Τα προβλήματα μπορούν να περιμένουν, Γράφει ο Νέστορας Χατζούδης

Τα προβλήματα μπορούν να περιμένουν
Μετά από τρία περίπου χρόνια συνεχούς και αδιατάρακτης άσκησης της εξουσίας από τη σύμπραξη ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ, με όση καλή διάθεση και αν αξιολογήσει κανείς το έργο της κυβερνητικής πολιτικής, δεν μπορεί παρά να το χαρακτηρίσει αναποτελεσματικό, αποτυχημένο και αδιέξοδο. Οι βασικοί λόγοι γι’ αυτό ανάγονται, κατά τη γνώμη μου που κατ’ επανάληψη έχω εκφράσει, κυρίως στον τρόπο συγκρότησης του ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα από συνιστώσες ποικίλων αριστερών ιδεοληψιών και τάσεων με βασικό χαρακτηριστικό την απόλυτη πίστη στη μοναδικότητα της «Αλήθειας» τους.

Την αίσθηση δηλαδή ότι είναι οι μόνοι που πρεσβεύουν, επιδιώκουν και αγωνίζονται για το καλό της χώρας και του λαού. Από την απολυτότητα αυτή κυριαρχούνταν η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ όταν αγωνιζόταν τον στείρο και αδιέξοδο αντιμνημονικό αγώνα για να αναρριχηθεί στην Εξουσία, κάνοντας κατάχρηση εκτός όλων των άλλων και γνωστών απαράδεκτων πρακτικών που σήμερα καταγγέλλει ως αντιδημοκρατικές. Αυτός είναι ο λόγος που δεν είχε αναστολές να συμπράξει κυβερνητικά με τους ΑΝΕΛ που και αυτοί κατατρύχονται από σωτηριολογικές απολυτότητες αλλά ακροδεξιάς επιφοίτησης. Ως κυβέρνηση πλέον που «έσπασαν τα μούτρα τους» και βίωσαν κωλοτουμπικά την ανικανότητα και υποταγή τους, πρόσθεσαν ένα γιαλαντζί αριστερό πρόσημο στη δική τους εξουθενωτική μνημονιακή πολιτική και συνέχισαν υπερήφανα και αλαζονικά τον αγώνα …για το καλό μας, κατά τις επιταγές της «Αλήθειας» τους. Υπήρχε πλέον ένας πρόσθετος ισχυρότατος και απτός λόγος: τα οφέλη που απορρέουν από την άσκηση της εξουσίας ή αλλιώς της «κυβερνησιμότητας» όπως την αποκαλούν οι όψιμοι, της προσκολλήσεως βολεμένοι, «αριστεροί».
Στα παραπάνω οφείλεται σε γενικές γραμμές η ολοκληρωτική αποτυχία των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ως Κυβέρνηση. Το τι συμβαίνει στην κοινωνία δεν βρισκόταν ποτέ στον ορίζοντα των προβληματισμών τους για να ενδιαφερθούν να γνωρίσουν τα δεδομένα που συγκροτούν τη ζέουσα πραγματικότητα της, προκειμένου να εκπονήσουν τα κατάλληλα σχέδια για την αντιμετώπισή της. Φαντασιώνονται μια άλλη «δική τους πραγματικότητα» που τα μέσα, οι τρόποι, τα εργαλεία για να την αλλάξουν ή να τη βελτιώσουν εμπεριέχονται σ’ αυτή τη μοναδική δική τους «Αλήθεια ». Σ’ αυτή τη φαντασίωση οφείλει να προσαρμοστεί η πραγματικότητα που βιώνουμε αν θέλουμε να αλλάξει και να βελτιωθεί. Δεν τους απασχολεί, για παράδειγμα, το γεγονός ότι για να διοικηθεί με επιτυχία ένας Φορέας απαιτούνται σχετικές γνώσεις, πείρα, ικανότητα χειρισμών, υπευθυνότητα κλπ. κλπ.
Αρκεί να ανατεθεί σε άτομο κοινωνό της «Αλήθειας» τους για να διασφαλιστεί έτσι το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα, όπως προσδιορίζεται από αυτήν. Αυτό εξηγεί και την εμμονή τους να αναθέτουν θέσεις ευθύνης σε ακατάλληλους, να μην εμπιστεύονται συμπολίτες μας καθόλα ικανούς και υπεύθυνους και να προσπαθούν να «ξεφορτωθούν» – και ξεφορτώνονται – όσους κληρονόμησαν, ως κυβέρνηση, σε θέσεις ευθύνης από το «διεφθαρμένο» παρελθόν.
