ΣΑΡΑ ΤΕΡΖΗ, Εκπαιδευτικός – Ερασιτέχνης Ηθοποιός της Μαίρη Λαρετζάκη Γκιώνη

ΣΑΡΑ ΤΕΡΖΗ «Στη ζωή έρχεται αυτή η κατάλληλη
στιγμή που ξυπνά μέσα μας αυτό
στο οποίο νιώθουμε ότι ανήκουμε»

Η Σάρα Τερζή γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα, το 2002 παντρεύτηκε και σήμερα ο γιος της είναι 13 ετών. Απόφοιτος του ΕΠΑΛ και πρωτοετής φοιτήτρια των ΤΕΙ Αθηνών Τομέας Εμπορίας & Διαφήμισης τμήμα Marketing, δίνει εξετάσεις για την εισαγωγή της στην Δραματική Σχολή του Πειραικού Συνδέσμου το έτος 1985 όπου και τελικώς φοίτησε. Παρακολούθησε παράλληλα μαθήματα μοντέρνου χορού.
Αργότερα ταξίδεψε κι έζησε στην Γερμανία, στην πόλη Remscheid κοντά στην Κολωνία, για 3 έτη. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα και γνωρίζοντας ήδη αρκετά καλά τη γερμανική γλώσσα, τελειοποίησε τις γνώσεις της αποκτώντας τα απαιτούμενα πιστοποιητικά γλωσσομάθειας, μεθοδολογίας και διδακτικής. Η επαγγελματική της πορεία μέχρι και σήμερα μετρά 25 συναπτά έτη στον χώρο της εκπαίδευσης διδάσκοντας την Γερμανική Γλώσσα, αλλά και ταυτόχρονα για τουλάχιστον 10 έτη στον χώρο των επιχειρήσεων (θυγατρικές Γερμανικών / Αυστριακών εταιρειών). Παράλληλα συμμετείχε και συμμετέχει σε θεατρικές ομάδες.

«ΠΑΛΜΟΣ»: Πώς ήταν τα παιδικά σας χρόνια;
ΣΑΡΑ ΤΕΡΖΗ: Τι να πρωτοθυμηθώ από τα υπέροχα αυτά χρόνια! Μεγάλωσα σε μια ζεστή, παραδοσιακή οικογένεια της εποχής, όπου η γειτονιά ήταν μια μικρή οικογένεια. Είχα την τύχη να απολαμβάνω ατέλειωτες ώρες παιχνιδιού στην αυλή της μονοκοκατοικίας μας, αφού κάθε απόγευμα καλοκαιριού, με το που ακούγονταν οι πρώτες ήρεμες φωνές, που σήμαιναν την λήξη της μεσημεριανής σιέστας, μαζεύονταν εκεί τα κορίτσια της γειτονιάς κι άρχιζε το παιχνίδι. Κι όταν βαριόμασταν πια, τα αγόρια ετοιμοπόλεμα μας περίμεναν στον δρόμο για κυνηγητό, μήλα και «πόλεμο».
Αναμνήσεις από το Δημοτικό σχολείο, η παιδική μου φίλη, που μέχρι σήμερα είμαστε αχώριστες, η αγαπημένη μου μεγαλύτερη αδελφούλα, έρωτες και τόσα άλλα… Μάλλον από παιδί ήμουν καλλιτεχνική φύση…καθώς δεν ξεχνώ, πως όταν δεν είχα παρέα καθόμουν ώρες στα σκαλοπάτια της αυλόπορτας και τραγουδούσα κι όπως έλεγαν οι περαστικοί και οι γείτονες πολύ μελωδικά, πολύ όμορφα! Το χειμώνα το παιχνίδι επικεντρωνόταν κυρίως στο κουκλοθέατρο. Έστηνα την σκηνή με τόμους εγκυκλοπαίδειας που ήταν ογκώδεις και βαρείς. Το σενάριο προέκυπτε… οι φίλες μου έπαιρναν μέρος καμιά φορά στην εξέλιξη της δράσης αλλά αυτό που επιθυμούσα ήταν να τις βλέπω να παρακολουθούν εντυπωσιασμένες. Το «άρωμα» της εποχής εκείνης ακόμη ανεξίτηλο..

