Θρυλικές στιγμές των Ολυμπιακών Αγώνων

Οι Ολυμπιακοί αγώνες του Πεκίνου είναι γεγονός και όλος ο κόσμος ζει στον ρυθμό τους. Ας ανατρέξουμε λοιπόν, στις στιγμές εκείνες που άφησαν ιστορία από αυτήν την γιορτή του αθλητισμού και έμειναν χαραγμένες στην μνήμη μας. Παγκόσμια ρεκόρ, πολιτικές αναταράξεις, ιστορικές δηλώσεις, στιγμές που έμειναν στην Ιστορία, φωτογραφίες που τραβήχτηκαν πολύ πριν τη διάδοση του internet, κι όμως όλοι τις γνωρίζουμε καλύτερα κι από εκείνες του προσωπικού μας άλμπουμ. Είναι γεγονός ότι οι σύγχρονοι Ολυμπιακοί Αγώνες, στην 100χρονη και πλέον πορεία τους, έχουν κληροδοτήσει στην ανθρωπότητα συγκινήσεις που εκπλήρωσαν, έστω και στιγμιαία, το όνειρο της κατάργησης των συνόρων που χωρίζουν κράτη, ανθρώπους και ιστορίες.

1. Νάντια Κομανέτσι (Μόντρεαλ 1976)

Αν υπήρχε ο τίτλος της “πρωθιέρειας” της γυμναστικής, η Νάντια Κομανέτσι θα τον κέρδιζε με ευκολία. Και αυτό γιατί κατάφερε το ακατόρθωτο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μόντρεαλ το 1976: να αποσπάσει το τέλειο δεκάρι από την επιτροπή των κριτών. Μάλιστα, η προοπτική μιας άψογης εμφάνισης ήταν τόσο αναπάντεχη που ούτε ο … φωτεινός πίνακας δεν ήταν προετοιμασμένος! Έδειχνε για την ακρίβεια «1.0» αντί για «10»! Η 14χρονη τότε Νάντια είχε ήδη γίνει θρύλος…

2. Mark Spitz (Μόναχο 1972)

Υπό την σκιά της δολοφονίας 11 Ισραηλινών αθλητών από μέλη της παλαιστινιακής Φατάχ, οι Ολυμπιακοί αγώνες του Μονάχου έμειναν στην ιστορία και για άλλο λόγο. Ο Αμερικάνος κολυμβητής Mark Spitz κέρδισε επτά ολυμπιακά μετάλλια, κάνοντας αντίστοιχα επτά νέα παγκόσμια ρεκόρ! Κανείς αθλητής έκτοτε δεν έχει ισοφαρίσει το ρεκόρ αυτό των μεταλλίων σε μία και μόνη Ολυμπιάδα.

3. Jesse Owens (Βερολίνο 1936)

Τέσσερα χρυσά μετάλλια σε μια οποιαδήποτε Ολυμπιάδα είναι επίτευγμα. Τέσσερα χρυσά μετάλλια στην «ναζιστική» Ολυμπιάδα του Βερολίνου, παρόντος του ίδιου του Φύρερ είναι Ιστορία. Ο Jesse Owens την έγραψε, καταρρίπτοντας τους μύθους περί Αρείας Φυλής και προκαλώντας την αποχώρηση του Χίτλερ από το κατάμεστο στάδιο του Βερολίνου. Συγκεκριμένα κέρδισε το χρυσό μετάλλιο στα 100, στα 200, στα 4 x 100 μέτρα και στο άλμα εις μήκος.

4. Bob Beamon (Μεξικό 1968)

«Ο άνθρωπος που είδε τον κεραυνό», όπως τον αποκάλεσε ένας δημοσιογράφος, κατάφερε στο Ολυμπιακό Στάδιο του Μεξικού να κάνει το «τέλειο άλμα». Πηδώντας 8.90 μέτρα ανέβασε το μέχρι τότε παγκόσμιο ρεκόρ 55 ολόκληρα εκατοστά! Ήταν τόσο μεγάλο το άλμα του μάλιστα, που προσγειώθηκε στην άλλη άκρη του σκάμματος, εκεί που είχε τοποθετηθεί ο μηχανισμός μέτρησης, αναγκάζοντας τους κριτές να μετρήσουν οι ίδιοι το μήκος του!

