Να θυμηθούμε…Γράφει ο Γιώργος Πένταρης

Να θυμηθούμε…
Πολύ μελάνι χύνεται για την «καθαρή έξοδο» και πολλά σχέδια βρίσκονται σε εξέλιξη για το μέλλον της χώρας στη λεγόμενη «μεταμνημονιακή εποχή». Προσωπικά επιθυμώ περισσότερο τα μνημόνια από τα ανεξέλεγκτα σχέδια που φαίνεται να υφαίνονται για την οικονομία και την κοινωνία γενικότερα.

Από την αρχή της κρίσης το 2010 και μετά, έχω γράψει πολλές φορές για το χρέος που έχει όλο το πολιτικό σύστημα να αναλύσει τα αίτια της καταστροφής και να εντοπίσει τις λάθος αποφάσεις ώστε να μάθουμε τι πήγε στραβά και ίσως να αποδοθούν και ευθύνες. Αποφεύγουν οι πολιτικοί να αναλύσουν όχι μόνο τα αίτια, αλλά και τις τακτικές που ακολουθήθηκαν και συνεχίζουν να ακολουθούνται γιατί θα αποκαλύψουν τις ευθύνες αυτών και των πολιτών.
Επειδή ως λαός ξεχνάμε γρήγορα θα κάνω μια μικρή αναδρομή από την εποχή της επίπλαστης ευημερίας των Ελλήνων. Αντίθετα με τα πιστεύω των φίλων μου του ΚΚΕ και του ΠΑΣΟΚ της πρώτης περιόδου, η Ελλάδα άρχισε να μπαίνει σε μια εποχή οικονομικής ευμάρειας με την είσοδό μας στην ΕΟΚ. Θυμηθείτε τα ΜΟΠ και μετά τα πακέτα Ντελόρ. Τότε ξεκίνησαν τα μεγάλα έργα υποδομής, τα γεωργικά προγράμματα και τα σεμινάρια του Κοινωνικού Ταμείου για επιμόρφωση του εργατικού δυναμικού. Ήρθαν οι επιδοτήσεις και στα χωράφια δούλευαν οι Αλβανοί της εποχής και οι Έλληνες διασκέδαζαν στην Μύκονο. Σήμερα αυτοί οι Αλβανοί είναι οι νοικοκυραίοι και οι Έλληνες είτε είναι υπάλληλοί τους, είτε ζουν από τα επιδόματα κοινωνικής αλληλεγγύης.
Ο συνεχιζόμενος πακτωλός χρημάτων από ΕΕ και η είσοδος στο ΕΥΡΩ έφερε την κοινωνική ευφορία και την αλόγιστη σπατάλη. Η λάθος επιλογή του πολιτικού συστήματος ότι η κατανάλωση και οι υπηρεσίες θα ανεβάσουν την οικονομία, δημιούργησαν πλασματικές εντυπώσεις στην Ελληνική κοινωνία ότι χρήματα υπάρχουν και πολλά μάλιστα. Είναι αλήθεια ότι υπήρχαν ασύλληπτες αυξήσεις στις συντάξεις, ασύλληπτα χαμηλά όρια συνταξιοδότησης και ασύλληπτα υψηλοί μισθοί στον δημόσιο τομέα. Όλη η Ελλάδα ήθελε να διοριστεί… Η ελκυστικότητα του ιδιωτικού τομέα με τους υψηλότατους μισθούς της δεκαετίας του 1970 αντικαταστάθηκε με την ελκυστικότητα του δημόσιου τομέα και των ΔΕΚΟ της δεκαετίας του 80 και μετέπειτα. Η οικοδομική δραστηριότητα κορυφώθηκε, αλλά είχε μέσα της κάποια μεγάλα προβλήματα που οι ίδιοι δημιουργήσαμε. Το πρώτο ήταν ότι αυτή η οικοδομική δραστηριότητα υποστηρίχτηκε από αλλοδαπούς. Οι Έλληνες απαξιούσαν να γίνουν οικοδόμοι όπως οι πατεράδες τους που έχτισαν την Αθήνα του 1960. Ζούσαν λοιπόν με δανεικά. Το δεύτερο, ότι για κάθε διαμέρισμα που χτιζόταν, τα μόνα Ελληνικά υλικά ήταν τα τσιμέντα και λατομικά προϊόντα. Όλος ο εξοπλισμός του νέου σπιτιού ήταν εισαγόμενος. Τι ψυγεία, τι ηλεκτρικές κουζίνες, τι πλακάκια, τι έπιπλα, τι φωτιστικά κτλ, όλα εισάγονταν. Και εισάγονταν με δανεικά λεφτά. Βλέπετε η Ελληνική βιομηχανία από λάθος επιλογές όλων, κυβερνήσεων, βιομηχάνων, συνδικαλιστών και εργαζομένων ξεδοντιάστηκε.
