Τελικώς…Γράφει ο Βαγγέλης Ντάλης

Τελικώς…
Το ποδόσφαιρο εφευρέθηκε στην Αγγλία. Εκεί κάθε τελικός είναι γιορτή. Οι φίλαθλοι ντύνονται και βάφονται πολύχρωμα, τρώνε και πίνουν μπύρες στη διάρκεια του αγώνα, τραγουδάνε ασταμάτητα. Οι νικητές συνεχίζουν τη γιορτή και μετά, οι ηττημένοι παρά την πίκρα τους συνεχίζουν να τραγουδούν και φεύγουν τουλάχιστον με την ικανοποίηση ότι έζησαν το πάρτυ.

Πολλές φορές συνεχίζουν το ποτό όλοι μαζί στις κοντινές μπυραρίες σα να μη συμβαίνει τίποτα. Ο καθένας υποστηρίζει την ομάδα του κι η αντιπαλότητα τελειώνει με το σφύριγμα της λήξης από το διαιτητή. Όχι ότι και εκεί δεν γίνονται παρατράγουδα αλλά δεν είναι ο κανόνας. Είναι η εξαίρεση.
Στην Ελλάδα εξαίρεση είναι να αρχίσει και να τελειώσει ένας τελικός χωρίς συγκρούσεις, δακρυγόνα, φωτοβολίδες, υβριστικά συνθήματα, «καρτέρια» μεταξύ οργανωμένων φιλάθλων και άλλα όμορφα και …αθλητικά. Στον δικό μας τελικό, το τελευταίο σφύριγμα βρήκε τον ΠΑΟΚ νικητή (2-0) επί της ΑΕΚ και Κυπελλούχο Ελλάδας για τη σεζόν 2017/18. Το αποτέλεσμα δεν άρεσε στους οπαδούς της Ένωσης, μερικοί εκ των οποίων δημιούργησαν επεισόδια με τις αστυνομικές δυνάμεις στις άδειες κεντρικές κερκίδες του ΟΑΚΑ. Οι δυνάμεις της Αστυνομίας αντέδρασαν και τους απώθησαν, με την ένταση να μεταφέρεται απ’ έξω. Δακρυγόνα έκαναν έντονη την ατμόσφαιρα, με την αποπνικτική κατάσταση να γίνεται αισθητή και μέσα στο στάδιο. Μετά από έναν αγώνα από τον οποίο ο πρόεδρος, ο προπονητής και οι παίχτες των ηττημένων αναγνώρισαν την αξία του αντιπάλου και δήλωσαν ότι δίκαια κατέκτησε το κύπελλο. Οι οργανωμένοι οπαδοί τους είχαν όμως άλλη γνώμη και ήθελαν να την επιβάλουν!
Δεν πρόκειται για οπαδικό πάθος. Πρόκειται για φασιστικές συμπεριφορές και εκδηλώσεις κοινωνικού ή άλλου μίσους. Οι οποίες καλλιεργούνται. Ανατριχιαστικές ήταν οι φωτογραφίες από τον τελικό του βουλγαρικού τελικού κυπέλλου, που έγινε την περασμένη Τετάρτη στη γείτονα χώρα, στην οποία οι φασιστικές και ναζιστικές αντιλήψεις βρίσκονται σε άνθηση. Επρόκειτο για φωτογραφίες ανήλικων αγοριών, πιθανά δεκάχρονων, στις οποίες εμφανίζονται να έχουν ζωγραφισμένες πάνω τους σβάστικες και να χαιρετούν όπως ο Κατίδης τον Παυλή το 2013 στο ΟΑΚΑ. Γυμνά από τη μέση και πάνω με ύφος και στάση σώματος Ναζί, οι λιλιπούτειοι Κασιδιάρηδες επιδείκνυαν τις ζωγραφισμένες σβάστικες και λέξεις όπως Hooligans, Criminals, ACAB (All Caps Are Bastards). Σίγουρα δεν βρέθηκαν μόνα τους στο γήπεδο, συνοδεύονταν από γονείς …
