Μεταρρύθμιση δεν είναι να διορίζουν οι ΔΙΚΑΣΤΕΣ, του Βασίλη Γιαννακόπουλου

Κοντεύουμε να κλείσουμε 10ετία από την ημέρα που μπήκαμε σ’ αυτό το σκοτεινό τούνελ της οικονομικής κρίσης και δυστυχώς τίποτα μέχρι σήμερα δεν έχει αλλάξει. Εννοώ αλλαγή προς το καλύτερο γιατί τα χειρότερα τα έχουμε δει, τα έχουμε γνωρίσει και λίγο πολύ τα έχουμε γευτεί όλοι μας.
Ακούω τους κυβερνώντες, και τους τωρινούς και τους προηγούμενους, να λένε ότι βλέπουν φως στην άκρη του τούνελ, τη στιγμή που εμείς δεν βλέπουμε ούτε πυγολαμπίδα. Θα περίμενε κανείς ότι μετά από τόσα χρόνια κρίσης και δεν ξέρω και γω μετά από πόσους νόμους που έχει ψηφίσει η Βουλή, ότι επιτέλους κάτι θα είχε αλλάξει. Όλοι μιλούν για εκσυγχρονισμό και μεταρρυθμίσεις που για χατίρι των οποίων περικόπτονται μισθοί, συντάξεις και αυξάνεται η φορολογία αλλά δυστυχώς η κατάσταση παραμένει η ίδια. Ακούω και διαβάζω ότι μόνο αν προχωρήσουν οι μεταρρυθμίσεις θα έχουμε ανάπτυξη και έτσι θα μειωθεί η ανεργία. Πρόσφατα μάλιστα στη Βουλή ο κ. Πρωθυπουργός μάς είπε ότι επί της δικής του κυβερνητικής θητείας, η ανεργία μειώθηκε από 30% σε 20%. Η ανεργία, κύριε Τσίπρα, αν μειώθηκε, μειώθηκε γιατί
500.000 νέοι επιστήμονες διαγράφηκαν από τα μητρώα του ΟΑΕΔ γιατί ξενιτεύτηκαν να βρουν την τύχη τους εκτός Ελλάδος. Δυστυχώς ούτε η ανεργία μειώθηκε λόγω της ανάπτυξης αλλά ούτε και οι περιβόητες και χιλιοειπωμένες μεταρρυθμίσεις στον δημόσιο τομέα έχουν προχωρήσει. Όποιος τον τελευταίο καιρό επισκέπτεται το δημαρχείο του Γαλατσίου, δυσκολεύεται πάρα πολύ να βρει θέση στάθμευσης στον περιβάλλοντα χώρο του κτιρίου κι αυτό γιατί έχει αυξηθεί κατά πολύ ο αριθμός των εργαζομένων στον Δήμο. Δεν αυξήθηκε όμως γιατί η διοίκηση του Δήμου προχώρησε σε προσλήψεις σύμφωνα με το σχεδιασμό το δικό της και τις ανάγκες του Δήμου. Τα δικαστήρια είναι αυτά που αποφάσισαν για την πρόσληψη στο δήμο Γαλατσίου τον τελευταίο χρόνο 162 εργαζομένων διαφόρων ειδικοτήτων και ηλικίας από 35 έως 66 ετών. Όλοι τους συμβασιούχοι επί Κυριάκου Τσίρου. Και δεν αποφάσισαν μόνο για το δικό μας δήμο αλλά για όλους τους δήμους της επικράτειας. Αυτό, αγαπητοί μου αναγνώστες, δεν μπορεί να θεωρηθεί σε καμία των περιπτώσεων μεταρρύθμιση. Τις ανάγκες ενός δήμου τις γνωρίζει αυτός που προΐσταται και διοικεί το δήμο και όχι οι δικαστές. Οι οποίοι δικαστές δικάζουν και βγάζουν αποφάσεις βασιζόμενοι σε κάποιους νόμους που ψηφίζει η Ελληνική Βουλή. Ένας τέτοιος νόμος είναι αυτός που δικαιώνει τους προσφεύγοντες στη δικαιοσύνη συμβασιούχους και τους καθιστά αορίστου χρόνου. Με τον προηγούμενο νόμο όταν κάποιοι συμβασιούχοι προσέφευγαν στη δικαιοσύνη
