Εθελοντές = ανιδιοτελής προσφορά,γράφει ο Βασίλης Γιαννακόπουλος

Αν θυμάμαι καλά, πρέπει να ήταν κοντά στο 1997, επί δημαρχίας Β. Παπαδιονυσίου, όταν άκουσα στο Δημοτικό Συμβούλιο Γαλατσίου για πρώτη φορά να προτείνεται – νομίζω από τον Γιώργο Αργυρό – η εφαρμογή στην πόλη μας του θεσμού του Σχολικού Τροχονόμου. Πράγματι, μετά από κάποια χρόνια, οι Σχολικοί Τροχονόμοι έπιασαν δουλειά έξω από τα σχολεία, τις πρωινές ώρες κατά την προσέλευση των μαθητών και τις μεσημεριανές μετά το τέλος των μαθημάτων.

Ντυμένοι με τα φωσφοριζέ γιλέκα και τα απαραίτητα STOP ανά χείρας, σταματούν την κυκλοφορία των οχημάτων για να περάσουν τα παιδιά τις διαβάσεις χωρίς κίνδυνο.
Η λειτουργία του θεσμού των Σχολικών Τροχονόμων στην αρχή είχε βασιστεί μόνο σε εθελοντές. Το έργο είχαν αναλάβει μητέρες παιδιών ή συνταξιούχοι. Στην πορεία οι εθελοντές έγιναν αμειβόμενοι. Δεν έχει σημασία πόσα είναι τα χρήματα αλλά το πώς ξεκίνησε και πώς κατέληξε αυτός ο θεσμός.
Εθελοντής, όπως λέει και το λεξικό της Ακαδημίας Αθηνών, είναι «το άτομο με μη αμειβόμενη, ανιδιοτελή, συμμετοχή σε δράσεις που εξυπηρετούν το κοινό όφελος». Όποιος από τους πολίτες διαθέτει χρόνο και διάθεση για προσφορά στην κοινωνία, αναλαμβάνει δράση.
Τα γράφω αυτά γιατί κάπου πήρε το αυτί μου ότι υπάρχει η σκέψη στη διοίκηση του Δήμου Γαλατσίου, να καθιερωθεί για τους εθελοντές καθηγητές του Κοινωνικού Φροντιστηρίου, οι οποίοι προσφέρουν τις υπηρεσίες τους αφιλοκερδώς, κάποια τύπου αμοιβή. Δεν γνωρίζω σε τι ύψος και δεν γνωρίζω αν τελικά πραγματοποιηθεί. Αλλά αν γίνει αυτό, θα πάψουν να είναι πλέον εθελοντές οι καθηγητές και θα γίνει ό,τι και με τους σχολικούς τροχονόμους.
Και βέβαια θα γίνει ο Δήμος ανταγωνιστής στα ιδιωτικά φροντιστήρια.
Δεν πιστεύω ότι οι εθελοντές καθηγητές θα δεχτούν κάτι τέτοιο. Γιατί υπάρχουν καθηγητές συνταξιούχοι ή εν ενεργεία, οι οποίοι παρέχουν τις γνωσεις τους στο κοινωνικό Φροντιστήριο για την ψυχή τους και μόνο. Όπως ο φίλος μου, ο Νίκος Μπουγάς, ο οποίος όταν δίδασκε δύο φορές την εβδομάδα στο Κοινωνικό Φροντιστήριο του Δήμου Πύργου Ηλείας, μας έλεγε ότι αυτές οι ώρες ήταν η αναζωογόνηση της ψυχής του. Περίμενε πώς και πώς να έρθει η ώρα που θα μπει στην αίθουσα διδασκαλίας για να προσφέρει εθελοντικά τις υπηρεσίες του στους μαθητές, οι οποίοι δεν είχαν μεν την οικονομική άνεση, είχαν όμως την όρεξη για να μάθουν.