Με το ευρώ τα δάνεια χωρίς εγγυήσεις έγιναν η πραγματικότητα του Έλληνα. Διακοποδάνεια, τζιπ καγιέν, διαμερίσματα με δανειοδότηση όλου του κόστους, ουίσκι Malt, ακριβά ρούχα, μπουζούκια, ταξίδια στο εξωτερικό, ακριβές διακοπές εντός και εκτός Ελλάδος. Ζήσαμε μια περίοδο ανεμελιάς ως μωρά. Μια προσπάθεια να μπει τάξη επί Σιμήτη και Γιαννίτση έπεσε στο κενό. Μη μου τους κύκλους τάραττε… Ο χωρίς πραγματικό έρεισμα πλούτος δημιούργησε νέες συνήθειες και νέες ανάγκες. Έφερε την ήσσονα προσπάθεια γιατί όλα γίνονταν εύκολα με τα δανεικά χρήματα. Ξεφτιλίστηκε το εκπαιδευτικό σύστημα όλων των βαθμίδων. Κυρίως τα πανεπιστήμια προσαρμόστηκαν στις πολιτικές σκοπιμότητες των κομμάτων και η υποβάθμιση των σπουδών είναι πρωτοφανής. Μη κοιτάτε τις πέντε καλές περιπτώσεις που διαπρέπουν στο εξωτερικό, αλλά να κοιτάτε τους χιλιάδες ανέργους ΑΕΙ και ΤΕΙ που σπούδασαν σε γνωστικά αντικείμενα άχρηστα στην σημερινή κοινωνία και οικονομία, που όμως εξυπηρετούσαν τους πολιτικάντηδες της παιδείας. Δεν χρειάζεται να σας θυμίσω ότι και ο πρωθυπουργός είναι και αυτός παιδί αυτής της ευμάρειας και της ήσσονος προσπάθειας.
Την χαριστική βολή έδωσε με την αλόγιστη σπατάλη η κυβέρνηση του Καραμανλή του μικρού, όπως τον αποκαλώ. Μισθοί στις 3.000 ευρώ, συντάξεις με 15 χρόνια προϋπηρεσία, αστρονομικές σπατάλες στην υγεία, αλόγιστος δανεισμός και ο Έλληνας στην κοσμάρα του. Σήμερα ο Καραμανλής σιωπά και είναι στο απυρόβλητο υπό την προστασία του ΣΥΡΙΖΑ αναμένοντας την στιγμή που θα ξαναέρθει να μας σώσει. Τότε ο Αλογοσκούφης έπαιζε παιχνίδια εις βάρος της χώρας, όπως αποδείχτηκε εκ των υστέρων, με τις απογραφές και την πλασματική αύξηση του ΑΕΠ. Μην τα ξεχνάμε αυτά. Αυτή η φούσκα έκανε ένα «ΜΠΑΜ» το 2009 με τον Παπανδρέου να κρατά την μπόμπα. Ήρθαν τα πάνω κάτω. Κανείς δεν πίστευε τι έγινε, γιατί κανείς πολιτικός, εκτός του Στέφανου Μάνου, δεν είχε τουλάχιστον υποψιάσει τους Έλληνες. Κανείς δεν πίστευε και κανείς δεν ήθελε να αλλάξει. Ακόμη και σήμερα μετά από τόσα μαθήματα συνεχίζουμε να μην θέλουμε να αλλάξουμε.