«Π»: Πώς συνάδουν οι σπουδές σας στα ΕΠΑΛ και ΤΕΙ με την υποκριτική τέχνη; Μήπως ήταν ο διακαής σας πόθος;
Σ.Τ.: Συνάδουν και δεν συνάδουν ταυτόχρονα. Τι εννοώ; Η υποκριτική τέχνη είναι εκτός όλων των άλλων βιωματική. Ο ηθοποιός είναι μια πολυδιάστατη προσωπικότητα, οι γνώσεις ανεξαρτήτως πεδίου είναι πηγή άντλησης συναισθημάτων, εμπειριών, βιωμάτων που κάθε φορά ανάλογα με το τι καλείται να ενσαρκώσει, μπορεί ασυνείδητα να «ανατρέξει» και να «ανακαλέσει». Η καλλιέργεια του πνεύματος ανοίγει μονοπάτια βαθύτερης αναλυτικότερης, σκέψης, αυτογνωσίας κι έφρασης.
Διακαής πόθος; Ήταν και παραμένει! Ξέρετε, υπήρχε, τότε ακόμη περισσότερο η αντίληψη, ότι πρέπει κανείς να εξασφαλίσει επαγγελματικά το μέλλον του και η Τέχνη ας είναι η απασχόληση του ελεύθερου χρόνου. Πριν αρκετές δεκαετίες δεν ήταν και τόσοι πολλοί οι υποψηφίοι που έδιναν μάλιστα κι εξετάσεις για να εισαχθούν σε Δραματικές Σχολές. Το Λύκειο δεν με ενδιέφερε τότε κι ευτυχώς φυσικά που συμμερίστηκα την απόψη των γονέων μου, ότι η μόρφωση είναι εφόδιο ζωής ό,τι κι αν αποφασίσει κανείς να κάνει. Έτσι με κριτήριο την υψηλή βαθμολογία μόνο, δήλωσα τυπικά και βαριεστημένα το μηχανογραφικό έντυπο με πιο ενδιαφέρουσα σχολή αυτή που ανέφερα, με στόχο κυρίως μελλοντικά την Διαφήμιση. Ναι, αλλά η αγάπη και ο πόθος μου να σπουδάσω την Υποκριτική Τέχνη υπερίσχυε των πάντων!
Στο σημείο αυτό θα ήθελα να αναφέρω πως θα ήταν ασέβεια προς όλους αυτούς τους μεγάλους, σπουδαίους ηθοποιούς μας, αυτούς που έχουν χρόνια δουλέψει σκληρά κι έχουν σπουδαίο έργο αφήσει πίσω τους, σε όλους αυτούς τους δασκάλους, όπως εγώ τους θεωρώ, να συστηθώ ως ηθοποιός! Αν βέβαια ηθοποιός, σημαίνει εκτός πολλών άλλων, να μπορείς να βιώνεις, να εκφράζεις, να ενσαρκώνεις και να μπαίνεις σε ένα άλλο σώμα, μια άλλη ψυχή, να βλέπεις μέσα από τα μάτια της, τότε ίσως να νιώθω λίγο ως ηθοποιός και μάλιστα ερασιτέχνης, όπως άλλωστε είμαι.

«Π»: Διδάσκετε την Γερμανική γλώσσα 25 χρόνια και 10 χρόνια στον χώρο των επιχειρήσεων. Τι αγαπάτε στην Γερμανική κουλτούρα;
Σ.Τ.: Κατ’αρχάς να διευκρινήσω ότι η Γερμανική και η Αρχαία Ελληνική έχουν πολλές κοινές δομές. Η μελέτη της είναι σπουδή, μιας και είναι εξίσου πολύ πλούσια. Δεν γίνεται κάποιος να γνωρίζει Αρχαία Ελληνικά και Γερμανικά και να μην κάνει σωστή χρήση της Νέας Ελληνικής. Αν κάτι αγαπώ από την Γερμανική νοοτροπία θα έλεγα είναι η αυτοπειθαρχία, η οργάνωση, ο προγραμματισμός. Αυτά είναι στοιχεία που με χαρακτηρίζουν σχετικά με ό,τι καταπιάνομαι. Ως μεμονωμένα χαρακτηριστικά τα θεωρώ ιδιαιτέρως βοηθητικά, αφομοιωμένα όμως στην κουλτούρα και τα συνολικά χαρακτηριστικά ενός λαού, τα θεωρώ μεν πολύ παραγωγικά και αποδοτικά, αλλά ταυτόχρονα και δύσκαμπτα.

«Π»: Τι είναι το θέατρο για εσάς;
Σ.Τ.: Πολλά που δεν γνωρίζω και σίγουρα θέλω να μάθω! Πάθος και δίψα για μάθηση, τέχνη κι επιστήμη, μαγευτικό κι υπερβατικό! Ναι, είναι υπερβατικό το να βιώνεις όπως προανέφερα διαφορετικούς ρόλους, ζωές ανθρώπων, σε διάφορες εποχές, κοινωνικές τάξεις, με πάθη και ψυχοσύνθεση εντελώς διαφορετική από την δική σου.

«Π»: Ποιά έργα αγαπάτε;
Σ.Τ.: Αγαπώ το Αρχαίο Δράμα, την ένταση, τις εσωτερικές συγκρούσεις, τα πάθη, την λύτρωση. Ωστόσο, πάντα κάθε φορά που κάνω αυτή την ερώτηση στον εαυτό μου, αμέσως έρχεται στην σκέψη μου «Ο Ματωμένος Γάμος» του Φ. Γ. Λόρκα.