Ναι, τις «φασαρίες» δεν τις κάνουν παιδάκια. Πίσω από αυτά υπάρχουν ολόκληροι «στρατοί» οργανωμένων με αρχηγούς, μισθολόγια, ρουσφέτια. Υπάρχουν και «Τσουκαλάδες» υπάρχουν και «δημοσιογράφοι» για τους οποίους το «πληρωμένοι» είναι λίγο για να περιγράψει το εύρος της σαπίλας την οποία υπηρετούν. Αρκεί να πούμε ότι στο Σαββατιάτικο τελικό επιστρατεύτηκαν στα δημοσιογραφικά θεωρεία του ΟΑΚΑ ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις υπό των φόβο επεισοδίων μεταξύ δημοσιογράφων! Στα θεωρεία στα οποία πρόσβαση έχουν μόνο οι επαγγελματίες δημοσιογράφοι και κανένας άλλος…
Μόνο που το «επαγγελματίες» έχει άλλη διάσταση για αυτούς τους «αθλητικούς δημοσιογράφους». Όπως, προς τιμήν του, έγραψε ο Μιχάλης Λεάνης στο «gazzetta.gr», ας μην πέφτουμε από τα σύννεφα:
«Φτάσαμε σ’ αυτό το χάλι και την ξεφτίλα για τα οποία είμαστε συνυπεύθυνοι όλοι του συναφιού επειδή σε κάθε παρέκκλιση αρκούμασταν στο να κουνάμε το κεφάλι με νόημα ανίκανοι και άβουλοι να συγκρουστούμε, να αντισταθούμε! Πού να τρέχεις, τί να πεις και άσε μην μπλέξουμε! Το τελευταίο όντως έχει μια βάση. Γιατί ζούμε στην απίθανη χώρα όπου αν γράψεις με αυστηρό τρόπο κάτι για τον πρωθυπουργό ή για κάποιον υπουργό το πολύ – πολύ να δεχθείς κάποιο υπηρεσιακό τηλεφώνημα, αν γράψεις όμως κάτι εναντίον της προεδράρας ή της ομαδάρας, εύκολα σε βρίσκουν οι “ντελιβεράδες” στην πυλωτή και σε κάνουν ασήκωτο!
»Εδώ και χρόνια οι ρεπόρτερ έχουν παρατήσει το ρεπορτάζ και πουλάνε εκδούλευση στις ομάδες και τις διοικήσεις, με λογικές και ρητορική που θα ζήλευαν και τα «ζωηρότερα» παιδιά στην κερκίδα. Αναπαράγουν την βία, τον φανατισμό και εφευρίσκουν τρόπους ώστε να δικαιολογήσουν ακραίες συμπεριφορές των οπαδών τους, των παικτών, των παραγόντων. Ξέρουν πως κάπως έτσι θα φέρουν εις πέρας την αποστολή τους. Τα pay roll των ομάδων αποτελούν πλέον τον μόνο τρόπο για την επαγγελματική τους επιβίωση.
»Καθόλου λοιπόν δεν θα με εξέπληττε να τους δω να παίζουν μάπες με τους ομοϊδεάτες “συναδέλφους” του αντίπαλου στρατοπέδου. Ίσα -ίσα που θα αποτελούσε παράσημο γι’ αυτούς και θα το εξαργύρωναν και με το παραπάνω. Όσοι στάθηκαν μακριά από αυτή την χωματερή της “δημοσιογραφίας” κρίθηκαν με συνοπτικές διαδικασίες εχθροί των ομάδων και ύποπτοι υψηλού κινδύνου. Τίποτα δεν με εκπλήσσει πια, ακόμα και να σφαχθούν μεταξύ τους! Είναι πολλά τα λεφτά! Όπως δεν θα μου προκαλέσει έκπληξη, έτσι όπως πάνε τα πράματα, αν αύριο – μεθαύριο οι ομάδες δέχονται και διαπιστεύουν στα δημοσιογραφικά θεωρεία μόνο αυτούς που τους κάνουν την δουλειά!»