Έρχεται η αφραγκία και μη ο Παπανδρέου που οργάνωσε και πήρε την ευθύνη για τα μνημόνια, θα είχαμε σφαχτεί μεταξύ μας. Εμείς οι «υπερήφανοι ρωμιοί» οι Έλληνες, φτάσαμε να παρακαλάμε και φτωχότερα από εμάς κράτη να μας δανείσουν να επιβιώσουμε. Όλος αυτός ο Αρμαγεδώνας παρέσυρε τα πάντα. Οι μειώσεις μισθών, η ανεργία, η φυγή των επιχειρήσεων και των νέων μορφωμένων Ελλήνων, οι οποίοι σπούδασαν με έξοδα του Ελληνικού κράτους και παρέχουν αλλού τις υπηρεσίες τους, δημιούργησαν ζοφερή ατμόσφαιρα. Πολλοί συμπατριώτες έμειναν στον αέρα, άλλοι έπεσαν από τα σύννεφα. Είχαν μάθει βλέπετε στο εύκολο χρήμα και στον τρυφηλό βίο. Πώς θα ξεπληρώσουν όμως τα δάνεια, τις ακριβές δόσεις για τα καγιέν και να ικανοποιήσουν τις ακριβές συνήθειες τους; Χάνεται η αξιοπρέπεια, χάνεται η ελπίδα, χάνονται και τα σχέδια για το μέλλον.
Η οικοδομική δραστηριότητα μηδενίζεται και τα κοινωνικά παντοπωλεία εμφανίζονται. Οι άστεγοι πληθαίνουν και μεταξύ αυτών που δεν έχουν να πληρώσουν δάνεια και λογαριασμούς αναμειγνύονται και οι κάθε λογής μπαταχτσήδες, οι οποίοι σήμερα βγαίνουν από το καβούκι τους στον φόβο του πλειστηριασμού. Χρειάστηκε να γίνουν επιλογές ζωής από τους Έλληνες. Ή επιβιώνω με κάθε κόστος ή με τρώει το μαύρο σκοτάδι. Είναι φυσικό να επιλέξουν την επιβίωση σταματώντας κάθε είδους πληρωμές. Απλοί άνθρωποι, καθημερινοί, αγωνίζονται να βρουν λύσεις για να επιβιώσουν. Προτιμούν να εξασφαλίσουν το φαί της οικογένειάς τους βάζοντας σε δεύτερη μοίρα λογαριασμούς, εφορίες κτλ.
Ο Ελληνικός λαός πέρασε τραυματικές εμπειρίες και συνεχίζει να περνά. Κανείς δεν βγαίνει να εξηγήσει με σαφήνεια, τα δομικά προβλήματα της Ελληνικής κοινωνίας που θα μας βοηθήσουν να καταλάβουμε τα αίτια της καταστροφικής δεκαετίας για να μας γίνουν μαθήματα. Το λέω αυτό γιατί σήμερα με αυτή την κυβέρνηση, όσον αφορά το θέμα του πατερναλιστικού κράτους, γυρνάμε πίσω. Πάλι κάνουμε προσλήψεις, πάλι λαμβάνονται αποφάσεις εγκλωβισμού των ψηφοφόρων και δεν υπάρχει καμιά διάθεση συνεργασίας των πολιτικών δυνάμεων πάνω σε ένα minimum πρόγραμμα. Έγραψα τα παραπάνω γιατί πρέπει να θυμηθούμε πως ξεκινήσαμε και αν κάναμε κάποια βήματα μπροστά.
Πολλοί αγνοί συμπατριώτες θλίβονται που έχουμε βρεθεί σε τέτοια δεινή θέση. Σε πολλούς έχουν δημιουργηθεί ψυχολογικά προβλήματα κατηγορώντας τον εαυτό τους. Δεν είναι πάντα έτσι. Υπάρχουν πρώτα οι ευθύνες των πολιτικών, των τραπεζών που λήστεψαν περιουσίες με τη μέθοδο της φορτικής δανειοδότησης και βέβαια οι δικές μας. Θυμηθείτε στα χρόνια της ευμάρειας που τηλεφωνούσαν 4 μμ καλοκαιριάτικα και σε ξυπνούσαν να σου προσφέρουν φορτικά δάνειο να πας στη Μύκονο. Πάμε για έξοδο από τα μνημόνια με νέα μνημόνια και χωρίς σοβαρό οικονομικό πρόγραμμα που θα ήταν σημείο καμπής για την χώρα. Αυτά λοιπόν φίλοι μου ήθελα να πω και ότι η ευθύνη δεν είναι μόνο των πολιτών, αλλά πρωτίστως των πολιτικών.