και ικανός αριθμός διπλωματών και ειδικών επιστημόνων με γνώσεις και ικανότητα για να υποστηριχθεί αποδεκτή λύση με σύνθετη ονομασία. Η οποία, βέβαια, παράλληλα θα διασφαλίζει από πιθανές αρνητικές επιπλοκές που προκαλούν τις ανησυχίες και τα φοβικά σύνδρομα, δικαιολογημένα ή όχι, που διαπερνούν οριζόντια ένα μεγάλο τμήμα της κοινωνίας μας. Η κυβέρνηση δεν αξιοποίησε αυτό το διαπραγματευτικό κεφάλαιο, ούτε διαβουλεύτηκε με τα άλλα κόμματα. Και μάλιστα σε μια χρονική περίοδο που διέρχεται φάση ιδιαίτερα χαμηλού δημοσκοπικού βαρομετρικού και αυξημένης δυσπιστίας από ένα σημαντικό τμήμα της κοινωνίας.
Κυριάρχησε η αλαζονική πίστη στη μοναδικότητα της. Ήρθε για να λύσει, κατά διατύπωση του Πρωθυπουργού, το πρόβλημα που κληρονόμησε από το παλιό ανίκανο πολιτικό Σύστημα. Έτσι, οι τακτικισμοί, αναπόφευκτοι στη πολιτική αντιπαλότητα και θεμιτοί ως ένα βαθμό, επικυριάρχησαν της ανάγκης για διαμόρφωση κοινής εθνικής πολιτικής, τα κόμματα της αντιπολίτευσης αγνοήθηκαν και καλούνται τώρα να δεχτούν τετελεσμένα με ασάφειες που παραπέμπουν σε πιθανές σοβαρές μελλοντικές επιπλοκές.
Γιατί, όσοι από τους βόρειους γείτονες μας γεννήθηκαν στο μακεδονικό τμήμα της πατρίδας τους είναι μακεδόνες όπως και όσο και οι σημερινοί έλληνες του τμήματος της Μακεδονίας που περιλαμβάνεται στα όρια της χώρας μας. Η γλώσσα τους όμως δεν είναι και δεν μπορεί να είναι μακεδονική. Οι Μακεδόνες κατά την εκστρατεία τους στην Ασία δεν γνώριζαν σλαβικά. Το δικό τους ελληνικό γλωσσικό ιδίωμα* μιλούσαν και τον ελληνικό πολιτισμό διέδωσαν. Εξ αυτού και ο όρος «ελληνιστική περίοδος»**.
*Διάλεκτος με βάση την Αττική και στοιχεία της Ιωνικής
** Από το θάνατο του Αλέξανδρου 323 π.Χ. μέχρι τη κυριαρχία των Ρωμαίων κατά την οποία διαδόθηκε ο ελληνικός πολιτισμός στις χώρες που κατέκτησαν οι Μακεδόνες.
Μουτσούνα Νάξου
17/6/2018