Το έγκλημα δηλαδή είναι οργανωμένο. Υπάρχει κορυφή, επιτελείς, προπαγανδιστές κι ένας ολόκληρος στρατός ο οποίος υπακούει στον «πρόεδρα». Δεν είναι τυχαίο ότι «επιφανείς» επιχειρηματίες σπαταλάνε ένα σωρό λεφτά σε ένα «προϊόν» το οποίο είναι ζημιογόνο. Διαγκωνίζονται μάλιστα για το ποιός θα αποκτήσει αυτές τις ζημιογόνες εταιρείες που λέγονται ΠΑΕ. Ελέγχοντας όλους αυτούς τους «στρατούς» οι πρόεδροι είναι θωρακισμένοι. Από κατηγορίες για ναρκοεμπόριο, λαθρεμπόριο, ξέπλυμα χρήματος και άλλα πολλά. Κάθε κατηγορία εναντίον του προέδρου έχει σκοπό «να πλήξει το σύλλογο, είναι βρώμικος πόλεμος εναντίον της ομάδας». Αυτό και μόνο αρκεί για να ξεσηκώσει τους «οπαδούς» οι οποίοι είναι έτοιμοι να μπουν ασπίδα στον πρόεδρο.
Κάπως έτσι έχει χτιστεί το ποδοσφαιρικό παρακράτος. Ό,τι υγιές αναδύεται στο χώρο του ποδοσφαίρου πολεμείται, κόβεται από τη ρίζα του. Κι ας μην είναι ο αθλητισμός πόλεμος. Ας είναι αυτός που φέρνει ιδεώδη όπως η άμιλλα, η συναδέλφωση, η κατανόηση του αντιπάλου, το fair-play.
Πριν από το μεγάλο τελικό είχε γίνει ο τελικός των παιδιών κάτω των 17 ετών. Οι σκηνές του δεν είχαν καμία σχέση με το μεγάλο. Τα παιδιά των «αιώνιων αντιπάλων» τέλειωσαν το παιχνίδι αγκαλιασμένα με τους νικητές να παρηγορούν τους ηττημένους και μια ατμόσφαιρα φιλίας μεταξύ τους. Ε, αυτό χάλασε την άλλη «ατμόσφαιρα» που μεθοδευμένα στήνονταν. Δείτε σχόλια «φιλάθλων» στο διαδίκτυο: «Ακόμα και στα Κ-17 τσαπού βαζέλια», «Φάπα στους ανήλικους πελάτες» και άλλα όμορφα …
Σοκαριστικές ήταν και οι εικόνες της περασμένης Παρασκευής από την Καλλιθέα. Άνοιξε η γη και κατάπιε ΙΧ σε ελεύθερο χώρο που χρησιμοποιούνταν ως πάρκινγκ. Σε κάλυψη ποταμού στον οποίο υποχώρησαν τα θεμέλια. Έπεσαν μέσα τα αυτοκίνητα και φάνηκε και η κοίτη του ποταμού. Όπως είπε κάτοικος «περνά ποτάμι. Περνούν οι αγωγοί αποχέτευσης. Δεν είχε γίνει σωστό τοιχίο. Είχαμε δει το ράγισμα. Μέχρι κάτω, μια ευθεία. Υπάρχει και γήπεδο με παιδιά πιο κάτω. Υπάρχει φόβος».
Πάντα υπάρχει φόβος όταν καλύπτεις τα ποτάμια του κοινωνικού μίσους, του φασισμού, της μισαλλοδοξίας με βεγγαλικά «τίτλων», «θριάμβων» κλπ. Κάποια στιγμή θα υποχωρήσουν και τότε ίσως θρηνήσουμε θύματα. Τελικώς.