Μακεδονικά τέλος, Γράφει ο Γιώργος Πένταρης

Μακεδονικά τέλος…
Την περασμένη εβδομάδα ως υστερόγραφο στο άρθρο μου, είχα γράψει επί λέξει: «Αναρωτιέμαι τι θα κάνουν οι «Παμμακεδονικές» οργανώσεις εσωτερικού και εξωτερικού όταν λυθεί το Μακεδονικό». Το υστερόγραφο το έγραψα εν πλήρη γνώση για το τι γινόταν μέσα στις παμμακεδονικές και κυρίως αυτές του εξωτερικού. Θα θυμούνται οι φίλοι αναγνώστες την σχέση που είχα περιγράψει μεταξύ κατασκόπων χρηματοδοτούμενων από Ελλάδα και των λεγόμενων αυτονομιστών, δηλαδή αυτών που έλεγαν ότι η Μακεδονία είναι ένα κράτος υπό Ελληνική κατοχή. Σε αυτά τα άρθρα είχα περιγράψει την σχέση του συγκεκριμένου προβλήματος με τις πολιτικές του ΚΚΕ από την εποχή ίδρυσής του με γραμματέα τον Πουλιόπουλο και εντεύθεν.

Την ιστορία μπορείτε να ακούσετε με κάθε λεπτομέρεια στον ραδιοφωνικό σταθμό ΣΚΑΪ κάθε Κυριακή 10 π.μ. Με την κατάρρευση της Γιουγκοσλαβίας και μετά από δημοψήφισμα, οι κάτοικοι των Σκοπίων (Νοτιοσλαβίας και μετά Μακεδονίας) υποκινούμενοι και από δυνάμεις του εξωτερικού (Αυστραλία, Καναδάς, ΗΠΑ) ψήφισαν την απόσχισή τους από την Γιουγκοσλαβία και εκφράσανε την επιθυμία τους να αποτελέσουν νέο κράτος. Το κράτος έγινε και, ως μύθο, για την μελλοντική του επιβίωση έχτισε τον αλυτρωτισμό οικειοποιούμενο την αρχαία Μακεδονική ιστορία, η οποία λόγω των άπειρων ιστορικών ντοκουμέντων και πηγών δεν μπορεί ούτε κατά κεραία να αμφισβητηθεί ότι είναι Ελληνική.
Η Ελλάδα, παρά τις προσπάθειες και την διάθεση μυστικών κονδυλίων, δεν κατάφερε να έχει μια σταθερή πολιτική σε αυτό το θέμα και κυρίως της ονομασίας. Επί Γκλιγκόροφ και με το λεγόμενο «Πακέτο Πινέϊρο» πλησιάσαμε σε μια λύση απ’ ό,τι θυμάμαι και με την συνδρομή του ίδιου του τότε αρχηγού του κράτους Γκλιγκόροφ. Ο Γκλιγκόροφ είχε δεχτεί ότι οι Σκοπιανοί είναι Σλάβοι (όπως και πραγματικά είναι) και με τις προτάσεις Πινέιρο το ζήτημα θα είχε λυθεί το 1992 με την ονομασία «Νέα Μακεδονία». Εκείνη την εποχή υπουργός Εξωτερικών της χώρας ήταν ο μοιραίος άνθρωπος ο Αντώνης Σαμαράς. Βλέποντας τη μεγάλη συγκέντρωση στη Θεσσαλονίκη εναντίον ονομασίας που περιέχει τον όρο Μακεδονία, είδε ότι ανοίγεται μέλλον λαμπρό και αποφάσισε να ρίξει την κυβέρνηση Μητσοτάκη και να οικειοποιηθεί την λαϊκή δυσαρέσκεια. Με την παραίτησή του, το Μακεδονικό ναυάγησε και μπήκαμε σε μια μακροχρόνια διελκυστίνδα που φαίνεται σήμερα ότι θα λάβει τέλος.
