ΘΑΝΟΣ ΤΣΟΤΣΩΝΗΣ, ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ, ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΓΚΙΩΝΗΣ, Χορευτές Flamenco – «Hermanos» «Το flamenco είναι έρωτας κεραυνοβόλος»

Ο Θάνος Τσοτσώνης (Choni de los Hermanos) γεννήθηκε στην Αθήνα. Ξεκινά την εκπαίδευσή του στο Flamenco με τη Μαρίνα Νώτη στη σχολή χορού «Acompas» στη Θεσσαλονίκη. Πολύ γρήγορα γίνεται μέλος της ομάδας «Hermanos» συμμετέχοντας σε πολλές παραστάσεις. Παρακολουθεί σεμινάρια με μεγάλους δασκάλους, παίζει πιάνο, ενώ για τη σεζόν 2017-2018 επιλέγεται ως χορευτής από την Όπερα της Λιέγης για την παράσταση «Carmen».
Ο Copa Delos Hermanos Loco (Κωνσταντίνος Παπαδόπουλος) γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Γνωρίζει το Flamenco με τη maestra και μέντορά του Marina Noti στη σχολή χορού «Acompas» και πολύ σύντομα η προσπάθεια, επιμονή και ο ζήλος του τον κάνουν βασικό μέλος της επαγγελματικής ομάδας «Hermanos» και δάσκαλο Flamenco. Συμμετέχει σε πολλές παραστάσεις σε Ελλάδα και Κύπρο, παρακολουθεί σεμινάρια, διαμένει στη Μαδρίτη της Ισπανίας φοιτώντας στη μεγαλύτερη σχολή «Αmor de Dios» και το Jerez. Τη σεζόν 2017- 2018 επιλέγεται από την Όπερα της Λιέγης για την παράσταση «Carmen».
Ο Κωνσταντίνος Γκιώνης (Kwoust) γεννληθηκε το 1990 στη Αθήνα. Στην ηλικία των 8 χρόνων ξεκινά Flamenco με τη Μαρίνα Νώτη, την αδερφή του. Συμμετέχει σε πολλές παραστάσεις, και τηλεόραση ως χορευτής και βοηθός χορογράφου. Έχει τα Πτυχία σε Ηχοληψία, Μουσική Παραγωγή και Dj (S.A.E 2009). Ταξιδεύει συχνά στην Ισπανία (Μαδρίτη, Σεβίλλη, Γρανάδα, Χερέθ) μαθητευόντας σε μεγάλες σχολές όπως «Amor de Dios», «Manuel Betanzos», «Flamenco Puro» μεταξύ άλλων, ενώ το 2017 διαμένει στην πόλη της Σεβίλλης. Παίζει cajon, (κρουστό) udu.
Οι τρεις τους αποτελούν τους «Hermanos» και μας μιλούν όπως ακριβώς και επί σκηνής, δεμένοι ως «Αδέρφια».

«ΠΑΛΜΟΣ»: Το Flamenco είναι μοναχικός χορός;
ΘΑΝΟΣ ΤΣΟΤΣΩΝΗΣ: Στο Flamenco οι χορογραφίες διακρίνονται σε ατομικές (σόλο) και ομαδικές. Ακόμα και στις ατομικές χορογραφίες δεν νιώθει ο χορευτής ούτε στιγμή μόνος. Η αλληλεπίδραση πρώτα με τους μουσικούς και ύστερα με το κοινό εξαλείφουν την τυχόν μοναξιά του χορευτή.
Το Flamenco είναι τρόπος ζωής. Αυτό συμβαίνει διότι υπάρχει παντού γύρω μας. Από μικρές λεπτομέρειες, όπως η φλόγα ενός κεριού που τρεμοπαίζει σε κάποιο ρυθμικό σύνολο, μέχρι και κινήσεις του σώματος που κάνουμε στην καθημερινότητά μας. Το αποτέλεσμα είναι η πολύπλευρη πηγή έμπνευσης που ταυτόχρονα αποτελεί και πηγή ζωής για το Flamenco.

«Π»: Γιατί επιλέξατε το συγκεκριμένο είδος χορού;
Θ.ΤΣ.: Η επιλογή του συγκεκριμένου χορού ήταν αναπόφευκτη σαν κεραυνοβόλος έρωτας! Από την πρώτη μου γνωριμία μαζί του ένιωσα την ανάγκη να συναντηθούμε ξανά. Ήταν κάτι πρωτόγνωρο επειδή δεν είχα εκδηλώσει ενδιαφέρον σε κάποιο άλλο είδος χορού στο παρελθόν. Παρόλα αυτά μετά το πρώτο μάθημα ήμουν σίγουρος και ευτυχισμένος για την απόφασή μου.

«Π»: Τι είναι αυτό που χαρακτηρίζει αυτόν τον χορό;
Θ.ΤΣ.: Η εξέλιξη. Κάθε μέρα που περνάει υπάρχει και κάτι καινούργιο, μια φρέσκια ιδέα που υλοποιείται, πράγμα που συναρπάζει κάθε χορευτή.