«Π»: Θεωρείτε ότι σας βοήθησε η παραμονή σας στην Γερμανία στην φλόγα σας για την ηθοποιία; Παρακολουθήσατε θέατρο εκεί; Εκεί πώς ήταν τα πράγματα;
Σ.Τ.: Όχι τόσο θα έλεγα. Παρακολούθησα τα χρόνια εκείνα κάποιες παραστάσεις, αλλά δεν ένιωσα ότι εμπνεύστηκα ιδιαίτερα από θέατρο και κινημάτογράφο. Ίσως φυσικά να μην ήταν οι επιλογές μου οι κατάλληλες και βέβαια η γνώση της Γλώσσας τότε δεν ήταν και σε άριστο επίπεδο, γεγονός που θα βοηθούσε περισσότερο στην κατανόηση!

«Π»: Τι αναζητάτε μέσω της τέχνης;
Σ.Τ.: Αυθόρμητη απάντηση είναι «τη λύτρωση της ψυχής». Μονοπάτι είναι που το περπατώ και δεν γνωρίζω μέχρι που φυσικά. Απρόβλεπτο, αλλά εγώ νιώθω ευτυχία και την ψυχή μου πολύ γεμάτη! Μου δίνει δύναμη, αυτοτροφοδοτούμαι κι εξακολουθώ να ανακαλύπτω τον εαυτό μου. Με ενθουσιάζει η αίσθηση να «βγαίνω από το σώμα μου», να γίνομαι κάποια άλλη, μ’ ελευθερώνει, με λυτρώνει κι επιθυμώ συνεχώς να μαθαίνω και να βελτιώνομαι.

«Π»: Πώς βλέπει η οικογένειά σας την επιλογή σας ν΄ ασχοληθείτε με το θέατρο;
Σ.Τ.: Η ενασχόληση μου είναι σε ερασιτεχνικό επίπεδο και είναι όπως είχα προαναφέρει ένας διακαής πόθος! Είναι κάτι που θέλω πολύ να εξελίξω. Η εξέλιξη και η πρόοδος δεν χαρίζονται. Απαιτούν χρόνο, κόπο, μελέτη, προσπάθεια, υπομονή. Όλα αυτά δεν αποτελούν κι ένα θετικό πρότυπο για το παιδί μου. Η στάση της οικογένειάς μου είναι θετική και υποστηρικτική – άλλωστε πώς μπορεί κανείς ν΄ αντισταθεί όταν νιώθει το πάθος και την αγάπη κάποιου γι’ αυτό με το οποίο καταπιάνεται; Θα ήταν μάταιο. Όταν νιώθεις γεμάτη την ψυχή σου, σίγουρα μπορείς να προσφέρεις πολλά θετικά κι όμορφα στην οικογένειά σου και να έχεις την δύναμη ν’ αντιμετωπίσεις δυσκολίες.

«Π»: Ποια ή ποιός ηθοποιός είναι το προτυπό σας;
Σ.Τ.: Μου άρεσε ανέκαθεν πολύ η Meryl Streep.

«Π»: Ξεκινάτε μέσα στην κρίση και ό,τι συνεπάγεται αυτό ν’ασχολείστε με την τέχνη. Πώς την βιώνετε;
Σ.Τ.: Η κρίση είναι ένας παράγοντας που δυσχεραίνει οπωσδήποτε την εξέλιξη. Απλώς θα αφήσω τα πράγματα στην ροή τους, θα συνεχίσω να κάνω αυτό που αγαπώ και όπου φτάσει. Αλλωστε δεν αποτελεί επαγγελματική απασχολήση κι έτσι είμαι απαλλαγμένη από το άγχος της οικονομικής ανταποδοτικότητας.

«Π»: Ποιες θυσίες είστε διατεθειμένη να κάνετε για το θέατρο;
Σ.Τ.: Θυσίες; Η θυσία έχει για μένα κάποιο σημείο αδιαπραγμάτευτο. Κι αυτό είναι η οικογένειά μου. Ο σταθερός άξονας ισορροπίας της ζωής μου! Από εκεί και πέρα πιστεύω ξεκάθαρα, πως αν νιώθω πως κάνω θυσίες για κάτι που αγαπώ… μάλλον δεν το αγαπώ πολύ!

«Π»: Πώς είναι τα πράγματα στον χώρο; Τι ρόλο παίζουν οι δημόσιες σχέσεις;
Σ.Τ.: Οι δημόσιες σχέσεις παίζουν όπως σε κάθε χώρο άλλωστε σημαντικό ρόλο, γιατί είναι βέβαιο πως διευκολύνουν διαδικασίες και «ανοίγουν πόρτες». Το να επικρατήσεις στο χώρο και αυτό χειραγωγείται πιστεύω πολλές φορές, αλλά όχι πάντα. Βέβαια εξαρτάται ποιά ποιότητα θέλει κανείς στο θέατρο να υπηρετήσει και σε ποιό κοινό επιλέγει ν΄ απευθυνθεί.