Όταν, λοιπόν, ήταν υπουργός εξωτερικών ο Σαμαράς δεν έκανε καμιά κίνηση να ενημερώσει συστηματικά τους Ευρωπαίους Εταίρους για το δίκαιο της Ελλάδας αντί να εξηγεί έκλαιγε όπως είπε ο Πινέιρο στην Αρβελέρ. Εδώ σας παραθέτω το πλήρες κείμενο από συνέντευξή της στον Θανάση Λάλα στο ΒΗΜΑgazino. Έλεγε η Αρβελέρ, στην συνέντευξη, ότι ήταν καλεσμένη του Μάριο Σοάρες στην Πορτογαλία και συναντήθηκε με τον τότε υπουργό εξωτερικών κ. Πινέιρο παραμονές του μεγάλου συλλαλητηρίου στην Θεσσαλονίκη, τότε που ο Σαμαράς αποφάσισε να αδειάσει τον Μητσοτάκη. Στη συζήτηση η Αρβελέρ εξήγησε με πολύ απλό τρόπο το πρόβλημα της Ελλάδας με τα Σκόπια και ο Πινέϊρο ρώτησε έκπληκτος την Αρβελέρ γιατί αυτά που του λέει δεν τα έχει πει ο έλληνας υπουργός εξωτερικών (ο Σαμαράς) στις συσκέψεις στην ΕΕ για το Μακεδονικό. Ρωτά η Αρβελέρ τι λέει στις συσκέψεις ο Έλληνας υπουργός Εξωτερικών και ο Πινέιρο απαντά: «Τίποτα… Μόλις πούμε το όνομα Μακεδονία κλαίει και ο Γκένσερ την προηγούμενη βδομάδα χτύπησε και τα δύο του χέρια στο τραπέζι και του είπε: Όχι κλάματα, επιχειρήματα. Τα περιμένουμε ακόμη».
Οι Ευρωπαίοι δεν μπορούσαν εκείνη την εποχή του 1992 να καταλάβουν που είναι το πρόβλημα με την ονομασία. Είχαν βλέπετε υπ’ όψη τους το κράτος Λουξεμβούργο που συνόρευε με την επαρχία Λουξεμβούργο του Βελγίου. Ο Σαμαράς και το τότε επιτελείο του δεν ενημέρωνε σωστά τους εταίρους στην ΕΕ και αυτό είχε ως συνέπεια να μην υπάρχει ένθερμη υποστήριξη των Ελληνικών θέσεων από τους ισχυρούς της ΕΕ. Αυτά έγιναν τότε, το μακρινό 1992, και τρέχαμε στις διαδηλώσεις να φωνάζουμε ως ηλίθιοι το σύνθημα «η Μακεδονία είναι Ελληνική» λες και δεν το ξέραμε. Ήρθε το ΠΑΣΟΚ και επέβαλε εμπάργκο, το οποίο έσπασε από Έλληνες εμπόρους και βέβαια από το εμπάργκο επωφελήθηκαν τα μέγιστα και οι Τούρκοι που μέχρι εκείνη την στιγμή δεν είχαν καμιά δυνατότητα επέμβασης στα Βαλκανικά ζητήματα. Θυσιάστηκε τότε η Ελλάδα στον βωμό των μικροπολιτικών συμφερόντων και δεν δόθηκε λύση έγκαιρα.
Την εποχή του 1992 και 1993 τα Σκόπια ήταν μια χώρα 2 εκατομμυρίων κατοίκων χωρίς καμιά οικονομική δυνατότητα, αλλά και το σπουδαιότερο χωρίς καμιά εθνική συνοχή και υπόσταση. Αν είχαμε λύσει τότε το ζήτημα, η Ελλάδα θα είχε προσαρτήσει οικονομικά αυτό το κράτος και θα αποτελούσε την 14η Περιφέρεια, δηλαδή Ανατολική Μακεδονία, Κεντρική Μακεδονία, Δυτική Μακεδονία και «Βόρεια Μακεδονία» όπως θα ονομάζεται μετά την υπογραφή της συμφωνίας. Δεν υποβαθμίζω τις αλυτρωτικές και άλλες βλέψεις των Σκοπίων, αλλά η οικονομική κυριαρχία της Ελλάδας θα είχε εντελώς αλλοιώσει αυτές τις βλέψεις και ιδέες. Αυτός ο ισχυρισμός είναι απόλυτα σωστός, αν λάβουμε υπ’ όψη το πλήθος των Ελληνικών επιχειρήσεων που δραστηριοποιούντα σήμερα σε αυτό το κράτος παρά τις τόσες πολιτικές αντιθέσεις που καλλιέργησαν αυτά τα χρόνια οι πολιτικάντηδες. Δεν σας φαίνεται αδιανόητο να μας κάνουν κουμάντο δυο εκατομμύρια άτομα; Πώς έγινε αυτό; Πολλοί θα απαντήσουν, όπως και εγώ, ότι φταίει η ανερμάτιστη Ελληνική πολιτική επί του θέματος.
