ΝΤΕΠΥ ΠΑΓΚΑ, Ηθοποιός της Μαίρη Λαρετζάκη Γκιώνη

ΝΤΕΠΥ ΠΑΓΚΑ: «Μόνο αν γίνουμε λίγο πιο
ευτυχείς, θα μπορέσουμε
να αλλάξουμε τα πράγματα»
Η Ντέπυ Πάγκα είναι απόφοιτος Ανώτερης Δραματικής Σχολής Θεάτρου Τέχνης και Πτυχιούχος του Ανοιχτού πανεπιστημίου, τμήμα Ανθρωπιστικών Σπουδών με Σπουδές στον Ευρωπαϊκό πολιτισμό.
Η επαγγελματική της πορεία μακρά και με πολλές επιτυχίες καθώς την έχουμε απολαύσει σε πολλά θεατρικά έργα, όπως «Ωραία μου Κυρία» Τζ. Μπ. Σω σε σκηνοθεσία Ρούλα Πατεράκη, «Καληνύχτα Μαργαρίτα» Γ. Σταύρου σε σκηνοθεσία Διαγόρα Χρονόπουλου, στον «Προμηθέα Δεσμώτη» Αισχύλου σε σκηνοθεσία Νικήτα Τσακίρογλου, στις «Νεφέλες» του Αριστοφάνη σε σκηνοθεσία Θανάση Θεολόγη, στο «Χιόνι» του Μιχάλη Παλίλη σε σκηνοθεσία Μιχάλη Παλίλη, στο «Delete-Διαγραφή» των Βάνα Πεφάνη και Παν. Μπαρμπαγιάννη σε σκηνοθεσία Kοραή Δαμάτη και τώρα τον φετινό Μάιο στην «Απελευθέρωση» του Δ.Τσεκούρα σε σκηνοθεσία Ζ. Ξανθοπούλου.

Tο 2002 σκηνοθέτησε το «Ξύπνα Βασίλη» του Δ. Ψαθά σε παραγωγή της θεατρικής ομάδας του Δήμου Πύργου. Με την ίδια ομάδα συνεργάστηκε το 2004-05 στο «Σπίτι της Κούκλας» Ε. Ιψεν σκηνοθεσία: Θανάσης Θεολόγης (Νόρα). Το χειμώνα του 2007-08 συνεργάστηκε και πάλι με τη Θεατρική ομάδα του Δήμου Πύργου στο «Τριαντάφυλλο στο Στήθος» Τ. Ουίλλιαμς σκηνοθεσία Θανάσης Θεολόγης (Σεραφίνα).
Στον κινηματογράφο την έχουμε δει στις παραγωγές: «Η νύχτα της Μυστικής συνάντησης» Δ.Αντωνόπουλου, «Εραστές στη μηχανή του χρόνου» Δ. Παναγιωτάτου, «Ο Βαρώνος» Σ. Μανιάτη & Ν. Ζερβού, «Μητριαρχία» Ν. Κορνήλιου και στην μικρού μήκους: «Μικρές ιστορίες για ανθρώπους και Πορτοκάλια» του Άγγελου Φραντζή.
Και φυσικά στην τηλεόραση: «Αξιότιμοι Κύριοι», «Οι Νεοέλληνες», «Η καλή πεθερά», «Μετράω στιγμές», «Το Αστυνομικό μας Τμήμα» «Ο πύργος των Μοσκώφ», «Τελευταίοι Εγγονοί», «Χάι ροκ», «Της Ελλάδος τα παιδιά», «Παράλληλοι Δρόμοι», « Άφρικα», « Ένοχη Αγάπη», «Κωνσταντίνου & Ελένης», «Η Νταντά» κ.α.
Από το 1999 μέχρι το 2008 έζησε στο Παλούμπα της ορεινής Αρκαδίας, όπου και δημιούργησε «Το Καφενείο», έναν χώρο για καφέ και φαγητό. Τον χειμώνα του 2000 έκανε μαθήματα δημιουργικής απασχόλησης σε παιδιά δημοτικών σχολείων στη Δημητσάνα, Βυτίνα, Λεβίδι και Δάρα συμμετέχοντας σε πρόγραμμα της Αναπτυξιακής εταιρίας Βορείου Πελλοπονήσου.
Το καλοκαίρι του 2005 συμμετείχε μαζί με τον ψυχίατρο Γιάννη Κουτσανδρέα, στο Φεστιβάλ EYROPSY στα Χανιά, ως εμψυχώτρια στο Θεατρικό εργαστήριο. Από το 2008 έως το 2010, εργάστηκε ως εμψυχώτρια του εργαστηρίου θεάτρου στο Κέντρο Ημέρας «Αμάλθεια» δουλεύοντας με πρώην ασθενείς του ψυχιατρείου της Τρίπολης.