Έτσι φτάσαμε στη σημερινή κατάσταση, να μην μπορεί η κυβέρνηση να επιδείξει όχι επιτυχία αλλά ούτε σχετική βελτίωση στα δημόσια πράγματα που να οφείλονται σε πρωτογενείς, δικές της πρωτοβουλίες. Στο δημοσιοοικονομικό τομέα – αφού αποφεύχθηκε η άτακτη χρεωκοπία – η κατάσταση προσεγγίζει το επίπεδο που βρισκόταν πριν το δικό της 3ο Μνημόνιο, αφού αποδέχθηκε και υπέγραψε τις απαιτήσεις των δανειστών και ακολούθησαν: περεταίρω αύξηση χρέους, μείωση εισοδημάτων, πλήρη απορρύθμιση εργασιακών σχέσεων, φτωχοποίηση ευάλωτων κοινωνικών στρωμάτων, απαξίωση ακίνητης περιουσίας κλπ, κλπ., και βέβαια όσα έρχονται και μετά τη «καθαρή» έξοδο στη μεταμνημονιακή περίοδο, προκειμένου να εκπληρωθούν μνημονιακές υποχρεώσεις που φέρουν την υπογραφή της. Απέτυχε παταγωδώς όμως και στις περιπτώσεις που επιχείρησε να αλλάξει την υφιστάμενη πραγματικότητα στο πνεύμα βασικών κομματικών καταστατικών Αρχών της όπως: στην Παιδεία, στις σχέσεις κράτους Εκκλησίας, στη δημόσια Διοίκηση, στο τομέα κοινωνικών υπηρεσιών, στη διαχείριση του προσφυγικού – μεταναστευτικού προβλήματος, των αστικών αποβλήτων και γενικότερα περιβαλλοντικών προβλημάτων, στα θέματα αστικής ασφάλειας, στις σχέσεις της χώρας με τους γείτονες κλπ. κλπ.
Τα προβλήματα αυτά βέβαια έρχονται από το παρελθόν, την επίλυσή τους όμως ο ΣΥΡΙΖΑ την …έπαιζε στα δάχτυλα, στις προεκλογικές εξαγγελίες του. Πλην όμως η πραγματικότητα αποδείχθηκε «κακοκέφαλη» και δεν αλλάζει παρά μόνο με βαθιές μεταρρυθμίσεις και αυξημένη κοινωνική συναίνεση, που όμως σκοντάφτουν πάνω στις φαντασιώσεις του και τον πανικό του στη δημοσκοπικά βέβαιη απώλεια της εξουσίας. Γι’ αυτό και όλο και ποιο συχνά αναδεικνύει θέματα που «κληρονόμησε από το ανίκανο και διεφθαρμένο πολιτικό παρελθόν», τα προβάλλει πομπωδώς στην επικαιρότητα ως καυτά για το λαό και αυτοπροβάλλεται ως ο κομματικός Φορέας, το ιστορικό υποκείμενο, που εμέλλετο να τα λύσει.
Ενδεικτικά σημειώνω τη Συνταγματική αναθεώρηση που κατά διαστήματα παίρνει κατεπείγοντα χαρακτήρα και μετά ξεχνιέται, το νόμο για τους ΟΤΑ με τη βιασύνη του «Κλεισθένη» να γίνει «Καλλικράτης», το «σπάσιμο» των μεγάλων εκλογικών περιφερειών για να …τελειώνουμε με το αντιδημοκρατικό εκλογικό σύστημα, την Αναδοχή από τα ομόφυλα ζευγάρια που ευτυχώς έβαλλε πλάτη η αντιπολίτευση, την προώθηση των ελληνοτουρκικών σχέσεων με την …εμπνευσμένη πρόσκληση του Ερντογάν, το άνοιγμα του …κατεπείγοντος Μακεδονικού και το μπλέξιμο με το Αλβανικό, τις κατά καιρούς περιβόητες Λίστες και τα «Πάναμα πείπερς» που θα γέμιζαν τα ταμεία με λαχταριστά δισ. ευρώ, τα σκάνδαλα που θα οδηγήσουν όλους τους εκπροσώπους του «διεφθαρμένου παλιού» κομματικού Συστήματος στις φυλακές και τόσα άλλα, ων ουκ έστι αριθμός, που κατά διαστήματα εκρήγνυνται ως φωτοβολίδες, στολίζουν τα μανταλάκια των περιπτέρων, φορτίζουν τις συζητήσεις στα ηλεκτρονικά και συνοικιακά καφενεία και ξανά από την αρχή. Τα προβλήματα βέβαια που έχουν να κάνουν με την απτή πραγματικότητα, που καίνε τους πολίτες, μπορούν να περιμένουν… και δεν πρέπει να τους απασχολούν και να τους προβληματίζουν…!
Κραυγαλέα πλέον η αδυναμία της κυβέρνησης να διαμορφώσει και να ασκήσει πολιτική για τα πραγματικά προβλήματα που αντιμετωπίζει ο λαός. Πολιτική που θα βγάλει τη χώρα από τη στασιμότητα και τη μιζέρια και θα επιτρέψει τους πολίτες να ανακτήσουν τη συλλογική και ατομική αξιοπρέπειά τους. Οι τακτικισμοί, που όλο και πιο συχνά, και παρά την απαράμιλλη μαεστρία της, καταφεύγει η Κυβέρνηση, δεν συνιστούν δημιουργική και παραγωγική Πολιτική.
Μουτσούνα 20-5-2018