Ποιος το περίμενε ότι θα ερχόταν ο ΣΥΡΙΖΑ μετά από 26 χρόνια να δώσει λύση; Βγαίνει η αντιπολίτευση σήμερα και κατηγορεί τον ΣΥΡΙΖΑ ότι δεν έκανε καλή συμφωνία. Δηλαδή ήταν καλλίτερα να είναι αναγνωρισμένα τα Σκόπια από 110 χώρες ως Μακεδονία; Στα συμβούλια της ΕΕ αναφέρεται ως FYROM μόνο στην σημαία που υπάρχει στο τραπέζι του Σκοπιανού αντιπροσώπου. Όταν του απευθύνονται λένε σκέτο «Macedonia». Τώρα είναι πιο εύκολο να αναφέρεται ως «Northern Macedonia» αντί FYROM ή το Severnja Macedonia. Ο Τσίπρας είχε το θάρρος να προχωρήσει μόνος του σε αυτό το ζήτημα και πιστεύω ότι είναι ο μόνος πολιτικός και πρωθυπουργός που ανέλαβε την πλήρη ευθύνη της λύσης του ζητήματος. Με ορθολογισμό και βλέποντας και τις απαιτήσεις των Σκοπίων η κυβέρνηση δέχτηκε όχι υποχωρήσεις, αλλά συνεργασία με τα Σκόπια στα πλαίσια της λογικής του Win-Win να φτάσουμε σε μια συμφωνία. Λέτε να έπαιξε κανένα ρόλο ο Μπαρουφάκης με τις θεωρίες του περί «παιγνίων»; Πιθανόν…
Όπως γνωρίζετε δεν είμαι οπαδός του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά πάντα πίστευα ότι η λύση του ζητήματος θα ήταν μεγάλο όφελος για εμάς να έχουμε δηλαδή ένα φιλικό κράτος στην γειτονιά μας. Ο μεγάλος εχθρός της χώρας είναι η Τουρκία και όχι τα Σκόπια. Εκεί πρέπει να κοιτάμε και με την λάθος πολιτική της Αντιπολίτευσης δεν θα πρέπει να ρίξουμε τα Σκόπια στην αγκαλιά της Τουρκίας. Πιστεύω λοιπόν ότι αυτή η συμφωνία, μπορεί να μην είναι τέλεια, αλλά είναι μια καλή ευκαιρία και ότι θα πρέπει οι πολιτικοί αρχηγοί να έχουν το θάρρος να παραδεχτούν την πολιτική της κυβέρνησης απέναντι σε αυτό το σοβαρό ζήτημα.
Και για να πολιτικολογήσω λίγο θα ήθελα να αναφερθώ στη συνέντευξη του κ. Τσίπρα στην ΕΡΤ, την Τετάρτη 13/6/18. Ο Πρωθυπουργός δεν έκανε αρχηγική εμφάνιση, αλλά εμφάνιση πολιτικού ηγέτη επιπέδου Καραμανλή. Ο Καραμανλής έβαλε την χώρα στην ΕΟΚ σε κόντρα όλης της αντιπολίτευσης και δεν δέχτηκε δημοψηφίσματα κτλ. Αν προσέξατε και ο Πρωθυπουργός έκανε το ίδιο. Απέρριψε την περίπτωση δημοψηφίσματος για το θέμα, σε σχετική ερώτηση δημοσιογράφου και λίγο πολύ μας είπε ότι οι ηγέτες είναι για να παίρνουν αποφάσεις και τις ευθύνες τους. Αν κρίνουμε από τις αντιδράσεις των Ευρωπαϊκών ΜΜΕ κρίνεται απόλυτα θετική αυτή η συμφωνία και περισσότερο θετική η συνολική πολιτική του Τσίπρα στα Ελληνικά πράγματα. Βέβαια είναι προφανές ότι ο Τσίπρας θα εκμεταλλευτεί πολιτικά το ζήτημα στις επερχόμενες εκλογές, αλλά και ποιος άλλος πολιτικός δεν θα το έκανε;