«ΠΑΛΜΟΣ»: Πώς ήταν τα παιδικά σας χρόνια;
ΝΤΕΠΥ ΠΑΓΚΑ: Όμορφα. Με δυο υπέροχους γονείς και, ευτυχώς, τον αδελφό μου. Για να μοιραζόμαστε το βάρος της αγάπης και να κάνουμε τρέλλες!

«Π»: Σε ποια ηλικία ανακαλύψατε την κλίση σας στην υποκριτική τέχνη;
ΝΤ.Π.: Στα 16 μου. Η μητέρα μου νομίζω πολύ νωρίτερα.

«Π»: Ποιο ήταν το ξεκίνημά σας;
ΝΤ.Π.: Αμέσως μετά τη σχολή, πήγα σε μια audition του Κ. Αρζόγλου και της Ε. Ακρίτα. Ετοίμαζαν την παράσταση «Όλα για την Εύα» και αναζητούσαν την Εύα. Με διάλεξαν, ξεκινήσαμε πρόβες, φτάσαμε λίγες μέρες πριν την πρεμιέρα αλλά η παράσταση δεν ανέβηκε ποτέ. Ε, αυτό ήταν το ξεκίνημα. Μετά βέβαια έστρωσαν τα πράγματα. Ο Αρζόγλου ανέβασε «Το Βιζόν και χάριν έχει» και όλα πήγαν καλά. Και βούτηξα. Ακόμα ευχαριστιέμαι το μπάνιο! Η κάρτα των γονιών μου για την πρώτη πρεμιέρα, έλεγε: Τώρα που βούτηξες κοίτα να ευχαριστηθείς το μπάνιο! Αυτό κάνω λοιπόν!

«Π»: Έχετε πολούσιο βιογραφικό με σημαντικότατες συμμετοχές. Ποια θεωρείτε την καλύτερη συνεργασία σας;
ΝΤ.Π.: Ξέρω, θα ακουστεί τετριμμένο αλλά δεν μπορώ να ξεχωρίσω τις συνεργασίες μου. Γιατί η συνεργασία στο θέατρο, όπως και αλλού, δεν είναι μόνο μ έναν άνθρωπο. Ιδανικές συνεργασίες σπανίζουν αλλά επιμέρους εξαιρετικές συνεργασίες είχα σε όλους τους θιάσους που συμμετείχα. Πιστεύω πάντα στον ηγέτη της κάθε ομάδας, είτε σκηνοθέτη, είτε θιασάρχη, είτε πρωταγωνιστή, και τέτοιους συνάντησα πολλούς και υπέροχους. Δεν θα ξεχάσω τη συνεργασία μου, πιο παλιά, με τον Μ. Βολανάκη, την Αλίκη Βουγιουκλάκη, τον Σ.Φασουλή και την Ξ. Καλογεροπούλου αλλά και πολύ πιο πρόσφατα, με τον Χρήστο Στρέπκο, τον Μ. Παλίλη, την Βάνα Πεφάνη, την Α. Κουμίδου και τώρα με την Ζωή Ξανθοπούλου.

«Π»: Τι αγαπάτε να κάνετε περισσότερο: θέατρο, κινηματογράφο, τηλεόραση;
ΝΤ.Π.: Είμαι ηθοποιός. Μου αρέσει να παίζω. Αγαπάω τις καλές δουλειές. Όπου γίνονται τέτοιες, θά’ θελα να συμμετέχω. Το Θέατρο είναι πιο ζωντανό, η τηλεόραση είναι περισσότερο φιλική στο κοινό και ο κινηματογράφος έχει μια μοναδική μαγεία. Όλα τα αγαπάω! Αρκεί να γίνονται με σωστούς όρους. Τώρα, τί θα πει σωστοί όροι. Ε, αυτό είναι άλλη κουβέντα.

