Πόσο «καθαρή» θα είναι η έξοδος; Γράφει ο Νέστορας Χατζούδης

Πόσο «καθαρή» θα είναι η έξοδος;
Σε μερικούς μήνες ολοκληρώνεται η μνημονιακή περίοδος και οδεύουμε σε μια, κατά την κυβέρνηση, «καθαρή έξοδο». Με άλλα λόγια, η χώρα θα βγει από την επιτήρηση των «τοκογλύφων», όπως τους αποκαλούσε ο ΣΥΡΙΖΑ και η κυβέρνησή του, και χωρίς την αυστηρή εποπτεία τους, θα μπορέσει, ασκώντας ανεμπόδιστα τη δική της πολιτική, να θέσει την οικονομία σε τροχιά ανάπτυξης και να απαλλάξει το χειμαζόμενο λαό από τις βαριές συνέπειες της οικονομικής κρίσης. Αυτό είναι το κυβερνητικό σενάριο, προσαρμοσμένο στις επικοινωνιακές ανάγκες των επικείμενων εκλογών, μόνο που, όπως συνηθίζει ο ΣΥΡΙΖΑ, ηθελημένα αγνοεί την πραγματικότητα, η οποία καθόλου δεν αστειεύεται…!

Ποια είναι αυτή η πραγματικότητα;
α. Οι όροι της εποπτείας για τη διασφάλιση της εκ μέρους μας τήρησης συγκεκριμένων ρητών υποχρεώσεων για τα αμέσως επόμενα χρόνια, έχουν συμφωνηθεί και φέρουν την υπογραφή της σημερινής κυβέρνησης. Ως προς αυτό είναι αποκαλυπτικές οι δηλώσεις του Υπ. Οικον. Ευκλ. Τσακαλώτου: «Δεν θα υπάρχει μια κατάσταση που είχαμε επιτήρηση και μετά δεν θα έχουμε. Αυτή σιγά σιγά θα μειώνεται» (ALPHA 1-2-18). «Το βασικό που συζητιέται είναι να έχουμε ένα πρόγραμμα μεταμνημονιακής παρακολούθησης με κορμό τα πράγματα που ήδη συμφωνήσαμε με τους θεσμούς και δεν μπορούν να τελειώσουν για τεχνικούς λόγους μέχρι τις 28 Αυγούστου που τελειώνει το Πρόγραμμα» (Εφ.ΣΥΝ 10-04-18).
β. Οι όροι αποπληρωμής του χρέους φέρουν τις υπογραφές όλων των μνημονιακών κυβερνήσεων και φυσικά φαρδιά πλατιά και της κυβέρνησης του σφόδρα «αντι»-μνημονιακού ΣΥΡΙΖΑ, που με τη πολιτική του φρόντισε να το αυγατίσει. Αυτό σημαίνει πως ανεξάρτητα από τις όποιες ρυθμίσεις για την ελάφρυνσή του, στις οποίες πιθανόν θα συμφωνήσει η «επάρατη» Τρόικα, οι όροι που το συνοδεύουν για τη διασφάλιση της αποπληρωμής του δεν πρόκειται να χαλαρώσουν και θα ισχύουν για δεκαετίες, μέχρι την εξόφλησή του.
γ. Οι συνέπειες της «καθαρής» ή μη εξόδου από το τρέχον Μνημόνιο θα γίνουν γνωστές μετά τον Αύγουστο…! Δηλαδή μετά τα προαναγγελθέντα πανηγύρια στο Καστελόριζο…! Ως προς αυτά, ως προς το τι πραγματικά μας περιμένει δηλαδή, ωμά αποκαλυπτική υπήρξε η αντίδραση του ισχυρού κομματικού στελέχους του ΣΥΡΙΖΑ Ν. Φίλη, στις πρωθυπουργικές πανηγυριώτικες εξαγγελίες από το Καστελόριζο…!
Θα μπορούσαν να είναι διαφορετικά τα πράγματα; Χωρίς αμφιβολία. Αν είχαμε αναγνωρίσει τις ευθύνες μας ως πολιτικό Σύστημα και λαός. Αν στη βάση αυτής της παραδοχής, επιμερίζαμε τις ευθύνες στους υπαίτιους για την οικονομική κατάρρευση. Αν δεν παρασυρόμασταν στον αντιμνημονιακό παραλογισμό των «ιδεοληψιών» και «αυταπατών» του ΣΥΡΙΖΑ και των «Ζαπείων» της Νέας Δημοκρατίας. Αν συναινούσαμε σ’ ένα δικό μας πρόγραμμα εξόδου από την κρίση, επιμερίζοντας αναλογικά και αναλαμβάνοντας ο καθένας το δικό του μερίδιο κόστους αντιμετώπισης της. Ό,τι δηλαδή έκαναν και οι άλλες ομοιοπαθείς χώρες της Ευρωζώνης που τα Μνημόνια που υπέγραψαν τα αξιοποίησαν με ορθολογισμό και σε σύντομο χρόνο οι οικονομίες τους μπήκαν σε τροχιά ανάπτυξης. Σήμερα η ανεργία στην Κύπρο και την Πορτογαλία κατρακυλά κάτω από το 10%.