«Π»: Πόσα χρόνια σπουδών στην Ελλάδα και πού;
Θ.ΤΣ.: Τα τελευταία 5 χρόνια κάνω σπουδές. Ξεκίνησα το 2013 στην Θεσσαλονίκη στην σχολή flamenco «a compas» της Μαρίνας Νώτη, όπου έγινα και μέλος της οικογένειας «hermanos».

«Π»: Είστε και οι τρεις μέλη της ομάδας «Hermanos», της σχολής χορού «A compas». Tο καλοκαίρι σας απολαύσαμε στο Φεστιβάλ Σύγχρονου Χορού στο Τρένο στο Ρούφ, με την παράσταση Trenritmo. Μιλήστε μας γι αυτήν την δουλειά;
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ: Αναφορικά με το project «trenritmo» το οποίο παρουσιάστηκε τον περασμένο Δεκέμβρη στο «Τρένο στο Ρουφ», ήταν μια ιδάα της χορογράφου και δασκάλας μας Μαρίνας Νώτη η οποία μετουσιώθηκε σε ένα πολύ όμορφο και ενδιαφέρον καλλιτεχνικό πρόγραμμα. Η σύλληψη της ιδέας προήλθε από τη διάθεση μας να αναδείξουμε τις σχέσεις των επιβατών ενός τρένου κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού, καθώς και την αλληλεπίδραση του εκάστοτε επιβάτη με το ίδιο το τρένο.

«Π»: Μόλις επιστρέψατε από τη Λιέγη και το Σαρλερουά, όπου και οι τρεις συμμετείχατε στην Βασιλική Όπερα της Λιέγης με την παράσταση «Carmen». Περιγράψτε μας τα συναισθήματά σας;
Κ.Π.: Η συμμετοχή στο μπαλέτο της Βασιλικής Όπερας της Λιέγης ήταν μια ενδιαφέρουσα εμπειρία διότι αποκομίσαμε πολλά θετικά στοιχεία κατά την διάρκεια των παραστάσεων και της προετοιμασίας μας. Πέραν του γεγονότος οτι κλιθήκαμε να ερμηνεύσουμε σε ένα εκπληκτικό θέατρο, γεμάτο σε κάθε παράσταση, ο σεβασμός και η εκτίμηση του κόσμου για το πολιτισμικό προϊόν που προσφέραμε είναι κάτι το ασύγκριτο. Θεωρώ πως καλλιτεχνικά ο εκάστοτε ερμηνευτής ή δημιουργός μπορεί να αποκομίσει τα μέγιστα και να ανυψωθεί ακόμα και μέσα σε ένα σκοτεινό δωμάτιο 2χ2. Η επιβλητικότητα του θεάτρου και η άψογη αρχιτεκτονική του συνετέλεσαν στο να αντιληφθούμε καλύτερα αυτά το οποία μας «μπόλιασε» η μαέστρα μας ή ακόμα και αυτό που ο καθένας μας αναζητά στα πιο απλά του επιχειρήματα, τα ρίγη που νιώθεις πως μπλέχτηκαν τα συναισθήματα θηλιά στο λαιμό σου κατά την έκθεση στη σκηνή.

«Π»: Ομάδα χορού «Hermanos». Ποιοι είστε;
Κ.Π.: Οι Hermanos είναι ένα παρακλάδι του ονείρου της χορογράφου μας στο οποίο έχουμε την τιμή να είμαστε μέρος του. Η σύσταση της επαγγελματικής αυτής ομάδας χορού μεταβάλλεται συνεχώς, καθώς ο στόχος των μελών κάποιες φορές επαναπροσδιορίζεται οπότε υπάρχει διαφωνία, μη συνοχή κ εν τέλει αποχώρηση, αλλά και κάποιες άλλες η απόσταση δεν ευνοεί το να δουλεύουμε όλοι μαζί καθώς πλέον η ομάδα μας εδρεύει στην Αθήνα. Τα πρώτα μέλη ήταν η Μαρίνα και ο Κώστας το 2010 με έδρα τη Θεσσαλονίκη και έπειτα από έναν χρόνο εισήλθα κι εγώ στο σχήμα.

«Π»: Το πλούσιο βιογραφικό σας περιλαμβάνει παραστάσεις σε μεγάλα θέατρα και σκηνές. Ποιο είναι το όραμά σας;
Κ.Π.: Συνοχή, ομαδικότητα και καλλιτεχνικός αλτρουισμός, συνάδουν απόλυτα με το όραμα που έχω για την ομάδα μου. Θεωρώ ότι το κοινό συχνά νιώθει προσβεβλημένο από το γεγονός ότι πολλοί καπηλεύτηκαν την καλλιτεχνική παρουσίαση για μια ρηχή αυτοπροβολή, συνεπώς στόχος μου είναι σε κάθε μας εμφάνιση να ζητήσω συγγνώμη και παράλληλα να αποδώσω τιμές ερμηνεύοντας. Το να γεμίσουμε τα θέατρα καμία σημασία δεν έχει από μόνο του, διότι η Τέχνη δεν έχει ποσοτική ανάλυση. Να καταλάβει ο καθένας ότι αυτό το κατά τα άλλα τόσο ξένο σε εμάς (flamenco) είναι κατάδικο μας και κομμάτι της ψυχής μας. Να δημιουργούμε χαμόγελα στις εμφανίσεις μας, με χείλη ίσως υγρά από δάκρυα..