«Π»: Σας θυμόμαστε όταν το 1998 αποφασίσατε να ζήσετε στο Παλούμπα, ένα ορεινό χωριό της Αρκαδίας, δημιουργώντας Το καφενείο. Όμως δεν μείνατε μόνο σε αυτό αλλά δραστηροποιηθήκατε στα γύρω χωριά με βάση πάντα την τέχνη. Πώς καταφέρνετε τόσα πολλά, πού αντλείτε την δύναμη;
ΝΤ.Π.: Απ’ τη χαρά! Είναι ευτυχία να κάνεις πράγματα που αγαπάς. Και τότε τα κάνεις καλά. Κι αυτό σου δίνει πάλι χαρά. Κι έτσι συνεχίζεις. Τα δέκα χρόνια που έζησα στο Παλούμπα είναι από τα ωραιότερα της ζωής μου. Γνώρισα υπέροχους ανθρώπους και έκανα πράγματα που δεν φανταζόμουν ποτέ. Δουλεύαμε πολύ αλλά η αγάπη που πήραμε πίσω είναι ανεκτίμητη και μ ακολουθεί και τώρα, δέκα χρόνια μετά. Υπήρχαν σίγουρα και δύσκολες και κακές στιγμές, μην είμαι υπερβολική, αλλά έχω μάθει να φιλτράρω την ομορφιά και να κρατώ αυτήν.

«Π»: Πώς είναι τα πράγματα στον χώρο; Μετανοιώσατε για την επιστροφή σας;
ΝΤ.Π.: Δεν μετάνοιωσα που γύρισα στην Αθήνα. Καθόλου. Έχει πολύ ομορφιά η πόλη. Και έχει και τους κολλητούς μου, που είναι ζωτικής σημασίας για μένα. Όσο για τον χώρο, μμμ τί να σας πω. Δύσκολα ήταν και δύσκολα είναι. Αλλά η δυσκολία γεννάει την ευρηματικότητα και το Θέατρο όταν είναι ευρηματικό, γεννά αριστουργήματα!

«Π»: Πού σας βρίσκουμε αυτή την στιγμή;
ΝΤ.Π.: Στο αγαπημένο μου Θέατρο 104, στο Γκάζι. Με τέσσερις συναδέλφους που αγαπώ πολύ, αν και τους γνώρισα πρόσφατα, την Κατερίνα Δημάτη, τον Βασίλη Βηλαρά, τον Γιάννη Παπαιωάννου και τον Άρη Ντελία, την σκηνοθέτη μας Ζωή Ξανθοπούλου που, τί να πω, μου αρέσει τόσο πολύ ο τρόπος που βλέπει τα πράγματα, στο έργο του υπέροχου Δημήτρη Τσεκούρα «Η Απελευθέρωση». Ευτυχής συγκυρία! Ανυπομονώ να έρθει Δευτέρα να πάω για παράσταση!

«Π»: Πώς βιώνετε την οικονομική κρίση, ποιες θυσίες απαιτούνται;
ΝΤ.Π.: Όπως ο περισσότερος κόσμος. Κάνοντας οικονομία και μετρώντας το κάθε τι με σύνεση. Ίσως θα έπρεπε να είμαστε από πάντα έτσι. Με δαιμονίζει όμως η απάθεια των ανθρώπων που συντάσουν και εφαρμόζουν πολιτικές. Σαν να μην ζουν κι αυτοί στις ίδιες χώρες με τους συμπολίτες τους. Δεν μιλώ μόνο για την Ελλάδα.

«Π»: Τι είναι το θέατρο για εσάς;
ΝΤ.Π.: Η δουλειά μου. Που, ευτυχώς, μου αρέσει πολύ!

«Π»: Πού δίνετε το βάρος σ΄εναν ρόλο, τι προσέχετε;
ΝΤ.Π.: Μια παράσταση είναι δουλειά συνόλου. Ως εκ τούτου θα πρέπει όλοι οι συμμετέχοντες να είναι συντονισμένοι. Σίγουρα γίνεται προσωπική δουλειά με τον κάθε ρόλο και κάθε ηθοποιός δουλεύει και μόνος του. Νομίζω ότι το σημαντικότερο είναι να ξέρεις την ιστορία που έχεις να αφηγηθείς και να εμπιστευτείς τις αισθήσεις σου, την όραση, την ακοή σου, για να συντονιστείς με τους συναδέλφους.

«Π»: Ποιο έργο σας συναρπάζει, ποιό είναι το αγαπημένο σας;
ΝΤ.Π.: Ο «Οιδίποδας Τύραννος» του Σοφοκλή. Σοφά γραμμένο, ανατέμνει όλες τις πτυχές της ανθρώπινης ύπαρξης.