Εμείς, δέκα χρόνια μετά την εκδήλωση της κρίσης, αρνούμαστε τα αυτονόητα. Αμετακίνητοι μέχρι το 2015 στο αίτημα να μας δώσουν πίσω το δανεικό παράδεισο «που μας άρπαξαν οι τοκογλύφοι» (… αχτύπητη αντιμνημονιακή «πολιτική» και «οικονομική» ανάλυση που δονούσε τις καρδιές των αγανακτισμένων), δεν δεχόμασταν μαθήματα. Αρκούμασταν, μέχρι που εθιστήκαμε, στις δόσεις της «αρπαχτικής» Τρόικας και σιγά σιγά άβουλοι και άπραγοι βουλιάζαμε σε μια αποχαυνωτική στασιμότητα, με τα μεροκάματα να εκμηδενίζονται, οι εργασιακές σχέσεις να διαλύονται, και η ανεργία να σκαρφαλώνει πάνω από το 20%.
Ακόμα και τώρα αντί να μας απασχολεί το πώς θα δημιουργήσουμε συντηρήσιμες θέσεις εργασίας με αξιοπρεπές μεροκάματο (ύψος αμοιβής, συνθήκες εργασίας κλπ.), μοιράζουμε επιδόματα από το κούρεμα των συντάξεων, την υπερφορολόγηση της οικονομικής δραστηριότητας και της ακίνητης περιουσίας σε επικοινωνιακό περιτύλιγμα με «αριστερό» πρόσημο.
Αντί να αγωνιούμε για το πώς θα εξασφαλίσουμε τη βιωσιμότητα και τη βελτίωση των Κοινωνικών Υπηρεσιών και του Ασφαλιστικού Συστήματος, πώς θα μεταστρέψουμε την πτωτική δημογραφική καμπύλη σε ανοδική, πώς θα ανακόψουμε τη φυγή του δημιουργικού και παραγωγικού δυναμικού στο εξωτερικό, και μια σειρά άλλα «πώς» που σχετίζονται με την Παιδεία, την Άμυνα της χώρας, τα εκκρεμή εθνικά θέματα, την ασφάλεια, κλπ. κλπ., στη δημόσια συζήτηση και την κομματική αντιπαράθεση, στην πολιτική επικαιρότητα γενικώς αναδεικνύουμε και συντηρούμε πιασιάρικα, ψηφοθηρικής στόχευσης και μικροκομματικού συμφέροντος θέματα, αντισυστημικού τάχαμου χαρακτήρα και αριστερής ευαισθησίας.
Όμως για να τεθούν τα πραγματικά και επείγοντα προβλήματα μας σε τροχιά προγραμματισμένης αντιμετώπισης, πρωταρχική προϋπόθεση είναι η ύπαρξη πιστικών πρωτοβουλιών που να συνεγείρουν και να κινητοποιούν το Λαό σε συλλογικές στοχεύσεις ανάταξης της οικονομίας της χώρας και στήριξης των κοινωνικών στρωμάτων που οδηγήθηκαν στη φτώχια και την εξαθλίωση. Πρωτοβουλίες δηλαδή για υγιή οικονομική ανάπτυξη με ουσιαστικό κοινωνικό περιεχόμενο που θα αποκαθιστούν τη χαμένη μας κοινωνική δυναμική και συνοχή, την ατομική και συλλογική αυτοπεποίθηση, την εθνική μας αξιοπρέπεια και την αξιοπιστία μας στην – καταρρακωμένη – Πολιτική και το Πολιτικό Σύστημα. Ανάπτυξη που να παράγει πλούτο, που θα μας απαλλάξει από τη μιζέρια και θα μας επιτρέψει να βγάλουμε πέρα τις υποχρεώσεις μας με αξιοπρέπεια. Ανάπτυξη, που αν δεν την υπονομεύαμε δεν θα μας απασχολούσε σήμερα η ψευδεπίγραφη «καθαρή έξοδος» από τα μνημόνια διότι θα ήταν «ληγμένα» – από καιρό.
Αυτό όμως δεν μπορεί να γίνει χωρίς να ειπωθεί η ωμή αλήθεια για την κατάσταση της χώρας και τις δυσκολίες που μας περιμένουν για πολλά ακόμα από τα χρόνια που έρχονται. Αν η αντιμετώπιση της περίπλοκης και επικίνδυνης κατάστασης, δεν επιδιωχθεί στη βάση ενός Εθνικού Σχεδίου που να έχει την αποδοχή και τη στήριξη της κοινωνικής πλειοψηφίας, η «καθαρή έξοδος», η μετάβαση δηλαδή σε μεταμνημονιακή περίοδο χωρίς εποπτεία, θα μείνει «όνειρο απατηλό» και όπλο στη φαρέτρα των επικοινωνιακών αναγκών του πολιτικού λαϊκισμού…