«Π»: Τα παιδιά σας τα συμβουλεύετε πάση θυσία ν΄ ακολουθήσουν τα όνειρά τους, αυτό που αγαπούν;
Σ.Τ.: Ως καθηγήτρια Γερμανικών, εκτός από το παιδί μου, καταλαβαίνετε πως έχω την χαρά να συναναστρέφομαι με πολλά παιδιά κυριώς εφηβικής ηλικίας. Δίνοντάς τους προσωπικό παράδειγμα και νιώθοντας την αγάπη μου για το θέατρο, αυτό που τα συμβουλεύω είναι ν΄αγαπούν τον εαυτό τους, να τον εμπιστεύονται..να πιστεύουν στα ταλέντα τους, να εργάζονται με υπομονή και θέληση, να τα καλλιεργούν. Η αυτοπεποίθηση, η πίστη στον εαυτό μας και τις δυνάμεις μας είναι η κινητήρια δύναμη για να κυνηγήσουμε τα όνειρά μας και ν΄αγωνισθούμε γι’ αυτά! Να σας πω ότι κι εγώ, για κάποιους λόγους δεν κατάφερα να φτάσω εκεί που ήθελα τα χρόνια που ήμουν πολύ νεώτερη και είχα πολύ λιγότερες υποχρεώσεις. Έκανα στην πορεία άλλες επιλογές, που και γι αυτές είμαι πολύ ικανοποιημένη. Όμως έρχεται η στιγμή και οι κατάλληλες ενδεχομένως συνθήκες που ξυπνούν κάποτε μέσα μας, αυτή την βαθειά μας αλήθεια, αυτό που νιώθουμε ότι ανήκουμε. Που μας κάνει να είμαστε ο εαυτός μας. Και τότε το ταλέντο μας αναβλύζει πηγαίο χωρίς καμία προσπάθεια κι εμείς ακολουθούμε την ροή.
Νιώθω περήφανη που τελικά δεν λύγισα στην λογική και τα εμπόδια που αυτή θέτει. Πολύ έντονα στην σκέψη μου…μα τώρα είναι αργά. Όπως είπε ένας αγαπητός φίλος της θεατρικής ομάδας στην οποία βρίσκομαι, «το τρένο θα κάνει πολλές φορές την ίδια διαδρομή, για να φτάσει στον ίδιο προορισμό. Εσύ επιλέγεις πότε θες ν΄ανέβεις»!

«Π»: Τι άνθρωπος είστε;
Σ.Τ.: Είμαι πολύ θετική κι αισιόδοξη. Αγαπώ πολύ την ζωή, μου αρέσουν οι προκλήσεις και δεν διστάζω να δοκιμάζω νέα πράγματα. Σπουδαίες αρετές είναι η αλήθεια και η ευγένεια. Επενδύω πολύ στην φιλία, την οποία θεωρώ ανεκτίμητη. Αγαπώ την επαφή και την επικοινωνία. Μου αρέσει η ανάλαφρη οπτική των πραγμάτων, αλλά όχι η επιπόλαιη. Λίγοι άνθρωποι έχουν την δύναμη να με στεναχωρήσουν και να με πληγώσουν. Εχω δουλέψει πολύ με τον εαυτό μου, έτσι ώστε έχω αναπτύξει ασπίδα προστασίας. Δεν δίνω δύναμη στο αρνητικό και σε ό,τι θεωρώ πως δεν με αφορά. Απλώς το αφήνω πίσω μου. Είμαι αρκετά οξύθυμη και ανυπόμονη. Και φυσικά μου αρέσει ν΄ακολουθώ αυτό που μου υπαγορεύει η καρδιά μου! Να ονειρεύομαι, χωρίς να είμαι όμως αιθεροβάμων.

«Π»: Τι μουσική ακούτε;
Σ.Τ.: Ανάλογα την στιγμή, την διάθεση, όπως οι περισσότεροι. Μια ιδιαίτερη αδυναμία θα έλεγα πως έχω στην smooth jazz.

«Π»: Τί ετοιμάζετε;
Σ.Τ.: Η θεατρική ομάδα «Μορφές» του 3ου Γυμνασίου Π. Φαλήρου, στην οποία συμμετέχω, ανεβάζει το έργο «Εταιρεία Θαυμάτων» του Δ. Ψαθά, σε σκηνοθεσία και διδασκαλία Γ. Ματαράγκα. Είναι μια εξαιρετική και διαχρονική δουλειά!