«Π»: Συγκριτικά με άλλες χώρες, έχουμε καλό θέατρο; Ποια είναι η γνώμη σας;
ΝΤ.Π.: Εξαιρετικό! Και πληθωρικό! Άπειρες παραστάσεις, για όλα τα γούστα. Όμορφο είναι αυτό. Φέτος που ξαναείδα αρκετές παραστάσεις, ενθουσιάστηκα με πολλές! Αλλά και σε άλλες χώρες έχουν καλό θέατρο. Δεν κατάφερα ποτέ να πώ ότι είμαστε καλύτεροι από κάποιους ή ότι κάποιοι άλλοι είναι καλύτεροι από εμας. Παντού υπάρχουν και τα καλά και τα κακά, και τα όμορφα και τα άσχημα.

«Π»: Έχετε σκηνοθετήσει το 2002 το «Ξύπνα Βασίλη» του Δ. Ψαθά. Σας ενδιαφέρει η σκηνοθεσία; Ποιο είναι το όραμά σας;
ΝΤ.Π.: Σκηνοθέτησα μόνο εκείνη τη μοναδική φορά. Κι αυτό για να βοηθήσω τα παιδιά που ήταν φίλοι μου στη θεατρική ομάδα του Δήμου Πύργου. Η σκηνοθεσία δεν θα έλεγα ότι μ ενδιαφέρει. Έχω υπάρξει όμως βοηθός σκηνοθέτη σε αρκετές παραστάσεις και αυτό μου αρέσει πολύ. Είναι απίθανο να βρίσκεσαι από την άλλη πλευρά. Μαθαίνεις πολλά!!

«Π»: Ποιός ρόλος κατά την γνώμη σας είναι, θα μπορούσαμε, να πούμε «στα μέτρα σας»;
ΝΤ.Π.: Στα μέτρα μου; Μμμ για να δούμε…Οποιαδήποτε σαρανταεννιάχρονη γυναίκα έχει κάτι να πει. Και υπάρχουν πολλές. Ευτυχώς!

«Π»: Ποιό ηθοποιό ή σκηνοθέτη θαυμάζετε και γιατί;
ΝΤ.Π.: Α, πολλούς. Τόσο Έλληνες όσο και ξένους. Αν αρχίσω την ονοματολογία, δεν θα τελειώσω ποτέ. Άντε θα σας πω, εκ του ασφαλούς, τη σκηνοθέτη μου τώρα, στην «Απελευθέρωση», την Ζωή Ξανθοπούλου. Γιατί αλλάζει αέναα τις οπτικές γωνίες που βλέπει. Κι αυτό την καθιστά εξαιρετικά ενδιαφέρουσα! Θυμάστε τη σκηνή από την τανία «Ο κύκλος των χαμένων ποιητών» που ο Ρόμπιν Ουίλιαμς καλεί τους μαθητές του ν’ ανέβουν στην έδρα για να δουν την τάξη από άλλη γωνία; Η ζωή δεν ανεβαίνει μόνο στην έδρα παρά πάει παντού και βλέπει!

«Π»: Σας αναγνωρίζουν; Τί σας λένε;
ΝΤ.Π.: Οι άνθρωποι συνήθως με θυμούνται από την τηλεόραση. Υπάρχουν και αυτοί που λένε σας είχα δει στη τάδε παράσταση, αλλά είναι πολύ πιο σπάνιο. Το πιο εντυπωσιακό που μου έχουν πει, είναι ότι με γνώρισαν από τη φωνή μου! Χάρηκα πολύ!!

«Π»: Στα χρόνια της σχολής, ποιο ήταν το μεγαλύτερο μάθημα;
ΝΤ.Π.: Η ίδια η σχολή ήταν το μεγαλύτερο μάθημα. Η ευκαιρία να βρίσκεσαι καθημερινά με όλους αυτούς τους υπέροχους ανθρώπους. Δάσκαλους και Συμμαθητές.

«Π»: Τι θα συμβουλεύατε τα νέα παιδιά, να ασχοληθούν με την Τέχνη;
ΝΤ.Π.: Και βέβαια! Γιατί όχι. Επειδή δεν έχει λεφτά, και καλά; Αν κάποιος αγαπάει κάτι να ασχοληθεί με αυτό. Γιατί έτσι θα είναι ευτυχισμένος. Κι αν το θέλει πραγματικά, θα βρει τον τρόπο να συνεχίσει να το κάνει. Και έτσι μόνο μπορεί κάποτε ν’αλλάξουν και τα πράγματα. Αν οι άνθρωποι γίνουν λίγο περισσότερο ευτυχείς.

«Π»: Μελλοντικά σχέδια; Έχετε κάτι έτοιμο;
ΝΤ.Π.: Πόσο χαίρομαι να ξέρατε, που σε αυτή την ερώτηση μπορώ να απαντήσω ναι! Έτοιμο όχι αλλά στα σκαριά, ναι.