«Π»: Το Flamenco είναι αντρικός όσο και γυναικείος χορός. Τι απαιτεί;
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΓΚΙΩΝΗΣ: Αυτό το είδος απαιτεί αναρχία, αλλά παράλληλα πειθαρχία! Θλίψη αλλά και χαρά, ταπεινότητα αλλά και θράσος! Είναι ένας συνδυασμός αντικρουόμενων συναισθημάτων που οδηγούν στην απελευθέρωση του performer, είτε είναι άντρας η γυναίκα. Για μένα, η φιγούρα του χορού αυτού είναι περισσότερο αρρενωπή, με αγέρωχο, ελεγχόμενα δυναμικό στυλ.

«Π»: Ο διάσημος χορευτής Israel Galvan χαρακτηρίζει το Flamenco επαναστατικό. Συμμερίζεστε την άποψή του; Αν ναι, γιατί;
Κ.ΓΚ.: Είναι αναμφισβήτητα επαναστατικό, επομένως συμφωνώ! Μουσικά, ερμηνευτικά, κοινωνικά, σε όλο το φάσμα επαναστατεί, από τις ρίζες του. Η σύσταση του πολυπολιτισμική, διευρύνεται διαρκώς, η ψυχή του ανήσυχη!! Μεγάλοι καλλιτέχνες έχουν μείνει στην ιστορία για το πολύτιμο έργο τους όπως ο μεγάλος Paco de Lucia και ο τραγουδιστής-θρύλος Camaron, οι οποίοι στις μέρες τους έκαναν το είδος αυτό γνωστό σε όλο τον κόσμο, μιξάροντας διαφορετικά είδη μουσικής δημιουργώντας επανάσταση τότε για το παραδοσιακό, αυθεντικό, «puro» flamenco. O Israel Galvan με το έργο του «Lo Real» θίγει τον διωγμό και την εξόντωση των Εβραίων, το Ολοκαύτωμα..

«Π»: Στην όπερα «Carmen», πόσοι χορευτές συμμετείχαν και ποιές εθνικότητες; Τι διδαχτήκατε από αυτήν την συμμετοχή;
Κ.ΓΚ.: Είχε συμμετοχή από πολλές χώρες όπως Ισπανία, Ιαπωνία, Γαλλία, Ιταλία, Βέλγιο και πολλές άλλες. Η εμπειρία της συνεργασίας με ανθρώπους διαφορετικής κουλτούρας από τη δική μας, είναι μοναδική γιατί υπάρχει κοινή γλώσσα επικοινωνίας! Ο χορός με τους χορευτές και η μουσική με τους μουσικούς! Η διάθεση για την επίτευξη του καλύτερου δυνατού κάθε φορά που βγαίνουμε στη σκηνή, η ψυχαγωγία του κόσμου που μας τίμησε με την παρουσία του.

«Π»: Η υπέροχη χορογράφος Μάρθα Γκράχαμ είπε «Μεγάλος χορευτής δεν είναι αυτός που έχει άψογη τεχνική, αλλά είναι μεγάλος εξαιτίας του πάθους του». Συμφωνείτε;
Κ.ΓΚ.: Είναι ένα ζήτημα το οποίο με απασχολεί πολύ και αναλογίζομαι καθημερινά. Για μένα χωρίς το πάθος δεν υπάρχει καν η αρχή και βέβαια χωρίς τεχνική δεν υπάρχει εξέλιξη..!

«Π»: Ποιά είναι τα μελλοντικά σας σχέδια;
Κ.ΓΚ.: Ο χορός στη ζωή μου είναι καθημερινότητα. Χορεύω γιατί ζω. Ζω για να χορεύω. Θέλω να μη σταματήσει ποτέ αυτό να με καθοδηγεί. Στα μελλοντικά σχέδια είναι να ανεβάσω την προσωπική μου παράσταση «Εγώ». Θίγει ό,τι προκύπτει από τον εγωισμό και τα θέλω του καθενός, που σαφέστατα επηρεάζουν και επηρεάζονται από τη σκληρή δουλειά, επιμονή και υπομονή που απαιτούνται για την επίτευξη στόχων. Είναι ένα έργο σε εξέλιξη, που απαιτεί χρόνο και ιδιαίτερα σκηνικά, προκειμένου να υλοποιηθεί όπως το φαντάζομαι.