5. Abebe Bikila (Ρώμη 1960)

Υπήρξε ο πρώτος Αφρικανός που κέρδισε χρυσό μετάλλιο με τον… παραδοσιακό Αφρικάνικο τρόπο: έτρεξε στον μαραθώνιο και τερμάτισε πρώτος κάνοντας παγκόσμιο ρεκόρ με γυμνά πόδια! Το ίδιο έκανε και στο Τόκυο το 1964, αλλά αυτήν την φορά με παπούτσια. Συνάντησε ηρωική υποδοχή στην πατρίδα του και η νίκη του χαιρετίστηκε σε όλη την Αφρική.

6. Tommie Smith και John Carlos (Μεξικό 1968)

Οι δύο αφροαμερικανοί δεν έμειναν στην ιστορία τόσο για τα μετάλλιά τους (χρυσό και χάλκινο στα 200 μέτρα) όσο για την απόφασή τους να σηκώσουν τις γροθιές τους στον αέρα, κατά την διάρκεια του εθνικού ύμνου της Αμερικής, σε ένδειξη συμπαράστασης στο μαύρο κίνημα. Θέλοντας να αντιδράσουν ειρηνικά στην καταπίεση των μαύρων, έκλεισαν τα μάτια, χαμήλωσαν τα κεφάλια και σήκωσαν την σφιγμένη γροθιά τους στον αέρα (την δεξιά ο Smith, την αριστερή ο Carlos), παραπέμποντας έτσι στο κίνημα των Μαύρων Πανθήρων. Η πράξη τους ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων και έμεινε στην ιστορία ως η πρώτη πολιτικοποιημένη πράξη στους, κατά τα άλλα, μη πολιτικοποιημένους Ολυμπιακούς Αγώνες.

7. Michael Johnson (Ατλάντα 1996)

Κάνοντας την εμφάνισή του στους Ολυμπιακούς Αγώνες με… χρυσά παπούτσια ο Michael Johnson έδειχνε ότι δεν αστειευόταν. Η εμφάνισή του στα 200 μέτρα έκοψε την ανάσα στους αποσβολωμένους θεατές, οι οποίοι βλέποντας το χρονόμετρο να έχει σταματήσει στα 19.32 δευτερόλεπτα δεν πίστευαν στα μάτια τους. Μερικοί σχολιαστές μάλιστα συνέκριναν την κούρσα του με το «μεγάλο άλμα» του Beamon, χαρακτηρίζοντάς τον ως τον «ταχύτερο άνθρωπο στην γή».

8. Emil Zatopek (Λονδίνο 1952)

Ο Τσέχος δρομέας κέρδισε 2 χρυσά μετάλλια στις κούρσες των 5 και 10 χιλιομέτρων στους Ολυμπιακούς του Λονδίνου. Αρκετά δεν ήταν; Όχι για αυτόν! Τελευταία στιγμή αποφασίζει να συμμετάσχει στον μαραθώνιο, μην έχοντας ξανατρέξει ποτέ του και τερματίζει πρώτος και εκεί, καταρρίπτοντας το παγκόσμιο ρεκόρ.

9. Cathy Freeman (Σίδνεϋ 2000)

Η πρώτη θέση στον τελικό των 400 μέτρων δεν θα μείνει στην ιστορία με αθλητικούς όρους, αλλά πιο πολύ για πατριωτικούς. Ποιος δεν θυμάται την μορφή της να τρέχει με μία ολόσωμη φουτουριστική στολή, «κρατώντας» στους ώμους της 20 εκατομμύρια Αυστραλούς.

10. Dick Fosbury (Μεξικό 1968)

Το όνομά του συνδέθηκε άμεσα με το άλμα εις ύψος, καθώς ο ίδιος έφερε την επανάσταση στο άθλημα, αλλάζοντας μια για πάντα τον τρόπο με τον οποίο οι αθλητές αγωνίζονταν σε αυτό μέχρι τότε. Συγκεκριμένα, πέρασε πάνω από την μπάρα όχι με το στήθος, όπως συνηθιζόταν, αλλά με την πλάτη. Τεχνική που έχει μείνει μέχρι σήμερα. Συν τοις άλλοις, κέρδισε και το χρυσό μετάλλιο πηδώντας στα 2.24 μέτρα καταρρίπτοντας το Ολυμπιακό ρεκόρ.