και ζητούσαν τη μονιμοποίησή τους με το αιτιολογικό ότι καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες της υπηρεσίας τους, ήταν υποχρεωτική η παράσταση του Δήμου ως πολιτική αγωγή. Ο πληρεξούσιος από το δήμο δικηγόρος εξέθετε τις απόψεις του δήμου, αν τελικά είναι απαραίτητοι ή όχι για την εύρυθμη λειτουργία της υπηρεσίας οι προσφεύγοντες εργαζόμενοι και το δικαστήριο έβγαζε την τελική απόφασή του, που άλλοτε ήταν θετική και άλλοτε αρνητική για τους εργαζομένους. Αυτός ο νόμος εδώ και ενάμιση χρόνο έχει αλλάξει πλέον και η παράσταση των δήμων στις προσφυγές των εργαζομένων έχει γίνει προαιρετική. Αυτό σημαίνει ότι κανένας μα κανένας δήμαρχος δεν παρίσταται στο δικαστήριο για να εκθέσει τις απόψεις του κι έτσι όλες οι αποφάσεις είναι υπέρ των εργαζομένων και προσλαμβάνονται ως αορίστου χρόνου. Εγώ συμμερίζομαι τους εργαζόμενους που προσπαθούν να εξασφαλίσουν ένα μόνιμο μεροκάματο για να μπορέσουν να ανταπεξέλθουν στις οικογενειακές τους υποχρεώσεις. Αλλά δεν μπορώ να κατανοήσω τους δήμους οι οποίοι απέχουν από την δικαστική διαδικασία. Λίγους μήνες πριν ο δήμαρχος Γαλατσίου, εντός του Δημοτικού Συμβουλίου, είχε δηλώσει ότι ο δήμος έχει διπλάσιο προσωπικό στην καθαριότητα από ό,τι χρειάζεται. όχι βέβαια με ευθύνη δική του, κι έτσι είναι. Αυτή τη στιγμή ο Δήμος Γαλατσίου και τα δύο Νομικά πρόσωπα έχουν στο δυναμικό τους 480 εργαζόμενους εκ των οποίων 244 μόνιμοι, 168 αορίστου χρόνου και 68
συμβασιούχους. Από τους 480 εργαζομένους, οι 370 υπηρετούν στις διάφορες υπηρεσίες του δήμου (227 μόνιμοι, 101 αορίστου χρόνου, 42 συμβασισούχοι), οι 30 στον Πολιτιστικό και Αθλητικό Οργανισμό (3 μόνιμοι, 16 αορίστου και 11 συμβασιουχοι) και οι 80 στον Οργανισμό Κοινωνικής Προστασίας και Αλληλεγγύης (14 μόνιμοι, 51 αορίστου και 15 συμβασιούχοι). Από τους 162 τώρα νέους εργαζομένους οι οποίοι προσελήφθησαν μέσω δικαστικών αποφάσεων ως αορίστου χρόνου, οι 59 είναι ΥΕ, οι 64 ΔΕ, οι 11 ΤΕ και οι 28 ΠΕ. Όλοι τους είναι ηλικίας από 35 έως 66 χρόνων. Και ερωτώ: είναι δυνατόν να θεωρείται μεταρρύθμιση η πρόσληψη ως μόνιμου υπαλλήλου ατόμου 66 ετών; Από 60 ετών και άνω θα έπρεπε να τους δίνεται κάποιο επίδομα μέχρι να βγουν οι άνθρωποι στη σύνταξη και όχι να ταλαιπωρούνται στους δρόμους και τις πλατείες. Από αυτούς οι οποίοι έχουν προσληφθεί μέσω δικαστικών αποφάσεων 90 υπηρετούν στο Δήμο, οι 21 στον Πολιτιστικό και Αθλητικό Οργανισμό και οι 51 στον Οργανισμό Κοινωνικής Προστασίας και Αλληλεγγύης. Ο συνολικός αριθμός των 480 εργαζομένων στο Δ. Γαλατσίου μπορώ να πω, χωρίς να διαθέτω το αλάθητο, ότι είναι υπέρ αρκετός. Η επιλογή τους όμως στην πλειοψηφία δεν έχει γίνει βάσει του οργανογράμματος και των αναγκών του δήμου και αυτό δεν είναι μεταρρύθμιση. Έτσι δεν μπορεί ο κάθε δήμος ή δημόσια υπηρεσία γενικά, να προχωρήσουν ένα βήμα παρακάτω, να περάσουν στην εποχή της ανάπτυξης, που όλοι προσδοκούμε για να μπορέσουμε να βγούμε κάποια στιγμή από το σκοτεινό τούνελ.